03 Okt 2015 11:58
Rubriek W&S #23: Arbeidsongeschikt
- "Goh, wat een luizenleventje!" 
- "Dus dat noemen ze nou slapend rijk worden"?
- "Zo kan ik het ook, lijkt me heerlijk"!
- "Dus je leeft van mijn centen? En als ik nou stop met werken"?
- "Maar je werkt toch in een bakkerij? Dan kan je toch ook 'vast' werken"?
Zomaar wat vragen en opmerkingen die ik naar mijn hoofd geslingerd krijg als ik vertel dat ik voor 80 tot 100% ben afgekeurd door het UWV. Ik kan niet werken. Maar omdat ik het vertik thuis te blijven zitten, werk ik op een dagbesteding. Alleen heb ik nogal een hekel aan dat woord. Alsof wat ik doe, minderwaardig is.
Waarom ben je afgekeurd?
Ik ben afgekeurd door psychische en lichamelijke problemen. Ik heb PTSS (Chronisch) en probeer daarnaast bij tijd en wijle ook nog mijn depressie te verslaan. Lichamelijk heb ik één van de meest zeldzame spierziekten die er voorkomt. Die ziekte heet -hou je vast- Hyeperexplexia. Leuk woord voor galgje, zeg ik altijd. Ik slik hiervoor vrij sterke medicatie, en dat is hard nodig ook. Als ik mijn medicijnen niet netjes zou innemen, zou ik niet meer kunnen lopen, fietsen, zelf kunnen eten, zelf kunnen douchen enzovoort. Been there, done that.
Let me explain...
In 2006 of 2007 vond mijn toenmalige psychiater dat mijn medicatie mijn behandeling in de weg stond. In overleg met het ziekenhuis heb ik geprobeerd de medicatie af te bouwen. In het begin ging het prima! Toen ik bij de laatste stap kwam, ging het echter helemaal mis. Ik viel over de rolstoel van mijn broertje en mijn pols was zwaar gekneusd. Naar het ziekenhuis, gips erom, en weer naar huis. Enkele dagen later viel ik van de trap. Gebroken sleutelbeen, zware hersenschudding, nek gekneusd, en 2 hele mooie blauwe ogen. Ik kon niks meer. Moest met alles worden geholpen en continu in de gaten worden gehouden. Paar weken later ging het wederom mis. Weer een flinke hersenschudding en gaten in mijn hoofd. Ondertussen had ik wel andere medicijnen, maar die hielpen bij lange na niet zo goed als de oude medicatie. Lang verhaal kort samengevat, hoop narigheid, uiteindelijk terug naar de oude medicatie, maar de spierziekte is erger geworden. Ik kon altijd fietsen en dansen. Nu niet meer. Ik kon goed lopen. Nu niet meer. Ik had vrienden met wie ik uitging. Nu niet meer. De winter is voor mij een drama, want dan kan ik vrijwel niet naar buiten. Mijn spieren doen dan té veel pijn. De artsen van het UWV hebben me uitgebreid onderzocht en zijn toen tot de conclusie gekomen dat ik het niet meer kon. Werken dan. Ondertussen rijd ik op een driewieler, want dat is het enige vervoersmiddel waarmee ik nog uit de voeten kan. Ik schaamde me ervoor, maar dat ben ik ondertussen voorbij.
Maar wat voor uitkering heb je nu dan?
Ik heb een WA-Jong uitkering. Ik val onder de oude versie, omdat ik deze voor 2010 heb gekregen. Met de huidige participatie wet kan ik worden opgeroepen voor een herkeuring. Aangezien mijn 'toestand' onveranderd is gebleven, zal ik vrijwel zeker niet vast kunnen werken. Ik zal mijn uitkering niet meer kwijt raken. Ik moet me erbij neerleggen dat ik nooit vast zal werken en dat is nog verdraaid lastig.
Koekbolletjes. Hiervan worden koekjes gebakken. Dit is de kokos variant, dus daar gaat nog wat kokos overheen.
