Er zijn prachtige boeken over. Maar ik vind dat je het super heb aangepakt.

Ik kijk zo weleens naar de sterren met de kleine, en dan vraagt ze welke ster de hond dan is, en welke dan van de rest zeg maar. Vind ik ook heel zielig als ze dan ga huilen, maar beter dat dan het onderwerp willen negeren.

Niet echt vergelijkbaar maar mijn dochter heeft het met de overleden hond van mijn ouders. Dat waren beste vrienden. Als mijn dochter een stapje naar links deed, deed de hond dat ook. Als iemand deed alsof hij mijn dochter wilde pakken dan ging hij ertussen staan.

Zijn foto staat op de vensterbank en ze heeft het er nog bijna elke avond over (anderhalf jaar geleden).
Ze maakt ook nog regelmatig een tekening voor hem en bij vlagen barst ze in tranen uit omdat ze haar beste vriend mist. Ik vind dat zó sneu. Het enige wat ik kan doen is haar troosten, uitleggen dat hij ziek was en dat hij nu bij alle andere diertjes is. En dat ze daar best verdrietig om mag zijn.

Bij ons is het onderwerp dood altijd vanaf jongs af aan bespreekbaar geweest. Ze weet niet beter dan dat "tante Es is dood" (mijn zus) en toen ze een jaar of 2,5 was overleed ook de hond van mijn schoonzus, die ze altijd uitliet.

Ik heb het altijd geprobeerd luchtig te houden, dingen als "voor altijd slapen" nooit gezegd (Wil ze straks niet meer slapen..). Mensen worden oud en gaan dan eenmaal dood. Of soms worden ze heel erg ziek, en gaan dan ook dood. Soms is dat gewoon zo.

Ik denk dat het ook heel erg van het kind afhangt. Wij zijn bijvoorbeeld paar weken geleden voor het eerst naar het kerkhof geweest met haar en daar heb ik ook gewoon wat traantjes gelaten, want "mama's kunnen ook best verdrietig zijn en mama mist tante Es".

Er zijn boekjes over dood gaan, zoals kikker heeft er 1 met een vogeltje... Ik zou denk ik proberen het gesprek aan te gaan, waarom is hij ineens zo verdrietig? Hoe komt ie erop? Is ie misschien bang? (zonder woorden in zijn mond te leggen, dus zou niet de woorden "bang" ofzo gebruiken, want dan koppelt hij die misschien eraan... Als je het niet kan achterhalen, gewoon troosten, zeggen dat het ook verdrietig is. Ik denk dat je het al heel goed gedaan hebt!!!!

goed dat je het bespreekbaar maakt al is het wel moeilijk. Ik zou het er gewoon over hebben als hij het aan geeft en de foto een mooi plekje geven.

Een mooi boek vind ik ook de vraag van Eend en Derek Das blijft altijd bij ons.

Hier is het een combi van de uitleg die jij hebt gedaan pluis, met die van Mien en snoezel.

Onze beste vriendin is bijna 2 haar terug plotseling overleden en sinds een jaar ongeveer stelt ze daar vragen over.
En heel raar misschien, maar ik heb de vergelijking met speelgoed gemaakt, (onze vriendin bleek hartproblemen te hebben wat de niet wisten). Soms gaat speelgoed stuk en kun je het maken, maar soms kun je het niet meer maken, en de dokters konden haar hart niet meer maken.
Toevallig was er net voordat ze vragen ging stellen speelgoed kapot gegaan.
Sommige vonden het een rare uitleg, maar voor haar (bijna 4 toen), was dat een hele duidelijke uitleg. Bij speelgoed zijn mama's de dokters, en bij mensen heb je echte dokters.
En soms moet ze even huilen omdat ze het zo erg vind voor hun dochtertje dat ze geen mama meer heeft. En dan geven we ook aan dat ze daar verdrietig om mag zijn.

We hebben nooit verzwegen dat z'n opa dood is, daarvoor was die man voor ons te belangrijk. Mijn moeder heeft al heel jong haar ouders verloren en ons nooit iets verteld, ze waren dood en klaar, die mensen werden min of meer doodgezwegen. Dat wil ik zelf heel graag anders doen omdat ik wil dat hij en z'n zusjes later beter met verdriet en dood om leren gaan dan de manier waarop ik het van huis uit mee heb gekregen.

Ik denk dat je heel goed hebt gereageerd. Laat merken dat hij altijd vragen mag stellen en beantwoord die ook in plaats van ze te ontwijken, meer kan je niet doen denk ik.

Onze oudste dochter heeft ook heel veel baat bij de foto van haar opa bij haar bed, ze praat altijd even tegen hem voordat ze gaat slapen zegt ze. Mijn vader is nog niet zo lang geleden overleden, dus zij heeft hem bewust gekend, maar het idee blijft natuurlijk hetzelfde.