Als trouwen en kinderen krijgen voor jou heel belangrijk is.. Dan neem ik aan dat dit toch al eerder ter sprake is gekomen in de relatie? Als mijn man geen kinderwens had gehad, had ik dat heel jammer gevonden maar dan had dat misschien echt wel een dealbreaker geweest is onze relatie en was hij niet de ware voor mij. Ik vind trouwen en een kinderwens niet zomaar iets, je wil toch dat je partner daar 100% achter staat? Tuurlijk is het verdrietig dat je niet op 1 lijn ligt, maar je wordt toch heel ongelukkig van een 'dan die ik het wel voor jou'-houding?

Ja tuurlijk, daarom zou ik ook niet willen dat hij het dan maar om mij zou doen. Dat voelt niet goed.
Ik ben nu ook heel gelukkig met hem en we krijgen samen een kind. Mooier kan niet.

Door de jaren heen hebben we het steeds wel over wel of niet trouwen gehad. Hij zei, en bleef zeggen dat hij het niet wilde, maar als er evt. kinderen zouden komen, dan misschien wel.
Dat misschien wel blijkt nu toch een nee te zijn. Jammer, maar ik accepteer het.

Dat is inderdaad jammer Ragazza, een kindje samen lijkt me inderdaad de mooiste verbintenis die kan hebben samen.

Mijn vriend wilde niet trouwen (geen bruiloft) omdat dat een leuke dag moet zijn en het voor hem alleen maar confronterend en pijnlijk zou zijn om zoiets zonder bepaalde mensen te moeten vieren en mij ging het puur om het regelen van bepaalde zaken, daarom hebben we voor een geregistreerd partnerschap gekozen. Nu hebben we precies dezelfde dingen geregeld als in een huwelijk, maar dan zonder dat mensen steeds vragen waar dat feest blijft. Voor ons voelt dit wat minder officieel.
Hij zei dat hij misschien ooit nog wel wil trouwen, maar ik vind het zo wel prima eigenlijk.

Mijn vriend wil ook niet trouwen, van mij hoeft het niet perse maar zou het wel leuk vinden. Ik zou ook niet willen trouwens als hij niet wil, dus heb ik me erbij neergelegd. Als trouwen echt zo belangrijk is zou het net als met kinderen alsnog een dealbreker kunnen zijn ( wat SoGood zegt). Op die manier heb je denk ik nog steeds de keus en is het niet perse heel verdrietig als de een wel en de ander niet wil. Alhoewel het bij mij ook wel even duurde voordat ik me er echt bij neergelegd had.

Mijn ex was ook niet heel happig op trouwen. Ik heb daarom altijd gezegd, liever dat hij niet wil trouwen, dan dat hij geen kinderen wil

tja wat dan ?....
Ik heb altijd geroepen dat ik het niet wilde en maar ''onzin'' vond.
Maar de laatste tijd lijkt mij toch wel leuk/fijn.
Een stap verder in je relatie, laten zien dat je er ''echt'' voor gaat.
Maar vriendlief blijft nee zeggen. Hij vind het nog steeds niet nodig, onzin, voegt niks toe, kost alleen maar geld enz.
Ik kan daar in komen want ik dacht vroeger net zo maar vind het toch ergens wel jammer dat hij het nu niet wilt.
Misschien later je weet maar nooit ik ben ook veranderd van gedachte.
Maar als het niet gebeurd vind ik het echt geen ramp ofzo meer iets in de trant van jammer.
Als we straks/ooit een kindje hebben misschien denkt hij dan anders wie weet we zullen het zien.
En als hij alleen maar ja zegt omdat ik het zo graag wil dan liever nee dan ja

Een kind vind ik overigs ook een grotere verbintenis dan trouwen.
Je kan altijd nog scheiden maar een kind blijf altijd van ons.

Het ligt er een beetje aan om welke reden hij niet zou willen trouwen. Bij de reden van Ava's vriend zou ik er meer begrip voor kunnen opbrengen dan 'omdat het zoveel geld kost'. Ik zou me er op een gegeven moment wel bij neerleggen, je kunt hem immers niet dwingen.

