Mijn vriend is heel erg bang voor doktoren. Ik had zijn hand vast toen een arts zijn onderbuik wilde onderzoeken. Hij kneep mijn hand fijn en dusdanig dat ik ervan moest lachen van de pijn. Ik heb hem drie keer moeten kraken om er geen pijn meer aan te hebben. Ik zei zelf gelijk dat ze moeten doen wat ze moeten doen, want het kon impotentie veroorzaken en dat wil je niet voor een jongen van 29 jaar, maar mijn moeder was absoluut tegen. Als het echt niet anders kon. Zij was ook degene die de tijd continu opschreef. 17.00u, geen plas. 17.20u geen plas. 18.00u geen plas. Om 18.20 moest ik even een pyjama halen, bij mijn vader (kreeg daar ook gelijk een soort van slippers mee, want kan zijn eigen slippers echt nergens vinden) en toen was er eindelijk een plas.

Noem me heel sentimenteel maar ik draai nu al zijn lievelingsnummers. Anouk Maas, Frans Duijts, Johnny Cash, Pink Floyd. Ik mis hem zo verschrikkelijk!

Sterkte en wat heftig.

Wat ik alleen niet snap waarom maakt jouw moeder die keuzes neem toch aan dat zijn mening en die van jou een stuk belangrijker zijn??

Dat is iets wat ik niet goed kan uitleggen, maar ik kan het natuurlijk altijd proberen.

Mijn vriend is bang voor alles dat hem pijn kan doen. Doktoren, huisartsen, tandartsen, hij is er bang voor.

Ik ben zijn harde variant die zegt dat hij moet doen wat een dokter, huisarts, tandarts zegt dat hij moet doen. Niet miepen even op de tanden bijten en gaan. Het duurt een paar minuten, maar dan ben je ook van de pijn af. Het moet bij mij gelijk.

Ik vind mijn moeder altijd de menselijke/soms te zachte variant. Zij denkt na over zijn angst voor doktoren e.d. Zij probeert met hem mee te denken. Probeert hem zo weinig pijn te laten hebben. Maar laat hem wel doen wat moet gebeuren, maar pas na een paar uur. Hij gedijt beter op haar aanpak. Dus vandaar dat mijn moeder belangrijk is in dit verhaal.

Jeetje wat schrikken!
Wens je veel sterkte. Hopelijk kunnen ze snel vinden wat het precies is en hem beter maken.

Sterkte Maura!

Sterkte!

Ach wat zullen jullie geschrokken zijn. Heel veel sterkte!

He bah, wat erg. Heel veel sterkte!

Ik las net je verhaal opFB, wat een schrik zeg! Heeft de ambulance geen hartfilmpje gemaakt? Dat zou ik best slecht vinden, gezien zijn klachten. En hebben ze een diagnose genoemd? Ik ben heel benieuwd waar ze precies aan denken, heb verschillende diagnoses in mijn hoofd. En is er al een plan de campagne gemaakt? Krijgt hij plasmedicatie om het vocht af te drijven? Sorry, een hoop vragen maar de verpleegkundige in mij heeft het even overgenomen.

Ik was trouwens in de veronderstelling dat jullie niet meer samen waren, naar aanleiding van je FB bericht van laatst, maar fijn te lezen dat jullie weer samen zijn.

Ik zal proberen jouw vragen te beantwoorden, Lady.

De twee ambulancebroeders hadden voor ze de oproep kregen om naar ons toe te komen geklaagd bij het ziekenhuis (??) dat ze rondreden in een ambulance met kapot apparatuur, maar ze moesten gehoor geven aan deze oproep, omdat er binnen een half uur drie ambulances (dus alle hier in het dorp) werden opgeroepen. Zij konden dus hier in huis geen hartfilmpje maken. Het is dan ook dat de vrouwelijke ambulancebroeder die het niet vertrouwde en hem meenam naar het ziekenhuis. Hij had symptomen van buikgriep, maar miste teveel symptomen om het buikgriep te kunnen noemen.

In het ziekenhuis hebben ze wel het hartfilmpje kunnen maken. Ze hebben ook foto's gemaakt. Mijn vriend heeft een hartinfarct gehad vrijdag, dat is wat de cardioloog mijn vriend vanmorgen heeft verteld. Dat is ook de reden waarom hij vanaf toen ook echt slechter werd. Had de vrouwelijke ambulancebroeder het wel vertrouwd en de diagnose buikgriep gehouden, dan was hij er waarschijnlijk nu niet meer. Dat is wat ze gisteren al zei, maar wat ze nu nog een keer bevestigde.

