07 Okt 2015 20:14 door munk
Ik herken het wel een beetje Meave. Van mijn 13e tot mijn 16e ben ik ook heel erg bang geweest voor dit soort ziektes, maar zelfs voor te laat komen op school enz enz. Het stomme is ik heb er nooit over gepraat, en mijn ouders hadden het veel te druk dus hebben denk ik ook nooit iets doorgehad dat ik ergens mee zat. Het nam best extreme maten aan bij mij. Ik moet ook wel zeggen ik was een heel onzeker meisje... het liefst wilde ik onzichtbaar zijn voor de wereld om mij heen en dat lukt heel aardig in een gezin van 8 man groot en in een klas van 30 waar ik erg stil was. Tot ik mijn man leerde kennen. Er ging letterlijk een knop om. Als ik nu onze eerste foto zie, dan denk ik vaak 'hoe ben je in gods naam ooit voor mij gevallen ;-)'. kennelijk zag hij iets wat ik niet kon zien op dat moment.
Dat wil niet zeggen dat ik er nooit geen last meer van heb. Ik kan heel veel van mijn schouders laten glijden. Tegenwoordig haal ik maar eens diep adem, haal ik mijn schouders op en denk ik aan de leuke dingen in het leven. Het leven is te kort om er steeds bij stil te staan. Onze T. probeer ik met dezelfde houding groot te brengen. Het zal altijd door mijn gedachte blijven gaan zo nu en dan. Maar ik denk dat iedereen dat wel eens heeft.
In de tijd dat ik een miskraam had gehad voor T. heb ik aan een goede stress reductie cursus mee gedaan. ik was compleet het vertrouwen in mijn lichaam kwijt en de angsten kwamen weer boven. Door bepaalde ademhalingsoefeningen waardoor je je beter kan ontspannen + en een stukje angstbehandeling (klikt raar maar dat gebeurd doormiddel van kloppen op bepaalde lichaamsdelen). Kan je de angst laten vervangen naar een acceptabel niveau. Ik heb er toen der tijd heel veel aan gehad. Misschien ook iets voor jou? Mijn ervaring heb ik opgeschreven. Mocht je de website willen, dan stuur me je maar een berichtje.
Al met al wil je zeggen dat ik het heel rot voor je vind. Hopelijk kan je snel wat meer rust vinden. Volgens mij heb je een aantal stappen in de goede richting gezet.