Het moederschap is anders dan ik mij had voor gesteld maar zeker in positieve zin.
Ik dacht een werkende moeder te worden, wij zeiden ook altijd.. speelgoed van hout geen plastic.
Toen bleek dat wij een tweeling kregen en er achter kwamen dat kinderopvang voor 2 hoog zou zijn (geen fam. In de omgeving) heb ik tijdens mijn verlof besloten niet meer terug te gaan.
Nu ben ik dus bewust thuismoeder en ik vind het heerlijk.
Houten speelgoed heeft nog steeds de voorkeur.
Maar er is inmiddels ook heel veel plastic speelgoed.

Nooit had ik gedacht dat ik het moederschap zo intens zou zijn.
Ik heb echt alles voor ze over... het laatste koekje is voor hun ook al vind ik hem nog zo lekker;) Ik denk dat ik een lieve moeder ben met veel geduld. maar ik moet er wel aan denken duidelijk de grenzen te bewaken. Doordat ze vaak heel druk en lawaaierig zijn merk ik wel dat ik harder praat dan dat ik wil. Om hier dus maar bovenuit te komen. Hier mogen ze niet op de tafel, springen op de bank en rennen in huis willen wij niet.
Ik ben vaak met ze op pad, en geniet daar meer en meer van.

Naast dat mijn jongens zo leuk en knuffellig zijn samen (en met mama) maken ze ook ruzie samen. Dat valt mij wel zwaar maar zal er wel bij horen.

Vooraf zijnde hadden we nagedacht hoe we het ouderschap vorm willen geven maar wij vinden het vooral ook belangrijk om te kijken naar D zelf.
Vanaf het begin namen we D overal mee na toe, familie, verjaardagen etc en dat heeft nu (denken wij) dat hij erg makkelijk is en overal kan slapen en vanaf het begin niet eenkennig is. Het is een vrolijk, druk en ondernemend mannetje. Wij nemen hem rustig mee een weekendje weg maar kunnen ook rustig een weekendje met z`n 2en weg en D uit logeren. Wij zijn denk ik wel makkelijke ouders en geven hem veel vrijheid maar wel met grenzen. Wij hebben ook gewoon decoratie op tafel staan , denk aan bloemen,kaarsjes etc ik vind dat hij moet leren dat hij hier niet mag aanzitten ook niet als we ergens op visite zijn. Speelgoed is beperkt aanwezig hebben een ikea keukentje en een kleine speelgoedkist. Moet ook wel zeggen dat wij veel buiten zijn als het weer het toelaat zijn wij wandelen of fietsen.

Ik merk aan mijzelf dat als ik te weinig slaap heb gehad ik wat minder geduldig ben dan ik dacht dat ik zou zijn. Vind ik familie en familie tijd erg belangrijk en probeer dit ook aan D te laten zien en vind het daarom erg belangrijk dat hij zijn opa/oma/ooms/tantes/nichtjes/neefjes die verder weg wonen regelmatig ziet en heb ook van hun foto`s in huis. Als hij iets niet mag leg ik hem dat uit maar laat hem dit ook zelf ervaren (mits het verantwoord en ongevaarlijk is ) .
Merk wel dat ik veel emotioneler ben dan dat ik was en dat mijn werk niet mijn alles meer is, als ik vrij ben ben ik vrij en laat ik het los. Daarin tegen moet ik er niet aan denken om hele weken thuis te zijn, ik vind het fijn als ik met wat anders bezig ben dan alleen het mama zijn. Natuurlijk mis ik hem dan ! Mijn man en ik nemen daarnaast ook bewust tijd voor elkaar, avondje uit/weekendje weg etc. we zijn natuurlijk naast papa en mama ook nog man en vrouw en ik merk aan mijzelf dat ik dat ook echt nodig heb soms, gelukkig kunnen wij het hier ook goed over hebben samen.