En sollicitatieplicht? Heb je dat dan?
Nee. Dat heb ik niet.
Dit worden witte bollen
Lekkker!!
Maar je 'werkt' nu toch? Waarom dan niet vast?
Ik werk nu 3 dagen in de week in een bakkerij. Hier zitten meer mensen die afgekeurd zijn, maar net als ik niet graag thuis willen zitten, maar onder elkaar willen zijn. Deel uit blijven maken van de maatschappij. Onze werkdruk ligt laag. Het is niet erg als we een dag (of week) niet komen omdat we ziek zijn. We missen dan geen belangrijke deadlines of vergaderingen. We hebben geen bureau waarop het werk opgestapeld ligt. Als je komt, prima. Gezellig dat je er bent.
Hoe ziet zo’n dag er dan uit?
Ik kom rond een uur of 9 binnen, pak een uniform en ga me omkleden. Hierna drink ik in de kantine een kopje thee en klets wat bij met collega's. Om half 10 gaan we aan het werk. Op het moment dat jullie dit lezen, zijn wij hard bezig met voornamelijk gevulde speculaastaarten. Sinterklaas staat weer voor de deur, en ik vermoed dat we ook al bijna gaan beginnen met de kerst. Anyway, we werken een uur goed door en om half 11 hebben we koffiepauze. Om 11 uur gaan we weer aan het werk. Meestal ben ik koekjes aan het bakken, maar voor een boterkoek draai ik mijn hand ondertussen ook niet meer om. En nee, dan zit de mix niet kant en klaar in een pakje, zoals de Dr Oetker ;) Wij maken alles zelf. Op dit moment sta ik alleen nog op banket, maar over een tijdje ga ik ook naar de broodafdeling. Daar kijk ik nu wel eens mee, maar omdat ik hier nog niet zo lang werk, doen we het rustig aan.
12 uur vervolgens, lunchpauze! We eten tot half 1, daarna hebben we nog een halfuurtje voor onszelf. Sommige mensen gaan knutselen, een aantal speelt rummikub, weer een stel gaat skip-bo spelen. Na de pauze ruimen we op, maken we schoon, en ga ik naar huis. Ik ga altijd wat vroeger. Omdat ik PTSS heb, ben ik heel snel overprikkeld. Een hele dag werken is voor mij simpelweg te lang. Rond een uurtje of 3 stap ik moe, maar voldaan, mijn huis weer binnen
Vers gebakken broodjes, slechts een klein onderdeel van wat we doen.
Hoe kom je aan dit werk?
Ik ben in contact gekomen met de bakkerij doordat ik bij mijn vriend ging wonen. Mijn vorige werk was in Leiderdorp en dat is vanuit omgeving Dordrecht simpelweg te ver. Ik ben op een paar locaties gaan kijken, waaronder een winkel. Maar toen ik de bakkerij in liep, wist ik dat dit het zou gaan worden.
En wat krijg je daar dan voor?
Haha, nada, noppes, niks. Je zou kunnen zeggen dat mijn wa-jong het ‘salaris’ is. Wel krijg ik een reiskostenvergoeding, maar daar word ik echt niet veel rijker van ;)
En kan je daar dan zonder aanpassingen werken?
In principe wel. Gisteren (Vrijdag) werd er een lunch gemaakt op de groep en dat was wel heel erg onrustig. Op dat soort momenten ‘verstop’ ik mezelf. Als ik een hele slechte dag heb, mag ik met muziek werken. Koptelefoon op, en gaan. Maar dat is op dit moment de meest grote aanpassing, denk ik.
Wat wou je vroeger worden? Vast niet arbeidsongeschikt ;)
Haha, tuurlijk niet. Ik droomde altijd van een carriere als danseres, juf, of werken op een kinderdagverblijf. Maar door een verleden waarin ik als kind mishandeld ben, ben ik uit huis geplaatst. Ik heb nog wel een jaartje streetdance gedaan, maar het dansen werd nooit meer wat het was, mede door mijn extreme onzekerheid.Ik heb nooit voor de klas gestaan, maar wel stage gelopen op een kinderdagverblijf. Ik heb namelijk nog een jaartje de opleiding ‘Helpende zorg en welzijn’ gedaan. Maar in dat jaar werd ik enorm depressief, en kon ik die stage niet meer voortzetten. Hetzelfde geldt voor die opleiding.
