Als de afspraak is dat jullie het met condoom doen tot jullie het er samen over eens zijn dat jullie ervoor gaan dan vind ik dat hij zich daar gewoon aan moet houden. Ik krijg ook een beetje de indruk dat zijn keuze om het zonder condoom te doen meer is gebaseerd op lust dan op een weloverwogen idee dat het nu best mag gebeuren. Ik zou niet op die basis voor kinderen willen gaan. Als hij vindt dat het eerder mag en jij twijfelt daarover dan kun je daar rustig over praten, maar ik vind niet dat je dat soort knopen moet doorhakken op het, zoals jij dat noemt, moment supreme. Zeker niet als jij je daar nog helemaal niet zo lekker bij voelt. Want sowieso kan hij wel vinden dat het niet erg is als het nu gebeurt, maar dat kan hij niet eenzijdig beslissen natuurlijk.

Ik zou er op een rustig moment een gesprek over hebben, niet als jullie seks gaan hebben en hij het gewoon prettiger vindt zonder condoom. Want dat is de indruk die ik nu krijg.

Dit lijkt mij echt koudwatervrees.

Jullie hebben allebei een vaste baan, een huis, een koophuis in aanbouw. Het enige wat je je af zou kunnen vragen of je (mogelijk) (hoog)zwanger midden in een verhuizing wilt zitten. Stel, je raakt meteen zwanger, dan ben je over 9 maanden uitgerekend. Een klein jaar dus. Dan kan het zijn dat je hoogzwanger of net bevallen bent als het huis opgeleverd wordt.

Wat betreft inkomsten: je kan het zo duur maken als je zelf wilt. Je kan allemaal dure spullen halen, maar er zijn ook meer dan genoeg (goedkopere) alternatieven. Je kan de echte Pampers halen, maar ook huismerk luiers. Hetzelfde geldt voor flesvoeding. Het is maar net waar je zelf je prioriteiten legt en waar je waarde aan hecht. Ik ben zelf fulltime thuis voor de kinderen. Dit betekent dat we niet te luxe kunnen leven, maar dat vinden we niet erg. We kunnen nog altijd één keer per jaar op vakantie en af en toe leuke dingen doen. Hier staat tegenover dat ik er wel écht kan zijn voor de kinderen, dat is me meer waard dan al die luxe.

Wij zijn er gewoon voor gegaan toe we merkten dat we er aan toe waren en het financieel mogelijk was. We waren op dat moment ruim 6 jaar samen.

(Ik bedoel het niet negatief dat ik er écht kan zijn voor mijn kinderen, niet in de zin van dat werkende moeders dat niet kunnen. Ik werk nl. niet vanwege gezondheidsredenen. Als ik wel zou werken, zou ik teveel op mijzelf in moeten leveren en er minder voor ze kunnen zijn. Dat is het mij niet waard.)

Edit: ik ben het overigens wel met Susan eens dat jouw vriend zich op het moment zelf gewoon aan de afspraak van met condoom moet houden. Voor kinderen gaan moet een weloverwogen keuze zijn, die je niet op het moment supreme maakt.

Weg

Hmm, ja wel deels hekenbaar. Mijn vriend begint een klein beetje terug te krabbelen nu de plannen wat zich wat concreter beginnen te vormen. Daar hebben we duidelijk over gesproken. Conclusie is dat ik nooit meer aan de pil wil, een spiraal is nu ook niet echt een optie voor een relatief korte tijd en daar heb ik zelf ook geen zin in. Hij wil niet vrijen met condooms en puntje bij paaltje ( haha) is er verder niets verandert wat dat betreft dus... Tja, wat moet ik er verder van zeggen? Hij heeft zoiets van 'we zien het wel' maar ja, voor mij als vrouw werkt dat net iets anders natuurlijk.

Misschien kunnen jullie vrijen op dagen waar je minder vruchtbaar bent, of voor het zingen de kerk uit? Absoluut niet veilig, maar misschien wel een optie voor jullie?

Dat zou ik nooit doen, ik zou zelf wel gewoon het onderscheid helder willen tussen er wel voor gaan en er niet voor gaan. Overigens ben ik beide keren zwanger geraakt op een moment waarop ik dacht dat mijn vruchtbare dagen al waren geweest. Toen gingen we er ook gewoon voor, dus dat was geen punt of zo, maar ik had beide keren toevallig een iets langere cyclus.

Het lijkt mij ook koudwatervrees.
Wij hadden een zelfde situatie als jullie; nieuw te bouwen huis gekocht, beide een baan enzo.
Voor ons was dit voldoende. We zouden meer ruimte krijgen in het nieuwe huis en qua geld kon het ook prima.
Dus besloten we dat ik zou stoppen met de pil. Edit: we hebben wel gewacht tot het moment dat we wisten wanneer de oplevering ongeveer zou zijn en dat ik met verhuizen max 3 maanden zwanger zou zijn. Uiteindelijk werd ik net na de verhuizing zwanger doordat er veel stress weg viel.

Helaas werd ik kort na die beslissing onslagen en kwam ik thuis te zitten met een burn out...

Je hebt het niet allemaal voor het zeggen. Ook als het nu goed gaat, kan het 'fout' gaan als je inmiddels 1 of zelfs 2 kinderen hebt. Er is altijd wel iets waardoor je gaat twijfelen.
Als jullie het beide graag willen en het er nu financieel goed te doen is, is dat toch het belangrijkste?
Zo stonden wij er in ieder geval in maar ik snap dat niet iedereen zo 'makkelijk' denkt.

