Boeddha, had jij bij de 2e zwangerschap geen last van hoge bloeddruk of heb je hier medicijnen voor gekregen? Ik heb hetzelfde gehad als jij met de eerste zwangerschap. Baby groeiachterstand, hoge bloeddruk en 2 weken ziekenhuisopname. Onze zoon is met 37 weken geboren met 3 weken achterstand. Weet dat het bij een volgende zwangerschap niet zo hoeft te zijn, maar ben benieuwd of dit bij jou zo was.

Wel heftig hoor, 2 keer zo snel in moeten grijpen.

Bij de oudste braken mijn vliezen eerst. Dat was echt een vreemde gewaarwording. Ik liep ook als een kip zonder kop in de rondte 'het gaat beginnen,het gaat beginnen' (een spoor van vruchtwater achter me aan). Was even een teleurstelling dat de weeën pas na een uur of vijf wachten begonnen, maar toen zat er meteen een fijne opbouw in en toen ik het echt zwaar kreeg had ik al 9 cm
Ik voelde me echt zo stoer na de bevalling, als een soort superheld. Heb ook meteen gezegd dat ik zo nog wel 10x zou willen bevallen.

Bij de tweede was ik gestript en had ik de hele avond oefenweeen waarbij ik twijfelde of het nou wel of niet ging beginnen. Uiteindelijk gedoucht en toen was het helemaal weg. Ik baalde gigantisch, dacht dat hij voor altijd zou blijven zitten. Om 4.15 schrok ik wakker van wat ik dacht weer zo'n oefenwee. Ik was vet chagrijnig, maar na een minuut ofzo belandde ik in een gigantische weeenstorm (2 uur lang de weeën zoals in de laatste fase van mijn eerste bevalling). Ik was op een gegeven moment echt in paniek, mijn vriend wilde de verloskundige pas bellen na 2 uur weeën (zoals in het boekje stond), ik heb hem uiteindelijk kunnen dwingen na 1uur om haar te laten komen. Toen ze er een half uur later eindelijk was had ik al 8 cm en moesten zij en mijn vriend als een gek spullen gaan klaarzetten. Ik kreeg inmiddels al persdrang en voelde me zo alleen. Om 6.15 is hij geboren en ik was compleet overdonderd. Heb besy nog wel een tijd last gehad van deze bevalling, ook al klinkt hij door de snelheid heel fijn.

Wat heftig dat je vriend de vk niet wilde bellen, kun je echt niet maken op zo'n moment. En wat erg dat je je zo alleen hebt gevoeld.

Ik ben binnen twee uur bevallen. Kort maar heel krachtig zullen we maar zeggen. Ik was enorm in mezelf gekeerd en voor m'n gevoel rustig. 1 keer voelde ik een vlaag van paniek opkomen met name omdat mijn man nog niet in het ziekenhuis was( ik was opgenomen en hij was naar huis gestuurd want zou nog wel een paar dagen duren)
Met de tweede keer persen schoot A er uit. Niet eerst het hoofdje maar echt in 1 keer. Daardoor behoorlijke scheur helaas . Ik vond het een hele bijzondere ervaring om me zo aan m'n lijf "over te geven"Ik kijk wel met een goed gevoel terug. Ik zie er ook niet tegen op maar kijk er ook niet naar uit.lekker is anders

Nens, nee na mijn eerste bevalling kreeg ik meteen medicijnen en die heb ik nog steeds. Ik heb tijdens de zwangerschap natuurlijk wel andere gehad maar daarmee was het allemaal prima te doen en was het steeds netjes. Apart dat jij eigenlijk hetzelfde hebt meegemaakt.
Ja heftig was het wel maar ik moet zeggen dat ik er weinig van mee heb gekregen, het is dat mijn man het nadien heeft verteld.

Mij viel het mee allemaal. Qua bevalling en qua herstel.

Rond 7 uur 's ochtends wist ik dat het begonnen was. Rond 13 uur werd het pijnlijk en belandde ik in een weeënstorm. De ontsluiting vorderde ondertussen keurig. Ik maakte heel helder de keuze om naar het ziekenhuis te gaan. De uren daarop gingen naar mijn gevoel heel snel en om half 9 's avonds had ik 10 centimeter. Vervolgens een uur zonder persweeën geperst (wat ik totaal niet zwaar vond, viel echt mee!) en toen was ze er.

Helaas daarna een fluxus, maar dat is ter plekke met medicatie verholpen.

Ik heb alles heel bewust en helder meegemaakt en ik kijk niet op tegen een tweede keer.