Wat ik hiermee wil bereiken, is laten zien dat het écht niet fijn of makkelijk is om afgekeurd te zijn. De andere kant van de medaille, zeg maar. Vragen beantwoord ik uiteraard graag!
Benieuwd naar de andere delen uit deze rubriek?
Deel 1: Docent basisonderwijs en student gymopleiding
Deel 2: Verpleegkundige spoedeisende hulp
Deel 3: Medewerker grand cafe
Deel 4: Volg je hart en maak van je passie je baan
Deel 5: Orthoptist
Deel 6: Actuaris
Deel 7: Projectmanager
Deel 8: Pedagogisch Medewerker
Deel 9: Longfunctieanalist
Deel 10: Fotograaf
Deel 11: Docent wiskunde op een middelbare school
Deel 12: Burgemeester van Zeg maar Yes
Deel 13: Callcentermedewerker
Deel 14: Werken in het buitenland
Deel 15: Jeugdvakantiewerk
Deel 16: Vrijwilliger bij Stichting Earlybirds
Deel 17: vrijwilliger bij stichting Hoogvliegers
Deel 18: Je droom volgen met een master aan het bed
Deel 19: Psycholoog in de GGZ
Deel 20: Gastouder aan huis
Deel 21: Schrijven
Deel 22: Leven en werken op zee
- "Dus dat noemen ze nou slapend rijk worden"?
- "Zo kan ik het ook, lijkt me heerlijk"!
- "Dus je leeft van mijn centen? En als ik nou stop met werken"?
- "Maar je werkt toch in een bakkerij? Dan kan je toch ook 'vast' werken"?
Zomaar wat vragen en opmerkingen die ik naar mijn hoofd geslingerd krijg als ik vertel dat ik voor 80 tot 100% ben afgekeurd door het UWV. Ik kan niet werken. Maar omdat ik het vertik thuis te blijven zitten, werk ik op een dagbesteding. Alleen heb ik nogal een hekel aan dat woord. Alsof wat ik doe, minderwaardig is.
Waarom ben je afgekeurd?
Ik ben afgekeurd door psychische en lichamelijke problemen. Ik heb PTSS (Chronisch) en probeer daarnaast bij tijd en wijle ook nog mijn depressie te verslaan. Lichamelijk heb ik één van de meest zeldzame spierziekten die er voorkomt. Die ziekte heet -hou je vast- Hyeperexplexia. Leuk woord voor galgje, zeg ik altijd. Ik slik hiervoor vrij sterke medicatie, en dat is hard nodig ook. Als ik mijn medicijnen niet netjes zou innemen, zou ik niet meer kunnen lopen, fietsen, zelf kunnen eten, zelf kunnen douchen enzovoort. Been there, done that.
Let me explain...
