Eerst wil ik ons gezin even kort voorstellen. Ik ben hier op het forum momenteel onder de naam Linvi, voorheen kwam ik hier onder de naam Buppie en Pien. Ik ben 29 jaar oud en werkzaam in een kleding/schoenenwinkel. Ik ben inmiddels bijna vijf jaar getrouwd met mijn man van 32. In juli 2011 beviel ik na een zware zwangerschap en drie weken overtijd van onze dochter. Ze had een hele moeilijke start, huilde niet, ze was meer dood dan levend, werd op mijn buik gelegd maar al snel weer weggepakt en meegenomen door de inmiddels opgeroepen kinderarts en heeft de eerste week in een couveuse gelegen. Ze bleek een neonatale infectie gehad te hebben als gevolg van het overtijd lopen én het vruchtwater wat ze binnen had gekregen. E mocht gelukkig na een week mee naar huis. Dit alles heeft er diep in gehakt. Toch was de kinderwens nog steeds erg groot en eind 2012 raakte ik wederom zwanger, ook dit keer ging ik wat overtijd, namelijk twee weken en één dag. Xwerd geboren via een keizersnede, ik werd die ochtend om 08:30 met voldoende ontsluiting ingeleid, vliezen werden gebroken en ik werd aan het infuus met wee opwekkers gelegd. Gek genoeg werd 6 uur lang ieder half uur het infuus met opwekkers verhoogd van 0,5 naar 11 maar bleven mijn weeën uit. Uiteindelijk werd er na 8 uur tijd besloten over te gaan tot een keizersnede. Om 17:57 werd onze X geboren. Hij huilde direct keihard, scoorde met zijn apgar score direct 9, 10 en 10. Wel bleek hij de navelstreng vier keer om zijn nekje te hebben, dit was waarschijnlijk de oorzaak dat hij niet indaalde en dat ik dus niet op de natuurlijke weg kon bevallen. De keizersnede zelf hebben we als heel fijn en prettig ervaren, ook de kraamweek was heel fijn, een super lieve kraamverzorgster, trotse grote zus en iedereen gewoon zo blij omdat het nu zo goed verlopen was. Dachten we….

Hoe had je zelf door dat er iets aan de hand was? In welke periode was dat?
Toen onze zoon ongeveer een week oud was begon hij te huilen, alsmaar, de hele dag door, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was hij onrustig en huilde hij. Alleen zodra hij na de laatste fles de nacht inging, ging het goed. Mijn man moest na vier weken vakantie weer aan het werk (X was toen drie weken oud) en ik stond er alleen voor. Zo voelde het, dat was natuurlijk niet zo want omdat ik een keizersnede had gehad kreeg ik best wel wat hulp van familie. In de ochtend als mijn man vertrok naar zijn werk, bleef ik huilend op de bank achter, weer was ik alleen met onze kinderen, weer de hele dag dat gehuil van X aanhoren, weer geen tijd voor E of mezelf. Ik trok het niet en dikwijls belde ik huilend mijn moeder op of ze kon komen. Op het moment dat mijn leidinggevende mij vroeg contact op te nemen met haar met betrekking tot werk besefte ik me pas echt dat het eigenlijk niet goed ging met mij. Ik moest echt niet aan werken denken, ik kon nog niet eens voor mezelf en voor mijn kinderen zorgen, laat staan dat ik kon werken. Ook mijn man zag dat dit zo niet langer ging. Nadat hij dat uit had gesproken heb ik ergens die week contact op genomen met de huisarts.

Wat waren de symptomen? Hoe merkte ik dat er iets aan de hand was?
Wat vooral opvallend was, was dat ik totaal in mezelf was, ik durfde de deur niet uit, ik wilde geen mensen in huis, ik leefde steeds meer in een isolement. Ik was neerslachtig, huilde erg veel en ik kon mijn zoon bijna niet om me heen hebben. Eén huiltje van hem en ik verkrampte helemaal. Inmiddels waren we vanuit het consultatiebureau doorgestuurd naar een cranio sacraal therapeut voor X. Cranio sacrale therapie behandeld aangetast bindweefsel als gevolg van fysieke of psychische problemen. De behandeling bestaat uit zachte manuele technieken, die zorgen dat het bindweefsel weer ontspand.