Ik hoor vrouwen die nog nooit zijn bevallen altijd zeggen dat een heel lange bevalling ze zo'n hel lijkt, maar het verhaal van jou bevestigt inderdaad dat een korte bevalling ook heel heftig kan zijn, Gijs. Pff wat zal je man zich rot hebben gevoeld achteraf, dat hij je niet serieus heeft genomen! Heb je het inmiddels een beetje verwerkt allemaal?

Mijn eerste bevalling duurde 18 uur en de tweede 3 uurtjes. De eerste bevalling was zoveel fijner. Ik ben toen zo lang mogelijk nog thuis gebleven, heb voornamelijk op de bank gezeten. Mijn moeder en beste vriendin zijn nog even langs geweest en hebben thee voor me gezet etc. Toen kwam mijn man thuis van zijn werk en 'nam hij het over'.
Achteraf vonden mensen het dan raar dat hij niet meteen bij de eerste wee thuiskwam van zijn werk, maar ik vond dat helemaal niet erg. Hoe dat soort dingen aanvoelen weet je ook pas als je er middenin zit.

De tweede bevalling was heel heftig omdat mijn dochter en ik in levensgevaar waren, daar kan ik moeilijk in het algemeen iets over zeggen. Maar een snelle bevalling is inderdaad niet persé fijn en een keizersnede is zeker niet 'gemakkelijker' dan een natuurlijke bevalling.

1e ziekenhuis: meer dan 24 uur, zo moe als wat, veel dingen zijn aan me voorbij gegaan. Ik vond het vooral slopend en vond persen een opluchting en voelde heel snel te gaan (50min). Meest pijnlijke was die knip die ze zette na dat mijn wee net weg was.

2e ziekenhuis: snel, heftig, alles helder meegemaakt en ik kon t goed opvangen. Persen leek uuuuuuren te duren en deed alleen maar pijn. Was maar 6 min. Pijnlijker omdat ik zo helder was en t tempo mij een beetje overdonderde. 1e was slopender. Van wee 1 tot geboorte 4,5 uur.

3e thuis: tot aan 8 cm staan lachen en grapjes gemaakt. Na het vliezen breken ontplofte de hel aan pijn. Mijn bekken/onderrug klapte uit elkaar van de pijn. Persen was een hel want meneer zat vast, toen kwam eindelijk t hoofdje en zat de navelstreng strak om z'n nek, dus stoppen met persen om het eerst eraf te knippen. Toen was m'n wee weg en moest ik persen zonder wee omdat hij eruit moest. Ze hebben hem echt aan z'n hoofd eruit moeten trekken terwijl ik alles bij elkaar schold/gilde. Daarna meteen heel er geschrokken want hij ademde niet. Van wee 1 tot geboorte 3 uur, tis dat hij vast zat zei de vk anders was hij gelanceerd.

1st thuis, begon met om de 3 minuten weeën en dat bleef tot het einde.
Het begon om kwar voor 12, de vk kwam om een uur of 1, vliezen gebroken en ze zou om half 8 terug komen, tot ik om 2 uur tegen mijn man zei. Je moet bellen want ik moet poepen. Vk weer gekomen en volledige ontsluiting. 55 minuten persen waar ik tussen door in slaap viel en om kwart voor 4 is ze geboren.

2de thuis, tot 8 cm geen pijn gehad. Gewoon gezellig geklets en gedaan met de vk. Vanaf 8 cm begon het wat pijn te doen en een half uur later was hij er al.
Deze bevalling vond ik erg gezellig en intiem.

3de ziekenhuis ivm inleiding. Kwam binnen met 2 cm ontsluiting, vliezen gebroken om half 10. Ik heb de kamer ontdekt, liggen appen en facebooken. Om kwart over 12 begon ik pijn te voelen om om half 1 was ze er al met 1x persen.
Volgens de vk staat deze bevalling in de top 10 mooiste bevallingen.
Deze bevalling vond ik bizar, moest een halve dag omschakelen naar een thuis bevalling wat ik wou naar een ziekenhuis bevalling.de inleiden zou 3 dagen duren omdat ze wouden primen. Uit eindelijk was ik na nadat ik naar huis ging in 8 uur weer terug met kind met een bevalling waar ik maar een kwartier pijn heb gehad en me absoluut niet net bevallen voelde.
Ik heb hier nog best wat moeite mee gehad.

