Ik ben erg benieuwd!

Ja ik ook. Je hoort vaak dat je bij een tweede toch het wiel weer opnieuw moet uitvinden omdat een tweede kindje anders op dingen reageert. Ik ben zo benieuwd hoe dat zal gaan.

Ik zit er nu middenin!

Ik vind het minder overweldigend dan de eerste keer, omdat we toch iets beter wisten wat ons te wachten stond. De start was beter, omdat ik nu zelf ook beter wist wat ik wel en niet wilde, en de borstvoeding liep nu ook gelijk goed in tegenstelling tot de vorige keer.

Vanaf deze week is mijn man weer aan het werk en ben ik alleen thuis met beide kinderen. Ik vind het druk, maar goed te doen. Mijn dochter vindt het meestal leuk om te helpen en begrijpt ook dat ze af en toe moet wachten. De baby moet ook af en toe wachten, dus soms laat ik hem wel even huilen als ik net met mijn dochter bezig ben. Gelukkig kan ik het altijd goedmaken met mijn borst

Aan de gebroken nachten moet ik wel echt weer wennen, maar dat hoort erbij. Wij waren ook wel erg verwend met onze dochter, die slaapt zo goed. En nog steeds gelukkig. Om 8 uur gaat ze slapen en de volgende ochtend om 9 uur horen we haar pas weer. Dus 's nachts hoeven we ons alleen maar bezig te houden met onze zoon.

Mijn leven draait nu even helemaal om de kinderen, 's avonds ben ik te moe om nog op te blijven, dus als mijn dochter slaapt, voed ik mijn zoon en ga ik ook slapen. Maar goed, daar heb ik ook verlof voor. Ik weet dat dit ook wel weer zal veranderen

Ik vind het lastig om te vergelijken. Ik hoefde wel minder te wennen aan een baby, de kraamtijd vond ik sowieso veel makkelijker, ik was sneller op de been, minder onzeker, kon er ook wel meer echt van genieten. Een baby en een peuter samen vond ik wel moeilijk, zeker omdat ze allebei net een ander ritme hadden. Zij sliep meestal 's ochtens van een uur of negen tot een uur of elf en dan nog 's middags van twee tot vier, hij sliep juist van elf tot een/twee. Soms leek het of de hele dag uit slaapjes bestond. Wel liet ik haar vaak in de wagen slapen, anders kwam ik helemaal nergens meer. Dat ging op zich wel goed. Wat ik erg lastig vond was hem in bed leggen terwijl zij al wakker was, het kostte meestal wel tijd voor hij sliep, intussen lag zij dan weer te huilen in de box en dat wilde ik ook niet te lang.
's Avonds was ik vooral erg moe.

Wat ik in die tijd extra moeilijk vond was dat je toen die Mexicaanse griep had waar ik me heel veel zorgen om maakte, ik was heel erg bang dat zij ziek zouden worden. Verder begonnen we rond die tijd zo'n beetje met E in het hulpverleningstraject omdat toen duidelijk begon te worden dat zijn taalontwikkeling echt flink vertraagd was en we extra hulp nodig hadden. Dat begon met logopedie en liep uit op een observatietraject, dat allemaal in dat eerste jaar. Die twee dingen hebben mijn ervaringen wel gekleurd.

Het was anders. Nog steeds wel zwaar natuurlijk maar meer ontspannen. Ik wist nu dat het met een paar weken beter gaat, je vanzelf een soort van ritme vindt, dat je echt niet hoeft te verwachten dat je baby 23 van de 24 uur slaapt en dat alles vanzelf wel goed komt. Ik vond het nog steeds wel pittig af en toe omdat er natuurlijk nog een ander kind (of 2 andere kinderen) rond lopen die van alles willen en moeten, maar ik word per kind relaxter geloof ik

Nou dat klinkt wel overwegend positief! Ik snap dat je weer moet wennen aan de baby en dit natuurlijk weer een ander persoontje is. Verder bevestigen jullie antwoorden wel zo ongeveer zoals ik het verwacht. Dat je al beter weet wat je te wachten staat.
Ik ben erg benieuwd hoe ik het zal ervaren. Al ben ik nog helemaal niet zwanger trouwens.

Ik was ook veel minder (lees, niet meer) onzeker. Wist precies wat ze nodig had en waarom. Hier door was ik ook veel relaxter. Beide meiden zijn wel allebei makkelijke baby's geweest, dat scheelt ook wel.

Achteraf kan ik zeggen dat het mij reuze mee is gevallen. De eerste weken huilde de jongste veel, en ee zaten midden in een verhuizing. Dus op dat moment vond ik het zwaar.
Na 6 weken hadden we onze draai gevonden en vond ik het niet veel zwaarder dan 1 kind.
Hier zit er wel 3 jaar tussen dus de oudste sliep niet meer overdag, dat maakte ons minder gebonden.