Hij is deze nacht bijna probleemloos doorgekomen. Ze hebben vannacht nog wel moeten ingrijpen, wat ik van mijn vriend begreep hebben ze hem snel zuurstof toegediend, maar het gaat goed genoeg om hem naar de afdeling cardiologie over te brengen. Hij zou om 11.00u gaan, maar er is een spoedgeval tussendoor gekomen, dus hij gaat nu om 14.00u vanmiddag. Dat houdt ook in dat hij meer mag en dat zijn bezoektijden worden ingekort. Maar dan is hij van de hartbewaking af. Nu vind ik dat vreemd, maar ik ben geen arts, dus ik ga maar mee in hun idee wat het beste is.

Vanochtend vroeg mijn vriend of ik zijn moeder wilde bellen. Niet omdat hij wilde dat ze langs zou komen of het zou weten, maar omdat hij zich afvroeg of er hartproblemen in de familie voorkomen. De mevrouw schrok zo erg dat ze binnen tien minuten in de kamer stond. Ze huilde zelfs. Ik vind genoeg van die mevrouw, vooral hoe ze mijn vriend de afgelopen 29 jaar heeft behandeld, maar ik heb respect voor haar snelle reactie en dat ze er gewoon stond. Ik probeer nu zijn ex nog te bereiken, want ook zij moet op de hoogte worden gesteld, maar haar kan ik niet bereiken.

Al met al voelt hij zich beter, maar je kunt aan hem zien dat hij een beste knal heeft gehad. Maar als ik het goed heb begrepen gaat hij nu het lange traject in. Sporten in het ziekenhuis? Echt exact weet ik het niet. Er komt zoveel op me af dat ik blij ben dat mijn moeder telkens meegaat, want die hoort en ziet meer dan ik. Ik ben alleen maar bezig met mijn vriend.

We zijn inderdaad uit elkaar geweest. Ik ben nog nooit zo boos op hem geweest als ik vorig weekend was. Maar we wonen samen en hem het huis uitzetten zou betekenen dat ik van hem een zwerver maak en dat heeft hij ook niet verdiend. Daardoor was er ruimte om te praten en daarom is het ook weer goed gekomen. Op facebook heb ik daar alleen niets over gezegd, dus de reacties, ook uit de omgeving, waren dat ze het knap vonden dat ik als ex zijnde nog naast hem sta. Maar goed, dat had ik ook gedaan als het nog steeds uit was. Want we woonden dan nog steeds samen. Maar ik merk nu pas hoe ik mijn beste maatje mis. Er is vannacht iets voorgevallen in het portiek, dat zag ik vanochtend, en mijn moeder zei dat ik hem dat niet moest vertellen. Maar ik vertel hem altijd alles en ik moest het dan ook gewoon kwijt. En hoe we daar dan over praten is gewoon fijn.

Haha Lady dat waren precies de vragen die ook in mij opkwamen.

Sterkte Maura

Ik ben de plan de campagne helemaal vergeten. Ik weet dat hij vanmiddag dus overgaat naar de afdeling Cardiologie. Hij moet sporten in het ziekenhuis. Hij is de komende maanden niet van hun af. Het is heel slecht, maar ik weet niet precies wat hem te wachten staat of wat ze hem precies hebben toegediend. Alles gaat als een roes aan mij voorbij. Ik ben er wel, maar ben er niet.

Haha Aurora

Maura, heftig dat het om een hartinfarct blijkt te gaan zeg. Wil ze dan niet een hartcatheterisatie doen om te kijken waar dit door gekomen is? Vernauwde kransslagaderen bijvoorbeeld. Het feit dat hij van de CCU over mag naar de normale verpleegafdeling cardiologie geeft aan dat hij stabiel is. Dus dat is fijn. Veel sterkte met alles!

Oh wat heftig allemaal Heel veel sterkte

Je noemt nu allemaal termen waar ik geen kaas van heb gegeten. Van mij moeten ze uitzoeken waarom zo'n jonge vent een hartinfarct heeft gehad. En ik wil dat ze hem beter maken. Maar hoe ze dat dan gaan doen, dat maakt me niet uit. Ik heb het gevoel dat ik erg bot uit de hoek kom, maar ik voel zoveel dat ik niet weet hoe ik anders moet reageren. Heb vandaag één keer één traan gelaten en dat was toen ik mijn vriend vast had. En dan denk ik gelijk, nee, niet huilen, je moet sterk blijven. Hij heeft niets aan jouw gesnotter. Hij is trouwens de jongste patiënt in tien jaar op de hartbewaking. (Zolang werkte de persoon er, die het zei).

