Mijn dieptepunt was toen mijn ziekte op het dieptepunt was. Ik was toen 14 en 15 en heb wekenlang op bed gelegen. Ik kon nauwelijks naar school, was in staat om maar een half uurtje achter elkaar te staan en als ik moest lopen moest ik ondersteund worden door iemand. Dit was gelukkig niet constant, maar een paar weken wel en een paar weken niet. In die weken dat ik het niet had, kon ik halve dagen naar school en af en toe met vriendinnen afspreken.
Wel heb ik hierdoor veel gemist voor mijn gevoel, uitjes met school en dagen weg met vriendinnen kon ik in mijn jeugd niet. Uitgaan kon ik ook maar eens per paar weken en tot maar 12 jaar. Pas vanaf mijn 18e ging het beter.
Dieptepunten hierdoor zijn ook opleidingen die ik niet kon halen, waardoor mijn toekomstdromen in duigen vielen. Het afgekeurd worden op 20jarige leeftijd, het missen van belangrijke gebeurtenissen zoals begrafenissen en bruiloften,omdat ik daar niet gezond genoeg voor ben/was om dat altijd mee te maken, de onbegrip die ik kreeg van familieleden en 'vrienden'.
Soms heb ik nog zulke slechte dagen, maar meestal zijn dat maar een paar dagen en de meeste tijd gaat het 'goed'. Ofwel, ik kan dan wel gewoon mijn bed uit en mezelf aankleden en soms eventjes weg kan. Zoals gisteren ben ik met een vriendin 4 uurtjes wezen winkelen in Rotterdam, dat is voor mij iets heel bijzonders. En toen ik thuis kwam heb ik de rest van de dag op de bank en bed moeten liggen en vandaag heb ik dan ook meer pijn dan normaal, maar dat is het dan waard.
Het heeft wel gezorgd voor hele hechte vriendschappen, mijn beste vriendin heeft het er nog regelmatig over dat ze na een feestje mijn tanden heeft moeten poetsen en moeten omkleden en bed moest leggen, omdat ik daar zelf de kracht niet meer voor had. Natuurlijk heb ik hierdoor ook veel vriendschappen verloren, maar degene die over gebleven zijn zijn zo ontzettend hecht

Mag ik vragen wat je dan hebt Hope?

Inderdaad zeg. Wat een verhalen komen er voorbij

Ik zit nog in mijn dieptepunt. Althans dat hoop ik maar.
Mijn dieptepunt begon een jaar geleden. De eerste onderzoeken wat er mis was met mij waardoor ik niet zwanger word. De eerste uitslag was relatief onschuldig. Maar het liep al snel uit de hand, uitgebreide Endometriose was de einduitslag. Na die diagnose werd het nog erger dan wij en de artsen hadden voorzien. Met als absoluut dieptepunt 4 weken geleden, tijdens een operatie kon niet alle Endometriose worden verwijderd en mijn rechter eierstok is er uit gehaald. Doorgaan lukt omdat wij over een tijdje met ivf kunnen beginnen. Dat geeft weer hoop, behalve dat ik de kansen op succes erg laag vind en die worden er niet beter op met maar een eierstok en de Endometriose die er nog zit. Toch blijf ik hopen dat mijn dieptepunt niet nog dieper wordt.

Sterkte Emmeve, ik heb vaker over je kinderwens gelezen en dat het maar niet lukt. Ik hoop voor je dat IVF wel lukt en dat je ook een keer zwanger mag raken. Sterkte..

Lief, dankjewel!

Wat een heftige verhalen komen er voorbij. Zo zien we dat ieder mens wel iets heftigs meemaakt. Ik had niet verwacht dat mensen zo open zouden zijn in mijn topic. Ik ben een moeilijke prater en pas sinds dit jaar, het jaar waarin ik 30 word, durf ik mezelf meer bloot te geven aan anderen..

Had jij eerst een andere naam Fantine? Je valt me nu in elk geval erg op, in positieve zin Ik vind je reacties interessant om te lezen en kan me er vaak in vinden.

Teun wat lief! Ik heb meerdere namen gehad haha. Je reactie doet me goed .

Ik ken die stoornis wel. Wat moeilijk voor je. Wat is de prognose? Kan je er van 'genezen'? Kan medicatie de depressies onderdrukken?

annaK Wij zijn niet meer bij het ziekenhuis. De situatie tussen man en mij is na de miskraam niet goed meer. Daarom zijn we daar niet meer

Mijn dieptepunt was voor en tijdens de rechtszaak, maar nu gaat het eigenlijk wel al een jaar weer best goed. Heb nog wel een terugval gehad tijdens het hoger beroep, maar na de uitspraak gaat het weer een stuk beter.

