Rond m'n twintigste ben ik zwaar depressief geweest, gecombineerd met een heftig opspelende ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en sociale fobie was dat wel echt het dieptepunt. Hulp gezocht, toen door omstandigheden weer opgegeven en doorgemodderd. Uiteindelijk bedacht dat als ik toch niet de ballen had om er een eind aan te maken, ik maar alles op alles moest gaan zetten om beter te worden en opnieuw hulp gezocht en ook de juiste gevonden. Het is nu zeven jaar geleden dat ik klaar was met dat traject en sindsdien gaat het ontzettend goed, ik ben gewoon gelukkig en vrij van al die angsten die ik destijds had. Heb ook het vertrouwen dat het goed blijft gaan en zo niet, dat ik het op tijd kan signaleren en er iets aan kan doen.

De ziekte en het overlijdem van mijn moeder en B's vroeggeboorte.

De periode tussen m'n 15e en m'n 18e-19e, en de weken voordat ik de knoop doorgehakt heb echt te scheiden, toen ik zo twijfelde. Toen die knoop eenmaal door was voelde ik me op een vreemde manier juist heel krachtig en 'fijn'. Laatste tussen aanhalingstekens, want het was verre van fijn, maar het idee dat ik voor mezelf koos deed me erg goed.

Mijn postnatale depressie was mijn absolute dieptepunt. Daar kwam uiteindelijk veel meer bijkijken dan gedacht en dat heeft geleidt tot een langdurig traject.

moment dat mijn vader ziek werd en daarna een zware periode zelf een miskraam gehad, man kwam zonder werk. Schoonzus raakte zwanger. Dat was een moeilijke periode. Ben toen in therapie geweest

Eigenlijk de laatste 2,5 jaar. Ik knok maar krijg het er niet onder, ik vecht maar verlies het iedere keer.
En ik wil zo graag voor mijn gezin...

Dat vind ik heel verdrietig om te lezen Stofzuiger:( Sterkte.

Stofzuiger, wat naar. Is er een aanwijsbare reden voor? Zit je 'gewoon' niet goed in je vel?

Rond mijn 14 had ik een dieptepunt, ik zat zo slecht in mijn vel, tegen het depressieve aan (of misschien was het uiteindelijk wel een depressie), dat ik er ook lichamelijk ziek van werd.

En een dieptepunt was de laatste 2 jaar van mijn relatie tot een paar maanden geleden. Ik heb me zo onzeker en ongelukkig gevoeld aan het eind van deze relatie en in de periode dat we uit elkaar gingen. Ik zat zonder werk, zonder huis.. en dan heb ik het nog niet over het gevoel van falen richting mijn zoontje. Voor hem vind ik het ook zo erg. Maar nu gaat het weer beter: ik heb een huis, werk, alles weer een beetje op de rit en ik heb ook zeker vrede met het eindigen van de relatie alleen voor mijn zoontje blijft het gewoon erg naar, ook doordat mijn ex nu al samenwoont met zijn nieuwe vriendin en twee kinderen. Maar een stabiele basis is er nu weer en ik voel me weer een beetje gelukkig dus hopelijk voelt de situatie voor mijn zoon binnenkort ook weer vertrouwd aan.

-

Verdrietig Stofzuiger. Heb je professionele hulp? Ik hoop dat het beter wordt.

Lookie fijn dat je je nu weer beter voelt en knap dat je alles zelf zo goed weer op de rit hebt gekregen.

Sarah1985 een persoonlijke vraag en je hoeft niet te antwoorden, maar probeer je nog zwanger te worden eventueel met behulp van medisch traject?

Ik heb twee keer in mijn leven echt rock bottom geraakt. Niet dat andere mensen dat per se merkten. Heel eenzaam voelde dat.

Ik lig al jaren ergens op de grond van een hele diepe put te spartelen...iedere keer als ik weer een stukje naar boven kom dan mikt iemand weer een emmer water naar beneden

Tja, ik lach er maar om, ben al een heel eind gekomen en heel trots op mezelf.