Ik moet trouwens mijn complimenten maken naar de mensen van de SEH, de balie, het restaurant en de hartbewaking. Met alles wat ze doen stellen ze je gerust. Ze leggen ook continu uit wat ze gaan doen, wat hem te wachten staat en toen hij overstuur raakte, was het net alsof ze hem een aai over de bol gaven. En hoe vaak ik ook op de bel drukte bij de SEH, want ik moest zo nu en dan even bellen/even weg, geen steun of kreun, maar meer een 'hoi, ben je daar weer'. Hartbewaking idem. Ik heb een hekel aan ziekenhuizen, wilde er nooit een stap binnenzetten, maar het 'goede' gevoel dat ze gaven maakt dat je iets rustiger wordt. Kan het niet goed omschrijven, maar alle personeelsleden waren zo fijn. Toen ik bij de balie aangaf naar de hartbewaking te willen (Ik had snel slippers en pyjama gehaald) liep ze met me mee. Zelfs toen ik in het restaurant het waterijsje over het hoofd zag en ze mee ging zoeken, alles zo rustig. Dat voelt echt goed.

Bah, wat ontzettend heftig Maura! Kan me goed voorstellen dat je nu overspoeld wordt door alles. Fijn dat je moeder er is om mee te denken en te onthouden. Heel veel sterkte!

Oh wat is dit schrikken. Heel veel sterkte voor jullie!

Meld je je wel ziek de eerste dagen van de week?
Je moet dit even verwerken. En overdag bij hem op bezoek kunnen.

Vanmiddag gaan mijn moeder en stiefvader naar mijn vriend en vanavond ga ik met 'onze puberzoon' naar het ziekenhuis. Mijn vriend is zo'n goedzak dat toen hij een gepest jongetje trof in het centrum hij hem onder zijn vleugels heeft genomen. Het jongetje, van 16 jaar inmiddels, woont al zijn hele leven in het Leger des Heils door keuzes van zijn foute ouders. Zoiets trekt hij zich dan aan en dan moet er voor hem gezorgd worden. Het is zo'n lieve jongen.

Ik snap nu ook waarom hij al negen maanden kreunt, steunt en puft. Zo vreemd hoe alle puzzelstukjes op zijn plek vallen. Ik vraag me nu ook af wat voor soort vriend ik terugkrijg. Alles was altijd moeite. En ik verweet hem altijd laks te zijn. Dan wilde hij alles doen in huis, maar deed hij niets. Nee, hij had weer last van zijn borst. In mijn hoofd was het een smoesje geworden, omdat hij gewoon niets wilde doen. En dat kwam alleen maar omdat als hij iets voor een ander moest doen hij er opeens wel stond, alleen als hij thuis was dan was hij lui. Ik moet zo mijn woorden inslikken en beter gaan nadenken. Er was dus al die tijd echt iets mis.

Sorry dat ik mijn gedachten hier uit tik, maar ik moet het gewoon echt kwijt.... Dank jullie wel voor de sterkte wensen trouwens, volgens mij had ik dat nog niet eens gezegd.

Dat was het eerste wat hij gisteren op de hartbewaking zei:"Je moet niet denken dat je nu niet naar je werk hoeft. Want je gaat gewoon". Mijn werk is belangrijk voor me en vooral de groep waarmee ik werk. Ik heb nog maar acht directe collega's (voorheen werkte ik op een KCC met 75 collega's) en onze leidinggevende is zo blij met ons dat hij maar werk blijft zoeken om ons te houden. We werken momenteel in projecten van drie maanden en die zijn om. En ik moet ze toch vertellen wat er aan de hand is, want wij steunen elkaar in alles. Maar ik vind het wel een eng idee dat ik 33 km verderop zit. Maar ik moet luisteren naar mijn vriend, want als ik niet ga, dan maakt hij zich druk om het feit dat ik niet ben gegaan en dat kan hij er niet bij gebruiken. En gelukkig staan mijn beide ouders, beide stiefouders, broertje, schoonzus achter hem en naast hem als het moet. Het is niet hetzelfde, want hij belde net al om te melden dat hij me mist en dat hem het bezoek niet uitmaakt, zolang ik er niet bij ben. Maar ik moet naar hem luisteren, net als hij altijd naar mij moet luisteren. En op mijn werk ben ik in goede handen, ik maak me meer druk om de afstand. Maar dat komt wel goed.

Wat een narigheid Maura!

