Anders bij je eigen kind?

21 Okt 2015 20:17 door Geel

Vandaag moest ik oppassen op mijn nichtje. Laat ik voorop stellen dat ik haar ontzettend lief en heerlijk vind en dat ik blij ben dat ik mocht oppassen. Maar ik vond het zwáár jonge. Een tijdje terug heb ik met mijn man twee dagen en een nacht opgepast en toen was ik ook bekaf.

Ik heb het er vandaag ook even over gehad met mijn zus en die zei dus: "Het is anders bij je eigen kind." Dat is natuurlijk een cliché, maar is het ook waar? Ik merk gewoon dat m'n tranen hoog zitten en dat ik die schopjes die ik nu voel ineens niet meer leuk vind. Kan ik dit wel, een kind? Ik ben volgens mij best realistisch en heb niet heel hoge verwachtingen van kinderen hebben; die roze wolk bestaat vaak niet, dat weet ik wel. Maar ik heb vandaag gewoon geen enkel moment genoten. Ja, aan het eind toen ze ging slapen en ik ook eindelijk plat kon.

Ik weet niet wat het is wat me dan zo vermoeit. Volgens mij ben ik continu aan het kijken naar hoe zij reageert, wil ik haar steeds geven wat ze nodig lijkt te hebben. En als ik dat niet doe, dan nog moet ik opletten dat ze niet aan iets gevaarlijks zit, iets in d'r mond stopt wat niet goed is, geen gevaarlijke fratsen uithaalt enz. En het was zo'n zooi ook! Overal lagen reclameblaadjes, speelgoed, m'n aanrecht stond vol met dingen die ik niet opgeruimd kreeg enz. Toen ik even achter de computer zat of in de keuken was, speelde ze eigenlijk hartstikke lief alleen, niks aan de hand, maar ik was gewoon totaal niet ontspannen. M'n focus was gewoon niet goed/relaxt afgesteld ofzo.

Nou ja, lang verhaal: ik zie ineens enorm op tegen die baby van ons. Bang dat ik hiervoor niet nuchter en zelfverzekerd genoeg ben, dat het me niet lukt om uit te zoomen. Ik voel me bv. afstandelijk als ik tien minuten ofzo niks tegen haar zeg. Ik vroeg of m'n zus dat ook had, maar nee. Het is natuurlijk gewoon ook haar 'huisgenoot' en daar hoort een soort vanzelfsprekende ontspannenheid bij. Sorry voor dit warrige verhaal, maar ik snap ook niet goed wat er nou precies mis is.

Mijn vraag is eigenlijk: is het echt zo dat het bij je eigen kind anders is? Dat het ontspannen voelt, gewoon normaal, niet dat hele-dag-in-de-weergevoel, dat je een soort overzicht/rust hebt, gewoon jezelf bent tussen alle luiers en hapjes? Of moet ik dit gevoel van vandaag ook verwachten bij m'n eigen kind?

21 Okt 2015 20:21 door Anoniem168

Voor mij maakt het geen verschil en kind van een ander of dat van jezelf. Maar als je zelf een kind hebt groei je er wel in zeg maar, je leert er steeds handiger in te zijn en je leert natuurlijk je kind heel goed aanvoelen dus hoef je niet meer zo te focussen.

21 Okt 2015 20:25 door Maddie

Wat kiatu zegt, je groeit erin. Moeder zijn is af en toe gewoon echt pittig. Maar je gaat echt je weg vinden hoor! Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap ook wel eens gedacht:"kan ik dit wel?" Maar die onzekerheid verdween op het moment dat ik mijn dochter had!

21 Okt 2015 20:29 door Anoniem142

Ja, ik vind wel dat het heel veel verschil maakt. Ik vind het écht niet leuk om op de kinderen van een ander te passen, omdat ik oppassen op andere kinderen gewoon echt heel pittig vind.
Je eigen kinderen ken je goed, je kunt ze inschatten en je kunt hun gedrag voorspellen. Je hoeft niet continu 100% gefocust zijn, omdat je niet weet wat ze kunnen uitspoken (niet alleen in negatieve zin). Plus dat je het tijdens het oppassen leuk wilt maken en vooral veel aandacht hebt voor het oppaskind. Bij je eigen kind gaat je dagelijkse leventje gewoon door, dus dan krijg je al die andere dingen ook gewoon weer gedaan.

21 Okt 2015 20:30 door Viva

Inderdaad wat hierboven gezegd is. Ik ben blij dat toen onze jongste geboren werd, ze niet gelijk zo oud was als ze nu is, haha. Daar groei je in mee, eerst slapen ze nog veel, en daarna hebben ze je steeds meer nodig. Tuurlijk is het wel eens rete pittig, dat hou je wel. Ik heb dat ook weleens gedacht maar het gaat allemaal geleidelijk aan!

