Ons verhaal, een hele lap, sorry!
Donderdag 9 mei 2013 was dan eindelijk de grote dag: we gingen trouwen op het Griekse eiland Samos! De weersvoorspellingen werden steeds slechter en ik baalde heel erg dat de zon niet echt zou gaan schijnen. Gelukkig werd ik snel gerustgesteld door de fotografe, ze was erg blij met dit weer want bewolking is veel beter qua licht dan die felle zon.
Om 10:00 uur hebben we de twee fotografen opgepikt bij de kerk hier in het vissersdorpje. We hebben lekker koffie en thee gedronken en gekletst, alles rustig aan want we hadden tijd genoeg. Mn vriend ging zich eerst omkleden in de slaapkamer van het appartement. Daarna heeft hij gewacht in de woonkamer terwijl ik me omkleedde. Nu begonnen de zenuwen toch te komen; zou hij me mooi vinden in m'n trouwjurk? Gelukkig kreeg ik wat hulp bij het inrijgen van mijn jurk, terwijl er druk foto's werd gemaakt. Mijn vriend ging alvast naar beneden, naar de tuin van het appartement, om op me te wachten. Wat was het een mooi moment, toen we elkaar daar zagen! We hebben nog allerlei foto's gemaakt op onze favoriete plekken rondom het appartement en het strandje hier voor de deur (ik ben hier nu vier keer geweest in 14 jaar tijd) voordat we met de auto naar de hoofdstad reden.
Daar aangekomen ging het gebeuren: handtekeningen zetten om daarna officieel getrouwd te zijn! We besloten dat we de ringen wilden bewaren voor de ceremonie op het strand, dus het stadhuisgedeelte was vooral officieel. De loco-burgemeester van Pythagorion was er om ons in het echt te verbinden. Wat een leuke man! Hij heeft de ceremonie in het Grieks voorgelezen, terwijl de weddingplanner vertaalde. Het was een prachtige toespraak en hij was erg vereerd dat we zijn eiland hadden uitgekozen voor dit belangrijke moment.
Na afloop kregen mijn MAN ;) en ik allebei twee zoenen op ons wang van hem.
Eenmaal buiten vroeg de weddingplanner waar mijn zelfgemaakte veldboeket eigenlijk was...Oeps! Vergeten! Die stond nog in een leeg yoghurtemmertje in het appartement! Geen moment aan gedacht en ik vond het eigenlijk ook niet zo erg. Wilde eigenlijk geen boeket maar vond een zelfgemaakt boeket wel erg leuk. Uiteindelijk heb ik 'm niet gemist die dag!
Ik wilde nog graag in de kerk naast het stadhuis een kaarsje branden voor mijn vader, maar de kerk was helaas gesloten. Dat was erg jammer maar even niets aan te doen.
Nu was het tijd om richting Vlamari te gaan, naar Mourtia. Pumps uit en Havianas aan! Mourtia is een authentiek stukje strand waar veel vissers zijn en nog geen ligbedjes voor toeristen. Tijdens de kronkelige bergrit zijn we nog een keer uitgestapt om foto's te maken. Toen we eenmaal bij het strandje aankwamen, begon het ontzettend hard te regenen.... Dit was niet voorspeld! We hebben nog even in de auto gewacht, maar het werd alleen maar erger. De mooi gedekte tafel, koelbox en bos bloemen die op het strand klaarstonden werden helemaal nat. Uiteindelijk hebben we besloten om de planning wat om te gooien. We zouden na de ceremonie op Mourtia gaan picknicken in het olijfveld van de weddingplanner en haar man en hebben besloten om dat nu eerst te gaan doen. Daar konden we onder een zeil toch nog buiten eten en wachten tot de regen voorbij ging. Er stond een mooi gedekte tafel en de omgeving was prachtig. Een hele oude, stenen hut die was verbouwd tot een mooi binnenverblijfje en natuurlijk de vele olijfbomen en de bergen om ons heen. We hebben heerlijk gegeten van de authentieke, Griekse hapjes die de weddingplanner zelf had bereid. O.a. zelfgemaakte tzatziki, een salade met calamares (inktvis), een quiche met heel veel lekkere groenten, gele spliterwten puree en brood. Het was echt ontzettend gezellig met elkaar (weddingplanner en man, mijn man en de twee fotografes) en heerlijk ontspannen. Maar ondertussen blééf het maar regenen en was het niet zichtbaar dat het snel zou opklaren. We voelden ons nog niet heel erg getrouwd, al waren we dat officieel wel, en ik wilde zó graag die ring aan mn vinger ;)
Uiteindelijk, om 16:00 uur, zei ik dat we maximaal 20 minuten zouden wachten. Dan zouden we met zijn allen terug rijden richting Mourtia, als het gestopt was met regenen zouden we de ceremonie alsnog daar houden. As het nog regende, zouden we de tafel en spullen ophalen en de ceremonie op het olijfveld houden. Om 16:15 uur werd het ineens droog!! Dus snel in de auto!
