Ik weet het niet zeker omdat ik nou eenmaal nooit in die situatie zal zitten, maar ik denk het niet. Mijn kinderwens was voor mij echt afhankelijk van mijn relatie, kwam pas opzetten bij de juiste persoon. En nu ik weet hoe zwaar het ouderschap met z'n tweeën soms al kan zijn, zou ik er al helemaal niet voor kiezen.

Uiteindelijk denk ik wel. Mijn kinderwens bestaat ook los van mijn partner. Natuurlijk gaan die twee ook samen in mijn relatie, maar zou ik geen partner hebben, zou mijn kinderwens nog steeds bestaan. Ik zou dat wel een hele moeilijke beslissing vinden, maar ik zou me er zeker rond m'n 35e in gaan verdiepen.

Ik wel ja. Mijn kinderwens is heel groot. Dus ik was altijd voor kinderen gegaan ook zonder man. Met veel familie als back up moet dat wel lukken.

Ja, absoluut.

Zo denk ik er ook over. Rond mijn 32ste zou ik me er denk ik in gaan verdiepen.

Nee, dat denk ik niet. Dat is namelijk niet hoe ik het voor me zie en daarnaast lijkt het me niks om met een kind 4/5 dagen te moeten werken en het naar de opvang te brengen.

Lastig oordelen als de situatie zich niet voordoet, maar ik denk nee.

Nu ik weet hoe het is om een kindje te hebben, zou ik er echt niet aan moeten denken om die zorg alleen te hebben.

Ik zelf niet, ik sta er hetzelfde in als LG. Ik wilde kinderen met hem, niet kinderen sowieso. Ik kan me van anderen wel voorstellen dat ze ervoor kiezen.

Dit ja. Daarnaast kwam mijn kinderwens pas echt naar voren toen ik mijn vriend leerde kennen. Daarvoor was het een soort van "zoals het hoort-plaatje" in m'n hoofd, maar zeker geen oergevoel.

Nee, ik niet. Mijn kinderwens is namelijk aanwezig door mijn vriend.

Nee dat zou ik nooit doen. Nu is het ook wel zo dat ik me heel goed een leven zonder kinderen kan voorstellen dus dat scheelt natuurlijk wel. Maar ik zou alleen voor kinderen gaan als ik daar de juiste partner voor zou vinden. Alleen een kindje opvoeden naast een carrière die ik nastreef dat gaat simpelweg niet lukken en dan zou ik compromissen moeten gaan sluiten en daar word ik en en het kind uiteindelijk niet gelukkig van. Daarnaast vind ik dat mijn (ik zet hier bewust mijn neer omdat ik geen discussie wil uitlokken dit is puur mijn mening) kind recht heeft op 2 ouders en natuurlijk kan er van alles gebeuren als je bewust voor kinderen kiest samen met een partner maar om al te beginnen zonder partner nee dat gun ik mijn kind en ook mezelf niet.

Mijn kinderwens is duidelijk gekoppeld aan mijn relatie. Deze groeide ook pas nadat ik jaren samen was met mijn man. Ik vind het belangrijk dat een kind opgroeit in een liefdevol gezin. Persoonlijk zou ik er dan ook nooit voor hebben gekozen om er alleen voor te gaan. Lijkt me ontzettend zwaar als je alles alleen moet opknappen, maar ook voor het kind in kwestie lijkt het me geen fijne situatie. Stel dat ik een kinderwens had ontwikkeld, als single, dan nog zou ik het belang van het kind belangrijker vinden dan mijn eigen wens.

Ik wilde altijd al kinderen, ik ben er bijna zeker van dat ik rond mijn 30e of zo wel actie had ondernomen, mocht ik geen partner hebben gehad..

Nu ben ik 27 en moeder van 2, maar ook erg blij dat ik het niet alleen heb hoeven doen, vooral de eerste maanden vond ik echt heel zwaar..

Nee, precies. Daar komt dan nog bij dat je alles ook alleen moet betalen, dus je zult veel moeten werken. Lijkt me ook niet leuk voor een kind. Heb je alleen een moeder en die werkt dan ook nog alle dagen.

Nee ik zou dat nooit doen. Niet omdat je er overal alleen voor staat, maar ik zou nooit bewust mijn kind een andere ouder ontnemen.

Precies dit! Ik geniet volop van mijn kinderen en vind het heelijk om mama te zijn. Maar nee alleen zou ik het niet willen!

Ik zou het wel overwegen.

Geen idee.. Ik had geen kinderwens toen ik met m`n vriend een relatie kreeg. Inmiddels heb ik wel een kinderwens, maar ik heb geen idee of ik die ook gehad zou hebben als single.

Je kunt natuurlijk zelf beslissen of je alleen de stap neemt om voor een kindje te gaan, maar je kunt nooit zeker weten of je het ook alleen opvoedt. Voor hetzelfde geld krijg je vlak na de geboorte van het kind ineens een partner die er ook voor open staat om te helpen bij de opvoeding.
En andersom hetzelfde, je kunt samen met je partner voor een kindje gaan, maar er zijn genoeg scenario's te bedenken waardoor je als ouder alsnog alleen de opvoeding op je schouders krijgt. Relaties kunnen stuklopen, je partner kan overlijden.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat je nooit weet hoe de toekomst eruit ziet. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je achter je keuze staat op het moment dat je hem maakt. Maar ik zie nu moeders (of moeders in spé) zeggen dat ze die verantwoordelijkheid niet alleen willen hebben of aan denken te kunnen en dan denk ik: dat zou nu ook kunnen gebeuren. Natuurlijk wil je het dan alsnog niet, maar het kan dus wel gebeuren dus ik vind wel dat je, op het moment dat je met partner voor een kindje gaat, ook rekening moet houden met het feit dat het zomaar zou kunnen gebeuren dat je alsnog alleen voor de opvoeding staat.

Ik heb zelf al van kleins af aan een grote kinderwens en zou er denk ik wel serieus over nadenken om alleen voor een kindje te gaan als ik geen partner zou hebben.

Daar heb ik je ook helemaal gelijk in elliot. Maar het gaat erom of je bewust voor een kindje zou kiezen alleen. Nu ik weet hoe het dus is een kindje te hebben, zou ik daar dus nooit bewust voor kiezen. Als de omstandigheden ernaar zijn dat ik er toch alleen voor kom te staan, ja dan zal zullen we ons ook vast redden. Maar het zou geen situatie zijn waar ik voor zou kiezen.

Ja precies. Ik kreeg een beetje het idee dat niet iedereen er rekening mee houdt/heeft gehouden dat een partner geen garantie is dat je er nooit alleen voor komt te staan maar zoals jij het nu uitlegt, dat is precies de instelling die ik zocht. Haha!

Nee. Ik had geen kinderwens.

Natuurlijk kan er altijd van alles gebeuren met je relatie, maar het gaat erom of je bewust alleen voor een kind zou gaan. Nee dus. Ik vind het ook een heel andere situatie, of de vader nog wel aanwezig is in het leven van het kind, of dat het echt alleen de moeder is. Van mijn man wist is bijvoorbeeld heel zeker dat toen we aan kinderen begonnen hij zijn kind nooit in de steek zou laten. Mij misschien wel. Relaties/Huwelijken kunnen stranden, maar een vader BEN je voor de rest van je leven, tenminste zo staat mijn man er wel in.

De optie is er ook dat hij komt te overlijden natuurlijk, maar ja. Dat is een scenario dat je nu eenmaal niet kunt uitsluiten.