Waarom zou ik mijzelf pijn doen als dat niet per sé hoeft? Doe ik ook met andere pijnen, bestrijd ik ook met pijnstilling.

Omdat baringspijn blijkbaar nut heeft. De pijn dwingt schijnbaar zinvol gedrag af en beïnvloedt de pijn in positieve zin de werking van het lichaam. Daarbij is pijnbestrijding niet zonder risico.

Ik ben beide keren bevallen zonder pijnbestrijding. Ik wilde dit, wanneer dit te doen was, zonder doen omdat ik de bijwerkingen en risico's van de bestrijdingsmiddelen niet wilde. Tuurlijk heb je liever geen pijn, maar het was voor mij puur een afweging

Ik heb pijnbestrijding gehad (ruggeprik), maar geloof me ik heb ervoor en erna nog meer dan genoeg pijn gehad om een goede band te kunnen vormen enzo...

Ik geloof dat een volledig pijnvrije bevalling helemaal niet mogelijk is! Niemand is toch van af het begin tot na de bevalling gedrogeerd? Ik denk dat het pas een 'probleem' wordt als je volledig onder zijl bent, kan me voorstellen dat dat heel moeilijk is

Ik vind het maar een irritant leesbaar artikel

Nog steeds zie ik niet in waarom je per se je hele bevalling pijn zou moeten hebben.
Deze zin vind ik nogal bijzonder: De pijngevoeligheid tijdens de bevalling hangt dus af van wat overheerst: het concrete doel (mijn kind wordt geboren) of angst voor wat komen gaat (ik scheur uit van onderen).

Ik vind dat nogal kort door de bocht. Pijn kan ook een signaal zijn voor je lichaam, waarbij je lichaam een grens aangeeft.
Weeen doen pijn, is dat dan omdat je bang bent uit te scheuren? Of omdat je bang bent wat er komen gaat? Nee, het.doet.gewoon.pijn.punt.

Natuurlijk is pijnbestrijding niet zonder risico, geen enkele pijnstiller is zonder risico. Maar zou dat een reden moeten zijn om helemaal geen pijnstilling te (mogen) gebruiken?

En voordat de discussie losbarst over het bevallen met of zonder pijnbestrijding: het is een keuze voor iedereen. Het is niet dat je geen echte bevalling hebt gehad door middel van pijnstilling of dat je daardoor een watje bent ofzo. Het is je eigen keuze. Kan en wil je geen pijnbestrijding: prima. Wil je wel pijnbestrijding: ook prima!

Ik geloof er wel in dat pijn 'goed' kan zijn en zeker nut heeft. Maar ik vind toch ook wel dat het aan ieder voor zich is om te bepalen wat je met pijn doet. As ik migraine heb, zal de pijn vast ook ergens voor dienen, maar dan pak ik toch echt een pijnstiller. En bij mijn tweede bevalling kreeg ik een weeënstorm door het infuus met opwekkers, ik was toen maar wat blij dat ik een ruggenprik kon krijgen. Helaas werkte hij niet en heb ik de pijn dus ten volle mogen ervaren, maar eerlijk, volgens mij zorgde die extreme pijn er bij mij eerder door dat ik in paniek raakte en in de war, in plaats van zinvol gedrag zoals je goed kunnen focussen op de bevalling. Maar de bevalling was wel ingeleid, dus wie weet had ik de pijn anders ervaren als het niet door medicijnen werd gestuurd.

Ik vind zelf niet dat ik om het minste geringste iets tegen pijn moet nemen, maar ik ben wel blij dat er pijnstilling is en maak er zeker gebruik van als ik denk dat het nodig is. Ik snap denk ik beide kanten wel, pijn kan zeker nut hebben, maar aan de andere kant vind ik dat je er ook best wat tegen mag doen als het genoeg is geweest. Bijvoorbeeld bij de migraine die ik noemde, ik weet gewoon dat het uit de hand gaat lopen als ik niet op tijd iets neem, dan ga ik er dus ook niet op wachten tot dit gebeurt. Andere pijn wacht ik meestal eerst even af om te kijken welke kant het op gaat. Zo ook met de bevalling, ik ging erin met de instelling van 'we zien het wel'. Ik wilde zolang mogelijk zonder pijnstilling proberen, maar had wel in mijn achterhoofd dat ik er voor open stond als ik het gevoel zou hebben het niet meer vol te houden.

