Fijn dat jullie elkaars verhaal herkennen. Ik heb geen angststoornis (alsin het beïnvloed niet mijn hele leven) maar ken wel paniekaanvallen, of in ieder geval aanvallen waarin ik me heel onzeker voel en irreële gedacht heb.

TO: kwam deze angststoornis uit het niets of had je al eerder andere klachten waar deze angststoornis weer uit voort komt? Ik herken namelijk bij mezelf en bij mijn zus dat de angst een uiting van je lichaam is om aan te geven dat het niet goed gaat. Het gaat niet goed met je en daarom heb je angst gevoelen -i.p.v.- je hebt redenen om angstig te zijn en daarom voel je je niet goed. Het helpt bij mij dan ook om 1) te accepteren dat ik bang ben en mezelf te realiseren dat dit een uiting is van hoe het mij gaat (of te wel weer ff rustig aan doen) en 2) te denken aan alle keren waar mijn irreële gedachten de waarheid bleken te zijn (eigenlijk nooit dus). Het mag er zijn, ik geef er aan toe, dan nemen de klachten al weer af. Ik zorg even goed voor mezelf en probeer een beetje lief te zijn. En punt 2 zorgt er voor dat ik mijn gedachten kan beïnvloeden waardoor ik ook weer rustiger word.

Verder lees ik het stukje over je man, als ik me goed herinner wie jij bent heb ik al eerder dingen over jou en je man gelezen waarin jij ook altijd alles naar je toe trok (als in dat doe ik ook liever zelf want hij doet het niet goed, of nee dat kan hij niet, dit zijn niet jouw letterlijke woorden maar zo interpreteerde ik het toen). Ik snap dat het je tegenvalt hoe je man nu reageert maar hij kan ook niet in een klap veranderen, ik denk dat jullie relatie ook gewoon zo is gegroeid, jij bent een zorgelijk type (zoals ik het toen las) en hij vond dat wel handig (en jij hield hem ook beetje op afstand daar in) en zo waren de rollen tussen jullie verdeeld. Dit breekt jullie nu op dus moeten de rollen anders verdeeld worden, maar praat daar goed met elkaar over, dit gaat niet vanzelf. Vertel hem inderdaad wat jij lastig vind en waar je graag hulp bij wilt, wat jouw gedachten zijn als jij thuis komt. Sorry als ik de verkeerde voor me heb.

Misschien een stomme tip maar dit schoot me te binnen: misschien helpt het jullie om alles al rond te hebben mocht je eerder komen te overlijden. Dat je weet wat je wil en dit ook bespreekt met je partner, zo heb je in ieder geval nog een beetje het gevoel hier grip op te hebben. Misschien helpt dat helemaal niet want je wilt natuurlijk helemaal niet dood (en dat gaat ook echt niet voor jullie tijd gebeuren hoor!).

Wat denken jullie dan eigenlijk precies te voelen waardoor je denkt dat het kanker is? Googlen jullie dan ook?

..........

Ik herken het natuurlijk niet, als ik ergens pijn heb denk ik oh misschien spierpijn, of idd hey ik voel een kliertje in mijn nek en als ik buikpijn heb denk ik oh zijn mijn darmen weer aan het vervelen, bij mij komt nooit een enge ziekte in me op.

Heb je hier hulp voor? Ik denk dat je misschien door middel van praten 'moet' verwerken dat je zo geschrokken bent toen je een knobbeltje voelde en dan kan leren hoe je daar mee om kan gaan.

Die angsten lijken me ook vervelend. Ik heb dat vooral op het gebied van de baby. Heb met 7 wkn een bloeding gehad, vervolgens bij elke echo bang dat zijn hart niet meer klopt. Voel hem weinig bewegen en harde buiken dus stress. Verder bagetaliseer ik lichamelijk alles weg. Oh ergens last van plak er een tapeje op en ik kan weer verder.

........

Lot, bedankt voor je reactie. Ik denk idd dat je de juiste persoon voor je hebt. Deze angst komt nu idd voort uit vanalles bijn elkaar, een signaal van mijn lijf dat ik pas op de plaats moet maken.

