Mijn ervaringen zijn erg verschillend.
De bevalling van de oudste begon met gebroken vliezen met 35,5. Dit overviel mij totaal. Na 1 dag in het ziekenhuis gelegen te hebben, begon de bevalling echt met rugweeen, gelijk regelmatig en al vrij snel elke 2 á 3 minuten. Na een aantal uren heb ik de verloskundige gesmeekt om te kijken hoeveel ontsluiting ik had, ik was bang dat de weeën weinig deden. Ik bleek 5 cm ontsluiting te hebben en mocht pijnstilling. Daar was ik heel blij mee. Met de pijnstilling kon ik een beetje bijkomen totdat ik mocht persen. Mijn weeën stopten alleen, na 2 uur proberen te persen werd de gynaecoloog opgeroepen voor een vacuüm verlossing. De eerste poging schoot de pomp los, waardoor de gynaecoloog nogal bozig reageerde. Bij de volgende poging werd onze zoon geboren.
Deze bevalling vond ik vreselijk, de knip en de vacuumpomp deden vreselijk veel pijn en de gynaecoloog vond ik een eikel. Ook vond ik de vacuümverlossing vrouwonterend. Na de bevalling ben ik heel snel hersteld. Ik was dolblij met de pijnstilling. De bevalling duurde 13 uur en zo voelde het ook.
De tweede bevalling ging totaal anders. Onze zoon was de hele dag erg rustig geweest en normaal juist erg bewegelijk, dus we gingen naar het ziekenhuis voor een erg. Ik was toen 40,4. Voor de ingang van het ziekenhuis braken mijn vliezen
. Ik had al 3 weken last van voorweeen en ook aan de ctg had ik af en toe een krampje. Alles was goed met onze zoon en we mochten thuis wachten op wat ging komen. Ik ben gaan douchen en daarna kwamen de weeën. Gelijk om de minuut en erg krachtig. Na een klein uurtje heeft mijn man de verloskundige gebeld want ik kòn niet meer, ik weet nog dat ik vrij wanhopig werd omdat ik ervan uitging weer 13 uur bezig te gaan zijn en dat zou ik niet volhouden. Na een half uur was de verloskundige er met de stagiaire. Ik had de minst leuke verloskundige van de praktijk dus ik was heel blij dat de stagiaire mee kwam. Ik bleek al 5cm ontsluiting te hebben en moest opschieten aldus de verloskundige. De stagiaire reed met ons mee, wat was ik daar blij om! In de auto dacht ik dat ik gek werd van de pijn. Ik heb toen gezegd dat ik éénmaal in het ziekenhuis sowieso pijnstilling wilde, achteraf bleek ik toen al persweeen te hebben. In het ziekenhuis kon ik niet recht zitten in de rolstoel, de stagiaire, die mij duwde, rende. Ik vond dat heel overdreven. Toen ik opstond uit de rolstoel voelde ik het hoofdje. Ik mocht gaan persen. Na 20 minuten persen is onze zoon geboren.
Op deze bevalling kijk ik super goed terug. In 3 uurtjes was alles achter de rug! En zonder hulpmiddelen deze keer en met persweeen, daar was ik zó blij mee. Ik kon echt wat doen en merkte dat mijn lichaam zelf deed wat het moest doen. De stagiaire heeft de bevalling "gedaan" dat vond ik heel fijn, ze is echt een topper en heeft mij heel goed geholpen.
Ik was, toen ik in verwachting was van de jongste, doodsbang voor de bevalling. Maar dat was nergens voor nodig, het was een super ervaring. Natuurlijk deed het pijn, maar het ging echt natuurlijk en "vanzelf". Ik heb me druk gemaakt on niks.
Het herstel ging wederom heel goed en snel.