Ik kan de vragen niet voor je beantwoorden, maar hopelijk kom je nog een nieuwe liefde tegen waar je nog dolgelukkig mee mag worden.

Ik herken je gevoel wel hoor, hier is het natuurlijk allemaal nog behoorlijk recenter met nog steeds behoorlijk veel hobbels die genomen moeten worden.
Maar zit ook wel echt te denken, hoe ga ik dat doen met een baby? Gaat de baby mijn eventuele nieuwe vriend meer als papa zien dan zijn eigen vader? Ga ik niet in een of ander jaloers kreng veranderen na wat er allemaal gebeurt is? Zou ik het ooit aandurven om weer een keer zwanger te raken? Na een huwelijk of een relatie met kinderen sta je er toch anders in dan eerder.

edit: voordat mensen denken dat ik me nu ergens in stort. Ben er echt nog niet klaar voor. Eerst maar eens rustig een baby krijgen en zien hoe alles loopt.

Ja weetje, mijn kinderen zijn nu ruim 6 en zo goed als 5. Ze weten wat het was om als gezin in 1 huis te wonen. Ze doen het zo geweldig boven verwachting goed. En natuurlijk is dat mede door hoe wij er samen nog steeds als ouders in staan, met steun van onze beide ouders ook weer. Ik zou niet willen dat ze een eventuele nieuwe partner als vervanging zien, ik zou hun vader nooit willen, maar ook zeker niet kunnen vervangen. En andersom denkt hun vader daar ook beslist hetzelfde over.
Maar dan, ik heb me de laatste jaren behoorlijk weggecijferd omwille van onze kinderen. Ik gunde ze dat veilige huis waar alles was zoals ze mogen verwachten van hun thuis. En ergens zou ik nog best een paar jaar alleen kunnen blijven, omwille van de kinderen. Maar doe ik mezelf dan niet tekort? Ik weet niet hoe ik hier een balans in kan vinden, en dat maakt het zo moeilijk.
Ik heb vorig jaar al iemand ontmoet, waarvan ik bij mezelf dacht, theoretisch zouden we bij elkaar passen. Staan hetzelfde in het leven, houden van dezelfde dingen, delen wat zelfde interesses ook. Maar hier nooit verder over nagedacht, omdat ik op dat moment met mijn hoofd bij veel belangrijkere zaken zat.
Nu de laatste weken spreken we elkaar wat vaker, komen we elkaar wat vaker tegen, afgesproken op een feest binnenkort, en dat maakt het ineens wel een stuk spannender. Maar er komen dus tegelijkertijd zoveel vragen naar boven, dat ik me afvraag of ik er überhaupt wel klaar voor ben?

Dat je het vorig jaar al dacht is volgens mij ergens wel een goed teken. Ik denk wel dat iedereen dit soort vragen heeft en je ze tot je een keer gaat daten je ze blijft houden. Heeft hij ook kinderen? Ik denk dat het vooral belangrijk is om je kinderen niet te vroeg met een nieuwe partner te confronteren. En wat je zelf zegt je hebt jezelf behoorlijk lang weggecijferd. Dat is heel lastig om te veranderen. Het zit ook in mijn karakter om dat te doen, maar jou kindjes krijgen het ook mee als mama gelukkig is. En ze hoeven er echt voorlopig nog niets van mee te krijgen.

Hier is de situatie straks natuurlijk zo dat mijn zoon nooit een gewoon gezinsleven heeft gekend. Daarom bij mij ook de vraag of hij een eventuele nieuwe vriend meer als papa zal gaan zien dan zijn echte papa. Want door de afstand zal hij zijn vader gewoon heel veel minder gaan zien.

Nee hij heeft geen kinderen, en vind die van mij tot nu toe best leuk! Die ziet hij dan wel eens omdat ik hem vaak bij mijn vriendin tref. Kinderen zijn er helemaal niet mee bezig dat het zou kunnen dat er nieuwe relaties ontstaan, dus dat is veilig genoeg. Ik heb zelf ook zoiets, zolang je in zo'n fase zit dat je niet weet wat en of het wat word, zijn er genoeg dagen dat de kinderen er niet zijn om dat te ontdekken. Zonder de kinderen er gelijk in mee te slepen.
Ook lastig Minx, dat je gewoon helemaal niet kunt voorspellen hoe het zal gaan. Ik denk dat je je zoon gewoon altijd eerlijk moet laten weten wie zijn vader is, ook wanneer je een nieuwe relatie hebt. Het kan best zijn dat hij zo'n iemand wel als vaderfiguur ziet, maar prima weet wie zijn vader is.