Boeddha, jeetje dat jij nog steeds medicijnen moet slikken. Dat heb ik gelukkig niet, de bloeddruk is weer helemaal goed. Bij een volgende zwangerschap moet ik wel direct naar de gynaecoloog. Als we er weer voor willen gaan, moet ik een afspraak maken en dan wordt er gekeken of ik medicijnen moet slikken. Ook voor de groei van de placenta. Maar dat duurt nog wel even haha.

Ik vond mijn bevallingen prachtige intense ervaringen. Ik vind het oprecht jammer dat ik nooit meer een bevalling mee zal maken (want geen kinderwens meer).

Nens, ja helaas zit ik aan die medicijnen vast maar ja het zal wel gewoon bij me horen. Ik had gehoopt dat ik nu ik zoveel gewicht kwijt en er wel vanaf zou kunnen maar helaas.
Ik moest idd ook meteen naar de gynaecoloog maar dat was voor mij geen probleem. Tussen de oudste en de jongste heb ik 4 miskramen gehad dus ik kende m ondertussen heel goed en het was een hele fijne man. En bij elke controle kreeg ik een echo dus nee erg vond ik het niet hahah.

Ik vond het beide keren enorm meevallen. Nu had ik ook niet echt lange bevallingen ( 10 uur en ongeveer 5 uur) en het ging gewoon allemaal goed. Bij N ben ik thuis bevallen en dat was heerlijk. Ze waren er beiden ook binnen 5 minuten en ik heb er ook niets van geleden. Ik was beiden keren enorm snel hersteld en voelde me meteen weer fit. Ik beval liever als dat ik naar de tandarts ga hahaha maar alleen die baby..die hoef ik echt noooooooooooooit meer;)

Ik kijk wel met een heel fijn gevoel terug op mijn bevalling.
Ik heb samen met mijn man een cursus hypnobirthing gedaan vooraf en dat heeft ons allebei erg geholpen.

Ik vond de pijn van de weeën toch wel tegenvallen, was ook gelijk vanaf het begin om de 3 minuten. Toen t net begonnen was raakte ik daar dus ook beetje van in paniek, zo van "als het nu al zo'n pijn doet, hoe moet dat dan straks". Maar de opbouw in pijn was redelijk geleidelijk, dus dat was te doen.

Ik las verhalen van mensen die in de beginfase nog tv kunnen kijken of een boek lezen of wat dan ook, nou dat was er bij mij echt niet bij hoor, ik had echt direct m'n volle concentratie nodig om ontspannen te kunnen blijven. In begin kon ik wel tussen de weeën door nog wel wat kletsen met man, later heb ik alleen maar met m'n ogen dicht in mezelf gekeerd gezeten.

De weeën begonnen om 12 uur 's nachts, ik was eerst bang dat het oefenweeen waren en dat ze weer op zouden houden.
Ik durfde de verloskundige dus eigenlijk ook niet midden in de nacht te bellen. Ik dacht we bellen haar wel om half 7 ofzo als de weeën er dan nog zijn. Uiteindelijk heb ik rond 5 uur tegen m'n man gezegd dat ie toch maar moest bellen

Ik heb niet echt heel erg besef gehad van tijd, vooral die eerste uren 's nachts gingen eigenlijk zo voorbij.
Alleen toen de verloskundige er net was had ik het even moeilijk. Ik had toen al 5 cm ontsluiting, dus ze besloot gelijk te blijven en ging beneden zitten. Toen zei ze "ik kom over een uurtje of 3 weer kijken". Ik heb niks gezegd, maar ik dacht wel "waat??? over 3 uur?! wat dacht je van dat kind er nu uit halen?" Menn dat vond ik echt even een domper. Maar uiteindelijk gingen die 3 uren ook snel voorbij hoor, voor m'n gevoel was ze er zo weer. Toen had ik ook volledige ontsluiting en heeft ze mn vliezen doorgeprikt. Daarmee begonnen ook gelijk de persweeen. Poeh, dat vond ik niet zo heel grappig, maar met het besef dat dit niet meer heel lang kon duren, was ook dat wel te doen. Na 2 uurtjes persen (ja dat klinkt lang, maar voelde toen in ieder geval niet zo lang), was dochter er. Totale bevalling net iets meer dan 10 uur.

Ik heb heel veel aan mijn man gehad, die voelde precies aan wanneer hij wat moest doen. Hielp me om ontspannen te blijven en tijdens de persweeen duwde/masseerde hij mee op mijn rug, eigenlijk hielp hij zo de baby "de goede kant" op.
En ben thuis bevallen dus kon gewoon lekker m'n eigen bed in (ben op de baarkruk bevallen naast het bed) en we hoefden nergens meer naar toe. Heerlijk vond ik dat.