Vooral de eerste 3 á 3,5 jaar was ik voor Isam en Nora zeker wel een leuke en hele makkelijke moeder. Slapen deden ze vaak in de kinderwagen als ik ergens heen wilde en zette als ik bij iemand op bezoek ging hun dan slapend in de gang. Ook in de avond met verjaardagen. Ik deed heel veel met ze, wel vooral binnenshuis omdat alleen weggaan met ze niet zo'n succes was. Dus dat deden we alleen naar de supermarkt en even een speeltuintje op de heen of terug weg. Maar ik zorgde vooral voor veel nieuwe dingen om te knutselen of maken. Bouwwerken van duplo etc. Ik had ook echt wel heel veel geduld, dat vond mijn man heel opvallend dat ik nog meer dan engelengeduld had. Ze stonden ook regelmatig op tafel te dansen. Op de huidige kan dat niet meer, dan verschuift die.
Helaas is van dat geduld op het moment niet zoveel meer van over wat hun tweetjes betreft. Die twee aapjes kunnen mij flink op de zenuwen werken met al dat rennen en stampen in huis en ik krijg het er niet uit.
Ik kan wel gezellig met ze gaan ontbijten of lunchen ergens. Doe ik regelmatig met ze als man werkt in het weekend of in de vakantie. Uit eten hoeven we niet te doen 's avonds, ze gaan liever lunchen waar wij ons dan ook aan aanpassen. Een stedentrip kunnen we ook best met de kinderen doen bij goed weer, als we dan maar wel langs speeltuinen en parkjes gaan en niet gaan om te shoppen en uit eten te gaan en mooie gebouwen te bekijken. We gaan regelmatig een dagje naar een andere stad. Al zal dat wel anders worden als ik straks mijn rijbewijs heb. Ipv naar een stad zullen we dan eerder naar het strand/de duinen/parken/buitenspeeltuinen rijden waar je met het ov niet zo snel komt zonder enorme omwegen.

Met Amani gaat alles eigenlijk vanzelf en heel makkelijk en ik neem haar overal mee naartoe waar ik zelf heen wil en dan slaapt ze in de doek. Ik ga toch wel wekelijks bijna een hele dag shoppen met haar. Vind ze helemaal prima als ik dan maar doek en kinderwagen afwissel. Ze eindigt altijd in de doek want dan ligt de kinderwagen volgepakt met tassen. Ik ben veel op pad met haar, dat is toch wel genieten dat dat zo makkelijk gaat met maar 1 baby/dreumes hoor. Alleen glaswerk en hete dranken zet ik apart. Wat haar betreft kan ik trouwens best wel panisch zijn, ze slaapt echt muisstil dus ik moet wel altijd even luisteren of ze nog wel ademt! Oudste twee hoor ik zo wel knorren. Maar daarbij had ik het toen ze jonger waren ook, toen ze het nog niet konden aangeven als ze ergens last van hadden.

Emotioneel gezien laat ik ze zeker weten dat ik heel blij met ze ben en heel veel van ze hou, lekker knuffelen etc. Maar ik laat het ook wel merken als ik ze niet kan waarderen door hun gedrag en dan moeten ze me ook wel echt even met rust laten daarna zodat ik ook weer even tot bezinning kan komen. Ik kan niet net als hun, elkaar een paar klappen verkopen en twee seconden later gezellig een spelletje zitten spelen, alsof er niks is voorgevallen.
Verder willen wij ze ook voor de toekomst vrijheid geven en er zijn als ze ons nodig hebben en zijn wij ook best relaxt denk ik, en willen we ze laten beseffen dat ze ook alles bij ons kwijt durven/kunnen.

Wat ik wel zat ben is de avonden dat mijn man werkt, ik vind dat geen succes met drie kinderen die moe zijn. En ik mis wel wat tijd om dingen met mijn man alleen te ondernemen waar we de kinderen geen plezier mee doen, maar dat is nog een half jaar afzien en dan kunnen mijn ouders vrijwel altijd oppassen als we weg zouden willen. Dat halve jaar houden we na de afgelopen 5,5 jaar ook nog wel even vol.

Speelgoed is hier 's avonds wel goed opgeborgen, alleen het keukentje en stoeltjes zijn in ons zicht. Hout, plastic, met of zonder geluid. Het maakt mij allemaal niet zoveel uit. Als er maar mee gespeeld wordt en anders verdwijnt het tijdelijk naar zolder. Wel hebben wij de salontafel kindvriendelijk gemaakt ipv naar smaak. Een simpele van Ikea waar ze met stoel aan kunnen zitten zonder dat hun knieen tegen een rand aan zitten en een blad dat vies mag worden met knutselen etc. Kopen wel weer een nieuwe als de tafel er niet meer uit ziet. Komt wel weer een echt mooie tafel als Amani ook wat ouder is en de tafel niet beult. Had bij Isam en Nora toen ze een maand of 6 waren een mooie salontafel gekocht maar die zag en twee maanden later niet meer zo mooi uit door het geram met spenen op tafel zat die vol met deuken en door al het poetsen van de tafel was alle verf al versleten.

