Vreselijk herkenbaar..
Ik heb ook een vriendschap gehad, was best vechten om die te behouden maar dat had ik er voor over. Ook een keer ruzie gehad, maar uitgesproken en dat was klaar. Totdat zij een nieuwe relatie kreeg, ze was gelukkig! Super fijn voor haar, maar ik was ineens niet meer nodig. Toen ik haar een berichtje stuurde dat ik zwanger was, kreeg ik heel kort terug 'Gefeliciteerd en geniet er van. xxx van .. en ...'
En dat was het laatste wat ik ooit nog van haar gehoord heb.
Kan er nog steeds niet over uit dat het op deze manier gegaan is eigenlijk.

En dat vind ik eigenlijk van jouw verhaal ook. Jammer dat ze niet gewoon eerlijk tegen je is. Ik zou denk ik wel een kaartje sturen, dan valt jou niets te verwijten!

/

Lullig is dat Toet! Zou je het haar op de vrouw af durven vragen?

Op zich vind ik het wel logisch dat sommige vriendschappen verwateren. En dat gaat dan niet per se om jou, maar om de moeite die mensen er in moeten stoppen om de vriendschap te onderhouden. Op het moment dat de gemeenschappelijke interesse weg valt, moet je de vrienschap heel actief onderhouden. Je moet zelf initatief nemen om contact te houden in plaats van dat je elkaar bij de gemeenschappelijke interesse ziet. Dan vinden ze je misschien nog steeds wel heel leuk en lief, maar vinden ze het te moeilijk om daar moeite voor te doen of tijd voor vrij te maken.

Het is wel herkenbaar hoor. Ik heb nooit echt moeite gedaan om vragen te stellen en heb me er altijd redelijk snel bij neergelegd dat de vriendschap over is.

Wat jammer Toet, lijkt me pijnlijk. Ik weet niet wat ik zou doen. Als ze me echt dierbaar is, en dat lijk jij ook aan te geven zou ik het nog een keer proberen, maar dan recht op de man af vragen of ze de vriendschap nog wel ziet zitten.

Helaas heel erg herkenbaar.
In de stad waar ik opgroeide had ik een hele hechte vriendengroep.
Toen ik 8 jaar geleden verhuisde naar Amsterdam veranderde er al wat. Als ik een weekend naar m'n ouders ging werd dat volgepland met afspraken hier en daar, want dat was makkelijk.
Na een tijdje ben ik terug verhuisd omdat m'n relatie uitging. Ik heb toen ruim 1,5 jaar weer daar gewoond en alles was zo goed als normaal.
Tot ik wéér wegging. Amsterdam bleef trekken en ik had daar een baan. Ik verhuisde een maand voor m'n 25e verjaardag en ik wilde dit in m'n nieuwe huisje vieren. Iedereen werd uitgenodigd en ik kreeg geen afmeldingen. Ik dacht dus dat iedereen zou komen. Uiteindelijk op de dag zelf zat ik thuis met een koelkast vol eten en drinken uit te huilen bij m'n ouders. Zij waren de enige die kwamen. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld.

Die avond heb ik iedereen een mailtje gestuurd om te vragen waar ze waren en of ze het 'toevallig' allemaal vergeten waren. De meest rottige smoesjes kwamen voorbij, tot m'n 'beste' vriend zei: jij bent degene die weg is gegaan. Weet je wel hoever het is naar Amsterdam? (Een uurtje met de auto). En dat terwijl hij en z'n vriendin om de week naar Volendam gingen om 'even' koffie te drinken bij zijn ouders!

Ik heb toen iedereen laten weten dat ik het ontzettend jammer vindt dat het zo moet maar als onze vriendschap alleen maar kan zijn als ik een weekend bij m'n ouders ben dan houdt het op. Dat kostte me veel pijn en moeite maar uiteindelijk zouden die vriendschappen me zoveel meer energie kosten dat dat het oplevert...
Uiteraard was dit niet het enige en verbreek ik niet zomaar 10 jaar vriendschap, maar dit was wel de druppel.

Oh ooh lala, wat erg zeg!!!

Echt he? Ik voelde me zo gigantisch vernederd.

Pff wat waardeloos Ooh lala!