Denk dat dat ook de instelling is die je moet hebben. Rustig aan en zien hoe het loopt. Ook wel logisch dat ze er niet mee bezig zijn. Ze zijn nu net aan deze situatie gewend. Wel fijn dat ze hem wel kennen zeg maar. En inderdaad genoeg dagen om ze er niet mee te confronteren.

Het is ook echt niet mijn bedoeling om een vervanger voor zijn vader te zoeken hoor. Alleen we wonen op een uur afstand van elkaar. En het moet gewoon niet te koste van mij gaan. Ik moet wel mijn eigen rust kunnen hebben. Dus elke dag langs komen ja jammer dat zit er gewoon niet in. Een weekend de baby mee nemen voorlopig echt nog niet. En dat soort dingen maakt het wel lastiger om een goede vader/kind relatie op te bouwen. Is gelukkig niet mijn keuze geweest dus ik ga me daar niet schuldig over voelen. Het zijn alleen wel gedachtes waar ik mee zit. Het hoeft natuurlijk echt niet zo te zijn maar het is wel een mogelijkheid. Gelukkig nog heel ver weg.

Popcorn, wat spannend.
Jij bent de enige die aan kan voelen of het goed zit en voelt.
Kan mij je vragen goed voorstellen, wanneer je kinderen hebt ben je daar extra voorzichtig mee.
Ik kan je verder geen tips geven, behalve dat ik denk dat je het zelf heel goed aanvoelt hoe en wat het beste is.
Succes ;-)

Geen kindere maar wel gescheiden. De eerste relatie daarna heb ik heel rustig opgebouwd, want ik had echt een hele hoge muur opgebouwd waar hij van op de hoogte was. Ik heb ruim een jaar een relatie met hem gehad en toen gingen we uitelkaar. Dat deed wel pijn maar het voelde niet zo alleen als na de scheiding. Hij heeft me vetrouwen terug kunnen geven.
Daarna nog een korte, stormachtige relatie gehad die van mijn kant alleen maar toppen kende tot hij me per app dumpte. Daar ben ik echt heel kapot van geweest. Die hele scheiding (waar ik voor koos en achtersta) kwam weer omhoog. De muur werd weer opgetrokken en ik hield mannen op afstand.
Inmiddels is sinds 1,5 jaar er weer een man n mijn leven maar we doen het van beide kanten rustig aan al kennen we elkaars ouders en de meeste vrienden wel.

Dat klinkt toch ook pittig Française. Je hoort ook zo vaak dat de eerste liefde dan weer uiteindelijk niet de liefde is, daar ben ik soms ook wel bang voor. Het idee dat je aan iets begint wat ook weer gaat eindigen. Dat zal wel het stukje kwetsbaar zijn waar ik best angst voor heb.

Heel herkenbaar, het is ook heel spannend. En of je eraan toe bent, ik denk dat je er toch pas achter komt als je het ervaart. Tenminste, zo ging dat bij mij wel.
Mijn ex en ik zijn sinds juni vorig jaar uit elkaar, je kent het verhaal volgens mij wel zo ongeveer. Tot mei dit jaar heb ik niets ondernomen op liefdesgebied en dacht er ook nog niet klaar voor te zijn. Ik vond het heerlijk zonder man, kon echt de tijd nemen om alles weer wat op de rit te krijgen en weer een goed gevoel over mezelf te krijgen. Ik miste ook geen liefde in mijn leven toen. Wel in de herfst eens ingeschreven op een datingsite, maar gewoon om eens wat rond te kijken en verder geen acties ondernomen. Na een half jaar ongeveer merkte ik wel dat ik ook op straat wel weer wat leuke mannen spotte, wat me soms wel het gevoel gaf er weer iets voor open te staan maar gewoon eerst rustig aan gedaan.
In mei kwam het dus door een actie van mij tot een date, of mreerdere met dezelfde en dat was een heel fijne tijd en toen ontdekte ik dus ook dat ik er toch wel weer voor open sta. Met die jongen werd het niets (daardoor voelde ik me wel een poosje echt rot, want hij was echt leuk) maar nu weet ik wel weer hoe fijn het is om vlinders te voelen, iemand te hebben die aan je denkt en elke dag naar je vraagt, de intimiteit.. nu ineens besef ik dat ik dat nu wel weer mis. Ik ben nu niet heel hard op zoek, maar denk er wel aan binnenkort echt wat actiever te worden daarin, en dan maar zien wat er op mijn pad komt.
Ik denk dat je er haast niet aan ontkomt om je kwetsbaar op te stellen. Ik was dat niet echt van plan, maar het gebeurde toch en je moet ook wel je zwakheden kunnen laten zien om een band met iemand te kunnen opbouwen denk ik. Andersom liet hij ook zijn kwetsbare kant wel zien. Maar het zorgt er wel voor dat als het dan eindigt, je wel verdrietig bent.
Ik ben nu 32, heb ook een kind dus het is nu wel anders dan toen ik 16, 17 was. Ik kan niet zo maar steeds afspreken omdat ik niet zo gauw mijn kind erin wil betrekken (dat wil ik pas als het echt goed zit). Je hebt gewoon meer factoren om rekening mee te houden. Bovendien ben ik me nu veel meer bewust van wat ik wel en niet wil, je kent jezelf op deze leeftijd veel beter, dat maakt het ook wel wat lastiger.
Maar... het gevoel van vlinders in je buik is precies hetzelfde als toen ik 16 was hoor Alleen dát weer eens ervaren is zo leuk!

