Ik ben er ook bang voor maar ben pas 4 mnd geleden bevallen dus het kan nog afzwakken.

Ja ik. Ik had ook een eerste bevalling die lichamelijk en geestelijk heel zwaar was. Bij de eerste kreeg ik een keizersnede en bij de tweede mocht ik kiezen. Ik hoefde geen seconden te twijfelen en koos weer voor een keizersnede. Ik wilde die ellende niet nog eens mee maken. Tijdens dat hele proces was iederenn op de hoogte van mijn angst. Stuk voor stuk hebben ze mij die dag allemaal gerust gesteld en allee duidelijk uitgelegd wat komen ging. En dat was echt ontzettend prettig en daar ben ik ze heel dankbaar voor.

Als je echt bang bent moet je dat bespreekbaar maken en laat de vk je helpen. Ze kan de pijn niet wegnemen maar ze kan wel zorgen dat je je op je gemak voelt en als je angstig wordt weet zij er van. Zij kan het ook weer doorspelen met de mensen in het ziekenhuis mocht je daar gaan bevallen. Succes!

Ik was ook heel erg bang voor de tweede bevalling. De eerste bevalling was erg heftig en lang en eindigde in een vacuümverlossing omdat ik geen persweeen had.
Ik was heel bang voor weer zo'n bevalling.

Bespreek het met je verloskundige, het erover praten luchtte mij al enorm op. Ook kon ze mij geruststellen, waardoor mijn angst wat minder werd.

De tweede bevalling kán ook een stuk gemakkelijker zijn dan de eerste. Achteraf heb ik me echt zorgen gemaakt om niks.

Ik was ook erg bang voor een tweede bevalling, zelfs zo erg dat ik eerst groen licht van de gyn heb gekregen voor een keizersnee en daarna pas voor een tweede zijn gegaan.

Ik zie ook heel erg op tegen een tweede bevalling. Ik heb nog geen tips, maar lees hier even mee.

Ik zie er ook tegenop.
Bij de eerste was ik zo onbevangen. Wist niet wat te verwachten.

Nu dus wel en mijn bevalling verliep eigenlijk relatief normaal. Geen echt gekke dingen. Ja mijn dochter had in het vruchtwater gepoept en daarvan gedronken dus had een wat 'moeilijk' begin en besloot een paar uur daarna thuis te stoppen met ademen vanwege allle troep in haar longen. Maar voor dat laatste ben ik eigenlijk dan weer niet echt bang.

Ben meer bang dat ik het niet direct herken dat de bevalling is begonnen. Dat ik de verloskundige te vroeg of te laat inlicht dat ik het ziekenhuis niet haal. De pijn, de knip en dan vooral de week daarna en het herstel.

Geen tips maar wel hetzelfde gevoel dus.

Nee ik was niet bang voor de tweede bevalling ondanks dat de bevalling bij de eerste erg heftig was (persweeën die stopte, vacuümpomp, dochter had het haast niet overleefd).

Tweede bevalling waren de weeën wel veel heftiger maar was dochter er na 2x persen.

Zoals ik het lees komt het allemaal op hetzelfde neer. Je weet wat er aan pijn e.d. bij komt kijken, en daar kijk je een tweede keer tegenop. Zwanger zijn eitje *ehum* maar die bevalling... Tsja gelukkig is er nooit 1 blijven zitten. We moeten het maar over ons heen laten komen.

Ik zie helemaal niet op tegen de bevalling. Na mijn eerste zwangerschap zei ik al dat ik nog wel 10 keer wilde bevallen, maar niet meer zwanger wilde zijn. Nu toch weer zwanger, wat me dit keer reuze meevalt, en zelfs wel een beetje zin in bevallen. Ja, het doet pijn, maar ik vond het ook zo mooi en magisch. Bij mijn eerste bevalling is er één moment geweest dat ik het ondraaglijk vond worden. Toen werd me aangeraden om in bad te gaan en dat hielp enorm. En me blijven bedenken dat er al zo enorm veel vrouwen hebben gebaard - dan moest het mij vast ook lukken.

Mochten wij ooit nog een kinderen willen, kans is heel klein, kans opnog een tweeeling is vrij groot, dan zie ik niet tegen het bevallen op, maar meer tegen de zwangerschap.

Jij hebt toch ook een eeneiige tweeling? Dan is de kans op nog een keer een tweeling in principe niet groter dan bij andere vrouwen, een eeneiige tweeling is een toevalstreffer (wel een hele mooie natuurlijk!). Het krijgen van een tweeeiige tweeling is wel erfelijk bepaald (vrijkomen van twee eitjes).

Jij hebt toch 1-eiige meiden? Dan is die kans niet groter als bij een ander.

Hier ook erg bang geweest voor de tweede bevalling. De eerste 2 uur geperst doordat ik geen persweeen had, met tussendoor een ambulancerit al persend. Thuis moest ik ook zelf de trap af lopen terwijl de haartjes al steeds te zien waren. Vreselijk.

De tweede zwangerschap heb ik dan ook constant gedacht dat de baby er van mij niet uithoefde. Zo erg zag ik tegen het persen op. Ook wist ik niet of ik wel thuis durfde te blijven. Toen ik 39 wkn was ging er een knop om en wilde ik graag bevallen. 4 dagen later was het zover. Ik besloot toch thuis te blijven omdat de kans op herhaling zo klein was. Toen ik mocht persen ging het zo anders, persdrang, dus kon ook niet tegenhouden. Wat een verademing met de vorige keer. In 8 minuten was het gebeurd. Ik was wel in paniek, begon ook meteen te huilen dat ik het niet kon, maar het ging bijna vanzelf door die persdrang.
Door deze ervaring durfde ik bij de tweeling daarna zelfs in dubbele stuit te bevallen ;)

Ik was ook wel bang voor de tweede bevalling. Maar meer omdat deze ingeleid zou worden en dat vond ik dus best spannend. Ook was ik weer bang voor de pijn van de weeën.
Ik voelde de eerste wee en dacht meteen: oh ja shit... zo voelde het!
Qua weeën was de tweede bevalling erger, maar was er met ruim 3 uur vanaf. Toen was ze er.
Ook zag ik erg op tegen het hechten. Maar had nu op een hele andere plek een scheurtje en dit viel me nu erg mee.

