Ik ben vanavond langsgegaan met 'onze puberzoon'. Mijn vriend sliep toen we binnenkwamen. De jongen schrok duidelijk van wat hij aantrof. Mijn stiefvader was vanmiddag al geschrokken. "Zijn lippen zijn paars". Hij piept weer als een gek, maar meneer weet de verpleging goed om de tuin te leiden. Want hij wilde eerst zitten en vervolgens liep hij de gang al op. Hij kukelde halverwege het bezoekuur in slaap, ik aaide hem over zijn gezicht, dat heeft hij altijd fijn gevonden, en toen zijn wij ook weer weggegaan. Ik heb de verpleging wel gevraagd of ze goed op hem willen letten, want ik voelde me toch iets zekerder over zijn gezondheid toen hij nog op de hartbewaking lag. Op de terugweg zei de jongen telkens:"Hij noemt je continu zijn engel. Zijn reddende engel". Ik blijf erbij dat ik alleen maar naar de HAP heb gebeld.

Wat heftig Maura, heel veel sterkte! Niet leuk om te moeten horen dat mensen zo van hem schrikken, het maakt je onzeker denk ik.

Jeetje wat heftig! Heel veel sterkte en ik hoop dat ze je vriend goed kunnen behandelen!

Heeft hij trouwens een flinke keelontsteking gehad of iets in die richting? Ik lag vorige week in het ziekenhuis en had dus ook ineens een cardioloog aan m'n bed. Ik had een flink uit de hand gelopen keelontsteking en was daar heel erg ziek van. Ook hoorden ze een hartruis en ik had een hoge hartslag en lage bloeddruk. Bij mij was er cardiologisch gezien gelukkig niets te vinden (maar man, ik schrok me kapot, kan me dus helemaal voorstellen dat je extra schrikt als er wél wat is), maar blijkbaar kan iets met je keel soms verband houden met je hart. Of in elk geval iets van een ontsteking/infectie ergens anders die als je veel pech hebt op je hartkleppen kan gaan zitten, zoiets vertelde de cardioloog hier in elk geval. In elk geval, zoiets kan de reden zijn dat ze een kweek van z'n keel hebben gemaakt.

Ik hoop dat hij zich snel wat beter voelt en dat gauw duidelijk is wat er precies aan de hand is, en wat ze er aan kunnen doen. Sterkte voor jou en je vriend!!

Dat zei de cardioloog gisteren ook. Maar als hij al ziek is geweest, een virus heeft gehad, dan is het minstens 9 maanden geleden ontstaan. Want ik ken hem niet anders als ziek, zwak en misselijk. Natuurlijk had hij zijn oplevingen, anders had ik mijn vriend niet leren kennen zoals hij ook kan zijn, maar hij kon ook zo hele avonden op bed liggen, omdat hij niet lekker was. Hij stuurde mij dan om 16.00u dat als we straks thuis kwamen we eerst even op bed gingen liggen. Omdat ik zelf slaapproblemen heb in de nacht, wilde ik dat nooit. Hij kon zo van 17.00u zonder eten slapen tot 06.00u volgende ochtend. Ik herinner me ook nog de dag dat hij vrij was. Ik kreeg hem maar niet te pakken in de ochtend en middag. Mobiel, thuistelefoon, hij was onbereikbaar. Mijn moeder is toen naar mijn huis gegaan, om 14.30u, en heeft als een malle op de intercom gedrukt, pas toen werd hij wakker. Hij had gedroomd dood te zijn en zijn schreeuw had geen stem. Achteraf vallen de puzzelstukjes op zijn plaats...