In 2011 heb ik er totaal doorheen gezeten. Overspannen, depressief en angststoornissen. Heb binnen een aantal jaren hele nare dingen meegemaakt. Mijn ouders zijn kort op elkaar overleden, heb een aantal miskramen gehad en daaromheen gebeurden ook wat nare dingen.

Ik zit nu eigenlijk nog in de nasleep daarvan. Niet dat ik me dagelijks heel rot voel, maar dat ik snel bang ben dat dierbaren wat overkomt of heel erg schrik van de telefoon enzovoorts.

Goed zo. Dapper ben je!

Op wat herfstdipjes en het overlijden van m'n paard op m'n 17e na, geen zware dieptepunten. Althans, niet te vergelijken met de verhalen hier.

Ik geloof niet dat ik echt zo'n dieptepunt heb.

Genoeg nare dingen meegemaakt, maar nooit depressief geweest of diep in de put gezeten.

Jij ook absoluut! Powerwijffie!

Ja, ik ben onder behandeling. Slik ook flink wat medicatie.
Heb iedere week groepstherapie en om de week gesprek met psychiater.

Heb je het gevoel dat je nog midden in het dieptepunt zit? Of dat je al bezig bent met het verwerken, maar dat dat heel zwaar en moeilijk is. Knap dat je zo je best doet om op te krabbelen. Ik weet natuurlijk niet wat er allemaal speelt of heeft gespeeld in je leven, maar soms heelt tijd ook wel wonden. Sterkte in ieder geval.

Ik vond het vanaf mei 2014 tot december 2014 een dieptepunt. Ik heb zo vaak kotsend voor de wc gelegen en daarna gehoopt dat ik dood zou gaan. Maar nu gaat het langzaamaan beter en kan ik me niet voorstellen zo ziek te zijn geweest.

Mijn ontslag bij mijn vorige werk kwam echt aan als een donderslag bij heldere hemel. Ik had het echt zo naar mijn zin en ik wilde daar echt blijven tot mijn 65ste. Ik ben daar echt van in de put geraakt en ik heb echt liters tranen gelaten voor mijn gevoel. Ik was toen 24 en ik heb daarna zoveel moeite gehad bij het vinden van ander werk.

En mijn postnatale depressie. Ik voelde me zo alleen en onbegrepen en ik sloot mezelf voor alles en iedereen af. En dat 1,5 jaar lang. Wat was dat een vreselijke donkere wolk toen. Ik was toen 26. Nu ben ik 31.

Het half jaar voor en het jaar na het overlijden van mijn man. Ik wist van voor af en toe niet dat ik van achter nog leefde, ik vraag me nog steeds af hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ik er zo zonder kleerscheuren doorheen gekomen ben.

Verder blijf ik steeds maar knokken tegen al mijn met name geestelijke mankementen. Ik ben inmiddels drie keer overspannen/depressief geweest, één keer op mijn 13e, één keer op mijn 21e en één keer op mijn 26e en dat waren écht wel dieptepunten. Mijn ADHD die er niet met medicatie onder is te krijgen en al mijn trekken van persoonlijkheidsstoornissen, perfectionisme, faalangst in combinatie met een verleden dat niet over rozen is gegaan én mijn lichamelijke (niet psyische) problemen maken dat ik het maar niet voor elkaar krijg om aan het werk te gaan en daar baal ik van, heel erg, ik voel me over het algemeen een nutteloze zwakkeling en het kost me heel veel moeite om me nuttig te voelen en me niet schuldig te voelen dat ik 'niks' doe.

- De ziekte en het overlijden van mijn moeder;
- Het verongelukken van mijn nichtje en haar vriend met MH17;
- Mijn eigen ziekte 13 jaar geleden

Denk dat ik er nu midden in zit,
Al maanden geen salaris, overspannen wss een rechtszaak aan moeten spannen. Sinds 2 weken weer bij m'n ouders thuis. Vader van de baby compleet ingestort. Geen contact mogen hebben en niet weten hoe de toekomst er uit ziet.