12 Mei 2015 08:36 door Fiwen
Ohw wat kan ik me jouw angst goed voorstellen. Ik ben J 1x echt kwijt geweest, was alles bij elkaar ook 'maar' 10 minuten maar dat waren de ergste 10 minuten van mijn leven.
Toen we net verhuisd waren is J (toen 2,5 jaar) een keer met een voetbal onder haar armpje de voordeur uit geglipt en in haar uppie naar de speeltuin 2 straten verder gewandeld. Ik was met haar in de tuin aan het spelen en ze vroeg of ze even boven iets mocht gaan pakken op haar kamertje, nou prima natuurlijk, maar ze was weg en ze bleef weg dus na 5 minuten ging ik kijken maar kon ik haar nergens vinden. Ik heb echt alles afgezocht thuis, zelf in de wasmachine en de droger gekeken en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ze dus echt niet meer in huis was.
Ik op m'n sokken de straat op, rondje om ons blok gerend maar geen J te zien. Ik weet nog dat ik op dat moment nog heel rustig was en heel logisch kon denken "ik ga bij schoonzus aanbellen dat ze mee gaat zoeken, ik bel man dat hij naar huis komt en als ik haar over 10 minuten nog niet gevonden heb dan bel ik de politie". Ik was net richting schoonzus aan het lopen en tegelijkertijd man aan het bellen toen een vrouw de hoek om kwam met J.
Toen brak ik echt en begon ik hysterisch te huilen, dus die vrouw heeft voor mij m'n schoonzus gehaald (die wonen 5 deuren verder) en schoonzus heeft weer mijn man gebeld want ik was helemaal over de zeik.
Achteraf bleek dus dat J onderweg naar boven haar voetbal tegen was gekomen en toen bedacht had dat ze wel even in de speeltuin kon gaan spelen. Toen die vrouw haar vond was ze al een drukke straat over gestoken en bijna bij de speeltuin, die vrouw vond het een beetje vreemd dat zo'n klein meisje helemaal alleen was dus had aan J gevraagd hoe ze heet en waar ik was, en toen J antwoordde dat ik thuis was had die vrouw gevraagd "zullen we dan maar even naar mama gaan" en J zei "oke" en liep zo met haar mee...
Heb echt nachtenlang nachtmerries gehad dat ze ipv deze mevrouw de verkeerde persoon tegen was gekomen.
J was trouwens nog het meest onder de indruk van hoe heftig ik reageerde. Dat ze weggelopen was, daar zag ze helemaal geen kwaad in maar hoe ik huilde, dat vergeet ze nooit meer. Daar heeft ze het nu (2 jaar later) nog steeds wel eens over, ze heeft het ook nooit meer gedaan.