Ik heb altijd geroepen, wil niet trouwen, omdat mijn ouders gescheiden zijn.
Nu zou ik best willen trouwen, maar mijn vriend niet.
Hij wil niet in pak, ik zou het de mooiste dag willen geven.
Natuurlijk wil ik ook best op de goedkoopste dagen, mijn vriend ook wel, maar hij wil wel een groot feest op dezelfde dag.
Het is lastig. Wel, niet, wel, niet.
Het zal er vast wel eens van komen wanneer de kinderen groter zijn.

Dan trouwen we niet. De reden waarom hij niet zou willen, zou voor mij niet uitmaken, ik vind het vooral belangrijk dat beide personen willen trouwen. Niet dat eentje maar toegeeft om de ander te pleasen.

Ik kan me heel goed vinden in wat Marin zegt, waarom moet degene die wel wil, zich er dan maar bij neerleggen? Even los van een enorme bruiloft enzo, maar als je weet dat je samen oud wilt worden, er kinderen zijn en alles, dan is het toch ook gewoon heel handig om te trouwen? En een kind is een 'grotere' verbinding dan een huwelijk. Ik snap de tegenargumenten niet zo...

Wij hadden uit praktisch oogpunt een gp, alles was dus al goed geregeld.
Manlief hoefde niet zo nodig veel geld uit te geven aan 1 dag, maar hij is overstag gegaan omdat ik het graag wilde.
Na de dag beleefd te hebben waren zijn woorden dit hadden we veel eerder moeten doen!

Ik vind dat soort mannen echt slappe hap. Als je vriendin graag wil trouwen, dan vraag je haar ten huwelijk, klaar. Het gaat niet alleen om jou. In een relatie doe je soms iets voor elkaar. En het hoeft echt geen enorme bruiloft te zijn en het hoeft ook niet veel geld te kosten. Maar gewoon een mooie dag samen en daarna een gezellig samenzijn met vrienden/familie moet toch te doen zijn.

Vind ik eigenlijk ook haha!

Behalve als een van beide echt een hele goede reden heeft om niet te trouwen (bijv. al 2x getrouwd geweest en het niet meer aandurven ofzo.. Of uit zo'n gebroken gezin komen dat ze gewoon geen vertrouwen in het algemene huwelijk hebben. Dat staat dan verder los van de vrouw).

Maar redenen zoals 'geen zin in een groot feest' of 'duur' vind ik persoonlijk echt uitvluchten. Denk dan echt na waarom je het niet wilt.

Ik vind dat je dan best behoorlijk wat van iemand verwacht, Nougat. En dan nog, ik zou liever met iemand trouwen omdat hij gewoon echt wil trouwen, met mij, dan dat hij het doet om maar van het gezeur af te zijn en om mij te pleasen, terwijl het van hem allemaal niet hoeft.

Ha! Eigenlijk ben ik het heel erg met je eens! Soort van impopulaire mening?

Ik kan er met name heel slecht tegen als een man dan niet wilt trouwen, terwijl de vrouw dat wel wilt. Maar ze gaan dan wel een GP aan incl kleding en ringen en gasten. Sorry dude, dan durf je er dus gewoon geen labeltje op te plakken, want aan die commitment ligt het dan niet. Gun je geliefde dan ook wat, denk ik dan.

Hier is het andersom en hij heeft zich daarbij neergelegd. Als ik maar kinderen wilde

In een samenlevingscontract kun je ook een hoop regelen (ook wat betreft achternaam kinderen). Daarvoor kies ik, ook omdat voor mijn trouwen geen meerwaarde heeft. Feest geef ik toch niets om, want muziek die wij leuk vinden kennen de meeste mensen niet. Als we dat niet kunnen draaien zonder dat andere mensen gaan dansen zou het niet ons feestje zijn. Dan is beter om geen feest te geven.

Maar trouwen en een feest link ik niet perse aan elkaar hoor.

Wij zijn met zijn tweeën (zonder familie en vrienden) getrouwd op een verlaten strandje (om 5 uur 's middags ofzo). Ik trouw voor ons en niet voor onze omgeving. We hebben mooie foto's laten maken (in de middag), hadden een heerlijke taart die we samen met de (ingehuurde) getuigen hebben opgegeten en 's avonds na de ceremonie zijn we lekker luxe gaan uit eten.

Voor ons was dat de perfecte trouwdag. Van mijn had er best wat familie en vrienden bij mogen zijn, mijn man wilde het liever echt met zijn tweeën doen en het liefste ook nog geheim. Tussenweg was niet geheim maar wel zonder familie en vrienden ;) Compromissen sluiten.