21 Okt 2015 20:33 door Ayla

Ik had in het begin ook zeker wel dat ik het gevoel had continu met Elena bezig te zijn, dan was er dit, dan was er dat. Eind van de dag had ik heel veel en toch ook niks gedaan, huis was een zooi en ik niet gedoucht.

Máár zij is mijn eerste kind, ik wist van toeten noch blazen en was super onzeker. Tel daar een baby bij op die ontzettend veel aandacht nodig had (ze kan zich nog steeds niet vermaken, hoor de hele dag mama. Geen grapje) ze had reflux dus huilde veel, ik was gewoon heel erg veel met haar bezig. Door mijn onzekerheid om haar tevreden te willen houden, en door haar zich niet lekker voelen waardoor ze veel aandacht vroeg. Dit was mijn negatieve deel van het verhaal ;-)

Want ik heb nog een dochter, die zich wél kan vermaken en rustig een uur zit te spelen. Als er niks is, hoor je haar ook niet. Waar ik bij Elena het huishouden nog niet kon doen als ze wakker was, kan ik met Naomi het hele huis poetsen, de keukenkastjes uitsoppen en alle was doen (als er zoveel uren in een dag zaten haha) en dan nog vermaakt ze zich prima en hoor je haar alleen als ze honger heeft of moe is.

Ik denk wel echt dat wat je zus zegt waar is, je bent relaxter met je eigen kind. Je weet wanneer er iets is en wanneer niet. Je eigen kind ken je gewoon door en door, waardoor je en meer ontspannen in staat. En tot slot de dooddoener. Komt goed meid, je vind je weg er wel in.

21 Okt 2015 20:35 door Geel

Desalniettemin, wat jij zegt zeggen mijn man en zus ook. Maar ik heb vandaag niks bijzonders gedaan om het leuk te maken, ik probeerde juist om gewoon mijn eigen ding te doen. Dat lukte me alleen niet. Het verschil is misschien ook dat ik geen traphekjes heb en geen box, dus ik kon haar inderdaad niet haar gang laten gaan. Soms dacht ik echt: ik wou dat ik je even in de box kon zetten en dat ik ff een half uur soep kon gaan koken of Pinteresten ofzo. En dat is niet eens omdat ze iets gevaarlijks kon doen, maar ik reageer bv. ook steeds op alle 'woordjes' die ze zegt. Als een soort bevestiging, gaat automatisch. Maar ja, kind brabbelt voortdurend, dus dan ben je dus ook steeds bezig.

Ik hoop echt dat het waar is wat jij zegt: je krijgt een baby die niks kan en die leer je langzaam kennen en inschatten. En dat dát het verschil maakt.

21 Okt 2015 21:10 door Liadan

Eens met desalniettemin (behalve dat ik het vaak wel leuk vind om op andere kinderen te passen of als andere kinderen hier komen spelen).
Als mijn kinderen een vriendje mee uit school nemen dan ben ik ook continu bezig en neem ik geen rust.
Misschien kan je ervoor zorgen dat je de volgende keer een kinderstoel hebt staan, dan kan je haar daar af en toe inzetten als je iets moet doen. Met koken haar erbij zetten in de kinderstoel met iets te spelen bijvoorbeeld. Geeft misschien iets rust.

21 Okt 2015 21:17 door Lady

Ja, het is anders. Ik ben bijvoorbeeld nooit een ochtendmens geweest en dat is in principe niet veranderd maar door mijn zoon word ik niet meer zo chagrijnig. En dat altijd op moeten letten, daar groei je in. Je kind gaat niet gelijk papiertjes opeten of theekopjes van tafel trekken, daar zit nog een hele periode voor. Als D in de box ligt te spelen praat ik ook niet continu tegen hem maar doe ik ook gewoon mijn eigen ding. Ik ga ook niet continu met hem spelen, hij moet zichzelf ook leren vermaken.

Lieve Geel, I feel you. Heb me precies dezelfde dingen afgevraagd en ben net zo onzeker geweest. Maar geloof me, het valt straks allemaal op zijn plek.

