hoe vond jij de overgang van kdv(of thuis) naar school?
Vanaf volgende week gaan mijn meiden elke week een ochtend wennen op de basisschool.
En ik merk dat ik hier veel meer over na denk dan toen ze naar het kdv gingen. Dit lijkt ineens belangrijker. Ze moeten veel meer op de basisschool dan op het dagverblijf. Het maken van vriendjes lijkt ineens belangrijker. Er zijn meer scoringsmomenten, het is meer verplicht, kdv is toch wat vrijblijvender. Een hele lieve betrokken leidster op het dagverblijf die je elke middag als je ze op haalt uitgebreid vertelt hoe het is gegaan.
Het moment dat ze voor het eerst naar het dagverblijf gingen, vond ik prima. Eigenlijk ook wel heerlijk even een ochtendje voor mezelf of toen weer aan het werk. Maar nu ze voor het eerst naar school gaan sta ik er minder makkelijk in, maak me ook wat meer "zorgen" kunnen ze wel mee komen, snappen ze de stof wel, maken ze wel vriendjes, voelen ze zich niet achtergesteld ten opzichte van elkaar. Maar ook is de juf wel lief, worden ze niet teveel aan hun lot overgelaten, durven ze wel om hulp te vragen. De leidster van het dagverblijf was heel betrokken(wat ook veel makkelijker was gezien het aantal kinderen).
Nou ja ik denk ik er dus veel over na :-) Ik vroeg me af hoe jullie de overgang vonden?
En ik merk dat ik hier veel meer over na denk dan toen ze naar het kdv gingen. Dit lijkt ineens belangrijker. Ze moeten veel meer op de basisschool dan op het dagverblijf. Het maken van vriendjes lijkt ineens belangrijker. Er zijn meer scoringsmomenten, het is meer verplicht, kdv is toch wat vrijblijvender. Een hele lieve betrokken leidster op het dagverblijf die je elke middag als je ze op haalt uitgebreid vertelt hoe het is gegaan.
Het moment dat ze voor het eerst naar het dagverblijf gingen, vond ik prima. Eigenlijk ook wel heerlijk even een ochtendje voor mezelf of toen weer aan het werk. Maar nu ze voor het eerst naar school gaan sta ik er minder makkelijk in, maak me ook wat meer "zorgen" kunnen ze wel mee komen, snappen ze de stof wel, maken ze wel vriendjes, voelen ze zich niet achtergesteld ten opzichte van elkaar. Maar ook is de juf wel lief, worden ze niet teveel aan hun lot overgelaten, durven ze wel om hulp te vragen. De leidster van het dagverblijf was heel betrokken(wat ook veel makkelijker was gezien het aantal kinderen).
Nou ja ik denk ik er dus veel over na :-) Ik vroeg me af hoe jullie de overgang vonden?
2011