Ik heb inmiddels gepraat met zijn ex. Ze was 'blij' dat ik haar op de hoogte stelde van het slechte nieuws, maar wist niet goed wat ze met het nieuws wilde. Ze wenste hem van haar en hun dochter beterschap. Ik heb aangegeven dat het contact tussen hun dusdanig moeizaam verloopt dat ik me vanaf nu opwerp als tussenpersoon. Dat houdt in dat zij elkaar even niet meer spreken. Want ze zijn zo boos op elkaar dat het alleen maar verwijten gooien is en dat brengt stress en dat kan hij er niet bij gebruiken. Ik heb gevraagd of mijn vriend zijn dochter morgen mag spreken en ze gaf me haar, kennelijk nieuwe, mobiele nummer. Ik bel haar morgen om 18.00u stipt en geef dan de telefoon door aan mijn vriend. Ik hoop dat zij de telefoon ook gelijk doorgeeft aan hun dochter. Dit was het enige wat ik nog moest doen vandaag en dat heb ik gedaan. Dus voor mij sluiten de oogjes ook. Ik heb hem echt beloofd dat hij morgen zijn dochter aan de telefoon krijgt en als mevrouw ex zich houdt aan de afspraak, dan kom ik mijn belofte na. (Hij mocht van mij niet zelf bellen. Zo slecht liggen ze elkaar dus).

Wat heftig maura sterkte

Hoe is de nacht gegaan Maura?

De afspraak met mijn vriend was dat ik vandaag gewoon naar mijn werk zou gaan. Ik was wat verlaat, maar dat is bij ons op kantoor nooit een probleem geweest (omdat we onze pauzes nooit helemaal nemen). Mijn ene collega wilde net koffie pakken toen iets in mij zei:"Fijn dat jullie er allemaal zijn, ik moet jullie iets vertellen". De collega die koffie wilde halen liet van schrik zijn kopje vallen. Ik kom meestal als tweede binnen, start mijn computer op, haal thee en pas na anderhalf uur begin ik te praten. Ik ben geen ochtendmens. ;)

Ik heb nog nooit van mijn leven meegemaakt dat zes mensen zo aandachtig naar mij konden luisteren. Mijn twee vrouwelijke collega's bleven alleen maar oeh en ah zeggen, terwijl mijn aangestelde leidinggevende (64 en volgend jaar met pensioen) de vragen stelde die Lady mij gisteren al stelde. Ik wist het antwoord niet. Ik vertelde dat ik op zaterdagavond naar de Lidl ben gereden voor een Pyjama en daarna doorgereden ben naar mijn vader voor slippers, omdat ik zijn slippers niet terug kan vinden. Ik kan zijn slippers gewoon niet vinden en dat zit me dwars op de één of andere manier. Na de derde keer: "Ik kon zijn slippers niet vinden", vroeg mijn collega van het bijna kapotte koffie kopje waarom ik op het werk ben. Ik zei:"Ik verplicht mijn vriend continu en dit heeft hij mij verplicht. Hij zei ook dat mijn werk belangrijk voor mij is en dat ik niet verstek kon gaan". Terwijl mijn collega's zich herkenden in het verplichten (zoals ik al zo vaak heb geroepen, zo lief ben ik niet), knikte mijn aangestelde leidinggevende alleen maar. Ik moest toen alweer bijna huilen, want hij heeft kennelijk ook meegekregen dat mijn werk echt heel erg belangrijk voor me is. We zitten aan het einde van ons project, drie goddelijke maanden met collega's waar ik me echt thuis voelde, en dan is het over. Ik heb nog nooit, maar dan ook werkelijk waar nooit met zulke fijne mensen gewerkt. En dat komt misschien omdat ons karakter afwijkt van de norm. Heel erg afwijkt van de norm.

Goed. Maar hij is ontzettend bang. Echt smartphones moet je in het ziekenhuis ook afschaffen. Vanochtend appte hij al. Ik ben bang. Ja, ik ook, maar ik kan er momenteel even niets aan veranderen. Ik ben nu thuis en zo ga ik nog even proberen te slapen, want ik slaap amper sinds hij niet thuis is.

Veel sterkte!
Ik kan me voorstellen dat hij je appt, hij moet zijn zorgen kwijt en dat het liefst bij iemand waar je veel om geeft.

Kan me voorstellen dat hij bang is, en jij ook. Het is ook heel heftig allemaal.

Ik ben net weer terug van het bezoekuur. Toen ik binnenkwam stond er een jongen naast zijn bed die verdacht veel op hem leek. Het bleek zijn broer te zijn. De hele familie ligt overhoop, dus ze zien en spreken elkaar amper. Hij had het via via gehoord en was gelijk naar het ziekenhuis geracet. Ik heb er ook geen moment bij stil gestaan om hem te bellen.