Daar bleek dat hij zo klem in mijn buik heeft gezeten, het benauwd heeft gehad door de omstrengeling van de navelstreng, dat hij meerdere blokkades in zijn lichaam had, namelijk bij zijn nek, rug en hals, een enkel gekneusd had en zijn andere beentje gekneusd was. Voor ons en de therapeut dus de verklaring van het huilen. Na vijf sessies in vier weken, gebeurde het dat X toen hij negen weken oud was, bijna niet meer huilde. Het ging van zo’n zestien uur per dag huilen, naar ongeveer drie uur per dag. Een hele verbetering dus! Voor ons brak nu de tijd pas aan waarin we dingen konden gaan opbouwen met hem, een ritme, structuur, zijn signalen gaan herkennen en echt contact met hem maken. Toen ik bij de laatste behandeling van de cranio sacrale therapeut was, vroeg hij heel nadrukkelijk aan mij hoe het nu met mij ging? Ik antwoordde wat binnensmonds en zei dat het prima ging. Waarop ik in huilen uitbarsten. Hij was dus de volgende die het doorhad, ik ontkwam er nu echt niet meer aan om hulp te zoeken.

Hoe is de postpartum depressie gediagnosticeerd?
Nadat mijn man dus aangaf dat het zo niet langer kon heb ik de huisarts gebeld, begin november 2013. De assistente vroeg waar ik een afspraak voor wilde maken en toen ik zei dat ik na de bevalling in een dipje zat begon ik zo weer te huilen. Ze reageerde erg lief en gaf aan een dubbel consult te plannen. Eenmaal bij de huisarts heb ik mijn verhaal kort gedaan en ik kreeg in eerste instantie wat oxazepam mee om mezelf wat rust te kunnen geven en moest even tijd voor mezelf gaan nemen. Hij noemde het nog geen postpartum depressie en dacht dat ik er met twee weken wel weer zou zijn. Hij zei letterlijk: “even twee weken aan jezelf denken en je hebt je benen weer onder je lijf staan”. Niet wetende dat het uiteindelijk een veel langer traject zou zijn.

Welke behandelplan is er toen opgesteld? En heeft deze ook daadwerkelijk geholpen?
De dokter stuurde me naar huis met de tip te gaan bewegen, fietsen of lopen voor tenminste dertig minuten achtereen. Tevens had ik wat kalmeringstabletten en moest ik rustmomenten voor mezelf inlassen. Kindjes naar oppas/gastouder brengen en zelf mijn rust nemen. Na twee weken moest ik terug komen en merkte ik eigenlijk alleen maar erger ‘weg gezakt’ te zijn. De dokter vond dit het moment voor anti depressiva en zo gebeurde het dat ik aan de medicatie ging. Huilend nam ik de medicatie in, want wat vond ik het erg dat ik het moest nemen. Ik voelde me zwak, een mislukking, een falende moeder. Het plan wat ik met de huisarts had opgesteld was om elke twee weken bij hem terug te komen en een afspraak met de maatschappelijk werkster van de praktijk werd gemaakt.
Inmiddels had ik me ook ziek gemeld bij mijn werkgever. Daar werd op een rotte manier gereageerd en dat gaf nog meer stress. Ze vroeg me letterlijk, waarom ik niet gewoon blij kon zijn met mijn twee kids? Het was toch allemaal goed afgelopen? Vanaf dat moment verliep elke communicatie met haar moeilijk. Iedere keer weer had ik er veel stress van en eiste ze dingen van mij die ik niet waar kon maken. Ik voelde me steeds ellendiger want naast het feit dat ik geen goede moeder kon zijn, kon ik ook geen goede werkneemster zijn.

Hoe ging mijn partner hiermee om? Kon ik mijn verhaal bij hem kwijt?
Als partner is het erg lastig om te leven met iemand die zo in zichzelf gekeerd is. Voor mijn man ging het leven gewoon door, hij moest gewoon werken, bracht Elin naar de gastouder en haalde haar weer op (X bleef de eerste maanden bij mij thuis, voor mijn gevoel mocht ik niemand anders met zijn gejank op zadelen en kon hij het beste bij mij zijn). Hij deed het huishouden, kookte eten en nam voor een groot deel de verzorging van de kids voor zijn rekening. Ik kon zeker mijn verhaal bij hem kwijt maar mannen staan zo anders in het leven. Ook vanuit mijn man kreeg ik weleens de reactie dat ik blij moest zijn met hoe het nu ging. En natuurlijk was dat ook zo, maar het veranderde niets aan al het verdriet wat ik had. Ik heb twee kinderen, maar twee keer een slechte bevalling, twee keer een slechte kraamtijd, twee keer een heel onrustig kindje en twee keer in de steek gelaten door mijn eigen lichaam. Want zo voelde het voor mij, dat ik zo overtijd ging, lag aan mijn lichaam, alleen ik had daar invloed op kunnen hebben en wat aan kunnen veranderen.