Mijn dieptepunt is (helaas) de nasleep van mijn bevalling 2 jaar geleden! Ik heb de eerste 4dagen van mijn dochter gemist, waardoor de hechting anders verlopen is. Tijd die we nooit meer over kunnen doen of inhalen.
Hierdoor hebben mijn man en ik ook een pittige tijd achter de rug, waarin het woord scheiden wel is gevallen. Gelukkig zijn we samen uit het dal gekomen, en zijn we nog hechter dan voorheen.

Ja, medicatie voorkomt vooral erger.

Geen idee of ik er echt van kan genezen. Misschien als straks de kinderen naar school gaan en ik meer tijd en ruimte heb voor mezelf dat dat helpt.

Geen vertrouwen meer hebben in je eigen lichaam zette zoveel op z'n kop.

Begon met een longembolie/infarct. Maar je pakt de draad weer op. Weet wel dat een zwangerschap spannender is door veranderingen in het bloed. Prompt in verwachting van een tweeling. Met 7 weken opgenomen vanwege uitdroging. Ziektewet. Ontslag. Gevaarlijk dun bloed (thrombocytepenia). Verkeerd reageren op een prednisonkuur om bloedplaatjes te laten stijgen. Allergische schock hierop met 36 weken. Gevangen in lichaam. Zwanberschapsvergifitiging. Inleiding. 5,5 liter bloed verliezen. Weten hoe het voelt bijna dood te gaan.

Hup! Moeder van twee kinderen. Alsof alleen dat je wereld al niet genoeg op z'n kop zet.

Hele eerste jaar was een zwart gat. PTSS, angst, geen leuk mens meer Zjjn. Alles is anderes dan je had gedroomd. Wereld op z kop. Lichamelijk herstel. Geestelijk wrak. Relatie gaat niet meer vanzelf. Diep gat, niks om handen want baan kwijt. Zoon geopereerd na enkele opnames. Geen slaap. Niet meer kunnen slapen door angst (nog steeds niet).

Emdr en toen kwam er langzaam weer een waterig Zonnetje. Maar veel heeft z'n glans verloren.

Wat een ellende kan een mens meemaken.
Voor iedereen die er middenin zit een dikke

Mijn dieptepunt is mijn jeugd geweest. Steeds voor mijn ouders moeten zorgen en veel huiselijk geweld. Vader zat meer in de bak dan wat anders en als hij vrij was dan was hij bij zijn vriendin. Hij hield er tijdens het huwelijk nogal wat vriendinnen op na. Uiteindelijk gingen ze dan ook scheiden en daarna werd mijn moeder ziek, heel ziek. In die periode hebben ik en mijn zusje haar verzorgd. Ik ben met mijn studie moeten stoppen en zat fulltime bij mijn moeder. Dit heeft 10 lange jaren geduurd, tot ze overleed. Op de dag dat ze stierf hoorden we dat onze vader onze biologische vader niet was... Ik heb 3 keer een zware depressie hierdoor gehad. Toen mijn moeder 4 maanden dood was, heb ik mijn studie weer opgepakt en deze succesvol afgerond. Langzaam aan ben ik opgekrabbeld al zal ik nooit meer de vrolijke ik worden die ik ooit was.

Nu, ik zit in een vruchtbaarheidstraject Ik heb wel meer heftige dingen meegemaakt. Zoals het overleden van mijn vader en mijn goede vriend. Maar deze is echt pittig zeg.

Wat een verdrietige dingen lees ik hier!

Mijn dieptepunten zijn de vroeggeboorte van mijn zoon alle angst en onzekerheid die we hebben gehad en het moeten missen van veel dingen.
Daarnaast de vele depressies die ik heb gehad in mijn jeugd, chronische hoofdpijn en migraine en mijn eetstoornis.

Thank god heb ik sinds mijn zwangerschap bijna geen hoofdpijn en migraine meer, dat is echt even wennen

Mijn dieptepunt was de periode dat mijn oudste in het ziekenhuis lag en kwam te overlijden en de 2/3 jaar daarna. Wat heb ik me rot gevoeld. Wist soms niet meer wat ik met mezelf aan moest. Zoveel verdriet.

ii zit nu weer in een moeilijke periode. 2 jaar keihard gestudeerd en gewerkt. Uiteindelijk een burn-out gekregen en op het laatste nippertje m'n diploma niet behaald. Heb er zo hard voor gewerkt maar helaas. Heb er ook de energie niet voor om er tegen in te gaan.