Ik was veel relaxter en zelfverzekerder. Alles ging me beter af eigenlijk. Vanaf de eerste seconden dat ik hem zag voelde het ook gelijk dat mijn gezin compleet was en ik hield gelijk van hem. Natuurlijk zijn de eerste weken pittig maar niet zo pittig als bij de eerste was het niet. Op het slapen na dan. Want van 1 slecht slapend kind naar 2 slecht slapende kinderen dat was vooral het meest slopende. Mijn oudste was ook al 3 en met sommige dingen kon hij zich alleen wel redden. Als je een dreumes en een baby hebt geloof ik meteen dat je het wat zwaardee ervaart.

Hier was de tweede wat makkelijker dan de eerste, mijn jongste was een baby volgens het boekje. Hij sliep lekker in de doek of wagen. Ik deed hem er gewoon bij. Het enige in het begin dat je wat lastiger de deur uit komt.

De tweede erbij vond ik echt een eitje. Ze draaide gewoon meteen mee en ik wist alles al. Waar ik de eerste een wereldschokkende verandering vond vond ik nmr 2 erbij enorm meevallen. Nu weet je natuurlijk ook beter wat je kunt verwachten en zijn je verwachtingen heel anders.

Bij een tweede is het veel meer ontspannender omdat je eigenlijk alles wel weet.
Het was hier echt een stuk relaxter.
Een tweede draaide hier zo mee.

Dan kom ik toch ook met een andere ervaring.
Onze oudste was (en is nog steeds) een heel makkelijk kind. Hij sliep met een week of 6 al een uur of 6 in de nacht en dit werd langzaam steeds meer, totdat hij uiteindelijk sliep van 19.30 tot 9.00. Hij was altijd heel rustig en kon zich goed alleen amuseren. Huilde eigenlijk alleen als er echt iets was.
En toen kwam L... Jeetje wat hebben we moeten wennen. Hij slaapt pas sinds zeer kort regelmatig een nachtje door, maar ook overdag is hij heeeeel anders. Het is een heel pittig kind, wat precies weet wat hij wilt en hij blijft net zo lang drammen, totdat hij dat voor elkaar heeft. Hij is niet af te leiden. Als hij iets wilt, moet dat meteen gebeuren.
Wij vonden het beide vele malen heftiger om er een tweede bij te krijgen als toen de eerste werd geboren. Mijn vriend heeft zelfs eens gezegd dat als L als eerste was geboren, dat hij dan niet had geweten of er nog een tweede zou komen.

Oeps en dat is dus precies waar ik bang voor ben Mickey. Onze oudste is ook heel makkelijk, borstvoeding ging meteen goed, ze was altijd heel tevreden, sliep redelijk snel langere periodes aan een stuk en is nu ook een hele goede slaper. Ze is echt een vrolijk ding, een gezellige aanwinst in huis. Met de tweede is dat allemaal nog maar afwachten...

Ik had dit niet verwacht. Het heeft ook echt een tijdje geduurd voordat ik kon uitspreken dat ik het zwaarder vond de verwacht, maar toen ik dat eenmaal had gedaan, hoorde ik het van meer mensen in mijn omgeving dat ze de tweede zwaarder vonden dan de eerste. Ons kleine spook is op de opvang ook veel rustiger dan thuis. Daar dramt hij minder en heeft hij meer geduld. Het lag ook echt aan zijn gedrag en zijn pittige karakter dat we zo moesten wennen, want een paar maanden nadat de oudste was geboren, kregen we een nichtje en ik heb toen vaker opgepast op haar en haar broer en dat ging me perfect af. Toen had ik dus een peuter van 3 en 2 baby's met een verschil van 3 maanden, maar dat vond ik makkelijker dan mijn eigen makkelijke peuter en drammerige baby. Nu L groter wordt, lijkt het wel alsof hij nog meer gaat drammen. Hij wilt meer dan hij kan. Hij kan nog niet echt praten, dus schreeuwt vooral om iets aan te geven en helaas voor onze oren is dat sinds kort heel hoog en schel..

