Bij allebei wel gelijk bij de geboorte hoor! Al merkte ik dat het bij Lois al veel intenser was toen Kate geboren werd, dat heeft bij Kate heel even geduurd voordat die op hetzelfde level zaten, gewoon even gewenning, nu is het helemaal goed.

Tijdens mijn zwangerschappen deed ik alles uit liefde voor de baby, maar ik kon ook niet wachten tot mijn zwangerschap ten einde was.

In de buik is echt anders dan buiten de buik. Ik hield al wel van het kindje in mijn buik, maar de band is toch anders.
Toen onze zoon geboren hield ik gelijk van hem, maar ik merk soms dat het nu steeds intenser wordt (wat parel beschrijft). Eerst had ik vooral ook die oerdrang om hem tegen alles te beschermen en vast te houden, en nu is het een hele persoonlijkheid waar ik van hou.
In een relatie is het toch ook zo dat, wanneer je elkaar beter leert kennen, je steeds intenser en dieper van elkaar gaat houden?

Ik word wel heel blij en gelukkig als ik de baby voel bewegen en zo, maar of het nou echt houden van is.. Ik denk dat dat komt als hij/zij geboren is en het echt tastbaar is. Nu blijft het toch een beetje eh.. ver weg of zo, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Klinkt namelijk heel raar, aangezien de baby natuurlijk juist altijd heel dichtbij is nu, haha.

In de buik pas echt toen ik hem ging voelen en al helemaal toen er interactie kwam, dus als ik op mijn buik drukte en hij terug trappelde bijvoorbeeld. De eerste weken was ik zo ziek dat ik me echt afvroeg waar ik Mee bezig was en voor wat/wie.

Ik had verwacht na de geboorte meteen hotel de botel verlieft te zijn en hem niet uit handen te kunnen geven bijvoorbeeld of de gedachte dat hij "helemaal" in de wieg moest liggen ipv in mijn buik/ tegen mij aan vond ik lastig voor dat hij geboren was. Maar toen hij geboren was had ik daar totaal geen moeite mee, ik vond hem heel mooi en heel lief en hield meteen van hem, maar was niet hotel de botel verlieft, dat kwam echt meer en meer toen ik hem leerde kennen.

Gister avond stonden mijn man en ik samen naar hem te kijken toen hij sliep, dan kan ik wel huilen van geluk. Ik had niet gedacht zoveel liefde voor iemand te kunnen hebben. Wij discussiëren soms serieus wie met hem onder de douche mag, wie de laatste fles, lekker tegen ons aan in bed, mag geven of wie hem het eerst mag knuffelen als we uit het werk komen

Ik had dat ook niet hoor. Ik hield van hem vanaf het moment dat ik hem geboren zag worden. Het echte allesoverheerde moedergevoel kwam pas 's nachts toen hij aan mijn borst lag en dwars door me heen keek met die mooie ogen. Pats boem was het toen!

Haha ja ik snap je hoor Cinnamon. Misschien is het te abstract ofzo, dat je dat bedoelt? Zo voel ik het tenminste wel.

Mooie hoe jullie dat omschrijven Parel en Soleil. Ik kan me niet voorstellen dat ik echt zo intens van de baby hou en steeds meer zodra het geboren is. Of ja ik kan het me wel voorstellen, maar ik bedoel, kan me er niks bij voorstellen.

En ik vind onze katten nu al zo scheetig en lief, en bij een kind is dat natuurlijk 1000x sterker, wauw!

Haha oh wat leuk!

Wat bijzonder mooi

Echt houden van heeft moeten groeien. Niks een pats boem na de geboorte, instant verliefd nee echt niet. Tijd, heel veel tijd. (jammer maar helaas, ik kan het toch niet meer terugdraaien)

+1

Toen ze nog in de buik zat had ik dat gevoel eigenlijk helemaal niet.
Pas toen ze geboren was en ze bij mijn vriend op z'n borst lag kwam dat alles overheersende gevoel.

Het uur dat ze bij mij op de borst lag was vooral een roes "heb ík dit net gedaan? Is dit ons kind?"

Ik vind het geweldig dat Koos in mijn buik zit en dat ik hem voel. Maar tegelijk ook nog gek.
Houden van komt bij mij denk ik als ik hem echt vast heb. Dus met de geboorte.