Mijn verwachtingen waren overigens wel wat anders, maar toen had ik ook nog geen idee dat ik een tweeling zou krijgen en hoeveel drukte, geregel en gezeur dat kan opleveren en dan ook nog eens twee zeer slecht slapende kinderen. Ik had voordat ik bevallen was nog de illusie dat ik een moeder met carrierre zou worden en nu ben ik al thuis sinds de oudsten geboren zijn. Ik ben een moeder die doet wat goed voelt en niet volgens een plaatje wat in mijn hoofd zit van wat zou moeten. Go with the flow zeg maar. Dat gaat heel natuurlijk en zo kijk ik ook naar de toekomst qua opvoeden etc.

Leuk om van iedereen te lezen!

Het moederschap is op zich wel wat ik ervan verwacht had, soms zwaar, maar wel heel leuk. Mijn valkuil is dat mijn lontje vaak te kort is. Ik probeer er wel echt op te letten, maar chronische vermoeidheid in combinatie met al vier jaar flink gebroken nachten is gewoon zwaar. Als ze een beetje gezellig zijn heb ik daar verder niet echt last van, dan ben ik gewoon heel erg moe, maar wel vrolijk. Maar als ze gaan klieren speelt het me echt parten en kan ik echt chagrijnig worden. Mijn oudste weet dan ook echt mijn knoppen te vinden.

Verder ben ik wel een redelijk relaxte moeder denk ik. Ik maak me niet overmatig zorgen om ze, heb er vertrouwen in dat over het algemeen ze wel op hun pootjes terecht komen. Uitgebreid knutselen en elke week naar de dierentuin en binnenspeltuin is niet zo mijn ding, ik vind het leuker om samen boodschappen te doen bv. Ze draaien mee in het dagelijkse leven en als gezinsactiviteiten doen we het liefst dingen waar we allemaal plezier aan beleven. Nu met twee is het nog even zoeken, maar met de oudste zijn we bv. wel op stedentrip geweest en hij gaat ook gerust mee uit eten, naar musea en andere culturele activiteiten. Hij is ontzettend nieuwsgierig en leergierig, dus hij vindt dat zelf ook heel leuk. We praten ontzettend veel, zingen en luisteren muziek en ik lees ze ook graag voor (jammer alleen dat ik het meestal max. een kwartier volhou omdat ik daarna in slaap val. ). Knuffelig zijn we ook, ze zijn allebei zo lekker zacht en lief, ik vind het heerlijk om ze dicht bij me te hebben. We lachen ook veel samen.

Ik ben redelijk streng wat bepaalde dingen betreft als ik het zo lees, van de kerstboom/tv/playstation etc. blijf je af, er wordt niet op de bank gesprongen of op tafel geklommen, eten doen we voornamelijk aan tafel etc. En zeuren wordt absoluut niet beloond. Iets mag wel of niet, we sluiten uiteraard weleens een compromis als we ergens over van mening verschillen, maar een nee zal geen ja worden als ze maar lang genoeg doordrammen.

Verder ben ik voor mijn gevoel niet echt veranderd door het moederschap. Ik hoop dat naarmate ze ouder worden ik wel weer meer tijd en energie aan mezelf kan besteden, dat gaat nu vaak moeilijk omdat ze slecht slapen en de jongste nog behoorlijk borstafhankelijk is.