Surya, ik vind het ook raar als ik zwart op wit lees wat ik allemaal denk te gebben. Soms maakt dat me juist ook weer wat realistischer een andere keer denk ik, wat ben ik toch een rare af en toe. Maar iets in me blijft soms bang.

Ik zou je dit echt aanraden Surya, hoe fijn zou het zijn als je niet meer elke dag bang zou zijn? Het is een grote stap maar het zal je echt helpen.

.......

Ik herken het wel voor een deel wat jullie schrijven. Ik had het voordat mijn ex ervan door ging. De angst overheerste. Ook mijn ex deed weinig. Net zoals bij Twellie haar ex is hier het kwartje ook gaan vallen bij mijn ex toen wij uit elkaar gingen. Na een paar maanden is hij enorm veranderd en verantwoordelijker geworden. En ook ik heb gemerkt dat al die angsten niet nodig waren want ik kon het wel alleen (ik was heel erg bang dat ik het niet alleen kon en het niet zou redden, geestelijk. En dat de kinderen verkeerd terecht zouden komen).

Wat zegt je man ervan als je aangeeft waar je problemen mee hebt Maeve?

En je angst om ziek te worden komt zo te lezen voornamelijk van die rare conclusie van je arts (ineens hodgin hebben en het niet door hebben, dus dat kan in de toekomst blijkbaar ook--> conclusie die je (on)bewust trekt?) en je moeder. Hoe ging dat thuis bij je moeder? Het lijkt me niet zozeer iets erfelijks maar meer iets wat je in de opvoeding hebt mee gekregen. Ik zou kijken of je naar die 2 dingen kunt gaan kijken met een psycholoog.

Marilyn, hij zegt dan dat hij het niet kan begrijpen dat ik zo bang ben en dat je aan zoveel dingen dood kan gaan. Hij zegt me te willen steunen maar laat mij wel altijd alles doen. Wanneer ik hem vraag iets over te nemen is het al snel allemaal teveel.

We gaan idd nog verder kijken waar die angst zo vandaan komt van vroeger. Maar wat je schrijft klopt denk ik goed, dat ik onbewust een conclusie trek ofzo.

Heb vanochtend zelf een heel erg goed gesprek met de psychotherapeut gehad. Ze gaf ook aan dat mijn angsten op dit moment er gewoon mogen zijn. Zij kijkt echt naar het gevoel en wat er gebeurt.

Hoe is het vandaag grgaan??

Lief dat je ernaar vraagt Minx. het ging helaas een paar dagen weer wat minder, nu moest ik ook wel ongesteld worden dus ben bang dat dat ook wel meegespeeld heeft. Ik moet as dinsdag weer naar de psycholoog dus ben benieuwd. Heb nog wat tips gekregen van een kennis over een cursus die haar geholpen heeft bij haar angsten, kan het allicht eens voorstellen.

En hoe is met jou/ jullie?

Donderdag een vrij slechte dag gehad, vrijdag weer bij de gynaecoloog geweest en die gaf aan dat de onrust schadelijker is dan een extra pilletje. Mijn dosis is nu ook opgehoogd naar zo nodig en max 3 op een dag. Toen ook een echo gehad dus die dag was eigenlijk best goed. 'S avonds ook spelletjes gedaan en dat was eigenlijk too much. Gister was dan ook echt slecht. Dus overdag ook maar 1 genomen en dan 's avonds. Daarbij had ik ook hoofdpijn en was beroerd. Dus geen goede combi. Toen ook nog ff een flink potje zitten janken.
Vandaag was weer prima, moet morgen ff m'n tante naar het zh brengen dus redelijk op tijd de pil genomen toen ik de onrust op voelde lopen. Uiteindelijk nog maar 1 erbij omdat het effect niet helemaal lekker was. Heb alles goed uit gezocht en de effecten van de stress die ik ervaar zijn ook erg slecht, dus als het even zo moet dan moet het maar zo. Aankomende week geen enkele afspraak met therapeuten of artsen staan. Dus dat is lekker. De afspraak met de psychiater heb ik blijkbaar erg snel kunnen regelen. Vond het nog te lang duren maar tis blijkbaar erg snel.
Zou je mijn psychotherapeut anders ook aan kunnen raden. Zij is ook relatietherapeut en weet mij heel erg snel en duidelijk te maken hoe ik in bepaalde situaties beter kan reageren.
Merk dat ik als ik rustig ben ook meer met de baby bezig ben en ook lekker kleertjes ga kijken enzo. Tis nog ff een week of 2 door bikkelen dan mogen we weer communiceren dan heb ik een plan met de psychiater, dan heb ik wss ook een advocaat en kan ik weer vervolgstappen nemen.

