Goed. Niet quoten omdat ik niet weet of ik dit lang hier heb willen staan. En ik ben ook wel een beetje bang voor jullie reacties, omdat sommigen mijn verhalen van 'vroeger' weten.

Sinds eind zomer zocht een oude vriendin van mij opeens weer contact. Omdat ik vind dat mensen een tweede kans mogen krijgen stond ik er voor open. Ze appte mij steeds of ik wat wilde afspreken. Zo gezegd zo gedaan. Uiteindelijk kwam, zo voelt het nu, de aap uit de mouw. Ze bleek een relatiecrisis te hebben en depressief te zijn. Omdat ik daar 'ervaringsdeskundige' in ben wilde ze daar met mij over praten. Dus ik ben naar haar toe gegaan en heb daar 4 uur gezeten om te praten.

Daarna hoorde ik maar weinig meer van haar. Op de vraag van mij of een bepaalde film nog draaide (waar zij heen wilde met mij) kreeg ik kortaf antwoord 'geen idee'.

Ik stuurde vanmorgen een app dat ik het jammer vond dat ik niks meer van haar vernomen heb. Ik kreeg allerlei verwijten naar mijn hoofd, dat ik teveel contact zoek (? ik herken dit van mezelf dat ik dat vroeger deed, maar heb nu bewust afstand gehouden) en dat ze het raar vond dat ik een keer appte dat ik zin had in chocola, want dat was niet echt iets wat belangrijk was om over te appen. Dus... ik app met een andere vriendin ook wel soms onzin dingen, het hele leven is niet serieus toch?
Ze eindigde haar relaas met dat het voor haar 'daarmee klaar was'. Oftewel 'ik wil geen tegenbericht meer krijgen'.

Ik snap haar verwijten niet. In eerste instantie dacht ik, 'mooi, ik had toch al geen zin in een vriendschap waarbij ik alleen maar klaar moet staan voor een ander wanneer het diegene uit komt'.
Maar nu merk ik dat ik er toch wel verdrietig om word.

Wat doe ik toch zo fout dat mensen zich zo gedragen naar mij. Alsof ik een handdoek ben, die je even gebruiken kan en daarna kan weggooien? Het raakt me toch meer als ik dacht. Hoe voorkom ik zulke situaties? Dit is toch wel weer even een deuk in mijn vertrouwen in de medemens en vriendschappen.

En ja, ik klink nu even dramatisch