Ik herken een aantal dingen in je verhaal. Sluimerende hartklachten kunnen zo onduidelijk zijn! Mijn man heeft ze achteraf ook al veel langer gehad dan we zelf doorhadden. Ik werd er gek van dat hij elke keer weer 'ziek' was zonder duidelijke oorzaak. Dat hij steeds minder deed en minder kon. Ik had het gevoel dat hij gewoon niet wilde en het daarom niet deed en daarom vaak allerlei afspraken afzei.
Ook bij hem wilde de ambulance hem in eerste instantie niet meenemen omdat ze niks bijzonders zagen. Maar ze vonden het wel vreemd dat hij zo'n lage saturatie had terwijl hij zo snel ademde en toen hebben ze hem dus toch maar meegenomen.
Mijn man heeft de eerste nacht op de hartbewaking doorgebracht maar mocht daarna naar de gewone afdeling omdat hij dus inderdaad stabiel was.

Verder hoop ik dat jullie er gauw achterkomen wat er aan de hand is! Hij is inderdaad heel jong voor dat soort klachten, dat vonden ze van mijn man al en die was toch echt een heel stuk ouder.
Hartklachten zijn eng, maar een heleboel dingen kunnen ze gelukkig tegenwoordig wat aan doen. Met medicijnen of met een operatie, klein of groot.

Sterkte!

En dat is het Pompoen. Hij is stabiel, maar de afgelopen maanden konden ze ook niets vinden. Hoezo is hij nu stabiel? Hoezo weten jullie dit zeker? Dit gevoel wordt gesterkt door jouw verhaal, maar vooral omdat mijn moeder het gisteren nog even nodig vond om te melden dat haar moeder, mijn oma, in dezelfde ruimte is overleden (oma was ook stabiel, zou worden overgeplaatst worden en overleed dezelfde nacht). En nu ligt hij op de kamer waar mijn opa dood lag te gaan (hij is thuis gestorven, omdat dit zijn wens was). Ik ben zo bang. Toen we net een maand samen waren zat ik nog even in de kamer, omdat hij alweer moe was (en het spijt me dat ik het op deze manier zeg, maar hij was altijd moe) en toen moest ik huilen, omdat ik zeker wist dat ik hem zou verliezen aan de dood. Mijn moeder zegt dat ik niet zulke onzin moet praten, maar toen mijn oma overleed heb ik de hele afdeling hartbewaking nooit gezien en toch ken ik de afdeling en weet ik precies waar ze lag. Noem me momenteel maar knettergek, ik heb het gevoel dat ik hem ga verliezen. Ik heb er zelfs vannacht over gedroomd.

Maura, de angst regeert nu, hij heeft iets aan zijn hart dus is die angst ineens heel reeel. En het vervelende is, niemand kan zeggen dat het niet waar is, dat het niet gaat gebeuren. Maar ik kan wel vertellen dat je de angst niet moet laten regeren. Áls hij inderdaad overlijd hier aan, dan gebeurd dat niet omdat jij er wel of niet op zat te wachten en dan is het toch onherroepelijk. Het is beter om bij de dag te leven. Hij lééft, nu, vandaag, hoe het daarbij voor nu want als je gaat doemdenken over de toekomst heb je geen leven meer.
Die onzekerheid die je nu hebt is killing, maar het is ook je hoop, je toekomst. Je wéét niet of hij vandaag, morgen of over 50 jaar dood gaat en dus mag je hoop houden. Want hoe naar en eng het ook is, hij leeft en hij ligt in het ziekenhuis waar ze elke poep en elke zucht in de gaten houden, beter kun je het nu niet krijgen.
En je weet dat mijn man is overleden, dus ik kan me voorstellen dat je denkt: zie je, ze herkent dingen. Maar ik weet zeker dat er zat mensen zijn die het overleeft hebben die dingen herkennen en daarnaast... mijn man overleed niet in het ziekenhuis onder hun handen.

Hij zei vrijdag en zaterdag continu: Ik ga dood, ik ga dood. En mijn antwoord was steevast: Ik ook, over vijftig jaar. Ik heb hem voor zijn niet kunnen plassen geen moment serieus genomen. Iedereen gaat dood, als de tijd rijp is, maar hij is 29 jaar, zoals hij nu altijd gekscherend zegt is hij in qua getal 4 jaar jonger, maar hij gaat niet dood. En dan opeens komt het zo dichtbij. En dat is zo gigantisch eng! En ik weet dat ik nu even de emoties de overhand laat nemen. Dus ik ga zo maar even proberen om te slapen, maar dit doet zo'n pijn. Hij heeft maanden geroepen dat ik zijn beste maatje was en nu pas snap ik wat hij daarmee bedoeld....

En dat zijn moeder dan nog even moet sneren dat hij niet zoveel moet drinken. Die arme jongen drinkt al amper de afgelopen negen maanden. Dat mag hij namelijk niet van mij. Die jongen is al negen maanden ruim ziek. Ik besef me nu pas dat ik nooit in zijn volledigheid van hem heb mogen genieten...