21 Okt 2015 21:53 door Gijs.

Ik vond oppassen op mijn nichtje ook verschrikkelijk, was altijd aan het worstelen met haar schema's en vond het moeilijk haar te vermaken. Met mijn eigen kinderen gaat het echt veel meer vanzelf. Als ik hen wel eens even irritant vind, denk ik 5 minuten later alweer 'ahh maar je bent ook wel heel schattig"

21 Okt 2015 21:58 door Lady starstruck

Oh Geel dit is heel erg herkenbaar. Ik vraag het me ook af hoor. Maar gelukkig lees ik alle reacties die vind ik geruststellend. Probeer er wel open in te gaan. Je weet niet wat voor een kindje je gaat krijgen natuurlijk. Het zal mij benieuwen.

21 Okt 2015 22:04 door Anoniem313

Geel schreef:Soms dacht ik echt: ik wou dat ik je even in de box kon zetten en dat ik ff een half uur soep kon gaan koken of Pinteresten ofzo.

Dat denk ik ook vaak bij mijn eigen kind. En ik heb ook een box dus daar gaat hij dan in, en dan neem ik even tijd voor mezelf.
Je went aan dat altijd alert zijn, zo ervaar ik het althans. Zelfs in je meest ontspannen toestand ben je nog alert; in het begin is dat doodvermoeiend, maar langzaam aan wordt het je default en ervaar je dat niet meer zo sterk.

21 Okt 2015 22:07 door Peinture

Ik moet ook zeggen, oppassen op een ander kind is anders dan je eigen kind.
Zoals iedereen hier zegt, met je eigen kind groei je mee.
Het begin vond ik wel pittig, maar ik ben weer zwanger, als ik het echt erg had gevonden dan was dat niet meer gebeurd ;)

En als het je straks toch tegenvalt, als ze/hij 4 jaar is gaan ze naar school :laughcry:

Nee, serieus, ik weet zeker dat je het heel anders gaat vinden. Dat half uurtje soep maken dat komt er wel van, maar misschien niet op een tijdstip dat jij denkt die dag. En het pinteresten ook, hoewel dat ook niet altijd meer gaat wanneer jij dat wil. Ik was ook echt gehecht aan mijn me-time, maar daar vind je je weg in. :hug:

21 Okt 2015 22:12 door Nala3

Oo ik had zo hetzelfde gevoel toen ik zwanger was van de eerste. Ik was er echt niet klaar voor. Kon ik dit wel? Ik weet niets over baby's. Alles ging door m'n hoofd.
Maar het is echt zoals het cliché zegt. Als je kind er is lijkt het net alsof hij er altijd al bij hoorde. Je groeit met het kind mee.
Dus.. Het komt helemaal goed. Ga maar weer lekker genieten van de schopjes.

22 Okt 2015 03:28 door Anoniem148

Ik vond oppassen ook heel zwaar en gek genoeg zwaarder dan voor mijn zoon zorgen. Nu met slaap tekort red ik het tot mijn man komt of het avond is. Dan ga ik op de bank liggen of in bed met een filmpje aan. Maar dat was met oppassen anders want toen was ik het al in de middag moe.
Je bent continu bezig met het kind van een ander. Je wilt dat ze het goed hebben en niets tekort. Je wilt dat ze veilig zijn en met een eigen kind gaat het net wat soepeler. Je wilt je aanpassen aan de opvoeding van een ander en dadelijk bepaal jij jouw eigen opvoeding en hoe jij reageert. Je geeft eerder jouw grenzen aan en zult andere regels hebben.

Al het begin is moeilijk maar ook jou lukt dat! Je zult een geweldige moeder zijn en twijfel niet aan jezelf. Geniet van de kleine dingen en alles komt goed. Heb vertrouwen in jezelf.

22 Okt 2015 07:49 door SoGood

Volgens mij hoort dit gevoel er een beetje bij. Ik had dit ook, wij pasten ook op een dochter van een vriendin. Ik had het heel anders voorgesteld. Ik was blij als ze haar middagslaapje ging doen, sterker nog ik telde de uren af. Werd op een gegeven moment zelfs echt boos toen ze haar drinken omgooide en toen de iPad op de grond werd gegooid was ik het helemaal zat. Maar van die iPad werd ze wel lekker rustig voor een uurtje. :silent:

22 Okt 2015 09:08 door bosjesvrouw

Oppassen is inderdaad anders. Je wilt dat het kind het leuk heeft en zich (niet snel) verveelt. Je bent (misschien) bang dat er iets met het kind gebeurt.

Net wat Lady zegt er gaat eerst nog een hele tijd aan vooraf voor dat je kind spullen van tafel trekt begint te kruipen en lopen.

Hoe oud is je nichtje? Je bent nu ook nog zwanger dus je reageert anders op dingen.