In 2006 of 2007 vond mijn toenmalige psychiater dat mijn medicatie mijn behandeling in de weg stond. In overleg met het ziekenhuis heb ik geprobeerd de medicatie af te bouwen. In het begin ging het prima! Toen ik bij de laatste stap kwam, ging het echter helemaal mis. Ik viel over de rolstoel van mijn broertje en mijn pols was zwaar gekneusd. Naar het ziekenhuis, gips erom, en weer naar huis. Enkele dagen later viel ik van de trap. Gebroken sleutelbeen, zware hersenschudding, nek gekneusd, en 2 hele mooie blauwe ogen. Ik kon niks meer. Moest met alles worden geholpen en continu in de gaten worden gehouden. Paar weken later ging het wederom mis. Weer een flinke hersenschudding en gaten in mijn hoofd. Ondertussen had ik wel andere medicijnen, maar die hielpen bij lange na niet zo goed als de oude medicatie. Lang verhaal kort samengevat, hoop narigheid, uiteindelijk terug naar de oude medicatie, maar de spierziekte is erger geworden. Ik kon altijd fietsen en dansen. Nu niet meer. Ik kon goed lopen. Nu niet meer. Ik had vrienden met wie ik uitging. Nu niet meer. De winter is voor mij een drama, want dan kan ik vrijwel niet naar buiten. Mijn spieren doen dan té veel pijn. De artsen van het UWV hebben me uitgebreid onderzocht en zijn toen tot de conclusie gekomen dat ik het niet meer kon. Werken dan. Ondertussen rijd ik op een driewieler, want dat is het enige vervoersmiddel waarmee ik nog uit de voeten kan. Ik schaamde me ervoor, maar dat ben ik ondertussen voorbij.
Maar wat voor uitkering heb je nu dan?
Ik heb een WA-Jong uitkering. Ik val onder de oude versie, omdat ik deze voor 2010 heb gekregen. Met de huidige participatie wet kan ik worden opgeroepen voor een herkeuring. Aangezien mijn 'toestand' onveranderd is gebleven, zal ik vrijwel zeker niet vast kunnen werken. Ik zal mijn uitkering niet meer kwijt raken. Ik moet me erbij neerleggen dat ik nooit vast zal werken en dat is nog verdraaid lastig.
Koekbolletjes. Hiervan worden koekjes gebakken. Dit is de kokos variant, dus daar gaat nog wat kokos overheen.
En sollicitatieplicht? Heb je dat dan?
Nee. Dat heb ik niet.
Dit worden witte bollen
Lekkker!!Maar je 'werkt' nu toch? Waarom dan niet vast?
Ik werk nu 3 dagen in de week in een bakkerij. Hier zitten meer mensen die afgekeurd zijn, maar net als ik niet graag thuis willen zitten, maar onder elkaar willen zijn. Deel uit blijven maken van de maatschappij. Onze werkdruk ligt laag. Het is niet erg als we een dag (of week) niet komen omdat we ziek zijn. We missen dan geen belangrijke deadlines of vergaderingen. We hebben geen bureau waarop het werk opgestapeld ligt. Als je komt, prima. Gezellig dat je er bent.
Hoe ziet zo’n dag er dan uit?
Ik kom rond een uur of 9 binnen, pak een uniform en ga me omkleden. Hierna drink ik in de kantine een kopje thee en klets wat bij met collega's. Om half 10 gaan we aan het werk. Op het moment dat jullie dit lezen, zijn wij hard bezig met voornamelijk gevulde speculaastaarten. Sinterklaas staat weer voor de deur, en ik vermoed dat we ook al bijna gaan beginnen met de kerst. Anyway, we werken een uur goed door en om half 11 hebben we koffiepauze. Om 11 uur gaan we weer aan het werk. Meestal ben ik koekjes aan het bakken, maar voor een boterkoek draai ik mijn hand ondertussen ook niet meer om. En nee, dan zit de mix niet kant en klaar in een pakje, zoals de Dr Oetker ;) Wij maken alles zelf. Op dit moment sta ik alleen nog op banket, maar over een tijdje ga ik ook naar de broodafdeling. Daar kijk ik nu wel eens mee, maar omdat ik hier nog niet zo lang werk, doen we het rustig aan.
12 uur vervolgens, lunchpauze! We eten tot half 1, daarna hebben we nog een halfuurtje voor onszelf. Sommige mensen gaan knutselen, een aantal speelt rummikub, weer een stel gaat skip-bo spelen. Na de pauze ruimen we op, maken we schoon, en ga ik naar huis. Ik ga altijd wat vroeger. Omdat ik PTSS heb, ben ik heel snel overprikkeld. Een hele dag werken is voor mij simpelweg te lang. Rond een uurtje of 3 stap ik moe, maar voldaan, mijn huis weer binnen
Vers gebakken broodjes, slechts een klein onderdeel van wat we doen.
