Ik denk dat als je gewoon eerlijk verteld wat het is (dat die littekens zijn omdat papa een kastje in zijn borst heeft wat zijn hart helpt) dat voor je kinderen gewoon de normaalste zaak van de wereld is. Ze zullen niet beter weten als je er zelf geen big issue van maakt. Ik zou ze niet betrekken in de spanning van de onzekerheid omdat het niet duidelijk is wat er is, dat is veel te ingewikkeld voor kinderen.

Ik zou het gewoon eerlijk vertellen. Mijn man moet ook regelmatig naar het ziekenhuis omdat hij onder behandeling is voor een chronische ziekte. Mijn zoontje vraagt dan ook wel eens waarom hij naar de dokter moet dan leggen we dat gewoon in simpele kindertaal uit.

Ik zou het eerlijk vertellen. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik weet wel dat kinderen meer meekrijgen dat wat je als ouder vaak denkt. Daarbij, als je het nu maar half verteld, of niet.. Wanneer is dan wel het juiste moment om de achte waarheid te vertellen?

Helemaal mee eens.
Ik zou het zeker niet verborgen houden.

Ik zou hier zeker eerlijk over zijn. Natuurlijk niet het hele verhaal tot in detail uit gaan leggen, maar wel de grote lijnen uitleggen in duidelijke (kinder-)taal.

Ja eerlijk vertellen, kindjes begrijpen meer dan je denkt.

Ik heb een kastje op mijn lichaam voor mijn insuline en daarbij heb ik altijd een ander kastje bij me met een prikpen en meetstripjes. En als ik bijvoorbeeld in de keuken ben komt hij aangerend met mijn spullen en zegt 'hier mama jou prikspullen' ik heb hem nooit echt verteld dat ik suikerziekte heb maar hij groeit ermee op en dus wordt het 'normaal'

Ja eerlijk vertellen in kindertaal zal voor de eerste jaren voldoende moeten zijn. Waar ik eigenlijk het meeste bang voor ben is dat ze mijn angst voelen en vervolgens niet begrijpen waar dit vandaan komt. In mijn ogen is het in de meeste gevallen het beste om gewoon te vertellen dat je verdrietig/boos/bang bent en ook waarom (in kindertaal). Maar in dit geval vind ik dit geen optie.
Misschien maak ik het ook wel groter dan dat is en moet ik gewoon gaan kijken hoe het loopt.

Ik zou het wel vertellen en dan gewoon in kindertaal.

Ik zal het doen zoals Pompoen zegt.

Ik zou het ook eerlijk vertellen en dan in kindertaal. Maak het niet te gecompliceerd.

Ik heb een spierziekte waardoor ik wat moeilijk loop en niet kan rennen. Zonder kind geen drama, maar met een kleintje die loopt wat minder. Ik wil hem ook niet altijd in de buggy zetten als we samen weggaan, dus ik heb Y. verteld dat mijn voet ziek is en dat mama daardoor wat moeilijker/langzamer loopt. Dat hij daarom bij mama in de buurt moet blijven, niet mag rennen en goed moet luisteren.
Dat ik een spierziekte heb snapt hij toch niet niet, maar een zieke voet die nooit meer beter wordt wel.

Ik moet eerlijk zeggen dat hij nog nooit is weggelopen en geen meter bij me vandaan gaat als we samen zijn. Als hij naar mijn idee toch te ver weggaat roep ik hem en stopt hij direct. Hij kijkt ook continu achterom om te kijken waar ik blijf.
Tegenwoordig zegt hij 'oja, zachtjes lopen, mama zieke voet'