Ik denk dat ik het moederschap veel bijzonderder vind dan ik verwacht had maar ook veel zwaarder. Ik had nooit verwacht dat je zó veel liefde zou kunnen voelen voor een levend wezentje en zo onvoorwaardelijk. Tegelijkertijd had ik een soort naïef idee denk ik dat het moederschap alles goed zou laten komen. Dus dat het niet meer uit zou maken dat ik bijna altijd moe ben en dan ook snel prikkelbaar. Dat is dus niet waar, ik ben nog vermoeider en nog prikkelbaarder. Ik kan wel meer hebben van mijn kind (ik zeg even bewust kind want het stiefmoederschap is toch wel echt anders), maar dat is ook hard nodig want hij test het goed uit. Stretch it to the limits is volgens mij zijn motto .
Ik ben denk ik een heel relaxte moeder, ik vertrouw op het kunnen van mijn kinderen, ze mogen binnen veilige grenzen van alles uit proberen. Ik vind het leuk als ze op ontdekkingstocht gaan en ze kunnen allebei urenlang heerlijk spelen. Ik vind het belangrijk om ze een veilige omgeving met grenzen te geven van waaruit ze de wereld kunnen gaan ontdekken op een veilige manier.

Ik merk dat het moederschap me ook ontzettend veel brengt, die onvoorwaardelijke liefde, dat vertrouwen van je kind in jouw kunnen. Ik heb bij Lu. het gevoel dat ik volledig mijzelf kan zijn en dat ik goed ben zoals ik ben. Dat is niet een gevoel waar ik heel vertrouwd mee ben dus voor mij is dat heel leerzaam.

Het is niet zo dat ik me overal enorm in verdiept heb, dat ik een bepaalde opvoedstijl heb uitgekozen en die nu aanhoud. Ik lees en praat wel graag over opvoeding en probeer de dingen eruit te pikken waarvan ik denk dat ze goed zijn voor de kinderen. Maar eigenlijk gaan dingen op een hele natuurlijk manier en is het lezen en er over praten meer een check of ik op het goede spoor zit.
Wat opvoeding betreft heb ik eigenlijk behoorlijk veel zelfvertrouwen, hoewel er nu langzamerhand wat barstjes in komen doordat ik zelf niet helemaal lekker in mijn vel zit.

Wat me echt heel erg tegenvalt is dat ik zo weinig tijd voor mezelf heb, mijn behoefte blijkt veel groter te zijn dan ik kan krijgen, dat vind ik best worstelen want ik merk dat ik ook gewoon een leukere en betere moeder ben als ik rust en tijd voor mezelf heb. Ik ben echt niet in de wieg gelegd voor thuisblijfmoeder, al ben ik dat nu voor een groot deel wel.

Wat ik nu wel echt aan het leren ben is hoe ik duidelijk ben, structuur geef zonder streng te zijn en hoe ik geduldig ben en niet mijn eigen emoties laat bepalen hoe ik tegen de kinderen doe. Het zijn nu twee peuterpubers, dus ineens komt het echt op de opvoeding aan. Alsof je in een soort zoeklicht staat en het ineens heel helder zichtbaar wordt wat je aan het doen bent. En dat je merkt dat je met bepaalde dingen niet meer weg komt.

Ik vind het moederschap een uitdaging, maar zou het ook écht niet willen missen. Ik voel me moeder in hart en nieren en het is nog steeds wat ik er van droomde, maar dan wel met een heleboel extra dimensies die ik me van te voren niet had voorgesteld.

Jeeeee wat lief zeg, dank je wel!!

Leuk iedereens ervaringen en gevoelens te lezen zeg, erg interessant.

Ik herken mezelf erg in Guus' stuk maar dat komt denk ik ook omdat ik haar uit 'ons' topic wel een beetje ken, en weet dat we veel hetzelfde over dingen denken. Ook hier maak ik flauwe grapjes met T en hou ik hem voor de gek zonder dat hij het doorheeft. Of misschien allang wel en speelt ie het spelletje mee ;)

Ik had trouwens van tevoren altijd gedacht dat je ook iets bijzonders zou moeten doen als moeder, zodat je kids jou lief vinden. Dat je iets 'aan' moet zetten, iets moederlijks, en ik had stiekem eigenlijk altijd gedacht dat onze baby niet het liefste bij mij zou zijn als 'ie bijvoorbeeld verdrietig was. Ik dacht altijd dat je daarvoor iets extra's moest geven, en vond dat wat spannend. Wat was dat dan? Turns out, dat gaat echt vanzelf, die cliche's zijn waar. Er is een periode geweest dat T liefst bij mij lag en dat hij bij vriend moest huilen. Ik vond het zo bijzonder dat dat gewoon zo was. Gewoon, omdat T mij blijkbaar ook onvoorwaardelijk lief vindt, omdat ik zijn moeder ben. Punt.