De tweede schijnt wat beter te gaan omdat de eerste de weg al heeft vrij gemaakt.

Meggy: dat in paniek raken is ook heel normaal. al versterkte dat bij jouw wel door je eerdere ervaring. (heftig trouwens om dan zo ook nog de trap af te moeten en naar het ziekenhuis zo moet)
Meestal als een vrouw in paniek raak en vraagt om pijnmiddel/roept dat ze het niet kan dat is dan een teken voor de vk of gyn dat de baby er bijna aankomt.

.

Ik was bij mijn 2e bevalling ook behoorlijk bang dat het net als de 1e bevalling zou eindigen. De 1e bevalling was echt heel heftig ( 2 uur lang persen, uiteindelijk inknippen en vacuümpomp, placenta die niet wou loskomen en ik binnen 10 min naar de OK moest, ruim 2,5 liter bloed verloren. Dag erna bloedtransfusie ) Bij mijn 2e bevalling moest ik ingeleid worden en dat vond ik heel spannend en wist niet wat ik moest verwachten. Er werd een ballonkatether ingebracht en die was de 18 uur later helaas geknapt ( wat haast nooit gebeurd ) Ik voelde de bui al hangen dat alles weer mis ging. Uiteindelijk ging het goed ( moest wel weer langer doorlopen met dat ballonnetjes omdat hij was geknapt ) maar de bevalling is verder wel goed verlopen

Ik heb het tijdens mijn 2e zwangerschap verteld aan de gynaecoloog dat ik er zo vreselijk tegen op zag ( daar liep ik de laatste helft van de zwangerschap ivm alle complicaties van de 1e bevalling ) en die vroeg of ik 'hulp' wou. Dat heb ik niet gehad maar wel heb ik een heel geboorteplan geschreven en dat gaf mij veel rust. Die heb ik later meegenomen naar de gynaecoloog en die vond het een mooi plan. Dit gaf mij meer rust waardoor ik 'kalmer' de bevalling in ging.

Maak het bespreekbaar, maar ik weet zeker dat het uiteindelijk wel goed komt met je. X

Idd bespreekbaar maken denk ik. Ik was niet zo zeer bang maar ik vond de eerste bevalling zo meevallen dat ik wel dacht tijdens de tweede zwangerschap mm wat als ik het me toch verkeerd herinner ofzo. Gelukkig was ook bevalling 2 heel goed te doen.

Edit bij mij hielp, tijdens de tweede bevalling, heel goed. Ik wilde nooit geen derde meer dus zei steeds tegen mezelf;
'' dit hoef ik hierna nooit meer te doen, nooit meer''

Ik was ook erg bang voor de 2e bevalling terwijl de 1e prima ging. Ik was bang te sterven tijdens de bevalling. Ik of onze 2e. De angst is niet weggegaan, pas toen ik haar in mijn armen had was mijn angst weg en toen moest ik haast wennen aan dat ze echt onze baby was.

Dit hielp bij mij ook ... Heb het ook wel 10 keer gezegd tegen mijn man. Echt hoor... dit is de laatste... haha.
En bij de oudste dacht ik bij iedere wee: zo deze komt tenminste niet meer terug.

Bij J. ben ik ingeleid. En ze hebben meteen de vliezen gebroken. Doordat hij niet was ingedaald mocht ik alleen maar liggen. Dit was pittig. Zeker tijdens de weeën storm. De bevalling eindigde in een keizersnede.

Ik keek niet op tegen de bevalling van L. Dit zouden we ook weer natuurlijk proberen. Maar bij 41 plus 2 is er besloten om haar de volgende dag met een keizersnede te halen. Doordat er iets misgegaan is met de ruggenprik is dit voor mij een hele nare ervaring. En daarom durf ik niet voor een derde te gaan. Mijn partner zou dit wel graag willen.

Daarnaast heb ik voor J. En voor L. Een miskraam gehad. Dus voor mijn gevoel zou ik dan eerst weer een miskraam moeten doorstaan.

We hebben 2 gezonde kinderen wat geen garantie biedt voor de toekomst. Allemaal argumenten voor mij. Maar mijn laatste keizersnede ervaring heeft hier de grootste invloed op.

Ik ben niet zwanger maar ik ben wel bang voor een eventuele volgende bevalling. Ik had een pittige bevalling, uiteindelijk keizersnede en een kind met (waarschijnlijk door een bevalling) een beperking. Ik wil dus ook echt een keizersnede de volgende keer en gelukkig mag dat ook.

Ik up hem toch maar even, gisteravond dacht ik ja het is begonnen. Krampen die steeds heftiger werden en onder de douche helemaal. Vervolgens ben ik uit de douche gestapt en op bed gaan liggen, onder de douche waren ze om de 5-6 min en duurden gemiddeld een minuut, en op bed viel alles langzaam weer stil.

Kan ik door de spanning mijn eigen bevalling tegen houden? Dat ik er veel maar dan ook veel te bewust mee bezig ben? Ik werdt net dan ook teleurgesteld wakker dat het niet doorgezet heeft...

Volgens mij niet hoor. Het zet soms gewoon niet door, dat komt niet door jouw spanning. Kan me voorstellen dat het balen is. Sterkte!