Het is best verstandig om er vast van te voren over na te denken. Mijn vriend heeft zijn vrouw in een jaar tijd langzaam steeds verder weg zien glijden. Hij heeft heel voor voor de begrafenis van te voren geregeld. Een plek uitgezocht op een begraafplaats, foto's gemaakt voor de kaart, filmpjes gemaakt van zijn vrouw met hun dochter etc.
Je kunt in tegenstelling tot wanneer het heel plotseling is al vast dingen gaan regelen, je kunt, maar dat zou ik wel met je ouders overleggen, vast met een uitvaartondernemer gaan praten, vast eentje uitzoeken die bij jullie past maar ook vast voorbereidingen doen. Misschien heeft je moeder wensen, nu kan ze ze nog uitspreken.
Je kunt met de uitvaartondernemer ook alle wensen bespreken, als jij graag wil wassen en aankleden dan mag dat vast, als jij er hulp bij wil kan dat vast ook geregeld worden, het is alleen wel fijn om dan een uitvaartondernemer te hebben die open staat voor dat soort dingen en die mee denkt.

Ik heb mijn man in zijn trouwpak begraven, zijn mooiste pak, omdat hij er zo trots op was, omdat ik wilde dat hij er mooi bij zou liggen, al hebben we de kist na een paar dagen al gesloten omdat ik dacht dat hij vast niet door jan en alleman bekeken zou willen worden. Ik vond de dood iets heel intiems, net zoiets als naakt zijn of zo.

Wat je ook kunt doen is haar nog dingen vragen die je wil vragen, dingen opschrijven en registreren.

Of het eng is als iemand overlijd weet ik niet, ik ben er (helaas) niet bijgeweest. Veel liever had ik gehad dat hij dat niet alleen hoefde door te maken. Toen ik mijn man vond was hij al heel erg dood. Maar hij was niet eng, hij was gewoon mijn man maar dan niet meer levend en duidelijk dat ik daar afscheid van moest nemen.

Sterkte lieve Chiq, hoeveel je ook kunt voorbereiden, dood is niet iets waar tegen je je kunt wapenen, onvermijdelijk komt het op je pad en bij jouw lieve moeder helaas veel eerder dan eerlijk zou zijn. Ik wens je heel veel kracht voor de komende periode! Knuffel!

Ik heb het overlijden van mijn opa van heel dichtbij meegemaakt.
Hij had een tumor in zijn hoofd en wist dat hij snel zou overlijden.
Hij had een euthanasie verklaring en heeft deze ook gebruikt.
We hebben dus heel veel met hem besproken van tevoren.
Alles is gegaan zoals hij wilde.
We hebben 3 dagen intens afscheid met elkaar genomen, gehuild maar ook heel veel gelachen.
Hij was geestelijk nog prima, maar zijn lichaam hield ermee op.
En toen het moment daar was en de huisarts kwam voor de euthanasie ging dat heel rustig en snel.
Het was in 5 minuten gebeurd.
Dat viel mij alles mee. En daarna was hij niet anders dan daarvoor.

Ik moet wel zeggen dat ik er nog veel aan terugdenk op de gekste momenten.
Het heeft wel veel met mij gedaan.

Heel veel sterkte de komende tijd!

Wat ontzettend verdrietig ChiQ. Ik wil je heel veel sterkte wensen

ChiQ, wat verdrietig.. Ik weet niks te zeggen, behalve praktische tips over de vragen die je hebt.
In principe kun je nu gewoon afwachten, en als het zover is een uitvaartondernemer bellen. Maar je kunt ook met je moeder en/of vader bespreken of zij het fijner vind(en) om nu al een en ander te regelen. Misschien heeft je moeder wel hele specifieke ideeën over bloemen, muziek of een kist. Je zou, als dit mogelijk is, dit soort wensen vast op papier kunnen zetten.

Alle overlijdens die ik van dichtbij heb meegemaakt (papa, opa's en oma's, oom) kwamen vrij plotseling en wij moesten toen op de gok kiezen wat wij dachten dat de persoon in kwestie mooi had gevonden, het lijkt mij persoonlijk heel mooi om hierin rekening te kunnen houden met specifieke wensen van de overledene.

Toen mijn vader overleed kwam dat zo plotseling, dat mijn moeder helemaal in shock was. Mijn vader is begraven en tijdens de uitvaartdienst is er niet eens persoonlijke muziek afgespeeld, alleen een beetje orgelgepingel. Mijn moeder wist helemaal niet dat het mogelijk was om zelf muziek te regelen.

Heel veel sterkte Chiq, wat een verdrietige tijd

Veel sterkte, Chiq

Ah chiq, dat is heftig.
Ik heb hetzelfde meegemaakt, mijn moeder had alvleesklierkanker. Mijn moeder is vanaf de diagnose thuis verpleegd.
Mijn moeder had graag de touwtjes in handen en ze heeft alles geregeld. De begravenisondernemer kwam bij ons thuis en mijn moeder heeft al haar wensen met hem besproken. Ook heeft mijn moeder de kaart en steen uitgekozen samen met ons.