Snik boehoe

En zo kom ik weer uit bij mijn eerste post: ik ben echt heeeeelemaal precies hetzelfde gebleven, hooguit IETS emotioneler

Pfoee! Moeilijke vragen staan ertussen! Mijn verwachting van het moederschap was wel wat anders dan de werkelijkheid. Ik vond mezelf altijd heel relaxed en had verwacht dat als moeder ook te zijn. Ook had ik altijd een beeld van een slapende rustige baby een leek het mij niet veel uit te maken dat ik minder tijd voor mezelf zou hebben.
De realiteit was dat ik een heel overspannen moeder bleek te zijn die het gevoel had dochter áltijd voor iedereen te moeten beschermen. Verschrikkelijk vermoeiend was dat. Als iemand anders haar vast had en ze moest huilen vond il dat verschrikkelijk!
Inmiddels ben ik wel een stuk relaxter en mag ze gewoon lekker haar gang gaan en op dw bank springen. Ik vind mezelf een leuke lieve moeder waar zara helemaal zichzelf kan zijn. Ik geniet intens van alle leuke dingen die ik met haar lan doen en vind jet heel leuk om naar haar te kijken.
Ik vind wel dat ik heel erg veel van mijn eigen tijd heb moeten investeren in haar maar dat kwam ook wel doordat er bij mij een verlatingsangst omhoog kwam.
Het allermoeilijkste van het moederschap vind ik de continue afweging wanneer ik nou een grens moet trekken of wanneer ik iets wel doorvde vingers zie. Z.ara slaapt heel slecht en diep in mijn hart denk ik wel eens erover om haar gewoon maar te laten huilen omdat ze nu maar eens moet leren normaal te gaan slapen. Maar dat vind ik zielig en ook wel egoïstisch van mezelf dus dan ga ik maar weer bij haar liggen. En zo modderen we aan..

Conclusie: ik vind het heerlijk om moeder te zijn en ook best ingewikkeld.

Haha Zora, je schrijft zo leuk!

Ik heb er eigenlijk nog niet heel erg over nagedacht. Ik weet dat ik liefde en betrokkenheid te bieden heb maar of ik ook geduldig ben en al dan niet overbezorgd of streng dat weet ik eigenlijk echt niet. Ik zie het als een mooie uitdaging en laat het over me heen komen, al vind ik het ook echt wel spannend.

Haha dank Teun!

Zo benieuwd naar hoe jij het gaat ervaren allemaal!

Ik dacht van te voren nog best veel tijd voor mezelf nodig te hebben, maar in de praktijk valt het wel mee. Ik heb de behoefte nu niet. Mijn zoon slaapt over het algemeen voor 8 uur, dus heb ik nog wel wat tijd voor mezelf. Zij het afgepeigerd, maar toch. Dat scheelt waarschijnlijk ook een boel. ik kan me ook heel goed vasthouden aan het idee dat hij nog sneller dan dat ik eigenlijk zou willen zelfstandiger is en dan ook tijd voor zichzelf nodig heeft.

Op tafel mag hij absoluut niet. Voor sommige dingen vind ik het heel duidelijk welke functie het heeft en dat is nu eenmaal niet om op te klimmen, zitten of staan. Aan de kerstboom mag hij komen; het is nep, we hebben al jaren plastic kerstballen (en andere onbreekbare ornamenten) dus zie ik het probleem niet echt. De spanning was er ook snel af, dus hij komt er nu eigenlijk niet aan.

Dit had ik exact zo op deze manier geschreven kunnen hebben. Had het niet beter kunnen verwoorden.
Alleen dan dat mannetje/ hij/ zoon/hem etc. bij mij veranderd word in meisje/ zij en dochter/ haar ;)

leuk om te lezen en eens over na te denken.