Guus, het gaat ook niet alleen om het opbouwen van een band, maar ook complicaties die tijdens de bevalling ontstaan door pijnbestrijding. Dat je lichaam niet doet wat het moet doen, omdat je kunstmatig de pijn weg neemt en een normaal, gezond proces beïnvloedt. Weegt dat op tegen bevallen met minder pijn, dat is vooral de vraag.

Heel interessant! Ik ben net voor mijn werk aan het verdiepen in chronische pijn. In de reactie die onder het artikel staat wordt het verschil ook aangehaald; bij chronische pijn is je zenuwstelsel een soort van overgevoelig geworden. De pijn is daadwerkelijk aanwezig, maar heeft geen functie omdat er niks beschadigd is. Deze pijn is niet nuttig en de patiënt kan er het beste zo min mogelijk aandacht aan schenken en behandeling moet zich focussen op acceptatie en coping.

Acute pijn, waar baringspijn onder valt, heeft wél een functie. Dat vertelt je lichaam dat er iets aan de hand is, dat je bijvoorbeeld beter een bepaalde houding aan kan nemen of iets niet meer moet belasten. Ik denk ook dat pijn je lichaam in een bevalling een soort van kan sturen om de juiste dingen te doen. Maar wat Hippie ook al zegt, door angst wordt er adrenaline aangemaakt en dat remt de bevalling juist weer. En pijn wekt natuurlijk ook angst op.

Zoals ik er nu in sta wil ik het straks zonder pijnstilling gaan doen. Ik denk heus dat het onbeschrijflijk veel pijn gaat doen, maar ik denk en hoop ook dat ik daar mee om kan gaan op dat moment. We gaan het zien!

Pijn KAN zinvol gedrag afdwingen, maar mensen hebben in vergelijking tot andere zoogdieren wel heel veel pijn bij de bevalling. Als ik hoofdpijn heb, ga ik rustig aan doen en dan dwingt het wel nuttig gedrag af.

De pijn bij mijn eerste bevalling was heel erg extreem, eigenlijk kon mijn dochter er gewoon niet uit. Dat is geen nuttige pijn, want mijn gedrag kon er niets aan veranderen dat ze te groot was om geboren te worden. Dan wordt het een lijdensweg en in zulke gevallen lijkt pijnstilling me nuttig en wenselijk.

Hier sluit ik mij bij aan. Daarbij wilde ik mijn bevalling in alle helderheid (als in de zin van niet onder invloed van medicatie) meemaken, omdat ik het zag als een deel van het acceptatieproces van de komst van de baby. Ik was bang dat ik door eventuele medicatie de dingen niet bewust zou meemaken.
Ik ben ingeleid en heb een vlotte bevalling gehad die qua pijn goed te handelen was. Echter, tijdens de bevalling was ik totaal in mijzelf gekeerd en heb tot aan het moment van persen geen woord gewisseld met mijn man. Achteraf vind ik dit heel bizar, er is zoveel langs mij heen gegaan. Ik hoorde wel geluiden op de achtergrond, maar had geen idee wat er gebeurde en wat die mensen zeiden (mijn man heeft mij na de tijd ook veel moeten vertellen om de puzzel weer compleet te maken). Maar ik denk dat ik mede daardoor de pijn en de weeën goed heb op kunnen vangen. Dus ik denk wel dat het lichaam in staat is zich zo te prepareren dat het op een natuurlijke manier de pijn bestrijdt. Anderzijds kan ik mij heel goed voorstellen dat vrouwen kiezen voor pijnbestrijding, maar er spelen hier zoveel factoren in mee.

Terugkomend op de openingspost ben ik van mening dat pijnstilling ten alle tijden beschikbaar moet zijn, maar niet onnodig moet worden toegediend. De discussie is dan weer wat onnodig dan inhoudt, maar ik denk dat iedere vrouw in staat is om haar eigen grens aan te geven. Maar ik vind het wel belangrijk dat vrouwen door middel van voorlichting op de hoogte moeten worden gebracht van risico's en gevaren.

