Gisterenavond sleepte Pukkie zich op zijn voorpoten luid mauwend in onze voortuin. We dachten dat hij aangereden was en A rende meteen naar buiten, maar er was verder niks te zien. We zijn meteen met hem naar de dierenarts gegaan en daar aangekomen constateerde ze dat hij trombose had en dat een stolsel de bloedtoevoer naar zijn achterpoten al verlamd had. Ook was hij heel erg benauwd. Omdat hij zoveel pijn had en de dierenarts aangaf dat de kans op herstel echt maar heel heel klein was hebben we de moeilijke beslissing gemaakt om hem in te laten slapen.
Hij was bijna 8 jaar oud, een heerlijk knuffelbeest. Ondanks dat hij ook graag en veel buiten was, vooral met lekker weer, kwam hij 's avonds ook graag op de bank knuffelen. Op elke kamer had hij eigenlijk wel een plekje waar hij regelmatig ging liggen, ook al mocht dat eigenlijk niet, dus er is nu ook geen plek in huis te vinden waar ik niet meteen aan hem moet denken.
Ook bij thuiskomst komt er geen Puk uit de sloot gerend om mee binnen te kunnen, of staat juist voor de deur te mauwen dat hij naar buiten wil.
Normaal als ik verdrietig ben ga ik naar Puk toe en knuffel even met hem, nu is het huis zo leeg.
Lastig ook dat de kinderen (gelukkig) nog te klein zijn om het echt te begrijpen en veel verdriet te hebben en ook A doet het niet zoveel.