Ow heel herkenbaar.
Ik denk daar ook vaak over na. Hoe gaat t straks allemaal? Ik heb t geluk dat mn dochter nog jong is, en hoewel ik wel gebonden ben aan haar, kan ik haar wel sneller erbij betrekken. Hoewel ze nu op een leeftijd begint te komen van net iets meer besef.
En ik merk dat ik al heel snel 'gelukkiger' voel als er iemand bij is, omdat ik dat gezinsleven dus nooit gekend heb.
Maar nu ik ook alweer 2 jaar alleen ben, merk ik ook dat ik gewend ga raken aan t alleen zijn. En hoe vervelend ik t alleen zijn ook vind, zo bang ben ik ook weer om die rust te verliezen.
Ik zeg ook altijd; ik wil graag een relatie, sta daar ook voor open, maar de energie die je in daten moet stoppen vind ik soms best veel, vooral omdat ik iedere x iets voor dochter moet regelen.
En het daten kan wel leuk zijn, maar vind t ook weer zonde als t achteraf niet blijkt te werken

Maar ik denk ook veel na over de toekomst met evt partner. Hoe gaat dat? Maar vooral; stel dat er een kind bij komt (wat ik nog graag zou willen), en dat daarna de relatie toch over gaat. Je hoort t steeds vaker, dus ja kan altijd. Dan zou ik 2 kinderen hebben van 2 verschillende vaders, en nog alleen zijn.

Ja ik vind t best eng

Oja Elsa, dat vind ik ook doodeng, een tweede kind. De wens is er bij mij nu ook niet, maar stel dat ik een man tref zonder kinderen maar mét kinderwens dan zou ik het denk ik wel overwegen. En dus heel spannend vinden, om dezelfde reden die jij noemt. En twee kinderen van verschillende vaders is ook niet bepaald wat ik voor ogen heb. Maar goed, we zien wel hoe het loopt.

Erg herkenbaar hoor Popcorn. Nog steeds. Ik ben mijn vriend heel snel tegengekomen nadat mijn ex hem was gevlogen maar mijn god, wat heb ik een moeite gehad met mezelf te geven aan hem. Ik begin er nu (bijna 1.5 jaar later) op te vertrouwen dat het goed is en dat ik kan vertrouwen maar het gevoel van dat alles zo weer kan stoppen en het allemaal niet vanzelfsprekend is (zoals ik wel had bij mijn ex, je verwacht gewoon niet dat je gaat scheiden) is wel aanwezig.
Vooral nu we officieel willen gaan samenwonen voel ik het weer sterk. Wat als ik nu mijn eigen plek opgeef wat ik zelf weer heb opgebouwd? Stel dat mijn vriend er een eind aan wil maken, of ik? Stel dat ik mezelf die ik heb teruggevonden weer kwijt raak of niet meer kan zijn? Allemaal dat soort dingen. En ook met de kinderen: het gaat nu goed maar stel straks misschien niet meer, wat doe ik dan? Het voelt allemaal vele malen kwetsbaarder en je denkt wel 10 keer na voordat je weer een keuze maakt met hun in je achterhoofd.

Ik denk dat het tijd nodig heeft en dat je stapje voor stapje gewoon weer moet wennen. Dat duurt gewoon even. Ik zou zeggen, stapje voor stapje en kijken wat het je brengt.

Het helemaal opnieuw weer moeten beginnen en het verdriet dat je kan voelen als iets kapot is gegaan wat zo fundamenteel voelde, dat is voor mij een hele klap geweest waar ik voor mijn gevoel nog steeds van aan het herstellen ben. Je wordt echt op jezelf terug geworpen terwijl je zoveel gegeven hebt. Blijft toch wel echt een zwakke plek.

