Maandag 16 september was ik 42 weken en werd ik om 8:30 uur officieel overgedragen aan het ziekenhuis. Om 11 uur moest ik me melden op de gynaecologiepoli voor een CTG, echo en gesprek met een verloskundige van het ziekenhuis. Eerst werd ik aan de CTG gelegd. Ondanks een paar keer een flink hoge hartslag tijdens bewegingen was deze helemaal goed. Ik kreeg af en toe wel harde buiken maar van echte weeën was geen sprake. Na de CTG hadden we een gesprek met de verloskundige. Ze vroeg hoe het ging en gaf meteen al aan de volgende dag te willen inleiden. Toen kreeg ik nog een echo om te kijken of alles er van binnen goed uitzag. Gelukkig maakte ons meisje het helemaal goed en had ze nog voldoende vruchtwater. Uit de metingen kwam een geschat gewicht van ruim 4100 gram, dat was wel even slikken maar volgens de verloskundige moest ik daar niet bang van worden aangezien zo'n schatting aan het einde erg lastig is. Na de echo wilde ze nog even toucheren. Tot mijn grote verbazing bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben! Ze heeft me toen gestript. Thuis bevallen zat er sowieso niet meer in, maar wellicht zou dit wel net een zetje zijn waardoor het nog spontaan zou komen en inleiden niet nodig zou zijn. Daarna mocht ik weer naar huis en zou ik me de volgende ochtend om 8 uur moeten melden.

N. was op dat moment bij mijn moeder dus mijn vriend en ik zijn toen nog samen lekker gaan lunchen in het restaurant waar bij N. ook de weeën begonnen. Tijdens de lunch kreeg ik steeds meer een zeurend, pijnlijk gevoel in m'n onderrug. Toen we weer thuis waren ben ik even op bed gaan liggen omdat ik erg moe was. Voor ik in slaap viel had ik al het idee dat ik lichte weeën voelde maar ik ben toch in slaap gevallen. Eenmaal weer wakker waren de weeën er nog steeds en ook niet te missen. Ik heb ze getimed en ze leken al om de 5 minuten te komen. Van het ziekenhuis moest ik bellen bij een uur lang weeën van een minuut om de 5 minuten. Maar na een half uur ongeveer zakten ze weer af. En zo ging het de hele avond. Ik heb ze regelmatig getimed maar steeds als ik op het punt stond het ziekenhuis te bellen zakte het af. 's Avonds toch maar besloten gewoon te gaan slapen (mijn moeder sliep ook bij ons voor het geval we toch midden in de nacht naar het ziekenhuis zouden moeten). Gelukkig heb ik die nacht nog best goed geslapen. N. had echter wel door dat er iets gaande was. Om 5:30 uur werd ze huilend wakker en wilde ze bij ons in bed. Ze kwam ontzettend strak tegen me aan liggen

Om 8 uur waren we in het ziekenhuis. Ik mocht vrij snel naar mijn kamer, een verlos- en kraamkamer in één. Daarna duurde het even voor ik geholpen werd. Om 9 uur werd ik weer aan de CTG gelegd en kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Ik bleek nog steeds 2 cm ontsluiting te hebben en mijn vliezen werden gebroken. Na een stortvloed aan vruchtwater (waar zelfs de verloskundige en verpleegkundige verbaasd over waren) wilden ze een sensor op F.'s hoofd vastmaken i.p.v. de CTG-band om mijn buik. Dit wilde helaas niet lukken en moest 3x opnieuw. Halverwege werd de gynaecoloog nog opgeroepen omdat F.'s hartslag ver wegzakte en niet meteen herstelde. Maar zodra de gynaecoloog binnenkwam herstelde die zich gelukkig. Toen alles goed werkte, zo rond half 10, zou het infuus na 20 minuten opgehoogd worden en werden we even met rust gelaten. In de tussentijd kreeg ik echter al weeën die ik echt weg moest puffen waardoor gelukkig besloten werd het infuus niet op te hogen. Om 10:25 uur bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben, volgens de verloskundige een mooi resultaat omdat de eerste cm's het langst duren.