Bij de eerste kwam het een paar maanden na de geboorte pas, dat houden van.
Bij de tweede haatte ik de hele zwangerschap en hem. Hoe erg dat ook klinkt. Heb heel vaak gehoopt dat het mis zou gaan. Ik heb hem zo nu en dan echt gehaat en vervloekt.
Tot hij geboren werd.. direct dat overweldigende gevoel van liefde voor hem. En dat is er nu nog steeds. Voel me soms echt schuldig dat ik me uberhaupt zo heb gevoeld.

Ik begin na een dag pas van ze te houden.
In mijn buik deden ze me altijd pijn! Heb ze toen echt wel vervloekt.
Aangezien ik een pittige zwangerschap en bevalling heb gehad, kwam houden van pas na een dag en dat houden van werd met de minuut meer, omdat ik hun heb moeten zien vechten voor hun leven in de couveuse.
En ik ben stapel verliefd op mijn mooie meiden, dat gaat nooit meer over

Och jeetje Boerenkool, hoe kwam dat? Of wil je dat liever niet vertellen, snap ik hoor.

Het zwanger zijn vond ik geweldig, de trappen die ik tegen mijn ribben kreeg een stuk minder! Toen ze na de geboorte op mijn buik werd gelegd had ik meteen wel het gevoel: Jij hoort bij mij, en oh wat ben je mooi!!
Daarna lag ik 4 dagen in coma en zag haar pas daarna weer op de IC. Ik herkende haar aan de aardbeienvlek op haar voetje. Helaas heb ik echt van haar moeten leren houden, en dat heeft zo tot dat ze 9 maanden was geduurd. Toen was ik zo goed als klaar met revalideren en kon ik eindelijk genieten van mijn kind!

Ze is nu 2,5 jaar en zou echt niet meer zonder haar kunnen. De liefde voor mijn kind gaat nog veel dieper dan voor mijn man. Ik weet eigenlijk niet of ik meteen van haar hield, want ik ben bijna een week kwijt uit mijn geheugen. Heel jammer en heeft me intens veel verdriet en pijn gedaan, maar kan de tijd niet terugdraaien.
Daarom ben ik ook heel erg blij dat ik thuisblijfmoeder ben, en heerlijk de hele dag kan genieten van haar!

Het is ook moeilijk voor te stellen Carrie, want het gaat om een gevoel wat je nu nog niet kent. Maar wat jij straks voor je kind gaat voelen is wat je nu hoopt te gaan voelen maar dan keer honderd. Mooiste wat er is!

Anyday now...

Ja, abstract, dat bedoel ik! Kon niet op het woord komen, haha.

Haha gekkerd wat zeg jij nou?

In m'n buik ook niet echt. Ik vond t leuk, maar ook erg niet tastbaar. Ik voelde haar dan ook weinig.
Na de geboorte lag ze 2 dagen op de kraamafdeling, waar je op uur en tijd heen ging om te verschonen/voeden/knuffelen. Toen voelde t ook nog niet als eigen. Pas toen ze mee naar huis kwam kwam dat gevoel, toen ik haar 24 uur per dag bij me had bij wijze van

Haha, grapje natuurlijk, maar ik vond Julian mega schattig, maar dat mega intense verliefde oh hou zó veel van jou gevoel kwam echt pas veel later. Nu zou ik als het moest zo mijn leven op offeren voor hem, zonder te knipperen.

Na de geboorte van de oudste was ik niet 'patsboem' verliefd. Ik was voornamelijk overdonderd, helemaal kapot (mentaal en fysiek) en het voelde onwennig om opeens moeder te zijn. Dat kwam pas na een maand of 3 denk ik.
Bij de jongste was alles minder heftig en voelde moeder zijn niet meer zo onwennig, toen was ik wel gelijk verliefd op hem.
Uiteindelijk vind ik ze allebei helemaal geweldig nu. Helemaal goed gekomen dus.

Dat heeft bij mij heel lang geduurd.. Ze hadden me in het begin net zo goed naast een andere couveuse kunnen zetten, had ik het ook geloofd (dat het mijn kind was).
Heb ook meerdere keren geroepen tegen de maatschappelijk werker in het zh, dat ik het niet eens erg zou vinden als ze haar mee zouden nemen...

Wanneer dat gevoel omgeslagen is, weet ik eigenlijk niet.
Het aller over heersende pats boem gevoel heb ik dus nooit gehad.