Ik denk dat ik het moederschap veel bijzonderder vind dan ik verwacht had maar ook veel zwaarder. Ik had nooit verwacht dat je zó veel liefde zou kunnen voelen voor een levend wezentje en zo onvoorwaardelijk. Tegelijkertijd had ik een soort naïef idee denk ik dat het moederschap alles goed zou laten komen. Dus dat het niet meer uit zou maken dat ik bijna altijd moe ben en dan ook snel prikkelbaar. Dat is dus niet waar, ik ben nog vermoeider en nog prikkelbaarder. Ik kan wel meer hebben van mijn kind (ik zeg even bewust kind want het stiefmoederschap is toch wel echt anders), maar dat is ook hard nodig want hij test het goed uit. Stretch it to the limits is volgens mij zijn motto
.
Ik ben denk ik een heel relaxte moeder, ik vertrouw op het kunnen van mijn kinderen, ze mogen binnen veilige grenzen van alles uit proberen. Ik vind het leuk als ze op ontdekkingstocht gaan en ze kunnen allebei urenlang heerlijk spelen. Ik vind het belangrijk om ze een veilige omgeving met grenzen te geven van waaruit ze de wereld kunnen gaan ontdekken op een veilige manier.
Ik merk dat het moederschap me ook ontzettend veel brengt, die onvoorwaardelijke liefde, dat vertrouwen van je kind in jouw kunnen. Ik heb bij Lu. het gevoel dat ik volledig mijzelf kan zijn en dat ik goed ben zoals ik ben. Dat is niet een gevoel waar ik heel vertrouwd mee ben dus voor mij is dat heel leerzaam.
Het is niet zo dat ik me overal enorm in verdiept heb, dat ik een bepaalde opvoedstijl heb uitgekozen en die nu aanhoud. Ik lees en praat wel graag over opvoeding en probeer de dingen eruit te pikken waarvan ik denk dat ze goed zijn voor de kinderen. Maar eigenlijk gaan dingen op een hele natuurlijk manier en is het lezen en er over praten meer een check of ik op het goede spoor zit.
Wat opvoeding betreft heb ik eigenlijk behoorlijk veel zelfvertrouwen, hoewel er nu langzamerhand wat barstjes in komen doordat ik zelf niet helemaal lekker in mijn vel zit.
Wat me echt heel erg tegenvalt is dat ik zo weinig tijd voor mezelf heb, mijn behoefte blijkt veel groter te zijn dan ik kan krijgen, dat vind ik best worstelen want ik merk dat ik ook gewoon een leukere en betere moeder ben als ik rust en tijd voor mezelf heb. Ik ben echt niet in de wieg gelegd voor thuisblijfmoeder, al ben ik dat nu voor een groot deel wel.
Wat ik nu wel echt aan het leren ben is hoe ik duidelijk ben, structuur geef zonder streng te zijn en hoe ik geduldig ben en niet mijn eigen emoties laat bepalen hoe ik tegen de kinderen doe. Het zijn nu twee peuterpubers, dus ineens komt het echt op de opvoeding aan. Alsof je in een soort zoeklicht staat en het ineens heel helder zichtbaar wordt wat je aan het doen bent. En dat je merkt dat je met bepaalde dingen niet meer weg komt.
Ik vind het moederschap een uitdaging, maar zou het ook écht niet willen missen. Ik voel me moeder in hart en nieren en het is nog steeds wat ik er van droomde, maar dan wel met een heleboel extra dimensies die ik me van te voren niet had voorgesteld.