Wat mooi om al die bevallingsverhalen te lezen, ik denk ook weer terug aan de mijne...

Het was een inleiding want onze zoon was te klein en moest eruit. Vanaf dat moment zou het fijner uit de buik voor hem zijn. De avond dat ik werd opgenomen kreeg ik een ballonkatheter, wat een gepruts was dat zeg! Uiteindelijk zat hij en mochten we weer naar onze kamer. Mijn man mocht bij me slapen, zo fijn! Rond half 11 's avonds is hij eruit gevallen en mochten we gaan slapen. Ik dacht toen echt, nu komen de weeen! Maar er kwam niks, haha.

's Ochtends werden we al vroeg gewekt, we mochten douchen en ontbijten. Daarna gingen ze kijken naar de ontsluiting. Die was niet goed genoeg gevorderd om de vliezen te breken, dus ik kreeg 2 pilletjes om in te nemen. Een uur na de pilletjes zei ik tegen mijn man, hee, ik voel een wee! En om de zoveel minuten kwam er toen een wee. Ik was helemaal blij want dit was een peulenschil. Even later werden ze langzaam wat heftiger en op een gegeven moment konden ze de vliezen breken. Vanaf het moment dat ze gebroken waren, waren de weeen echt heel pijnlijk en ze kwamen ontzettend snel na elkaar. Ik wist na een paar uur niet goed meer waar ik het moest zoeken en had ook migraine erbij gekregen. Toen na een paar uur bleek dat ik nog steeds 4 cm had en ze het hadden over de volgende ochtend bevallen heb ik gezegd ik wil NU een ruggenprik. Dit nog meer dan 12 uur dat kan ik niet aan had ik gezegd.

De ruggenprik kwam en die ging helemaal prima, wat een uitvinding is dat haha. Ik had echt gelijk rust en ik moest gaan slapen. Ik had wel nog de migraine maar dat vond ik geen probleem, de weeenpijn was weg. Ik kreeg weer paracetamol en toen ik ging liggen voelde ik het hoofdje 3 keer zakken. Dus mijn man moest de verpleegster, die net weg was, weer terug bellen. Ze kwam en ik riep, hij komt! Ze zei eerst, mevrouw u ligt net, eigenlijk moet u nu even rusten. En toen ik riep nee, echt, kijk alsjeblieft even, toen ging ze de gynaecoloog halen. Die kwam gelijk en ze zei dat ik volledige ontsluiting had en dat we nu naar de verloskamer gingen.

Snel de verloskundige gebeld (mijn nichtje), die had geen dienst maar die wilde natuurlijk persee erbij zijn, en wij wilden haar er ook bij. Ze is in vliegensvlugge vaart erheen gekomen en ik lag rustig te wachten totdat ze er was. De verpleging en gynaecoloog hebben in alle rust alles klaargezet en ze zeiden steeds dat als ik wilde persen ik het moest aangeven. Maar op de een of andere manier kon ik echt prima wachten op mijn nichtje (ook een soort oerdrang haha). Het moment dat ik lag te wachten in de verloskamer was heel mooi en rustig en sereen. Ik kan het niet anders omschrijven. Ze hadden ook sfeerlicht aan gedaan

Toen kwam mijn nichtje binnen en het was gewoon een harmonieus gebeuren, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Ik had zo veel vertrouwen in mijn lichaam op dat moment. Mijn man kon rustig "bij de uitgang " kijken hoe de baby eruit kwam. Aan mijn zijde stond een stagiaire mij te helpen met mijn hoofd, en mijn voet rustte in de zij van de gynaecoloog en de de andere in de zij van mijn nichtje. Ze hadden ook een grote spiegel erbij gepakt, ik kon alles perfect zien. En na 24 minuten persen was hij er. Echt, dit stukje zou ik zo vaker willen doen. De verpleegster heeft zulke mooie foto's gemaakt, dat heb ik wel helemaal gemist onder het persen maar ik ben haar ontzettend dankbaar.

Over een tijdje ben ik weer aan de beurt, ik hoop op eenzelfde ervaring, minus de migraine. En het liefst zonder ruggenprik, maar voor de rest ben ik me ervan bewust dat het altijd anders gaat, dus we zien het wel.

Ik vind het inderdaad ook 'fijn' om al deze verschillende ervaringen te lezen.
Bedankt dat jullie ze willen delen.