Merk ik in de band met mijn kindje nu nog iets van de postpartum depressie?
De eerste weken/ maanden van X heb ik hem heel erg geclaimd. Ik vond dat hij bij mij moest zijn, want bij mij voelde hij zich veilig, ik heb hem al die weken getroost en gewiegd, ik was het verschuldigd aan hem om er voor hem te zijn. Pas toen hij een maand of vijf oud was ging hij af en toe een dagje naar de gastouder of naar één van de oma’s. Ik voelde me vreselijk zonder hem, kon niet genieten van de rust en was bang dat hij alleen maar overstuur was bij de ander en ik dat niet kon vragen van hun. Al snel werd duidelijk dat de band tussen X en mij onnatuurlijk was, als ik verdrietig was, was hij dat ook , als ik huilde, huilde hij ook, mijn therapeut (de cranio sacrale therapeut waar we met X mee waren gestart ben ik zelf blijven hangen) gaf aan dat de navelstreng ons nog altijd verbond en dat het moment er aan kwam dat ik dat beetje bij beetje moest gaan door snijden.

Omdat onze eigen gastouder begin februari met zwangerschapsverlof ging kregen we voor vier maanden lang een gastouder aan huis. In eerste instantie dachten we dat dat niet slim was omdat ik zo nog minder rust had maar het bracht mij juist rust. De gastouder nam de zorg van de kinderen van mij over terwijl ze wel bij mij waren. Ik kon af en toe mijn momentjes rust pakken als hun sliepen, de gastouder hielp ook met de huishouding dus wat dat betreft verliep dat allemaal heel fijn! Doordat ik zag hoe liefdevol zij met de kinderen omging kreeg ik ook steeds minder moeite met weg gaan. Dit was het moment dat ik kon starten met de navelstreng los te maken. Ik denk dat zij een groot aandeel heeft gehad in het kunnen los laten van de kinderen en even aan mijn eigen problemen te kunnen werken.
Overigens heb ik zelf nooit agressie richting de kinderen ervaren, ook nooit de gedachtes gehad de kinderen iets aan te zullen doen. Wel kon ik het huilen echt niet meer aanhoren en heb ik X wel eens iets te hard in de box gelegd op het moment dat ik er echt niet meer tegen kon. Vrijwel altijd belde ik dan iemand op die binnen vijf minuten op de stoep stond om het even van me over te nemen. Verder voelde ik wel degelijk agressie maar dan meer op deuren, muren en banken gericht. Ook in mijn taal werd ik heel grof, ik vloekte en schold heel veel.

Ondernam ik nog dingen, alleen, of met mijn kinderen en man?
In opdracht van de huisarts en psycholoog kwam ik dagelijks buiten. Ik liep veel met de kinderwagen, fietste op momenten dat de kinderen bij de gastouder waren, deed elke dag een kleine boodschap bij de supermarkt. Toch was ik die momenten alleen maar druk bezig met het omzeilen van bekende, zag ik in de supermarkt een oom, liep ik snel een extra rondje langs het frisdrankvak, zag ik een buurvrouw, bukte ik snel om ervoor te zorgen dat ze me niet zag. Ik werd een ster in weg duiken, alternatieve routes zoeken of excuses verzinnen om maar niet te hoeven praten met mensen. Er als gezin op uit hebben we eigenlijk de eerste maanden echt niet gedaan, tenzij we er niet onder uit konden met bijvoorbeeld een verjaardag.

Hoe gaat dit (en/of een huilbaby) in combinatie met kraamvisite?
Mijn depressie werd pas geconstateerd op het moment dat we de kraamvisite eigenlijk al achter de rug hadden. Vooral het huilen van X was erg lastig met kraamvisite. Zo kwamen een goede vriend en vriendin langs en hebben we de hele avond geen woord met ze kunnen wisselen, zo aan het huilen was X . Dit gebeurde vrijwel altijd met kraamvisite waardoor we van te voren aangaven dat ze mochten komen maar dat hij toch wel erg veel huilde en dat dat soms wel erg vervelend voor de visite kon zijn.

