Gisternacht is mijn allerliefste tante in haar slaap overleden...
De tante die al 20 jaar vocht tegen kanker, meer keer borstkanker gehad heeft maar nu ook uitzaaiingen in longen had.
Maar met chemo leek het aardig stabiel te noemen.

De tante die er altijd geweest is voor mijn ouders, en later ook voor mij.
Ze vingen mijn moeder op, mijn vader op, ze vingen mij op.
Mijn nicht (die in Portugal woont en mn getuige was), kwam al heel jong helpen bij ons in huis, als mijn moeder weer in het ziekenhuis lag ofzo.
Mijn tante die geen kwaad zag in de mens, en je altijd een tweede kans wilde geven, die ondanks haar kanker en zwakke lichaam zo ontzettend positief in het leven stond.
Vorig jaar heeft ze mijn maten nog opgemeten voor mijn trouwjurk, en hem vermaakt toen hij iets te groot bleek. Zij was de enige die mijn trouwjurk gezien heeft voor ik ging trouwen.

Ze was gewoon MIJN tante, naast mijn moeder en oma een zéér belangrijke vrouw in mijn leven.
Haar naam was een begrip. Iedereen wist over wie je het had, als haar naam viel.

En nu is ze er niet meer. Donderdagavond voelde ze zich niet lekker, ze had het ijskoud en kon maar niet in slaap komen. Dus is mijn oom stevig tegen haar aangekropen en heeft haar beet gepakt.
Gisterochtend was ze er al niet meer.
Een mooier sterven kon mijn oom haar niet geven, een veiligere plek was er niet. Dichterbij elkaar konden ze niet zijn.

Even was ik boos op mijn moeder, potverdomme, had zij haar niet terug kunnen sturen?
Maar kennelijk was het haar tijd, haar tijd om zonder pijn en zorgen verder te mogen leven.

Dag lieve tante, ik ga je zo vreselijk missen.