Daarna ging het erg snel. De weeën waren erg pijnlijk. Ik weet dat als je je ontspant en open stelt voor de weeën dit de ontsluiting bevordert dus dit probeerde ik heel erg maar dat is toch best moeilijk als het zo pijn doet Om 10:40 uur had ik 8 cm (9 tijdens een wee) en echte persdrang maar dat moest ik nog wegpuffen. Twee minuten later mocht ik echt gaan persen en nog eens twee minuten en 3 persweeën later werd onze dochter F.ione I.smay geboren! In totaal dus een bevalling 1 uur en 39 minuten! Al tijdens de ontsluitingsweeën had ik mijn ogen dicht gedaan en pas toen ze eruit was deed ik ze weer open. Toen bleek er ineens een gynaecoloog, kinderarts en verpleegkundige extra in de kamer te staan. Op het moment zelf heb ik er niks van meegekregen maar volgens mijn vriend was er even paniek tijdens het persen. F. zat met haar schouder vast achter het schaambot. Ook had ze de navelstreng om haar nek. Ik heb dus ook een knip gehad omdat ze er snel uit moest. Ze was toen ook erg blauw. Het enige wat ik dacht toen ik mijn ogen open deed is waarom huilt ze niet? Gelukkig duurde dat niet lang en begon ze toch snel te huilen waardoor ik gerust gesteld werd.

Met F. eenmaal geboren bleek wel dat het een flink meisje was. De verloskundige begon al over misschien wel 10 pond. Op de weegschaal bleek ze 4690 gram te wegen bij een lengte van 55 cm, nog een pond meer dan de dag ervoor bij de echo was geschat dus. Ook de placenta was enorm. Normaal gesproken wordt die niet gewogen maar de verpleegkundige was zo nieuwsgierig dat ze hem ook even op de weegschaal heeft gelegd. Een normale placenta weegt ongeveer 500 gram, de mijne woog echter 950 gram Dit beide in combinatie met heel veel vruchtwater (want na die eerste plens kwam er nog veel meer) verklaart wel mijn enorme buik. Gezien haar flinke gewicht viel ze ruim in het bloedsuikerprotocol wat inhield dat we 24 uur moesten blijven waarbij elke 3 uur haar bloedsuiker werd gecontroleerd en ze bijgevoed moest worden met flesvoeding. De eerste 24 uur heeft ze aan de borst gedronken. In tegen stelling tot de vorige keer werd ik nu wel goed begeleid. Toch merkte ik dat ik nog erg onzeker was door de ervaringen vorige keer. Dit in combinatie met het gedoe van bijvoeden via een slangetje of fingerfeeding heeft er wel voor gezorgd dat ik na die 24 uur gestopt ben met borstvoeding. Het gevoel om door te zetten was er nu gewoon niet en ik wilde geen herhaling van mijn vorige kraamperiode.

N. moet erg aan haar zusje wennen. De eerste kennismaking in het ziekenhuis was geen groot succes. Ook moest ze thuis erg wennen. Ik ben normaal natuurlijk altijd thuis met haar. Nu lag ik ineens veel op bed en nam papa alle verzoring op zich. Ik heb toen tegen haar uitgesproken dat ik haar ook erg miste en dat als ik weer beter zou zijn we weer veel meer samen kunnen gaan doen. F. is inmiddels niet meer zo eng. Ze durft haar nu te aaien of een kusje te geven op haar arm en brengt haar speentje en een knuffelbeer als ze huilt

F. is een makkelijk meisje. Je hoort haar eigenlijk alleen als ze honger heeft. Verder drinkt ze haar flessen goed en slapen gaat ook vrijwel probleemloos. Het is heerlijk genieten zo Mijn vriend is tot nu toe vrij geweest, vanaf maandag ben ik alleen met de meiden. Ben erg benieuwd hoe het dan gaat.

Pff... het is een heel verhaal geworden zie ik