De afspraak die ik met zijn ex had gemaakt was dat ik haar om 18.00u zou bellen. Maar ik kreeg haar niet te pakken. Toen belde ze gelukkig terug. Hun dochter was bij de oppas. Dus toen hebben we daar naartoe gebeld. En dat was de slechtste keuze ooit. Het meisje is drie en vroeg papa waarom hij haar niet op kwam halen, of hij haar niet meer wilde zien. Mijn vriend heeft te weinig adem om hele zinnen uit te spreken en kon haar niet duidelijk maken dat hij in het ziekenhuis lag. Ze begon zelfs te huilen en toen heeft mijn vriend, uit onmacht, de verbinding verbroken. Ik heb hem de afgelopen dagen vaker zien breken, maar dit vond ik zo erg om te zien. Hij maakte zichzelf zo overstuur dat het monitortje op zijn lichaam af ging. De zusters vroegen hem wat er was gebeurd, want hij was zichtbaar overstuur en ze hebben hem na de controle proberen juist te laten ademen.

Ik heb vervolgens zijn ex gebeld om te melden dat het telefoongesprek met hun dochter niet ging zoals het hoorde en dat ze er rekening mee moet houden dat hun dochter overstuur is En toen begon ex ook nog te snikken. Ze komt deze week naar het ziekenhuis met hun dochter. Ze had geen vervoer en heb aangeboden ze bij het station in de stad te halen waar ik werk, maar ze zei:"Desnoods huur ik een auto". Van maanden strijd opeens welwillendheid. Vreemd wat 'de dood' met mensen doet, maar fijn dat ze het doet. Ze had het ook kunnen laten.

Ik heb hem vlak voor ik wegging over zijn baard geaaid en toen viel hij in slaap. Hij wil niet dood, dat heeft hij wel honderd keer herhaalt. Het enige wat ik kon zeggen was dat hij niet dood gaat, dat hij in het ziekenhuis in goede handen is. Ik voel me qua gevoel bijzonder vlak. Iedereen huilt en ik probeer iedereen gerust te stellen, dat terwijl ik zelf niet eens weet wat ik aan het doen ben.

Hij blijkt trouwens de nacht niet helemaal goed door te zijn gekomen. Hij was gestopt met ademen en ze hebben vannacht dan ook moeten ingrijpen. Hij was ook met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Weer achteraf kan ik zeggen dat hij dat altijd al heeft gehad. Ik dacht laatst dat hij dood was. Hij had geen adem, reageerde niet op mij en toen viel zijn arm ook nog langs het bed. Ik weet nog dat ik in paniek schoot en toen opeens zag dat zijn arm niet meer langs maar op het bed lag. Hij leefde dus wel gewoon. Maar het was toen dus ook al niet goed.

He? Maar hoe kan het dat ze eerst zeggen dat hij de nacht goed is doorgekomen en er nu ineens zoiets groots gebeurd is? Ik bedoel, hoe kan het dat ze dat eerder vandaag even 'vergeten' zijn te vermelden? Ze houden toch een status voor hem bij en als jij als naaste informatie vraagt kunnen ze die toch zo inzien?

Heftig in elk geval... Sterkte ermee.

Wauw..even dit topic door zitten lezen en volledig lamgeslagen. Wat vreselijk moet dit zijn. Ik wens jou en je vriend heel veel sterkte toe.

Maura wat is er nu precies aan de hand? Ik volg je bijna niet meer.
Hij heeft een hartinfarct gehad? Gaan ze onderzoeken doen? Ligt hij op de gewone afdeling!?

En dat stoppen met ademen wat hebben ze gedaan dan vannacht ertegen? is dat geen slaapapneu?

Sorry, ik krijg de helft niet mee van wat er in het ziekenhuis wordt gezegd en gedaan. Ik kan me voorstellen dat jullie het ook niet snappen en zeker de mensen niet die zelf werkzaam zijn op de SEH of in het ziekenhuis.