Hoe reageerden vrienden en familie? Kreeg je veel steun of merkte je toch een taboe?
Op het huilen van X werd over het algemeen ” goed” gereageerd. Mensen zagen en hoorden het natuurlijk maar ook aan ons werd het gemerkt. We werden teruggetrokken, kwamen niet altijd meer overal waar we voorheen wel kwamen, want waren veel te bang dat hij continu aan het huilen was. Met betrekking tot mijn depressie weet ik dat zelf niet zo heel goed meer hoe er gereageerd werd. Ook omdat ik zelf alles in een roes beleefd heb. Ik heb heel vaak opmerkingen gekregen dat ik maar gelukkig moest zijn met twee gezonde kinderen, als ik niet tegen het huilen kon moest ik maar gewoon snel aan het werk gaan dan had ik afleiding. Pas toen ik mijn revalidatie traject gestart ben, leerde ik mensen te betrekken in hoe ik me voelde en ging ik steun accepteren. Ik merkte en leerde dat het soms fijn was om even met een vriendin te praten en samen te huilen over “mijn” verdriet. Als je het mij vraagt rust er absoluut een taboe op! Dat is ook de reden dat ik deze rubriek graag wilde schrijven, ongeveer 20.000 vrouwen krijgen per jaar een post partum depressie

Zijn er ook vaders die een post natale depressie krijgen?
Ja, er zijn ook zeker vaders die een post partumdepressie krijgen alleen weet ik daar zelf erg weinig van af.

Is de kans op herhaling bij een volgende zwangerschap groter?
Ja, mochten wij voor een derde kindje willen gaan zal ik dit direct kenbaar maken bij mijn huisarts en overgedragen worden aan een gynaecoloog en bij de pop-poli aangemeld worden. De pop-poli is een samenwerkingsverband tussen psychiatrie, obstetrie(verloskunde) en pediatrie. Op de poli word je dus zowel psychisch begeleidt als lichamelijk wat natuurlijk nodig is tijdens een zwangerschap. Ik zal tijdens een eventuele volgende zwangerschap dus al goed onder controle staan. Wat ook vast staat is dat het dan een geplande keizersnede zou worden in verband met het twee keer overtijd lopen.

Is er nog een kinderwens? Hoe denkt je partner hierover?
Ik heb zelf altijd graag 3 kinderen gewild maar durf het zelf niet meer aan. In ieder geval nu nog niet, wie weet veranderd dat ik de toekomst nog. Mijn man daarentegen heeft altijd een wens voor 2 kindjes gewild en voor hem is ons gezin dus compleet. Al sluit ook hij een derde nog niet voor 100% uit.


Hoe het is gelukt om van de postpartum depressie af te komen en hoe lang het geduurd heeft
In eerste instantie ben ik aangemeld bij maatschappelijk werk, toen ik daar mijn eerste gesprek had, december 2013, vertelde ik hoe ik me ergens bij voelde. Ze kapte me af in mijn zin en gaf aan dat ik dat volkomen fout zag. Op dat moment klapte ik dicht en was ik klaar met deze mevrouw. Naderhand had ik dit bij mijn huisarts aangegeven en toen werd ik doorverwezen naar een psycholoog, hier kon ik begin januari 2014 al terecht. Op dat moment slikte ik zo’n 6 weken Citalopram 20 mg, een anti depressiva. Omdat ik veel last had van bijwerkingen en me nog altijd niet goed voelde door de AD werd besloten over te stappen op een andere AD, namelijk Fluoxetine, ik startte met 20 mg. Ik moest nu toch iets gaan merken van die AD?

Vanuit het ziekenfonds kreeg ik tien sessies vergoed en naarmate deze verstreken merkten zowel de psycholoog als ik dat het binnen die sessies niet ging lukken, omdat ik nog altijd niet de juiste dosis AD had gevonden en de dippen steeds erger werden. Er werd in overleg met de huisarts besloten per direct de AD te verdubbelen, ik moest nu binnen twee weken verschil gaan merken. Ook mijn Arbo arts wilde nu toch wel eens vooruitgang gaan zien, anders moest ik misschien gaan nadenken over een Multi disciplinair traject bij Ciran waarin ik op een veel intensievere manier bezig zou gaan met mijn problemen. Thuis ben ik gelijk gaan uitzoeken wat dat inhield en ook met mijn psycholoog besprak ik het. Ik werd er eigenlijk wel enthousiast van, de manier waarop hun het traject omschreven sprak me erg aan. Het traject bestond uit een revalidatie proces van 18 weken waarin je gemiddeld drie keer per week naar de vestiging moest komen en waar je dan intensieve therapie kreeg, zowel lichamelijk als geestelijk. Uiteindelijk besloot ik samen met mijn huisarts, Arbo arts, psycholoog en mijn man, dat ik dit traject wilde gaan volgen. In mei werd ik aangemeld hiervoor, ik moest vragenlijsten invullen, kreeg gesprekken met een revalidatie arts, een psycholoog en een fysiotherapeut en eindelijk na drie weken wachten kreeg ik groen licht van de revalidatie arts en mocht ik het traject gaan volgen! Wat was ik blij, ik kocht taart, vertelde het aan iedereen die het horen wilde, eindelijk kon ik echt aan mijn herstel gaan werken!