Ik vond het na de geboorte van de tweede veel zwaarder dan na de geboorte van de eerste. Bij de eerste veranderde er wel veel maar ik vond die verandering niet moeilijk of heftig, maar juist fijn. Het ging allemaal vrij relaxed en ook de bevalling ging goed en makkelijk.
Bij de tweede ging de bevalling al anders en ik had in de kraamweek veel last van de knip die was gezet. Na een week begon het huilen van de jongste en vanaf dat hij 2 weken oud was moesten we ook nog af en toe naar het ziekenhuis met hem. De jongste sliep slecht en was heel onrustig met veel huilen dag en nacht. Tijdens kraamvisite liep ik rondjes door de woonkamer met de jongste in de draagdoek omdat hij anders alleen maar huilde.
Bij de oudste zat ik echt op die roze wolk vanaf het begin, bij de jongste is die wolk er nooit geweest.
Na 10 maanden werd het allemaal makkelijker, vooral omdat de jongste toen 's nachts geen uren meer huilde.
Inmiddels slaapt mijn jongste al heel lang door, huilt hij nauwelijks en knuffelt hij veel

Hier is de tweede er natuurlijk nog niet, maar ik sta er wel wat makkelijker in nu voor mijn gevoel. Ik weet nu meer wat ons te wachten staat, hoe we bepaalde dingen anders of juist het zelfde willen doen ten opzichte van de vorige keer.
Ben wel heel benieuwd hoe dat gevoel zal zijn als de baby er straks is.

Bepaalde dingen gaan makkelijker. Een tweede draait meer in het ritme mee wat je al hebt met de oudste. Maar je moet wel weer een ander kindje leren kennen. En er zitten weer dagen tussen dat je blij bent dat je om tien uur aangekleed bent. Althans dat was hier zo. En het huishouden heb je ook weer minder tijd voor.

Van dat aankleden heb ik nooit gehad, ook niet met de eerste. Ik voel me een slons in mijn pyjama dus ik zorgde er voor dat ik gewoon op tijd aangekleed was. Ik gaf dan wel geen bv dat maakt het misschien allemaal makkelijker en zoals iemand anders ook al zei..en wat ik zelf enorm bad is dat ik veel makkelijker was in dingen. Bij R wilde ik alles " zoals het zogenaamd hoort " bij N stond ik er al heel anders in en had je al veel meer ervaringen en visies als moeder zijnde.

Ik lees bij sommigen van jullie dat juist de tweede veel zwaarder was dan de eerste.
Hier was dochter juist heel zwaar doordat ze super veel huilde en altijd bij me wilde zijn
Bij vriend was het de eerste periode altijd gillen. Wat dat betreft ben ik dus al heel wat gewend. Maar ik hoop dat een tweede wel rustiger is!

Zenna, precies wat je benoemt hebben wij met de jongste. Hij hangt ontzettend aan mij en is snel gefrustreerd als het niet gaat zoals hij wilt. Bij de oudste hadden we dat niet, dus dat maakte het wel een stuk zwaarder inderdaad. Toen L een maand of 3 was en ik weer ging sporten of werken, werd hij standaard wakker zodra ik weg was en zat mijn vriend met een overstuur en ontroostbaar kindje. Op de opvang was dat niet het geval, daar was hij rustig en huilde alleen bij honger of vieze luier ofzo.

...

Op zich draaide de tweede hier ook gelijk mee. Maar omdat dat een zorgenkindje is werd het toch allemaal wat anders. Hij huilde veel, sliep (en slaapt, hij is inmiddels bijna 6,5) heel slecht, eet slecht en we moeten met regelmaat naar het ziekenhuis. Daardoor is het hier allemaal wat zwaarder/anders.

Onze 2e is in veel dingen echt een modelkind, ze sliep en slaapt goed en veel, eet lekker, heeft alle tanden in het 1e jaar gekregen (op de laatste kiezen na), loopt sinds een week na haar verjaardag, heeft wat meer geduld, is wat liever. Wel ook temperament, maar dat uit zich meer in geen kaas van haar brood laten eten dan in frustratie de hele dag door.

Onze 1e was en is zo'n temperamentvol, gevoelig, gefrustreerd kind, die loopt altijd te drammen en haar zin door te drijven. Daar was en ben ik zo'n beetje de hele dag mee bezig met begeleiden, corrigeren, afleiden, dingen uitleggen. Ook heeft ze een gigantische energie, en kan ze echt totaal niet stilzitten. Ze heeft ook een hele harde stem, en gilt het heel vaak echt voor de lol uit (denkt zij dan - wij vinden het vreselijk). Ze stampt, ze springt, en pas sinds ze 4 is slaapt ze echt van 7 tot 7/8. Daarvoor, en nog steeds wel met poses denk ik, is ze snachts wel eens wakker en gaat dan gerust een paar uur lang kerstliedjes keihard zingen in de zomer. Vreselijk vermoeiend!

Met de 2e hebben we dus heel veel momenten gehad dat we dachten, ohhhh kan dat ook zo? Wat makkelijk! Wat fijn!
Zij ging dus meteen in het ritme mee.

Wij zeggen juist altijd dat we blij zijn dat we de oudste eerst hebben gehad, dan hebben we het ergste al gehad ;)