Eens

Moet zeggen dat ik het wel fijn vind om dit soort dingen te lezen, het is voor mij echt nog ver van mijn bed show maar toch zijn het dingen waar je al wel over na aan het denken bent.

Ik denk trouwens nog steeds dat ik iemand kan vinden waar ik de rest van mijn leven bij kan zijn. Zeker nu ik heel goed weet wat ik wil.

Minx: even off topic, maar ik vind het fijn om tussen de regels door te lezen dat je mentaal wat meer afstand hebt kunnen nemen van je ex. Succes met de laatste loodjes van je zwangerschap!

Popcorn: ik heb er geen ervaring mee maar ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig is om je weer open te stellen voor iemand als je net je leven weer goed in eigen hand hebt kunnen nemen. Maar liefde biedt nooit garanties, en toch kan het heel mooi zijn! Ik zou vooral heel rustig aan proberen te doen in het begin en als het vertrouwen langzaam is opgebouwd een nieuwe liefde aan je kinderen introduceren. Maar dat is natuurlijk heel rationeel gezegd.

Heel herkenbaar. Ik ben na alle jaren alleen inmiddels zo aan mijn eigen leven gewend dat ik denk dat ik mij heel moeilijk zou kunnen aanpassen in een relatie. Toevallig had ik het er van de week nog over, ik denk dat ik sowieso een eigen huis zou willen aanhouden en dat samenwonen terwijl mijn zoon nog onder mijn dak woont er niet in zit.
Ik zie om mij heen zoveel relaties kapot gaan, of slechte relaties dat ik dat risico niet meer ga nemen.
Buiten dat heb ik gewoon een heel leuk leven, gaat het goed met ons en mis ik eigenlijk niets.

Ondanks dat het bij mij nog niet zo enorm lang mis is gegaan, denk ik er op het moment ongeveer zo over als miley. Het is al een puinhoop genoeg hier qua gezinssituatie (eerste ongepland en vader direct vertrokken en de vader van de tweede en ik zijn sinds december uit elkaar). Het is in elk geval verre van wat ik voor ogen had, alleenstaande moeder van twee kinderen van verschillende vaders. Ik had nooit gedacht dat het allemaal zo zou uitpakken.

Ik zeg niet dat ik er nooit meer voor open sta, want je weet gewoon niet wat er op je pad komt. Maar mijn huis opgeven zal ik waarschijnlijk niet doen in de toekomst, en ook samenwonen in dit huis zie ik eigenlijk niet meer zitten. Dus mocht het er van komen, dan zou ik meer zien in een lat-relatie. Daarnaast zit ik er eigenlijk ook helemaal niet op te wachten om iemand toe te laten in ons leven, vooral vanwege de kinderen. Ik moet er niet aan denken dat ze zich aan iemand zouden hechten en ook deze persoon vroeg of laat weer weggaat. Vooral voor de oudste zou dat echt heel slecht zijn, die heeft nog moeite met de laatste breuk. Verder hebben we het hier met zijn drietjes ook prima, en ik mis geen relatie.Het kan best dat dit in de toekomst nog verandert, maar ik vind het nu in elk geval prima zo. Ik wil mijn leven zoals het nu is echt niet zomaar opgeven, dus er moet wel heel wat speciaals voorbij komen wil ik erover denken.

Ik snap je vragen in elk geval heel goed popcorn. Wel leuk dat je iemand hebt ontmoet waardoor deze vragen deels worden opgeroepen, dat betekent toch wel dat je er in elk geval deels voor open staat denk ik. Bij mij is de deur in elk geval in zoverre gesloten dat ik niet eens na wil denken over een nieuwe relatie. Dus het feit dat het je bezig houdt lijkt me zeker geen slecht teken. Daarnaast is het ook gewoon lastig en gebeurtenissen zoals een verbroken relatie of scheiding (zeker icm met kinderen) hakken er ook goed in helaas.

Jullie woorden stellen me wel wat gerust gelukkig.
Ik was vanavond met mijn moeder weg, en zo ook nog even gesproken over dit. Ik zei ook, ik wil niet dat de kinderen er last van hebben, maar zou het voor mezelf gewoon zo fijn vinden wanneer ik iemand vind die ik bijvoorbeeld die 'lege' weekenden kan zien. Leuke dingen doen, gewoon het gevoel hebben dat er iemand is die het fijn vind om bij me te zijn. Niet dat ik nu ineens de vaart er achter zet om dat mogelijk te maken. Maar ik word wel al een beetje blij als ik er aan denk dat het misschien weer kan.