Het traject startte na mijn drie weken zomervakantie, op 1 juli. Het waren achttien hele zware en pittige weken, mijn diagnose bij aanvang bleek een ernstige post partum depressie, een post traumatisch stress syndroom (overblijfsel van de eerste bevalling) en chronisch vermoeidheidssyndroom. Al in de eerste 4weken heb ik in overleg met mijn therapeuten van Ciran besloten af te bouwen met de anti depressiva, ik ging van 40 naar 20 mg en 2 weken later besloot ik volledig te stoppen, ik voelde me er niet meer goed bij en heb niet de indruk gehad dat het iets voor mij heeft gedaan/ betekend. Ik kreeg naast de gewone behandelingen bij psycholoog en fysiotherapeut ook EMDR behandelingen. Op 6 november 2014 ronde ik mijn traject af, met een lach en een traan heb ik de vestiging verlaten. Ik was er op dat moment nog niet, maar ik had de kracht en de wijsheden geleerd hoe ik verder kon en moest. Voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Want jemig, wat een kanjers heb ik op mij heen!

Wat ik andere wil meegeven die (denken dat ze) hetzelfde meemaken (en dit bijv. nog niet erkent hebben)?
Een kraamtijd hoeft niet op een roze of blauwe wolk beleefd te worden maar trek alsjeblieft aan de bel als je merkt dat het dipje steeds dieper wordt of als de wereld steeds grauwer wordt. Achteraf blijkt dat ik me tijdens beiden zwangerschappen al depressief heb gevoeld, als ik toen al aan de bel had getrokken was alles heel anders verlopen. Dan was ik misschien eerder gestart met medicatie en was het allemaal misschien wel niet zo ver gekomen.

Waar kun je terecht voor hulp?
De eerste plek waar je het beste voor hulp heen kunt is gewoon je eigen huisarts, tevens kun je altijd bij je verloskundige terecht maar ook bij het consultatiebureau. Ook hun informeren nu namelijk nog altijd hoe het met mij gaat. Via de huisarts kom je terecht bij maatschappelijk werk, psycholoog of welke andere hulp dan ook.
Het hele hulp gebeuren heeft natuurlijk ook de nodige kosten met zich mee gebracht, de fysiotherapeut waar ik voor X ben geweest en daarna voor mezelf, de maatschappelijk werkster, de psycholoog, alle anti depressiva en oxazepam die ik geslikt heb, het hele traject bij Ciran, reiskosten van en naar Ciran. Uiteindelijk heb ik ongeveer zelf in bijna een jaar tijd kosten gemaakt rond de 250 euro. 150 euro daarvan zijn reiskosten, de rest medicatie.

Hoe gaat het nu met Xavi en met mij?
Inmiddels is X ruim 1,5 jaar. Hij heeft zich ontwikkeld als een leergierig druk mannetje die nog amper huilt. Slapen is tot twee maanden terug een ramp geweest maar ook dat gaat nu boven verwachting goed. Lichamelijk en ook geestelijk heeft hij naar alle waarschijnlijk niets over gehouden aan het huilen en het klem liggen in mijn buik.
Met mij gaat het nog steeds met ups en downs. Nog altijd ben ik er niet, maar.... dat geeft niet! Ik heb geleerd dat dipjes mogen, als er maar een eind aan de dipjes komen. Ik heb geleerd hoe ik met mijn dipjes om moet gaan en wat misschien wel het meest belangrijk is, is dat ik geleerd heb los te laten waar ik zelf geen invloed op heb. Accepteer die dingen. Het leven is te leuk om bij de pakken neer te zitten dus geniet van elke dag!
Mijn concentratie heeft een knauw gekregen, tevens mijn zelfbeeld en mijn zelfvertrouwen. In drukte raak ik het overzicht kwijt en keer ik in mezelf. Ik heb nog genoeg te doen, ik heb mezelf maanden verwaarloosd en begin weer steeds meer zorg aan mezelf te besteden, op die manier hoop ik mijn zelfbeeld en vertrouwen terug te krijgen. Ik ben er van overtuigd dat het goed komt met mij!

------------------------------------------

Benieuwd naar de andere delen van deze rubriek?
Deel 1: De lange levertijd
Deel 2: Studeren en kinderen
Deel 3: Kind & chromosoomafwijking
Deel 4: Het alleenstaande ouderschap
Deel 5: Thema kinderfeestjes
Deel 6: Verloskundige