Aangekomen bij Mourtia, waaide het ineens best hard en was de temperatuur flink afgekoeld. Maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken! Op het uitgekozen plekje, tussen de bomen bij de zee en bij de vissersboten, vond de ceremonie plaats. De man van de weddingplanner had in gebrekkig Engels een prachtige speech voor ons geschreven. Verbazingwekkend hoe hij echt precies de juiste woorden zei, terwijl we hem helemaal niet kenden. Hij had veel gehoord van zijn vrouw en op basis daarvan de speech geschreven. Halverwege kregen we lauwerkransen op ons hoofd, zo gaaf!! Dit wisten we helemaal niet
Hadden ze zelf gemaakt van hun olijfbomen. Mijn man en ik zaten met een lint via de lauwerkransen aan elkaar verbonden.
We hebben de ringen uitgewisseld en we kregen nog een mooi cadeau: een rond stuk hout met een tekst van Socrates erop (vrij vertaald dat het om kwaliteit gaat en niet omkwantiteit). Het stuk hout komt van de olijfbomen van onze kransen en heeft ongeveer de vorm van het eiland Samos.
Na de ceremonie hebben we getoast met zelfgemaakte vlierbessensap met bubbels erin, echt heerlijk. Dit maakte onze hippie-bruiloft compleet
Hierna nog allerlei foto's gemaakt en hebben we afscheid genomen van de weddingplanner en haar man. We zien ze maandagavond nog even, dan krijgen we de officiële documenten voorzien van apostille van de rechtbank. Met die documenten kunnen we in Nederland worden ingeschreven als zijnde getrouwd.
De fotografes, mijn man en ik besloten om terug te rijden naar Kokkari, het dorp waarin wij verblijven. Daar staat de grootste kerk van de Egeïsche zee en we hoopten dat die wel open was. We hadden dit keer wel geluk! Nu kon ik toch nog een kaarsje branden voor mijn overleden vader. Dat was erg fijn en heel mooi. We hebben nog meer foto's gemaakt in de haven en toen was het tijd om afscheid te nemen van de fotografes.
We zijn nog bijna twee uurtjes bij gekomen in het appartement, even wat foto's delen met familie en Facebook en ik heb geskyped met mijn moeder, met de webcam. Dat was ontzettend leuk!
We zijn om 21:00 uur lekker uit eten gegaan met z'n tweeën. Van tevoren dacht ik dat ik me dan liever zou omkleden, maar we hebben besloten om in onze trouwkleding daar naartoe te gaan. Dat was erg leuk! Veel mensen kwamen naar ons toe om ons te feliciteren en we kregen een fles bubbels van het restaurant om mee te proosten
Het was een geweldige, onvergetelijke dag met heel veel liefde, plezier en authentieke elementen erin. Nog beter dan we van tevoren hadden gedacht!
Laatst gewijzigd door Anoniem273 op 26 Feb 2015 23:12, in totaal 1 keer gewijzigd.