Allemaal heftige verhalen.

Ben blij te lezen dat er weer een waterig zonnetje is Charles! Ik vind je wel altijd sterk overkomen.

En wat verschrikkelijk foef! Je kind verliezen :-( dat kom je mi nooit meer te boven..

Wat een nare verhalen allemaal.

Mijn dieptepunt was toen een vriendin zelfmoord pleegde. Ik was 17 en kon er niet mee omgaan. Mijn moeder negeerde het en ik heb me jaren elke dag nog schuldig gevoeld.

Zo'n 14 maanden geleden, de scheiding met mijn ex. Is een heljaar geweest. Vorig jaar februari had ik angstaanvallen en dacht de huisarts aan een crisisopname. Net 6 weken bevallen. Zo erg zat ik er doorheen. Dat was rock bottom en ben toch best wel trots op mezelf hoe ik nu ben en me voel ten opzichte van vorig jaar. Mijn leven is zo enorm veranderd, er is niks meer van de situatie van toen over. Nog steeds voel ik de nasleep wel, maar als het even kan ga ik nooit meer zo diep.

Ik denk dat deze periode van een onvervulde kinderwens mijn dieptepunt is. Het is niet dat ik elke dag heel verdrietig ben, maar de maandelijkse teleurstelling en gebeurtenissen eromheen kan ik moeilijk mee omgaan. Ik kan een week van slag zijn van een zwangerschap of geboorte bij een ander of me al druk maken dat een ander misschien wel eerder zwanger is (zonder aanleiding). Ook hebben wij in deze jaren drie mensen verloren, die we graag hun (achter)kleinkind hadden kunnen laten ontmoeten. Dat is voor mij wel een extra rauw randje aan het gemis.

De periodes rondom mijn zwangerschappen waarin ik een depressie/PND had en totaal niet lekker in mijn vel zat. Ook ons huwelijk stond hierdoor onder druk. Mijn man kon maar niet begrijpen waarom ik me zo slecht voelde en dacht dat "als ik gewoon maar aan iets leuks dacht" ik me vast wel beter zou voelen
Mijn jongste is van oktober 2012 en ik heb 2013 echt als mijn jaar geblokt, ik ben een dieet gaan volgen en daarmee zo'n 25 (zwangerschaps)kilo's afgevallen en heb op bepaalde gebieden echt voor mezelf gaan kiezen. Ook heb ik me aangesloten bij een hardloopgroep wat écht één van de beste beslissingen ever was. Ik vind het heerlijk om lekker te lopen en als ik weer even een terugval heb ga ik even lekker stukje rennen en mijn hoofd leeg maken, daarna voel ik me altijd een stuk beter/frisser.
Helaas heb ik afgelopen woensdag een ongelukje gehad en zit nu met een gekneusde/gebroken middenvoet dus hardlopen zit er voorlopig even niet in.....

Dieptepunten, zo zie je maar weer... heel veel mensen kennen ze!
Al lijkt het soms als je er zelf midden in zit, dat het bij anderen veel beter gaat. Dat is dus echt niet zo.

Voor iedereen die er nog midden in zit, sterkte!

Wij hebben een heel emotioneel 1,5 jaar gehad waar we nu nog last van hebben.
Januari 2013; 17de, mijn moeder in coma, 18de, nichtje geboren (dochter van mijn broer), 19de mijn moeder overleden.
Op de dag van haar begrafenis moest ik pregnyl spuiten (hormoon) om mijn eisprong op te wekken en dus ook zogenaamd gezellig doen samen.
Als een cadeau (zo voelt het) was het raak... ik was zwanger, van een tweeling nog wel.
September 2013 zijn de jongens geboren (4,5 week te vroeg) , natuurlijk een hoogtepunt maar ook gelijk weer heel emotioneel. Ik werd moeder zonder moeder.
Mei 2014 kregen wij het nieuws dat mijn schoonvader ernstig ziek was en augustus 2014 is hij overleden.
Mijn man heeft dit niet goed kunnen verwerken en loopt nu inmiddels bij het GGZ hiervoor.

Kort omschreven maar voor ons heel heftig.

Gelukkig gaat het met de jongens goed! Ze doen het super, mijn cadeautjes