Ik vind mezelf wel een leuke moeder.Ik had van tevoren niet echt een beeld ervan. We doen veel dingen samen, zijn veel buiten, dochter is erg ondernemend en krijgt daar ook ruimte voor. Ook zelfstandig zijn wil ze graag en dat vind ik niet lastig om los te laten.Ze kan ook goed alleen spelen en dat stimuleren we ook veel. Ze heeft een pittig karakter waardoor ik mezelf wel eens afvraag wat in hemelsnaam het probleem is maar over het algemeen kan ik mn geduld wel bewaren al is klaar ook klaar. Wat dat betreft ben ik/we wel redelijk streng.Dit is met periodes ook echt nodig om het gezellig te houden, bijv. over opa maar ook bij een juf op het kdv loopt ze zo heen en luistert ze echt niet. Terwijl ze over het algemeen door anderen goed bij te sturen is en ik haar overal mee naar toe kan nemen. Ik vind mezelf ook wel een relaxte moeder al word er niet op de bank gesprongen en het speelgoed meestal opgeruimd voor we bijv tv gaan kijken. Grenzen zijn duidelijk daarbinnen alle ruimte!

Ik hoop haar mee te geven dat ze goed is zoals ze is en dat ze altijd bij ons terecht kan.Veel liefde en aandacht voor wat ze doet en haar belevingswereld.
Over het algemeen kan ik erg van het moederschap genieten. Ik vind het bijzonder om vooral veel van mijn man maar ook om dingen van mezelf terug te zien .Ook wel eens confronterend om te zien dat dingen die ik lastig vind/vond, dat zij daar ook mee worstelt.

Er mag hier in huis best veel. Eigenlijk toets ik alles (in elk geval) aan de volgende vragen:
- Heeft iemand er last van?
- Is het gevaarlijk?
- Gaan er dingen stuk?

Dus hard gillen in de supermarkt mag niet want daar hebben andere mensen last van (en ik ook), op de bank klimmen vonden we altijd niet erg, maar inmiddels worden ze groter en lomper en wordt de kans op ongelukken groter dus hebben we besloten dat ze niet meer op de bank mogen springen of op de rugleuning mogen klimmen.
Ze mogen elkaar dus ook geen pijn doen.

Ik vind dit alleen lastiger bij anderen, want hoe beoordeel ik of de ander er last van heeft? Thuis mag hij van mij best met pannen spelen, als hij er geen rare dingen mee doet. Maar een ander vind het misschien wel heel vervelend als er aan zijn pannen gezeten wordt. Dus ik ben buitenhuis wel strenger denk ik.

@ pompoen, zo kijk ik meestal ook! bij anderen is dat soms wel eens lastig inderdaad.Mijn vriendin heeft bijv van veel meer dingen last en in elk gezin zijn de regels ook anders. Bij een andere vriendin mogen ze bijv op de bank springen e.d. maar niet op stenen randje klimmen( soort schouw,zeer sterk ding) A snapte daar eerst helemaal niks van!

ooit eens van steven pont gehoord op een lezing: het nee en nee is ja principe

is het gevaarlijk voor het kind-omgeving-materiaal? nee
is het vervelend voor anderen? nee dus ja!

Ik ben bij anderen ook veel strenger dan thuis, ik wil echt niet dat mijn kinderen bij anderen onfatsoenlijk gedrag vertonen. Gelukkig weten ze dat ook wel. Aan een peuterdriftbui valt weinig te doen, maar ze mogen van mij echt niet zonder toestemming iets uit kastjes pakken of de trap op lopen oid.
Ik ben thuis zelf ook veel vrijer dan bij anderen en dat wil ik m'n kinderen ook meegeven.

Interessant topic!
Ik heb nog geen kinderen en ik kan me ook moeilijk voorstellen hoe ik al zijn als moeder. Ik ben leerkracht in het speciaal onderwijs en wordt geroemd om mijn consequente aanpak met liefde voor de leerlingen.
Ik hoop mijn kids dat later ook te bieden, een boel liefde, met hele duidelijke grenzen.

Ik heb nu vriendinnen met kinderen en ook nichtjes en neefjes en ik vind het zo leuk om te zien hoe anderen hun kinderen opvoeden, soms denk ik echt: aahhhh dat wil ik echt nooit zo doen! En soms denk ik: ach, dat is ook een manier!

Ik wacht het af

Ik ben niet zo'n moeder-moeder. Ook nooit gedacht dat te worden dus dat valt niet tegen ;). Tot het moment dat ik de test deed had ik ook nooit het idee dat ik ooit moeder zou worden. Kinderen , niets voor mij dacht ik. Ik reis te graag, ben erg zelfstandig en hou niet van regelmaat.