Hoe kom je aan dit werk?
Ik ben in contact gekomen met de bakkerij doordat ik bij mijn vriend ging wonen. Mijn vorige werk was in Leiderdorp en dat is vanuit omgeving Dordrecht simpelweg te ver. Ik ben op een paar locaties gaan kijken, waaronder een winkel. Maar toen ik de bakkerij in liep, wist ik dat dit het zou gaan worden.
En wat krijg je daar dan voor?
Haha, nada, noppes, niks. Je zou kunnen zeggen dat mijn wa-jong het ‘salaris’ is. Wel krijg ik een reiskostenvergoeding, maar daar word ik echt niet veel rijker van ;)
En kan je daar dan zonder aanpassingen werken?
In principe wel. Gisteren (Vrijdag) werd er een lunch gemaakt op de groep en dat was wel heel erg onrustig. Op dat soort momenten ‘verstop’ ik mezelf. Als ik een hele slechte dag heb, mag ik met muziek werken. Koptelefoon op, en gaan. Maar dat is op dit moment de meest grote aanpassing, denk ik.
Wat wou je vroeger worden? Vast niet arbeidsongeschikt ;)
Haha, tuurlijk niet. Ik droomde altijd van een carriere als danseres, juf, of werken op een kinderdagverblijf. Maar door een verleden waarin ik als kind mishandeld ben, ben ik uit huis geplaatst. Ik heb nog wel een jaartje streetdance gedaan, maar het dansen werd nooit meer wat het was, mede door mijn extreme onzekerheid.Ik heb nooit voor de klas gestaan, maar wel stage gelopen op een kinderdagverblijf. Ik heb namelijk nog een jaartje de opleiding ‘Helpende zorg en welzijn’ gedaan. Maar in dat jaar werd ik enorm depressief, en kon ik die stage niet meer voortzetten. Hetzelfde geldt voor die opleiding.
Wat ik hiermee wil bereiken, is laten zien dat het écht niet fijn of makkelijk is om afgekeurd te zijn. De andere kant van de medaille, zeg maar. Vragen beantwoord ik uiteraard graag!
Benieuwd naar de andere delen uit deze rubriek?
Deel 1: Docent basisonderwijs en student gymopleiding
Deel 2: Verpleegkundige spoedeisende hulp
Deel 3: Medewerker grand cafe
Deel 4: Volg je hart en maak van je passie je baan
Deel 5: Orthoptist
Deel 6: Actuaris
Deel 7: Projectmanager
Deel 8: Pedagogisch Medewerker
Deel 9: Longfunctieanalist
Deel 10: Fotograaf
Deel 11: Docent wiskunde op een middelbare school
Deel 12: Burgemeester van Zeg maar Yes
Deel 13: Callcentermedewerker
Deel 14: Werken in het buitenland
Deel 15: Jeugdvakantiewerk
Deel 16: Vrijwilliger bij Stichting Earlybirds
Deel 17: vrijwilliger bij stichting Hoogvliegers
Deel 18: Je droom volgen met een master aan het bed
Deel 19: Psycholoog in de GGZ
Deel 20: Gastouder aan huis
Deel 21: Schrijven
Deel 22: Leven en werken op zee
Haha, jullie maken me verlegen. Om antwoord te geven op je vraag Oreo, mijn vriend kan er goed mee omgaan. Dit komt omdat wij elkaar nu 6 jaar kennen en hij het ook al 6 jaar weet. Vanaf het eerste begin heb ik de openheid gegeven en gezegd: "Dit ben ik, als je het niet aandurft moet je het zeggen. Maar ik ga het niet mooier maken dan dat het is, want het is niet mooi".
En wat betreft het opstaan heb ik precies hetzelfde. Mijn wekker gaat om half 7, kwart voor 7 eruit. Ontbijten, en 8 uur naar de bushalte. En dan ben ik echt al moe als ik op werk aan kom.