Maar waarom zou je niet willen trouwen dan? Ik ben het eens met Nougat, als je het niet belangrijk vindt of duur, dan doe je toch een gezellig etentje en gratig op een maandagochtend als een compromis? Ik zou heel onzeker worden als mijn vriend wel zegt bij me te willen zijn maar niet met me te willen trouwen, zo'n briefje is toch een extra soort verbintenis voor me. Een kind natuurlijk ook, maar ik wil gewoon graag zijn vrouw zijn.

Wij wilden alle twee niet trouwen, zagen daar de meerwaarde niet van in en zien kinderen inderdaad als een veel grotere verbintenis.
Maar toen gingen we een huis kopen en wisten dat we in de toekomst graag kinderen wilden besefte we ons dat alles bij de notaris vastleggen ook een behoorlijke kostenpost is en wij vonden het beide heel belangrijk dat de erfenis e.d. goed geregeld was. Toen zijn we uiteindelijk klein getrouwd, een etentje met 13 gasten, ik gewoon in een jurkje van de H&M, geen feest en toeters en bellen maar wel een hele mooie liefdevolle dag. Ik gebruik de achternaam van mijn man niet, maar als ik een nieuw paspoort moet laten maken ga ik zijn naam wel in mijn paspoort laten zetten, dit omdat onze zoon die achternaam ook heeft, ik ben blij dat ik die optie nu gewoon heb.

Als een partner niet wil trouwen om de reden die wij beiden hadden ( geen grote bewaren maar er gewoon geen meerwaarde in zien) en de ander wil heel graag trouwen dan vind ik dat je dat best voor de ander over kan hebben en wel kan trouwen, maar dan een middenweg vinden hoe de dag er uit ziet. Maar als je principiele bezwaren hebt tegen het huwelijk, of zelf uit een gebroken gezin komt bijvoorbeeld vind ik dat de partner die wel wil "pech"heeft en inderdaad aan het koste eind trekt.

Eigenlijk ben ik het ook wel met Nougat en Marin eens. Uitzonderingen daar gelaten, er kunnen goede redenen zijn om niet te trouwen, maar in principe lijkt het me een meerwaarde hebben in die zin dat je laat zien dat je écht voor elkaar kiest.

Dus als je niet trouwt en wel kinderen samen hebt dan kies je dus niet écht voor elkaar? Het is maar een papiertje, witte jurk en een leuke dag hoor..

Weet je wat het is. Als de een het wel wil en de ander niet dan is het het een of het ander. Een middenweg is er niet. En zelf ben ik echt niet het type dat blijft doordrammen tot ik m'n zin krijg. Ik heb het geaccepteerd en ik vind het niet erg meer. En ook als gaan we nooit trouwen weet ik 100% zeker dat hij écht voor mij kiest en ik voor hem.

Ik vind het zo denigrerend om te zeggen 'het is maar een papiertje/mooie dag/feestje... (vul maar in)'. Voor mij betekent mijn huwelijk veel meer dan alleen de juridische overeenkomst die je met elkaar aan gaat. Het is een verdieping van onze relatie, een bewijs dat wij bij elkaar horen en samen een team vormen. Hij en ik tegen de rest van de wereld. Nouja, niet letterlijk 'tegen de wereld' natuurlijk, maar gewoon echt dat gevoel dat wij er altijd voor elkaar zijn en elkaar blind kunnen vertrouwen. Voordat we trouwden waren we al een team hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar nu we die verbintenis zijn aangegaan vind ik onze relatie echt anders voelen. Dieper, sterker.
Ik kan me voorstellen (maar dat weet ik - nog? - niet), dat een kind ook voor een dergelijke verdieping zorgt, maar denk toch wel dat dat anders is.

Nouja, op de vraag in de OP heb ik niet echt een antwoord. Ik geloof echt dat ik het ontzettend moeilijk zou vinden om me erbij neer te kunnen leggen dat mijn vriend niet met me zou willen trouwen en kan me ergens zelfs wel voorstellen dat het een dealbreker zou zijn voor mij. Maar wilde toch even reageren op de mensen die een huwelijk 'maar een papiertje' noemen. Ik vind dat bijna beledigend richting de mensen die getrouwd zijn.