Neem je dan ook extra medicatie als het minder gaat??

Ik neem alleen medicatie wanneer ik een bui voel aankomen, niet structureel.

Jij dus ook nog wisselende buien. Lastig is dat he. Morgen moet ik weer naar de psycholoog, ben benieuwd.

Ja dat snap ik , voel je ze ook echt duidelijk aankomen of niet?? Vind de afspraken met psych altijd wel fijn dan heb je ook het idee dat er wat mee gebeurt.
En wisselend zal het hier nog wel even blijven. Hormonen, onzekerheid, gezeik met m'n werk. Dit soort dingen komen nooit alleen.

Ja ik voel het duidelijk opkomen. Aan de ene kant helaas want hoe meer ik er tegen '' vecht'' hoe erger het wordt eigenlijk.

Ja logisch want dan word je bang dat je een aanval krijgt waardoor je het zelf versterkt. Ik neem als het 's avonds is dan maar gewoon wat eerder de medicatie. En bij vermoeidheid is het ook erger valt me op. Vandaag bv vroeg op gestaan, van alles gedaan, kwam moe thuis dus dacht ff rusten voor ik ga koken. Vervolgens zit ik met mijn telefoon te spelen zie ik een mail en meestal is het dan reclame ofzo dus ff kijken. Was het mail van m'n werk en dan schiet ik direct in de regelstand en daar heb ik nu last van. Dan ga ik dus weer een grens over.

Bij vermoeidheid heb ik er ook sneller last van, en het speelt ook mee in welke tijd van de maand we zitten haha. Soms maar lastig dat vrouw zijn;) met al die stomme hormonen af en toe.

Hier ook iemand met veel angsten. Deurbel of brievenbus horen geeft mij al hartkloppingen.

Ben het zo beu, altijd die angsten. Wil gewoon eindelijk een keer leven zonder dat energievretende gedoe.

Wat vervelend Stofzuiger, heb jij hier hulp voor? in ieder geval veel sterkte voor jou.

Ik ben het ook zo beu, steeds '' bang'' zijn. Is het niet voor borstkanker dan is het wel iets wat de kinderen zouden kunnen hebben. Ik heb op zulke momenten ook veel last van Facebook bijv waar te pas en te onpas verhalen over kanker te lezen zijn, daar krijg ik echt zo de kriebels van.

Ja, zit al jaren in het medische circuit.

Mauve, ik heb FB om die redenen gedeactiveerd. Heerlijk!

Ik ben vooral bang voor mijn kinderen. Klagen al dagen over moe, allebei een keer spugen en ik zit al de engste ziektes te denken

Mijn werkgever is als ik internet moet geloven in staat tot achtervolging en stalking. Hij is nu al begonnen met het verdraaien van dingen. Dus helemaal onterecht is de angst niet maar het werkt ook niet mee.

Ik '' moet'' dat eigenlijk ook doen omdat ik merk dat het me echt van slag maakt al die vervelende verhalen. Ik mag aan de andere kant het niet gaan ontwijken van mijn psycholoog maar ik kreeg altijd al de kriebels van die verhalen op Facebook waar je niet om vraagt en nu wordt dat alleen maar erger door de fase waar ik nu door heen ga.

Nu je het zegt wist ik idd wel dat jij al in het circuit zit. Wat vervelend dat het dan toch niet altijd werkt voor je en je toch angstig blijft.

Ik ben ook vooral bang voor mijn kinderen maar sinds een paar maanden is het dus ook overgeslagen in een angst om zelf dood te gaan.
Ik heb overigens een goed (en lang)gesprek gehad met man over zijn rol hierin en vooral het gebrek aan steun dat ik voelde en gelukkig doet hij nu erg goed zijn best. Ik voel me dan ook meteen fijner.