22 Okt 2015 09:23 door Anoniem140

Ja, ik vind het bij mijn eigen kind echt anders. Toen mijn zoon klein was pastte ik vaak op het dochtertje van mijn vriendin, zoon zat toen op de PSZ en ik vond dat echt 10x moeilijker dan voor mijn eigen zoon zorgen. Je kind is je eigen vlees en bloed, dat gaat veel makkelijker en automatisch.
Nu heb ik dat ook nog vaak als ik oppas, vind het hartstikke leuk maar ben ook altijd weer blij als mama ze komt halen ;)

22 Okt 2015 14:30 door Geel

Bedankt voor jullie lieve antwoorden, heel fijn om die herkenning te lezen. Ik voel me iig niet meer zo'n idioot die geen kind kan hebben zoals gisteren.

Lady, wel tof om van jou te horen dat het echt anders is. Jij hebt 't tenslotte niet makkelijk gehad met een baby die best veel van je vroeg. Dus als jij 't ook al anders of makkelijker vindt, dan geeft dat de burger wel moed!
En wat je zegt en wat de rest volgens mij ook zegt: je gaat blijkbaar niet steeds tegen zo'n kind praten of aandacht geven, hij/zij moet zich ook alleen vermaken. Ik raakte in paniek omdat overal staat dat je zelf op het tweede plan belandt als moeder en je kind op nummer één komt. Dus ik dacht gisteren ineens dat ontspantijd voor mezelf daar niet bij zou horen. En aangezien ik om 2 uur al bekaf was, zag ik mezelf minstens opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis.

Caulfield, wordt het een soort instinct? Ik sprak gisteren m'n moeder en die had het over een latente alertheid, een soort instinct. Jij bedoelt dan misschien hetzelfde met die default.

Dandelion, spijker op z'n kop denk ik ja. Met een eigen kind bepaal je alles zelf. En dan kun je ook dingen aanpassen als iets niet werkt, hoop ik. Gelukkig krijg je vier maanden verlof om erin te komen zeg, pfjoew.

22 Okt 2015 15:21 door Sam

Het is echt, echt anders.
Hoe dol ik ook ben op mijn neefjes.. ik zag hun ouders dingen doen waarvan ik dacht: Nooit! En wat denk je dat ik nu doe? Exact hetzelfde.. Een kindje van jezelf is zo anders. Je doet alles voor je kindje. Ook al heb je eigenlijk geen moment meer echt rust (ik moet nu 'inplannen' als ik wil poepen en mijn man is niet thuis.. serieus!), het is zo geweldig en zo heerlijk! Het lijkt net of het altijd zo geweest is. En ik denk dat je in de leeftijd van je kindje meegaat/meegroeit. Dus het begint met troosten, dan ga je hem wegslepen bij de radio, en zo leer je hem 100x opnieuw op de fiets stappen. Gaat vanzelf gok ik.

22 Okt 2015 15:31 door Patsy

Ook hier een volmondig ja dat is anders!

Ik vond het altijd heel lastig met kinderen van iemand anders, voelde me opgelaten en kon lastig mezelf zijn.
Nu is het zó anders en dat gaat helemaal vanzelf. Je groeit er echt in.
Met betrekking tot gevaar werkt je instinct tegen die tijd heel goed, ook dat gaat vanzelf.

Echt geloof mij, het komt allemaal goed.

22 Okt 2015 19:31 door Lady

Geel, toen D er nog niet was waren er regelmatig dagen dat de oudste bij zijn moeder was en mijn vriend 24 uur lang op zijn werk. Dan had ik 24 uur voor mezelf en ik genoot dat altijd enorm van. Toen beeb zich bijna ging aandienen was ik echt bang dat ik die me-time heel erg zou gaan missen. Maar ik vind het nu juist zo gezellig wanneer D en ik dan 24 uur samen zijn :heart:

. Neemt niet weg dat ik nog steeds af en toe behoefte heb aan tijd voor mezelf maar gelukkig zijn daar dan opa en oma die dolblij worden van logeerpartijtjes van D. Als ik dan een avondje alleen ben geniet ik daar ook echt enorm van.

Echt, je zult jezelf niet helemaal verliezen. Maar als zowel jij als je kind honger hebben dan zul je eerst je kind eten geven voordat je voor jezelf een broodje smeert. Dus in die zin zet je jezelf sneller op de tweede plek.

Ik ben blij dat onder andere ik je een beetje gerust heb kunnen stellen. Komt echt goed. Het is nu nog zo abstract maar als beeb er straks is vallen alle puzzelstukjes op zijn plek.

Welkom op Zeg maar Yes!

Anders bij je eigen kind?

Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Re: Anders bij je eigen kind?

Wie is er online?