Toen mijn moeder slechter werd is de morfine opgehoogd. Wij kregen snachts in huis zorg zodat wij konden slapen. Mijn moeder is overleden nadat de nachtzorg weg was en voordat de wijkverpleegkundige binnen kwam. Het overlijden zelf ging heel rustig. Mijn vader heeft toen de huisarts gebeld en de begravenis ondernemer. De laatste zorg hebben we samen met de begravenis ondernemer gedaan.

Al met al heel heftig maar bij ons is het wel allemaal heel rustig gegaan.

Ik heb geen nuttige tips, omdat ik het nog nooit meegemaakt heb.

Wèl wil ik je veel sterkte wensen. Het lijkt mij fijn als je bepaalde dingen nog met je moeder hierover kunt bespreken zodat alles gaat zoals zij zou willen als het moment daar is.

Ik wil eigenlijk niet alle reacties gaan doornemen want dan ben ik bang dat ik ga huilen maar ik zal je beetje vertellen hoe dat bij ons ging.

We wisten ook dat papa niet meer lang had. We hebben van te voren met het gezin erover gehad hoe de dag eruit 'moest' gaan zien, we wisten ook hoe papa het graag had gewild en waar we dus 'rekening' mee moesten houden.

Vanaf echt de laatste twee weken écht ziek zijn, hebben we de begraafplaats geregeld. Daar moet je dan ook over nadenken: waar, welke plek, wat zijn de kosten etc. Dat hadden we van te voren dus geregeld. We wisten ook de kerk, en dat mijn vader niet een traditionele koffietafel wilde. Maar een receptie thuis, met lekkere hapjes en drankjes. Dus we hadden al gekeken naar leveranciers maar zonder een datum was dat beetje lastig.

Verder hebben we een paar dagen voor zijn overlijden alvast de muziek uitgezocht. Ook zijn we begonnen met het samenstellen van de adressenlijst, dat was nog een hels karwei. We hebben samen bepaald welke kleding etc. Daarna was het dan toch wel een klein beetje 'wachten' totdat we vonden dat het niet meer langer kon.

Dat was wel heel akelig want je ziet het gewoon aan iemand, hij was op. Leeg. En dan moet je besluiten iemand te laten gaan van wie je enorm veel houdt. Op vrijdag besloten we dat hij op zaterdag een dormicum infuus zou krijgen. Uiteindelijk is dat om 9 uur ingebracht, en hij sliep eigenlijk direct. Rond 10 uur kreeg hij al wat ze 'agonale ademhaling', wat inhoudt dat je hoort dat iemand gaat overlijden. het is een akelig geluid, maar ze hebben er zelf geen last van. En uiteindelijk stopte dat. En was hij dood.

Na ongeveer een half uur nog aan zijn bed t ehebben gezeten, hebben we de uitvaartondernemer gebeld. Die kwam en dan ga je ook andere besluiten nemen. Ze nemen het rustig met je door: wil je iemand laten opbaren, zo ja hoe? Balsemen? Of thuis? Op ijs? Al dat soort vragen. WE kregen de vraag of we een vingerafdruk wilden laten maken, dan kan je dat altijd later nog gebruiken.

Ze hebben papa meegenomen, ik wilde daar niet bij zijn. Mijn zus dan weer wel. En hij kwam uiteindelijk dan in zijn kleren en ingebalsemd weer thuis. Vanaf daar is het vooral een roes, veel bezoek. Geregel. Mensen die wilden kijken, afscheid nemen en daar moet je dan ook voor de 100ste keer je verhaal doen. Ik ben op een gegeven daar niet meer bij geweest.

Je gaat inderdaad ook nadenken over het kaartje, allemaal kleine details en het kan schelen als je dat van te voren al hebt gedaan. Die tijd van overlijden tot aan de begrafenis is zo hectisch en slopend, dan ben je blij als je over dit soort details al hebt nagedacht en gewoon al besproken hebt.

He wat een naar bericht! Sterkte de komende tijd Chiq.

Toen mijn schoonvader overleden was hebben we eerst de HA gebeld. Die kwam kijken hoe of wat. Wat mijn man zelf al geconstateerd had. Koud en niet ademen etc.
Daarna werd de begrafenis ondernemer gebeld. Omdat het bij ons heel plotseling was moesten we veel nadenken en beslissingen nemen hoe of wat. Nu leefde zijn vrouw, mijn schoonmoeder al niet meer, en hebben hun zoons, waaronder mijn man en zijn broers dus, alles verder afgehandeld zoals toen.
Kaartjes bloemen etc.

Misschien is het verstandig nu jullie weten dat het er aan zit te komen om een soort van lijst te maken met wat zij mooi vind en haar wensen zijn omtrend de begrafenis en cremeren etc.

