Oei, dat is inderdaad erg moeilijk dan zeg! Jeetje...

Ja, mijn kinderen zijn zeker een verrijking in mijn leven. Ik ben totaal veranderd als mens, op een positieve manier.
Ik ben blij dat ik moeder ben geworden, had het voor geen goud willen missen.

Ik heb nog geen kinderen, maar ik wil ze wel. En dat is om best rationele redenen.

Ik ben nu 31 en al mijn vriendinnen hebben (bijna) kinderen. Dat ik ze niet heb, voelt alsof iedereen naar groep 8 gaat en ik nog in groep 7 zit. Daar zit geen wroeging bij ofzo, maar het is op deze leeftijd gewoon een logische stap. Een ander rationeel argument dat bij mij speelt, is dat het me handig en gezellig lijkt voor later. Dat je niet alleen bent, dat je jezelf kunt 'doorgeven' aan de volgende generatie.

De rationele argumenten zijn helemaal niet slecht vind ik, en een prima basis om voor kinderen te gaan. Inmiddels zitten er bij mij ook zgn. babykriebels bij, maar die zijn/waren niet doorslaggevend. Er klaar voor zijn is ook maar relatief joh. Tenzij je echt weerzin voelt als je aan kinderen denkt natuurlijk. Maar ik denk dat er nuchter en rustig in staan helemaal niet erg is. Niet iedereen wordt overmand door emoties bij bepaalde beslissingen.

Wat heftig Fantine!

Ik zag mezelf ook nooit als moeder voor me. Bij mij lag het aan het feit dat het heel lang heeft geduurd voordat ik iemand leerde kennen. En zelfs toen ik mijn huidige partner leerde kennen zag ik het nog steeds niet zo voor me.
Mijn man wilde heel graag kinderen, dat heeft mij doen besluiten er wel voor te gaan. En ik ben zo ontzettend blij dat het ons gegund is een kindje te mogen krijgen!
Mijn dochtertje heeft mijn leven zeker weten verrijkt, en ik kan me dan ook geen leven meer zonder haar voorstellen. Het lijkt me echt een verschrikkelijke keuze die je moet maken en wil de dan ook heel veel sterkte wensen. Hoe denkt jouw man/vriend hierover?

Hmmm... verrrijkt.. Ik vind dat wel een moeilijke vraag. Ik wilde heel erg graag moeder worden en er hing jarenlang een soort van lucht alarm om mij heen van klapperende eierstokken en nu ik een kind heb vind ik het heel erg leuk. En ook een hele grote beperking. Ik voel me totaal niet meer vrij om een dag weg te gaan of dochter een lange tijd ergens te laten zijn. Dat ligt volledig aan mij en die beperking leg ik mezelf dus grotendeels op maar ik denk wel dat het heel erg aan jezelf als persoon ligt in hoeverre het krijgen van een kind een verrijking is.

Ja, het moederschap heeft zeker een verrijking aan mijn leven gegeven. Niet perse mijn zoon alleen, maar ook alles eromheen. Mijn hele leven is veranderd. Ik doe nog wel dezelfde dingen maar toch is het allemaal anders.
Ik zie het dus zeker als een aavulling op mijn leven, iets dat het voor mij waard is om voor te leven.

Ik vind het zeker een verrijking. Loeizwaar af en toe en je komt jezelf zo vaak tegen. Maar ook juist daardoor heb ik mezelf beter leren kennen en ben ik een veel leuker persoon geworden. En veel volwassener. Structuur in mijn leven kwam met mijn eerste kind. Ja ik voel ook weleens de beperking door de kinderen, maar dat is eigenlijk maar kort (te kort vind ik nu) en iedereen om ons heen kent het 'probleem'. Ik zou het nooit hebben willen missen.
Ik wil echt niet te rooskleurig erover doen, want kinderen hebben vind ik soms ook gewoon een hoop 'gedoe' en gesjouw en geregel. Maar nogmaals dat weegt bij mij niet op tegen alle leuke dingen die moeder zijn met zich mee brengt.

Wat ontzettend heftig, sterkte ook...

Hier sluit ik mij volledig bij aan. Moeder zijn is heel leuk en speciaal maar heel vaak ben ik blij dat het 19.30 is en beide kids heerlijk op bed liggen te slapen!

Verrijkt, ja, in die zin dat ik het echt echt echt niet had willen missen. Ik ben stapeldol op mijn ventje en ik heb nooit geweten dat je zo veel van een levend wezen kon houden, wel vermoed hoor, maar niet geweten. Ik ben echt ontzettend blij dat ik moeder ben, dat heb ik ook altijd willen zijn.

Maar het leven als moeder gaat niet over rozen, het leven als alleenstaande moeder helemaal niet. Moeder zijn is geweldig maar ook een soort 360 graden draai in je leven. In elke beslissing heb je ineens rekening te houden met een ander, van jou afhankelijk, wezen, je vrijheden worden enorm ingeperkt. Maar daar staat tegenover dat je met kinderen weer heel andere dingen doet en kunt doen, dat het je ook weer dingen oplevert. Voor mij is de balans heel duidelijk: ik had het niet willen missen, ook niet met hoe het nu gelopen is (overleden echtgenoot en achterblijven met baby van 10 weken, alleenstaande moeder zijn etc.).

Maar wat een lastige positie zit je in, mijn gedachten zeggen: als jij denkt dat je nu geen kinderen wil maar in de toekomst hoogstwaarschijnlijk wel maar je moet eigenlijk nu kiezen, of nu kinderen of niet (is dat zo? Is dat de keuze?), dan zou ik geneigd zijn te adviseren het wel te doen. Maar dan zou ik eerst proberen je mindset eens te veranderen, eens te kijken hoe je je voelt met de gedachte om binnen afzienbare tijd zwanger te raken. Hoe zou je dat vinden en hoe zou dat kunnen gaan?