Ik zou graag zelf ook een helder startpunt willen hebben. Het is echt niet te voorspellen hoe het loopt en ik snap je keuze dan ook heel goed dat je nog zou willen wachten ivm het huis. Wij hadden juist allebei besloten/ overlegd of hoe je dat ook noemt dat we liever geen baby wilde in december dus rustig aan zouden doen.. Naja mislukt, ook hetzelfde verhaal als Susan (langere cyclus). Niet dat we er nu minder blij om zijn hoor haha, maar om even aan te geven dat er (in ons geval) geen pijl op te trekken viel.

Weg

Je vraagt of het koud watervrees is of toch nog niet stabiel genoeg voor kinderen. Volgens mij is dat helemaal niet de vraag waar het om gaat. Feit is dat jullie beiden zeggen: op dit moment willen we nog niet voor een kindje gaan. Lijkt me dan slim om die afspraak over met condoom vrijen heel duidelijk samen aan te houden. Er komt vanzelf een moment waarop je beiden zegt 'en NU gaan we er voor'.

Overigens zijn de twijfels wel erg herkenbaar hoor. Wij zijn 10 jaar samen en hebben onze kinderwens om verschillende redenen al 2 a 3 jaar uitgesteld. Nu gaan we er écht voor, ondanks dat ons werk niet zo stabiel is als we zouden willen (zoals bij zoveel mensen in deze tijd) en daardoor vind ik het soms even eng. Maar van jaren uitstellen, ook omdat ik alles perfect wilde hebben, heb ik geleerd dat perfect nooit bestaat, dat dat ook niet hoeft en heb ik daarmee mijn hart van mijn hoofd laten winnen. Als ik eenmaal zwanger ben zal ik ook vast nog wel even een paniekmomentje hebben Gelukkig heb ik dat van meer mensen om mij heen gehoord, dus zo abnormaal zal het wel niet zijn.

Herkenbaar! Ik wilde al heel lang en mijn vriend zei ook te willen, maar wilde eerst meer zekerheden. Op sommige vlakken had hij daarmee gelijk andere punten sloegen nergens op haha. In die maanden gebeurde het regelmatig dat hij ook zonder condoom wilde (ik vond het niet erg, maar waarschuwde hem er elke keer voor) en ging dan heel ver voor het zingen de kerk uit. Ik raakte zwanger (zonder dat ik het door had, werd wel "ongesteld") en kwam er achter door een miskraam. Toen hebben we het echt weer netjes met condoom gedaan. Ik vond het zeer verwarrend allemaal, omdat hij zij ik wil niet, maar als zijn gevoel sprak hij het wel graag wilde.

De tweede cyclus na miskraam gingen we voor het echie en toen lukte het hem met moeite om seks met me te hebben wat juist weer frustraties bij mij opriep. Want nu was het andersom, zei hij dat hij wilde, maar liet (in mijn ogen zien) dat hij niet wilde. Uiteindelijk was het die ronde meteen raak en ben ik nu 24 weken zwanger. Die eerste 12 weken waren minder grappig. Hij wilde nergens naar kijken, geen kamertjes, kleertjes enz. Wilde het bijna er niet eens over hebben, wat weer tot grote frustratie leidde bij mij. Want wilde hij dit kindje dan niet. Achteraf bleek dit de angst te zijn voor nog een miskraam. Na de 12 weken was dit zo goed als helemaal over haha. Hij kan niet van mijn buik afblijven en heeft het steeds over onze dochter (we weten het geslacht niet, maar hij is overtuigd dat het een meisje is)

Qua stabiliteit en financiën lijkt het dat jullie het helemaal voor elkaar hebben. Persoonlijk zou ik idd de opleverdatum afwachten en dan bepalen wanneer jullie er voor willen gaan. Wij wonen op een bovenwoning en moesten nog een andere woning hebben voor ik zwanger raakte. Een maand later kochten we een huis waar we nu mee aan het verbouwen zijn. Als het echt echt echt moet hadden we hier ook een baby kunnen krijgen, maar is wel verre van ideaal. Waarom we er toch voor zijn gegaan? We wilden niet langer wachten en hadden allebei het gevoel dat het wel goed zou komen.

Natuurlijk is het ook wel een beetje eng, het is een levensgrote stap om verantwoordelijkheid te nemen voor een potentieel leventje. Ideaal gezien zou ik liever in een kant-en-klare gezinswoning wonen voordat ik zwanger had geraakt, maar realistisch gezien zat het er gewoon niet in. We besloten dat we het wel konden uit blíjven stellen (en dat kan nog wel 5 jaar duren bv), maar een ideale omstandigheden bestaan toch niet.

Ik zou het er een keer goed met je vriend over hebben, want het klinkt of jullie er eigenlijk wel klaar voor zijn, maar eigenlijk dat ene praktische puntje willen afwachten. Ergens logisch en misschien ook wel het meest verstandige, anderzijds denk ik dan dat er zoveel mensen jullie voor zijn gegaan om te verhuizen, zwanger of met een kleine baby (beter gezegd: het is niet ideaal, maar niet onoverkomelijk) en daarbij is het nog maar de vraag of je direct of binnen afzienbare tijd zwanger bent.

Ik ben verhuisd toen ik drie maanden zwanger was. Vond dit wel zwaar eigenlijk. Door die vermoeidheid. Spannend blijft het sowieso wel! Maar duidelijkheid hierover lijkt me wel prettig!