Het wassen en aankleden van mijn schoonvader heeft het uitvaartcentrum gedaan. Tevens het uitdragen vanuit huis. Mijn schoonvader is plots overleden in zijn slaap, 's middags. Mijn man vond zijn eigen vader. Schoonpapa werd later die dag, meende in de avond, opgehaald door het uitvaart centrum. Vond het zelf nogal eng om erbij te blijven maar mijn man heeft alles heel direct mee gemaakt dit x. Heel knap van hem! Wel heb ik hem samen met man de straat uit gezwaaid. Heel gek..
Ik zag mijn schoonvader pas weer in het uitvaartcentrum, aangekleed en wel. Ik kende hem pas een jaar, maar hij zag er precies zo uit gelukkig zoals ik hem kende.

Je mag zelf mee beslissen in wat je je moeder aan doet in de kist. Waar zie je haar het graagst in? Wat is echt jouw moeder? Hang dat evt al klaar..net als make-up etc. Alles is mogelijk hoor! Bespreek dit ook goed met het uitvaartcentrum.

Qua overlijden hoe het zal gaan kan ik je helaas geen antwoord op geven. Dat is voor iedereen anders natuurlijk.

Wat vreselijk verdrietig ChiQ, heel veel sterkte!

Praktische tips zijn al genoeg gegeven, ik zal wel even vertellen hoe het hier is gegaan toen mijn vader vorig jaar mei overleed. Hij overleed vrij onverwacht, maar had jaren daarvoor wel al precies opgeschreven hoe hij alles geregeld wilde hebben. We hoefden dat alleen maar uit te voeren en geen belangrijke beslissingen meer te nemen. Qua kleding kozen wij voor iets wat hij het liefst droeg en waarin iedereen hem kende (in zijn geval niet zijn netste pak). Alleen het opbaren en de plek van de urn liet hij aan ons over, we besloten hem thuis op te baren. Dat heb ik als heel prettig ervaren, we konden elk moment van de dag even bij hem langs en we konden allemaal ook af en toe alleen bij hem zijn. Als je vastzit aan de bezoekuren in een mortuarium, gaat dat toch allemaal wat moeilijker. Hij lag overigens niet in een kist opgebaard, maar gewoon op een bed. De begrafenisondernemer heeft hem op de dag van de crematie in de kist gelegd en meegenomen naar het crematorium, dat wilden we allemaal niet zien. We hebben hem dus alleen steeds op bed zien liggen, niet in een kist, dat leek me zo'n naar beeld. De urn staat inmiddels ook thuis in zijn eigen hobbyruimte, waar hij de meeste tijd doorbracht. Daar hebben we een kleine gedenkplek voor hem ingericht. Met foto's van hem, een bloemetje, wat kaarsjes etc.

Ik heb de periode vlak na zijn overlijden als een hele verdrietige, maar ook hele mooie tijd ervaren. Het was heel fijn te merken dat zoveel mensen ons steunden en dat zoveel mensen hem een warm hart toedroegen. We merkten hoe geliefd mijn vader was en dat was heel fijn. Alle herinneringen die in die eerste week werden opgehaald, waren hartverwarmend. Ook kwamen we als gezin heel sterk 'uit de strijd', we konden en kunnen echt op elkaar bouwen. Maar dat neemt niet weg dat we natuurlijk veel liever hadden gehad dat hij nog bij ons was...

Heel veel sterkte voor de tijd die komen gaat

Ik heb gelukkig geen ervaring, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen!

Mijn moeder is ook overleden, morgen alweer 15 jaar geleden. Heb nooit bewust afscheid kunnen nemen van haar, ik was pas 13 en was me er niet zo bewust van. Daar heb ik het achteraf erg moeilijk mee gehad, en soms nog steeds.
Ze had zelf vooraf alles geregeld, van bidprentjes tot kleding, echt alles. Dat vond ik erg mooi.

Veel sterkte...

Sterkte de komende tijd.

Heel veel sterkte

Veel sterkte!

Chiq, geen ervaring die ik met je kan delen, maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen de komende tijd.

Heel veel sterkte Chiq.

Mijn vader lag niet thuis opgebaard maar in het uitvaartcentrum, en wij konden daar 24/7 bij. We hadden een soort sleutel-ding van de kamer die het ook op de ingang deed. Het is dus niet per se zo dat je aan bepaalde tijden gebonden zit, er bestaan dus ook uitvaartcentra waar je altijd erbij kan. Gelukkig maar, want mijn vader was al geruime tijd overleden, thuis opbaren was absoluut geen mogelijkheid meer. Hij lag trouwens ook op een soort bed (opbaarplank) omdat de kist nog gemaakt moest worden (te lang voor de reguliere kisten) en ben uiteindelijk wel blij dat ik hem niet opgebaard in de kist heb zien liggen.

Klopt, bij de meeste mortuaria kun je er altijd langs.