11 Dec 2015 15:28
Jouw knuffel & zijn verhaal
Door de dame die haar knuffel verloren was en oproepen deed via social media om hem terug te krijgen en door mijn confession hier dat ik een knuffel heb waar andere meiden op reageerden, dacht ik dat het misschien leuk is om een topic te openen over onze knuffels en onze verhalen.
Ik zal beginnen. Toen ik geboren werd kreeg in van een kennis van mijn ouders een lief schaapje. Het was meteen liefde op het eerste gezicht aangezien ik dat ding nooit meer los heb gelaten. Toen ik zelf kom praten heb ik hem zelf de naam 'Woefje' gegeven. Een schaap die Woefje heette, kan allemaal toch. Ik sleepte dat ding overal mee naartoe, zeker de eerste jaren. Hij werd natuurlijk ook vies en dan moest hij in bad. Nou ja in bad, mijn oma wilde hem in de wasmachine doen. Prima, maar ik zat dus 1,5 uur lang voor dat ding om te kijken (heb ik pas jaren later gehoord, kan het me niet meer herinneren) of het allemaal wel goed ging en mijn lieve knuffel er weer heel uit kwam. Tijd daarna was niet leuk, want Woefje rook niet meer zoals het hoorde. Maar dat kwam iedere keer weer goed. Uiteindelijk mocht ie niet meer in bad, was te bang dat hij het niet zou overleven.
Knuffels hebben ook niet levenslang dus hij was ook wel eens kapot. Scheurtje hier, scheurtje daar. Dan was daar 'dokter papa' om hem te opereren. Ook onder toezicht van mij natuurlijk. Later was dat niet meer nodig, ik knuffelde gewoon wat voorzichtiger met hem. Toch heb ik er altijd mee geknuffeld. Als ik ging logeren, als ik ziek was, als ik me niet fijn voelde, altijd gaf dat beestje me 'steun'. Nu nog steeds, als ik een rot periode heb ga ik gewoon lekker even op de bank liggen knuffelen. Hij ligt sowieso altijd bij me in bed en 2 weken terug is hij zelf mee gaan logeren bij mijn ouders. Ik zou ook echt niet weten wat ik zou doen als ik hem kwijt zou raken. Vaak is het genoeg als hij gewoon in bed ligt, maar toch.
Ik heb me lang geschaamd dat ik als inmiddels 30 jarige nog een knuffel heb, maar heb besloten om dat van me af te zetten. Ik vind het fijn en doe hem nooit weg.
Iemand zin om haar knuffel-verhaal te delen?
Ik zal beginnen. Toen ik geboren werd kreeg in van een kennis van mijn ouders een lief schaapje. Het was meteen liefde op het eerste gezicht aangezien ik dat ding nooit meer los heb gelaten. Toen ik zelf kom praten heb ik hem zelf de naam 'Woefje' gegeven. Een schaap die Woefje heette, kan allemaal toch. Ik sleepte dat ding overal mee naartoe, zeker de eerste jaren. Hij werd natuurlijk ook vies en dan moest hij in bad. Nou ja in bad, mijn oma wilde hem in de wasmachine doen. Prima, maar ik zat dus 1,5 uur lang voor dat ding om te kijken (heb ik pas jaren later gehoord, kan het me niet meer herinneren) of het allemaal wel goed ging en mijn lieve knuffel er weer heel uit kwam. Tijd daarna was niet leuk, want Woefje rook niet meer zoals het hoorde. Maar dat kwam iedere keer weer goed. Uiteindelijk mocht ie niet meer in bad, was te bang dat hij het niet zou overleven.
Knuffels hebben ook niet levenslang dus hij was ook wel eens kapot. Scheurtje hier, scheurtje daar. Dan was daar 'dokter papa' om hem te opereren. Ook onder toezicht van mij natuurlijk. Later was dat niet meer nodig, ik knuffelde gewoon wat voorzichtiger met hem. Toch heb ik er altijd mee geknuffeld. Als ik ging logeren, als ik ziek was, als ik me niet fijn voelde, altijd gaf dat beestje me 'steun'. Nu nog steeds, als ik een rot periode heb ga ik gewoon lekker even op de bank liggen knuffelen. Hij ligt sowieso altijd bij me in bed en 2 weken terug is hij zelf mee gaan logeren bij mijn ouders. Ik zou ook echt niet weten wat ik zou doen als ik hem kwijt zou raken. Vaak is het genoeg als hij gewoon in bed ligt, maar toch.
Ik heb me lang geschaamd dat ik als inmiddels 30 jarige nog een knuffel heb, maar heb besloten om dat van me af te zetten. Ik vind het fijn en doe hem nooit weg.
Iemand zin om haar knuffel-verhaal te delen?
. Vroeger als kind wel; op vakantie, naar kinderspeelparadijs... 
Mijn man vindt het helemaal normaal en moedigt me altijd aan om Frunnik mee te nemen als we ergens heen gaan. Zo is hij ook al wel eens meegeweest in het vliegtuig en had ik hem bij me op schoot 
Mijn vriend moet het maar goed vinden haha die draait toch altijd van me weg als we gaan slapen.
) Dat konijn heeft mijn moeder in de winkel gekocht toen ze zwanger was van mij en dat konijn heeft altijd in mijn bedje gelegen tot ik een jaar of 20 was. Ik heb een keer zijn oor eraf gerukt dat ik huilend mijn moeder kon roepen en zo even naar beneden kon. Want dat ook moest er natuurlijk gelijk aan genaaid worden. Ik heb mij toen echt een paar dagen super schuldig gevoeld want ik had gewoon doelbewust mijn konijn pijn gedaan .jpg ":wtf:")
Als mijn vriend bleef slapen stopte ik hem in mijn nachtkastje want hij hoefde mijn konijn natuurlijk niet te zien. En als ik een nacht allen sliep lag het konijn weer lekker bij mij. Toen ik voor het eerste ging samenwonen lag hij in mijn nachtkastje en pakte ik hem soms als ik mezelf rot voelde. Toen ik met mijn huidige man ging samenwonen is het konijn in een doos beland. Later heb ik hem in een laadje gelegd en af en toe pakte ik hem. Gewoon even voelen en bekijken. Toen we naar dit huis gingen verhuizen is hij weer in een doos beland en nu staat die doos ergens op zolder. Binnenkort ga ik 'm toch maar even zoeken 