Hij heeft vrijdagavond tussen 9 en 10 een hartinfarct gehad. Zijn hart pompt niet goed en slaat het vocht terug naar zijn lichaam. Ik heb hem vrijdagmiddag tien keer op de weegschaal gezet, omdat ik niet kon geloven dat hij slechts 84 kg weegt. Zijn hele lichaam was opgezet door het vocht. Hij heeft nu ondergewicht en krijgt extra vla, extra kwark en powerfruit. Hij ligt momenteel op de afdeling cardiologie, dus hij is van de hartbewaking af. Maar hij wordt wel d.m.v. stickers op zijn borst en klein apparaatje aan zijn lichaam in de gaten gehouden door de hartbewaking. Toen ik er net was kwam de verpleegster en zei dat er een stickertje los was gegaan, dat ze net gebeld was door de hartbewaking. Ze weten nog niet waarom een jongen van 29 jaar een hartinfarct heeft gehad en zijn nog bezig met de onderzoeken. Vanochtend hebben ze bijvoorbeeld zijn bloed weer geprikt en hij plast nog steeds in een beker, want ook zijn urine wordt gecontroleerd. Hij heeft vochtbeperking en mag niet meer drinken dan 1500cc. Maar vooralsnog weten ze niet waarom hij een infarct heeft gehad en in welke vorm. Ze kunnen tot nu toe alleen zien dat zijn hart verkeerd pompt en dat zijn hartslag in rust of wanneer hij overstuur is 121 slagen maken. Nu zag ik vandaag, omdat hij wegviel in ons gesprek, en ik de zusters erbij riep, dat zijn hartslag inmiddels 116 slagen maken en dat is ook nog steeds in rust en als hij overstuur is.

Ik geloof niet dat je bovenstaand wilde weten, maar dit is wat ik weet. Sorry.

Waarom zou je hem blootstellen aan zoveel stress door hem te laten bellen met zijn dochtertje, als hij toch al voor z'n hart in het ziekenhuis ligt? Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me een vreselijke situatie waar jullie nu in zitten, maar al die 'bijzaken' gaan zijn herstel op dit moment toch niet helpen?

Nee, dat was ook mijn grootste fout. Hij zei me gisteren dat hij zijn dochter moest spreken. Ik heb hem toen gezegd dat ik het zou proberen te regelen. Toen ik zijn dochter hoorde huilen, wist ik al dat het de meest foute keuze was die ik had kunnen maken. Ik heb me zo beroerd gevoeld om mijn keuze. Ik wilde mijn vriend gelukkig maken en in plaats daarvan maakte ik niet één, maar twee mensen ongelukkig. En één ervan een meisje van drie jaar die het besef niet heeft, niet kan begrijpen, wat er aan de hand is. Ik had het ook nooit moeten doen en de moeder had het niet moeten toelaten. Maar we zijn beiden onwetend geweest en hebben enkel op gevoel gehandeld.

Eens. Wellicht met de beste bedoelingen vanuit jou, maar denk dat hij nu meer baat heeft bij rust. En niet bij een ex die aan zijn bed komt te staan.


Edit. Maar als je dat nu weet, is het dan wel verstandig om hen te laten komen?

Door jullie antwoorden begin ik daaraan opeens te twijfelen.

Ze hebben al bijna twee jaar strijd om een omgangsregeling en als ze zijn dochter nu meeneemt, wat voor schade gaat dat aanrichten? Niet alleen bij mijn vriend, maar ook bij het meisje. Maar moet ik hun dan zeggen dat ze niet mogen komen? Ex huilde ook. Ik wil continu alles goed doen dat ik weleens vergeet om na te denken of om hard te zijn. Want ik gun ook ex, zijn dochter, iedereen tijd met mijn vriend.

Msschien moet je ophouden de beslissingen te nemen en dat gewoon aan je vriend overlaten. Hij is ziek maar kan echt wel aangeven waar hij wel of geen behoefte aan heeft.

Eens. Hij heeft het aan zijn hart maar de wereld vergaat niet. Eerst eens opknappen? En dan de family story erbij halen. Ik lees meer daarover dan daadwerkelijk het medische rondom je vriend. Vandaar dat ik het niet meer volg.

Wat ik mij afvraag. Ze hebben bloed onderzoek gedaan en houden een vochtbalans bij. Maar is er ook een hartkatheterisatie gedaan? Of ander onderzoek waardoor ze kunnen zien wat het infarct veroorzaakte?

Die is nog niet gedaan, Aurora. Mijn leidinggevende vroeg het vanochtend ook al, maar het is niet gedaan.