Ik ben er trouwens zelf nog totaal niet bang voor. Maar ben ook realistisch dat er veel verschillende scenarios te bedenken zijn. Gewoon op me af laten komen en grotendeels laten gebeuren.
Ben ook benieuwd. Want hoe een hel het ook soms is, je krijgt je kindje

Ik zou ook zeker proberen om t op je af te laten komen Sam. Je kan je van alles bedenken maar vaak loopt t toch anders dan je denkt.
Ik hoop voor je dat je snel je kindje vast mag houden!

Eerste heb ik echt over me heen laten komen. Thuis, ontspannen en in 4.5 uur

Tweede ook thuis, in 2.5 uur. Ging mij iets7 te snel en zat af en toe tegen lichte paniek aan, weinig rust momenten.

Derde begon rommelig. Leek op af en toe een kramp/wee maar nam ook weer af. Soms 1 per kwartier soms half uur niks. Ivm snelle eerdere bevallingen vk toch maar gebeld. Was een inval die niet helemaal snapte waarom ik belde maar toch maar ff langs kwam. Ik had toch al 5cm. Ze zou mijn vliezen breken en dan zou hij geboren worden. Ik heb zelf de kraamhulp gebeld en nog staan praten met de buren was erg surrealistisch.
Na het breken van mijn vliezen was het hek van de dam! Ik heb geschreeuwd, echt zo'n oerkreet waarna hij in 15 min in 2 gigantische weeën geboren is. Vreselijk! Gelukkig allemaal verder goed gegaan maar heel heftig!

De eerste bevalling is spontaan op gang gekomen. Rond middaguur kreeg ik lichte krampjes. We moesten om 16:30 bij de gyn zijn en toen bleek ik al 2-3 cm ontsluiting te hebben. Hij heeft me gestript en de echte weeen begonnen om 18:30. 21:00 uur waren we in het ziekenhuis en iets na half 2 is hij geboren.

Bij de jongste werd ik ingeleid. 13:00 uur ging het infuus erin, 13:15 eerste wee en 16:21 was ze er.
Ik vond deze bevalling heftig ivm de weeen die zo snel na elkaar kwamen. Maar ondanks een grote baby vond ik deze bevalling het 'makkelijkst'. Niet zo lang weeen en heb maar 20 minuten hoeven te persen ipv een uur bij de oudste.
Ook ben ik bij haar minder bloed verloren en voelde me sneller weer fit.

Ik kijk terug op 2 goede bevallingen. Het is het meest pijnlijkst wat ik heb meegemaakt, maar ook 2 keer het mooiste wat me is overkomen. Als je kindje voor het eerst op je buik word gelegd is een onbetaalbaar moment. En daarna de telefoontjes te plegen naar de zenuwachtige grootouders.
Mijn kinderen zijn allebei niet heelhuids door de bevalling gekomen. Vooral de jongste niet met een gebroken sleutelbeentje. Ze heeft tot 8 uur na de bevalling lopen krijsen. Toren wisten we niet dat ze pijn had, daar voel ik me nog wel schuldig om.

Ik kijk heel positief terug op mijn bevalling.

Om half één 's nachts zijn bij mij mijn vliezen gebroken. Ik had het gevoel dat ik naar de wc moest en toen ik uit bed wilde stappen, 'knapte' er iets. Snel nog een beetje vruchtwater opgevangen (had al een week een glas naast mijn bed staan ). Ondanks dat het helder leek, toch de VK maar even gebeld. We vonden het toch allemaal wel spannend.
Zij raadde ons aan om toch nog wat te gaan slapen, dit is niet meer echt gelukt, haha. Mijn man is midden in de nacht beneden gaan werken en zijn baas gaan mailen dat hij voorlopig niet op het werk kwam (hij kon 3 weken vrij nemen vanaf de bevalling) en ik heb op bed gelegen. Toen wel af en toe weeën gehad, maar deze zijn eigenlijk tot 15:00u heel onregelmatig gebleven (pauzes variërend van 7-15 min en de weeën zelf varieerden ook van 30-60 sec).
Om 9:00u is de VK even langs geweest om te kijken, ontsluiting heeft ze toen niet gecheckt, omdat ze mij nog zo relaxt vond ogen en dat was ik eigenlijk ook wel. Rond een uurtje of 3 werden de weeën wat heftiger en had ik een klein beetje helder bloedverlies. Dit vond ik wel wat eng en toen heeft mijn man de VK gebeld. Zij was er om 16:00u en toen had ik al 8 cm ontsluiting. Ik ben toen nog een uurtje onder de douche gaan zitten om daar de weeën op te vangen.
Tot nu toe vond ik het eigenlijk nog steeds wel goed te doen, het deed wel pijn, maar ik kon de pijn goed verdragen.
Eenmaal onder de douche werd de pijn wel heviger, ik kreeg er ook rugweeën bij en die vond ik niet heel fijn. Later bleek dat de VK dit ook wel kon horen aan mij en zij heeft toen al haar spullen uit de auto gepakt en de kraamverzorgster gebeld, die was ook bij de bevalling. Mijn man zat ondertussen achter mij in de douche en gaf tegendruk in mijn rug, tijdens de weeën.
Om 17:00u ben ik terug naar bed gegaan en daarna heb ik van 17:15 - 17:30 geperst (3 keer volgens mij) en is om 17:32u onze mooie meneer geboren. Door dit laatste snelle stukje (bij de laatste perswee kwamen zowel hoofd als lichaam naar buiten 'schieten') had ik een bijna totaalruptuur die door de gynaecoloog gehecht is onder plaatselijke verdoving.

