Pfff ja het heftigste.. Moeilijk! Natuurlijk de hersentumor die vorig jaar bij mijn moeder werd ontdekt, dat was super heftig. Gelukkig allemaal goed afgelopen. Wat ik ook heel heftig vind, is mijn paniekstoornis/agorafobie. Ik had nooit, maar dan ook nooit kunnen bedenken hoe heftig het is om zoiets te hebben. Om zo bang te zijn om de deur uit te gaan, naar de winkel te gaan, in de trein, noem maar op. Dat is echt niet voor te stellen als je het nog nooit gehad hebt.

De ziekte van mijn zus.

Maar ook mijn bevalling, emotioneel gezien.

En de dood van mijn pony, toen ik 17 was. Dat heeft er behoorlijk ingehakt.

Mijn depressieve jaren, gecombineerd met sociale fobie en nog meer psychische ellende.

Heftig Scandic, heb je dat al lang? Zit je nu hele dagen thuis (icm met therapie denk ik?), of kan je wel korte uitstapjes maken en heb je wel uitzicht om de fobie onder controle te krijgen? Ook een duidelijk idee/oorzaak waar het vandaan komt? Als je niet wilt antwoorden prima hoor. Ik heb een paar weken paniek gehad om de deur uit te gaan vanwege darmklachten en dat vond ik al best heftig, ik voelde me nergens veilig behalve thuis. Sterkte

Mijn heftigste moment is denk ik de bijna-scheiding van mijn ouders (klinkt heel stom nu) en mijn depressie.

* weg

Dat het gebouw waar ik werkte voor mijn bijbaantje tot op de geond afbrandde.

En binnen een maand tijd: eind van een relatie van 2,5 jaar, de stap nemen om met mijn studie te stoppen en afscheid nemen van onze hond.

Het overlijden van mijn opa en oma binnen 3 maanden tijd.
En dan vooral de euthanasie van mijn opa.

Het overlijden van mijn beppe aan moeders kant, het eerste sterfgeval dat ik ooit meemaakte en dan ook zo dichtbij.

De periode dat ik gestalkt werd door een ex. Heel onwerkelijk en beangstigend.

De periode vlak na de scheiding van mijn ouders. Toen heeft mijn moeder flink in de put gezeten en dat heeft mij enorm aangegrepen.

In positieve zin mijn bevalling.

Het overlijden van mijn schoonvader op relatief jonge leeftijd.

De vruchtbaarheidsbehandelingen van afgelopen jaar. Ik denk er afgelopen week best veel aan, ik ben in 2015 ruim 40x in het ziekenhuis geweest en heb 8 behandelingen gehad (6xIUI, IVF, ICSI). Ook vind ik het erg confronterend dat vrouwen in mijn omgeving soms al voor de tweede keer zwanger zijn in deze periode, terwijl wij nog steeds met lege handen staan.

De euthanasie van mijn ex schoonvader toen ik 20 was en het jaar ervoor waarin ik dagelijks voor hem zorgde.

En m'n vader die 3x een hartinfarct gehad heeft en 1x echt op het randje lag.

Het overlijden van mijn moeder, spoedkeizersnede en het overlijden schoonvader (alles in 1,5 jaar tijd)

Het overlijden van mijn moeder en - al weer een aantal jaar geleden - een doodsbedreiging.

Mijn postnatale depressie periode na de bevalling van de oudste.

Helaas heb ik heel veel familieleden en vrienden/kennissen verloren. Ik vind het heel heftig dat ik mijn vader op zo'n jonge leeftijd (ik was twee) ben verloren, maar de gebeurtenis an sich heb ik niet echt meegekregen omdat ik nog zo jong was.
Het heftigste vind ik denk ik nog steeds het totaal onverwachte overlijden van mijn oom. Hij was pas 54 geworden (drie dagen voor zijn overlijden). Op vrijdag heeft hij nog een wandeltocht gelopen in Apeldoorn en op zaterdagochtend kreeg hij ineens een hartstilstand. Hij was vrijgezel en woonde nog bij mijn oma thuis. Mijn oma belde in paniek naar mijn moeder en mijn moeder had mij de telefoon gegeven (ik was toen 15 en woonde dus ook nog thuis) om oma aan de praat te houden terwijl de ambulance eraan kwam, zodat mijn moeder ook snel naar oma kon gaan.
In de tijd dat mijn moeder onderweg was hoorde ik de ambulance aankomen en de broeder tegen oma zeggen dat ze niets meer voor mijn oom konden doen. Mijn oma is toen zo hartverscheurend gaan krijsen. Ik kan dat geluid nog zo voor de geest halen, hartverscheurend.

Het auto-ongeluk van mijn man en het overlijden van een dierbaar familielid.

@ Lot: ik heb het nu ruim 1.5 jaar, maar in het begin was het niet zo heftig. Ben al die tijd wel blijven werken, al was dat wel super moeilijk. Op een gegeven moment had ik thuis ook paniekaanvallen, dus hele dagen thuis zitten ging het probleem ook niet oplossen. In het begin ging ik bijna nergens naartoe, inmiddels door therapie kan ik weer een beetje de deur uit, al is het vaak wel met mijn vriend erbij en doe ik alles op de fiets, lopend gaat nog niet. Door veel te oefenen (en door EMDR) zou het steeds beter moeten gaan, maar het is een lange weg..

Het overlijden van mijn vader.

Het ziek worden en overlijden van mijn moeder. Vooral haar laatste dagen waren erg heftig.

De bevalling van de oudste.

Ziek zijn van mijn vader.

Kinderwens

Auto ongeluk wat ik gehad heb. Nog dagelijks last van

Het overlijden van mijn moeder. Eigenlijk hetzelfde als wat Katrien schrijft...

Toen ik 12 was heeft mijn moeder een hartinfarct gekregen, dit is kantje boord geweest en heeft veel indruk op mij gemaakt.

Verder afgelopen 8 maanden; de scheiding en al het gedoe er omheen; agressie van ex, bedreigingen, scheldpartijen en vooral het onveilige gevoel.
Daarnaast 1,5e maand geleden op een hele lullige manier genaaid op m'n werk waardoor ik nu bezig ben met rechtsbijstand
Deze hele periode afgelopen maanden is gewoon ronduit klote

Wat een heftige gebeurtenissen allemaal, dikke knuffel voor iedereen!

Zelf heb ik misschien een aanranding meegemaakt toen ik 19 was.. heb tot de dag van vandaag nog spijt dat ik geen bloedtest heb laten doen/aangifte heb gedaan de volgende ochtend.

Het uit elkaar gaan met mijn man, mijn vader die drie maanden later overleed, daarna de afwikkeling van de scheiding en de twee jaar daarna iedere dag met angst rondlopen omdat ik niet wist wat er kon gebeuren. Pas nu merk ik de invloeden en kom ik goed tot rust., Dat vind ik fijn om te merken :-).

Overigens heeft die periode me ook veel sterker gemaakt hoor, dus het is niet alsof ik nu huilend in het hoekje zit van 'oohhh wat was ik zielig'. Nee, het waren extreme omstandigheden maar nu is er weer rust en dat vind ik fijn :-)

.