Altijd grappig dat veel van dit soort onderzoek door mannen is verricht. Volgens mij hebben ze geen idee van de pijn die kan komen kijken bij een bevalling. Denk ook dat dit per vrouw en per bevalling zeer verschillend kan zijn, afhankelijk van de omstandigheden. Als je echt een pijnlijke bevalling hebt gehad, en terecht bent gekomen in een urenlange weeenstorm, dan denk ik serieus dat 99 procent van de mannen/vrouwen hun mening over dit onderwerp zou herzien. Het afschuiven op dat je het te danken hebt aan je eigen angstige instelling vind ik nogal aanmatigend overkomen.

Ik snap dat het in beginsel een functie heeft, maar zoals ik al aangaf denk ik niet dat een volledig pijnloze bevalling bestaat.

Het is nogal eenzijdig, bij mij waren de risico's bijvoorbeeld veel groter geweest wanneer im geen ruggeprik had gekregen.

En daarbij, pijn is toch geen emotie? Of vergis ik me nou?

In nederland krijg je niet zomaar pijn bestrijding, wanneer dat gegeven wordt is het punt van nut hebben volledig gepasseerd volgens mij. 'Het is natuurlijk, vrouwen bevallen al eeuwen zonder pijnbestrijding' ach ja, vroegah ging het ook net even iets vaker mis...

Denk idd dat van Cranenburgh geen idee heeft waar hij het over heeft en zomaar z'n mening laat publiceren....

Ik vind het inderdaad nogal een kortzichtig artikel.

Dit is precies zoals ik er ook over dacht. Bij een volgende zou ik het weer zonder willen doen.

Ik denk dat het zeker wel nut heeft. Door die pijn voelde ik wel precies waar mijn lichaam behoefte aan had, qua houding of juist lopen of rust. Omdat ik uitgeput in het zkh kwam omdat ik al 2,5 dag weeën had en alleen maar een paar keer een uurtje had gedommeld wilden ze eigenlijk ook dat ik voor pijnbestrijding zou gaan zodat ik wat kon slapen, maar dat wilde ik echt niet en waarschijnlijk had de bevalling dan ook veel langer geduurd omdat de vk mij absoluut niet serieus nam. Nu wist ik precies wat er moest gebeuren en was ik "baas".

Ook was ik bang om juist uit te scheuren door de pijnstilling omdat je dan opeens van geen/verminderde pijn naar veel pijn gaat en in paniek kan raken waardoor je "verkeerd" perst. Nu was ik juist heel rustig omdat ik wist dat het nu bijna voorbij was en de pijn dus niet lang meer zou duren. Vooral de pijn van de persweeen waren hels op het moment dat ik moest stoppen met persen en op mijn zij moest gaan liggen omdat haar hartslag afnam. En ik had voordat ik mocht persen al 10-15 min persweeen weg liggen zuchten ivm de overdracht van de dienst van vk. Die pijn had ik denk ik niet opnieuw kunnen dragen als ik pas ervoor weinig tot geen pijn had en nu ben ik op het nippertje ontsnapt aan een spoedkeizersnede, waar ik als de dood voor was ivm de vorige traumatische ervaring.

Toch denk ik dat pijnstilling voor anderen wel de reddende engel zal zijn als je heel bang bent voor de pijn van een vaginale bevalling en daarvan in paniek raakt, dan toch liever met pijnstilling dan bij voorbaat al voor een ks gaan. Of als je al vroeg in de weeën van de kaart raakt. Dat had ik de 20 minuten waarin ik van 6 naar 10 cm ging en ik kan heel goed begrijpen dat geen vrouw dat langere tijd aan kan. En ook gewoon als je het niet meer aan kunt.

Geen idee hoe baringspijn voelt en of ik medicatie zou willen als ik zou bevallen, ik ben namelijk nogal een watje als het om pijn gaat. Maar ik heb altijd begrepen datbaringspijn wel degelijk nut had en het duidelijke signalen van je lichaam zijn om je goed door de bevalling heen te helpen, inderdaad dat afdwingen van zinvol gedrag.

In Amerika wordt standaard pijnbestrijding gegeven toch? Dat zou ik zelf in elk geval niet willen. Niet standaard al. Ik wil zelf die keuze kunnen maken, mocht het nodig zijn. Ik ben verder niet zweverig aangelegd ofzo, maar ik vind pijnbestrijding tijdens een bevalling geen natuurlijke gang van zaken. Natuurlijk is het heel fijn als de mogelijkheid er is als de pijn de bevalling negatief gaat beïnvloeden, dat zeker. Maar als een bevalling zoveel mogelijk pijnloos moest zijn, dan had de natuur dat zelf wel zo geregeld (hierbij doel ik dus alleen op het standaard en preventief geven van pijnmedicatie).