Ik heb nooit opgezien tegen de bevalling en heb de bevalling zelf ook als zeer positief ervaren. Ik ben goed begeleid, mijn man heeft mij geweldig ondersteund en het feit dat de kraamverzorgster er ook bij was (waardoor we het er in de kraamweek elke dag nog wel even over hadden) hebben ervoor gezorgd dat ik, voor zover je dat kan zeggen, een fijne bevalling heb gehad.

Wat een verschillende ervaringen! Heel mooi om allemaal te lezen, al staan er behoorlijk heftige verhalen tussen.

Mijn bevalling startte heel relaxed thuis. Na een uur of 4 weeën te hebben gehad zat ik op 8cm en de verloskundige brak m'n vliezen. Toen bleek er meconium in het vruchtwater te zitten dus ik ging naar het ziekenhuis in de buurt. Daar duurde het vervolgens nog 6 uur voor ik beviel van mijn zoon. Hij kwam met een vacuümpomp omdat z'n schouder klem zat.

Na de bevalling begonnen de complicaties en na twee operaties zonder gewenst effect ben ik midden in de nacht naar het AMC gebracht per ambulance. Daar zijn de slagaders in mijn liezen dichtgezet. Ik ben 5,5 liter bloed verloren en heb mijn zoontje de eerste 24 uur nauwelijks gezien. Mocht pas de volgende dag terug naar het ziekenhuis waar hij lag.
Ik kijk er dan ook niet heel positief op terug.

Ik had een heel verhaal, was zover om te posten, valt mijn telfoon uit mijn handen en hierdoor veeg ik net langs de vorige toets en alles weg
Probeer morgen nieuwe poging te doen.
Mijn verhaal is ook niet zo fijn namelijk.

Bij L om half 10 gestript smorgens, weeën begonnen rond 17 uur, ontsluiting schoot niet op en ben toen uiteindelijk ineens in een klein uur van 3 cm naar volledige ontsluiting gegaan, na een knip en 20 min persen was ze er. Dit was om 23.26 uur. Die knip is helemaal verkeerd gezet bleek pas na de bevalling van de jongste, ik heb er heel lang last van gehad.

Bij de jongste ben ik ingeleid met beginnende zwangerschapsvergiftiging bij 39 weken, mijn vliezen zijn om 10 uur gebroken en bleef weer steken op 3 cm. Toen om 13 uur kwam ik in een weeën storm en om iets voor 14 is ze geboren. Het ergste uur van mijn leven was dat, ik had geen tijd om bij te komen tussen de weeën door, heb tijdens weeën overgegeven en mijn persweeën weggezucht. Ik had niet eens de kracht om tegen mijn man te zeggen dat hij de gynaecoloog moest roepen ik heb als een gek op die bel zitten meppen op een gegeven moment. Daar heb ik een klein scheurtje aan overgehouden en kon gelijk weer uit de voeten. Wel heb ik nog maanden onwijs in mijn broek geplast, na veel fysio is het nu weer zo goed als stabiel.

Het deed beiden verschrikkelijk veel pijn, allebei zonder pijnstilling (2x zitten wachten op een ruggenprik maar 2x te snel te ver ontsluiting), maar voor mijn meiden heb ik het over. Het moment dat ze eruit zijn is zo euforisch, dat vond ik prachtig. (Overigens ben ik beide zwangerschappen flink depressief geweest en was het moment dat ze eruit waren letterlijk en figuurlijk een verlossing).