Ik doe het ondanks ik geen moeder-moeder ben denk ik toch best goed. Ik heb wel dingen die ik anders zou willen doen. Ik kan bijv. nooit helpen op school ivm mijn slaaptijden na mijn werk. Niet dat ik erom sta te springen, maar voor mijn kinderen zou ik dat leuk vinden. Mijn moeder hielp vroeger heel vaak in de klas en ik was dan enorm trots.
Mijn man is de moeder in ons gezin. Hij staat met ze op, kleed ze aan, geeft ze eten en brengt ze naar school en haalt ze weer op. Daarna kom ik pas in beeld. Man werkt dan, ik eet warm met ze, ga naar supermarkt, lees een boekje voor, zorg dat ze gewassen zijn en fris in hun bedje kunnen liggen.

Qua reizen gaan de kinderen gewoon mee. De grote vakantie maar ook de stedentrips tussendoor. Verre reizen hebben wij niet meer gemaakt met kinderen ( meer een budgettair probleem met 6 mensen) maar wij gaan los van ons gezin nog wel gewoon op reis. Ik ben bijv. op cruise geweest in het Caribisch gebied en heb een roadtrip door Florida gemaakt met een vriend. Mijn man bleef toen bij de kinderen. Aankomende februari ga ik naar Rio de Janeiro met een vriendin, ook dan zorgt mijn man voor de kids. Hij gaat in januari naar Rome met collega's en dan zorg ik dat thuis alles goed verloopt. Ook stedentrips tussendoor ( gister zat ik in Manchester en over 2 weken in Kopenhagen) maak ik gewoon nog. Ook doen we dat soort dingen met onze kinderen en gezin. We zijn naast onze zomervakantie dit jaar in Denemarken, in de herfstvakantie naar Budapest gegaan met z'n 6-en. Met een beetje geluk gaan we in de februarivakantie nog even naar Londen.

Ik vind het heel belangrijk dat een kind, kind kan zijn. Hier helpen ze dagelijks alleen mee met het dekken van de tafel, gewoonweg omdat ik dan kook en er geen man thuis is die even kan assisteren. De rest van de middag kunnen ze vrij besteden aan spelen of evt huiswerk. Wel moeten ze ieder hun eigen kamer opgeruimd houden zodat ik daar kan stofzuigen. Bij J. gaat dat er natuurlijk speelser aan toe als bij M. De oudste 3 leggen ook hun door mij opgevouwen was netjes in hun kast.

Ik heb nooit een oermoeder gevoel gehad. Het is dat mijn man over kinderen begon en dat ik dacht waarom eigenlijk ook niet. Het valt mij daarom ook niet mee of tegen want ik ging er blanco in.
Wat ik vind tegenvallen is de kwetsbaarheid die het mij geeft, ik ben nergens zo mee te raken als het welzijn van mijn kinderen. Ik heb er echt een open zenuw bijgekregen. Ook maakt het mij angstiger, als ik bijvoorbeeld met de auto langs het water rijd als ik de kinderen bij mij heb heb ik al 100x bedacht wie ik eerst moet redden en dat het mij waarschijnlijk niet gaat lukken om hen alledrie te redden. Als ik dit zo schrijf lijk ik misschien een enorme paniekvogel maat dat komt echt door de komst van m'n kinderen, ik ben juist redelijk nuchter.
Qua nuchterheid zie je dat terug in m'n opvoeding. Ik geef mijn kinderen de kans om te leren door zelf ervaringen op te doen. Verder geef ik veel complimentjes, knuffels, moedig hen aan om zelf een oplossing te bedenken en probeer echt naar ze te luisteren (ok als dat voor de 1000e keer over lego Ninjago gaat lukt dat niet altijd).

Verder leven wij gewoon ons leven maar dan met de kindjes erbij. Zo zijn wij naar Curacao en Mexico geweest met de kinderen erbij. Helaas is dat niet te betalen nu we alle vijf een ticket nodig hebben.
Ook hoeven ze niet perse in hun bed te slapen, in de wagen, autostoel voldoet ook prima.
We zijn wel opeens vaker in speeltuinen, pannenkoekenrestaurants etc te vinden, want eerlijk is eerlijk als de kinderen blij zijn zijn wij dat ook.