Ik kan me vinden in de aanname dat de pijn nut heeft. Het geeft iets aan, waarop actie kan volgen (van een andere lichaamshouding aannemen tot een kleine of grotere medische ingreep).

Maar om dan te pleiten dan pijnstilling niet zou moeten, vind ik onzin, want dat kan juist een van de acties zijn waar het lichaam om vraagt.

Zo zie ik dat.

Volledig mee eens. Ik heb 2 zulke verschillende bevallingen gehad, tijdens de eerste schreeuwde mijn lichaam ongeveer om pijnstilling, terwijl ik nog uren moest. Toen ik tijdens de tweede bevalling niet meer kon was zoon er binnen 3 kwartier.

Het verschilt dus zo per bevalling, soms is pijnstilling gewoon nodig.

Ik heb een best wel lange bevalling gehad zonder pijnbestrijding, eigenlijk met name omdat ik dit van tevoren zo bedacht had. Tijdens de bevalling is me wel een paar x gevraagd of ik niet toch wat wilde maar ik hoorde dat pas achteraf haha, tijdens niet gehoord dus. Nu ben ik daar blij mee. Voor mij geldt namelijk dat ik die hele bevalling eigenlijk beleefd heb vanuit het perspectief: je moet, dit moet gewoon, hier moet je doorheen, het is niet anders, elke (pers)wee is er weer 1 die je achter de rug hebt. Et cetera Als ik had moeten/mogen nadenken over al dan niet pijnbestrijding, dan had ik een optie gehad om eronderuit te komen, een uitweg. Ik weet zeker dat dat mij tegen had gewerkt. Want pijnbestrijding neemt vast niet alle ellende weg en dan was ik wel mijn motivatie grotendeels kwijt denk ik. Om het op eigen (oer)kracht te doen... dat voelde zo sterk!

Mooi gezegd Zora! Zo sta ik er ook in. Ik geloof erin dat mijn lichaam dit kan. Ik geloof ook dat het onmeunig veel pijn gaat doen, en hoop dat ik dat goed op kan vangen. Doordat ik zo denk merk ik dat ik ook niet zo bang ben voor de bevalling. Neemt niet weg dat ik heel goed snap wanneer vrouwen er een andere keuze in maken, zeker in het geval van weeenstormen of een hele lange, zware bevalling.

Ik ben benieuwd of ik mijn mening over een paar maanden bij moet stellen .

Ik heb relatief makkelijke en snelle bevallingen gehad maaalals ik een hele dag die pijn had gehad, denk ik dat ik ook iets had gewild voor de pijn. Ik vond het draaglijk mede doordat ik wist dat het vlot ging en dat elke wee voor mijn gevoel daadwerkelijk iets deed. Ik kan me heel goed voorstellen dat er gekozen wordt voor pijnbestrijding!

Bij mijn tweede bevalling ging het zo snel en was de intensiteit van de weeën niet te vergelijken met de andere bevallingen (op het persen na) en toen heb ik voor mijn gevoewel een stap overgeslagen en ik had ook het idee dat ik zomaar een baby had zonder dat ik er wat voor had hoeven doen. Dat is anders dan wanneer je er zelf voor kiest om geen pijn te hebben natuurlijk maar voor mij was die pijn wel iets wat ik miste.

Ik heb een heel gecompliceerde bevalling gehad, urenlang hevige weeën zonder dat de ontsluiting goed op gang kwam, en een normale ongecompliceerde bevalling. Dat was echt absoluut niet te vergelijken. De eerste keer heb ik dus uiteindelijk, na een avond en nacht weeën, wel pijnbestrijding gehad. De tweede keer niet. Ik krijg er ook altijd een beetje de kriebels van dat het met je instelling te maken zou hebben.

Ik denk wel dat de pijn een functie heeft, en dat er zonder pijn meer kans is op complicaties (niet goed kunnen voelen wat je lichaam vraagt, grotere kans op uitscheuren).
Maar ik denk ook dat er door teveel pijn(en dus paniek) ook een grotere kans is op complicaties. Dan moet je eem afweging maken...