Biechtje schreef:Ik moet even mijn verhaal kwijt en heb wat advies nodig. Het zal wel een lang verhaal worden, dus bedankt voor het lezen alvast. Misschien word ik herkend, geeft niet, maar hou het dan wel graag voor je

Mijn klachten begonnen ongeveer 2 jaar geleden, ik had het heel erg druk op mijn werk en moest er intensief samenwerken met 2 collega's. Die 2 collega's konden erg goed met elkaar overweg en ik voelde me het derde wiel aan de wagen. Soms voelde ik me genegeerd, ze waren soms ook erg onaardig/bitchy tegen mij. Maarja, we moesten samen aan een project werken dus ik zette me erover heen. Na afloop van dat project kregen die 2 collega's veel waardering en een financiele beloning. Dit kreeg ik via via te horen en later bevestigde een collega dit ook. Ik ben niet iemand die veel op de voorgrond treedt maar ik had ook heel hard aan dat project gewerkt! Ik voelde me er dus flink kut onder en heb dit later ook met mijn leidinggevende besproken, die het afdeed met 'ik ben jouw geen verantwoording schuldig over wie er wel en niet een bonus krijgt'.

Goed, ondertussen werkte ik gewoon door en probeerde ik me groot te houden. Na enkele weken/maanden (weet ik niet precies meer) kreeg ik last van paniekaanvallen, vooral in het bedrijfsrestaurant en als het druk was. Ik negeerde het, maar na een tijdje ging ik naar de huisarts die het afdeed met 'je moet gewoon iets rustiger aan doen' en een heel lulverhaal erbij. Ben na een tijdje nog een keer terug geweest, maar weer was dat zijn conclusie.

Ondertussen verkocht ik mijn huis en moest ik snel vervangende woonruimte vinden. Dit lukte, maar verhuizen moesten we in één dag. Tot overmaat van ramp overleed ook nog mijn oma, de begrafenis was de dag na mijn verhuizing.
Daarna weer hoppa aan het werk en zo heb ik een paar maanden aangemodderd. Na een paar maanden zag ik een vacature in mijn huidige woonplaats en gelukkig werd ik daar aangenomen.

Ik hoopte dat de paniekaanvallen nu zouden verdwijnen, maar helaas gebeurde dat niet. Het werk was hectisch en druk en ik moest veel nieuwe dingen leren in een korte tijd zonder begeleiding. De paniekaanvallen werden juist erger en ik ontwikkelde ook agorafobie (straatvrees). Zonder mijn vriend kwam ik het huis niet meer uit (behalve voor mijn werk dan) en ik lag 's nachts uren te piekeren en ik was doodmoe. Ik zag zelf ook wel in dat dit zo niet ging en ben naar mijn nieuwe huisarts gegaan. Die nam mij gelukkig heel serieus en ik werd doorverwezen naar een psycholoog, die mij de diagnose Paniekstoornis en Depressie gaf. Maar de behandeling richt zich op de PS omdat dat op de voorgrond is.

Inmiddels loop ik een maand of 6 bij een psycholoog (een praktijkondersteuner en later psych) maar er is maar heel weinig verbetering. Door oefeningen te doen kan ik weer een paar dingen buitenshuis doen, met heel veel moeite. Maar omdat ik volgens mijn behandelplan (verzekering?) maar 12 gesprekken heb, begint de tijd te dringen. Voor mijn gevoel ben ik nog niet eens op de helft en daarbij komt dat er nooit gesproken is over de oorzaak! Ik voel me nog regelmatig net zo klote als voorheen, slaap nog steeds ontzettend slecht. Op mijn werk weet één collega wat ik heb, maar verder niemand. Het is zo moeilijk om het verborgen te houden, volgende maand hebben we bv een vergadering waar ik écht niet heen kan omdat ik dat nog niet trek. Maar kom daar maar eens onderuit..
Daarnaast is mijn moeder ook nog ernstig ziek geworden, een hele moeilijke tijd wat veel stress geeft. Ook staat er weer een verhuizing in de planning. Ik weet gewoon niet meer hoe ik dit allemaal moet handelen, terwijl ik wel hulp heb gevraagd maar dus zo weinig krijg Ik heb op mijn werk gevraagd of ik minder kan gaan werken maar die aanvraag is voor nu afgekeurd. Mijn baas weet natuurlijk niet wat er allemaal speelt en dat de nood voor mij zo hoog is..
Dat heb ik net vorige week gehoord en nu zit ik weer helemaal in zak en as. Hoe ga ik dit ooit nog volhouden? Ik kan pas over 2.5 week weer naar de psych, dus daar kan ik het niet bespreken. Sowieso niet trouwens, want het gaat alleen maar over het zsm behandelen van die paniekaanvallen. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen, momenteel zit ik echt weer in een grote dip en kan ik alleen maar huilen

Bedankt voor het lezen en ik hoop dat iemand advies heeft.