Ik kom uit een groot gezin, en heb feitelijk mijn broertjes en zusjes mee opgevoed dus ik had een verwachting. Maar als je dan uiteindelijk je eigen kind vast heb wordt alles anders, het heeft me heel rijk gemaakt. De liefde, de warmte de verbintenis die je voelt. Startend met het gevoel dat je heel verantwoordelijk bent voor iets heel kleins en teers, Nou ik heb de eerste 6 maanden last gehad van heel wat tranen ;-) om de kleinste dingen kon ik janken (en dat past zo niet bij mij). De nachten vond ik zwaar, gelukkig is dat maar tijdelijk en dat prentte ik me ook altijd maar in. Maar het leverde ook heerlijke intieme momenten op, die ik voor geen goud had willen missen. Zoals voor het eerst omrollen van rug naar buik en om 5 uur 's nachts of na de voeding bij mij op de borst in slaap vallen. Daarna het opvoeden... dat zijn heel veel leuke momenten maar kent ook pittige momenten. Vooral de leeftijd 4/5 jaar vind ik pittig. Ze verkennen dan echt hun eigen ik en kunnen een heerlijk zelfego hebben ;-).

Mij als persoon heeft het moederschap mij denk ik niet zo veel veranderd. Ik vind het nog steeds belangrijk om voldoende tijd voor mijzelf te hebben. Want naast vrouw en mama ben ik ook gewoon mezelf. En dat lukt aardig goed, ik heb af en toe een dagje of weekendje voor mezelf. Daar kan ik nu echt van genieten voorheen was dat zo vanzelfsprekend. Ik heb wel in het moederschap moeten groeien. Want wat betekend dat huiltje, krijgt hij genoeg binnen, vat hij geen kou. Alles weeg ik af tegen elkaar. Ik heb er heel wat 'zorgen' bij gekregen die denk ik voor de rest van mijn leven blijven. Als het straks een volwassen vent is, zal ik me denk ik nog steeds 'zorgen' maken. Het loslaten vind ik een moeilijk iets. Ik ben wel anders naar mijn omgeving gaan kijken qua vrienden en familie. In het eerste jaar met je kindje kwam ik er achter op wie je kunt bouwen en op wie juist niet. Zo kwam schoonpapa logeren toen ik flinke griep kreeg (1,5 maand na de geboorte van T), dat had ik nooit achter hem gezocht en zorgde dat alles op rolletjes liep en mijn man nachtdiensten kon draaien zodat hij overdag voor ons kon zorgen. Mijn ouders daarin tegen hebben zich van een kant laten zien hoe ik later niet met onze T wil komen te staan :-(.

Ik denk wel dat wij strenge ouders zijn. Zo mag er bij ons niet op de bank worden gesprongen, op de (salon)tafel worden gestaan of gehangen. Komen er geen pistolen in huis (ik vind het verschrikkelijk als kinderen elkaar met neppistolen beschieten). Moet het ene speelgoed eerst worden opgeruimd alvorens met het andere mag worden gespeeld. Worden wij, andere mensen en dieren met respect behandeld. Moet er veel zelfstandig gedaan worden. Maar er is alle ruimte om lekker te spelen en te ravotten, te knuffelen, boekjes te lezen enz enz enz. Ik denk met een goede basis met duidelijkheid het verste komt.

Ik heb vooral gemerkt dat hoe meer kinderen ik kreeg, hoe makkelijker ik werd :'). Ik vind het momenteel best wel heavy, want ze zitten allevier in een leeftijd dat ze onze zorg nog nodig hebben maar ook zelf willen ontdekken.

Verder vind ik het heel fijn om een gezin te hebben. Het heeft me zeker positief veranderd. Al had ik al jong kinderen en weet ik dus niet echt anders meer dan dat ik kinderen heb

Ik dacht van te voren dat ik heel goed zou zijn met het bijhouden van fotoalbums, maar truth be told, moet ik nog steeds beginnen

Oh heeeeeel erg herkenbaar helaas.
Heb wel foto's in mapjes per maand op de computer gezet, maar that's it.
Hetzelfde geld voor die baby boeken enzo.

Ik ook. Mijn oudste wordt over een paar maanden 7...