Ik hecht niet meer zoveel waarde aan vriendschappen. Er hoeft maar iets te gebeuren en je kunt mensen kwijt raken. Ik heb een aantal waardevolle contacten en dat zijn niet eens zozeer allemaal vriendinnen. Maar contacten die de diepte ingaan en daar hecht ik veel meer waarde aan dan aan iemand waarmee ik wekelijks een wijntje kan drinken.

Als mensen er alleen kunnen zijn in de hoogtepunten en op de dieptepunten afhaken zijn het geen echte vrienden.

Toet, je komt wel weer nieuwe mensen tegen in je leven joh. Niet aan overleden paarden gaan trekken, kost je alleen maar energie ;)

Overigens dacht ik de laatste maanden ook weer een vriendschap hervonden te hebben. Ze was onverwacht zwanger geworden nadat het jaren niet gelukt was. Heel blij voor haar, we hadden weer goed contact. Dus ik dacht, ze heeft weinig geld.. Ze krijgt mijn babyspullen voor heel weinig. Vriend dolblij, alles opgehaald..

Totdat ik jarig was en vroeg of ze ook kwam (ze was nog nooit bij mij thuis geweest en ik meerdere keren bij haar). Nee, ze kwam niet. Was teveel moeite.

Met zulke mensen ben ik echt snel klaar. Ik was er echt van ontdaan, dus ik kan me voorstellen hoe je je voelde Ooh lala!

Ik vind het juist gek dat mensen die constant weggaan, ervan uitgaan dat anderen zoveel tijd en energie in de vriendschap blijven steken. Iedereen is druk, werkt veel, heeft kinderen, een huishouden, sporten/hobby's, allerlei sociale verplichtingen, ik vind het dan niet zo gek dat je niet altijd tijd hebt om naar de andere kant van het land te rijden in de weinige vrije uurtjes die je in een week hebt.

Een vriendin van mij bijvoorbeeld die zit constant in het buitenland. Dan weer een reis van een half jaar naar Amerika, dan weer een stage in Azie, dan werkt ze weer een jaartje in Amerika en zo gaat het maar door, nu al zo'n 5 jaar achter elkaar. Als ze terugkomt in onze stad, dan verwacht ze (en denkt ze), dan alles nog precies zo is, zoals het wat toen zij vertrok en dat iedereen op haar staat te wachten. Nou ja, dat is dus niet zo. Wij gaan ook allemaal door met ons leven namelijk en dat zij weggaat is natuurlijk leuk voor haar, maar verandert wel iets aan de band die je met iemand hebt.

Zelf verwacht ik niet zoveel van vriendschappen. Ik ben heel dankbaar met de lieve vrienden die ik heb, maar ben er ook aan gewend ze los te laten voor langere of kortere tijd. Ik vind het zelf niet fijn om geclaimd te worden en dat hebben mijn vrienden ook allemaal. We spreken af als het uitkomt en dan is het vaak geweldig leuk, maar als ik mensen een paar weken of maanden niet spreek is het ook goed. Ik heb maar een handjevol vrienden die ik echt veel en vaak spreek. Ik heb simpelweg geen tijd om voortdurend tientallen vrienden te onderhouden.

Ik herken het ook wel. Afstand is voor sommige mensen echt lastig heb ik gemerkt. Ik ging 180km verderop studeren en vrienden zijn in 7 jaar tijd 3x langs geweest. Ik was bij iedere verjaardag of wat dan ook. Dat het niet 50/50 was snap ik wel, ik had natuurlijk meerdere redenen om weer even naar Friesland te gaan en zij maar 1 reden om naar mijn studentenstad te gaan. Ik heb ze dit nooit kwalijk genomen. Maar toen ik ging afstuderen afgelopen zomer deden er een aantal heel moeilijk, ze vonden het ver, kostte veel tijd, lastig met vervoer (iedereen heeft een auto...). Ze wisten al maanden dat het er aan zat te komen en ook hoe belangrijk het voor mij was dat ze er bij zouden zijn. Ik ben toen best kwaad geworden en heb duidelijk gezegd waar het op stond. Uiteindelijk was iedereen er bij en vond iedereen het super leuk. Ik was echt zo opgelucht! Eerst huilen van verdriet omdat ze zo moeilijk deden, daarna omdat ik zo blij was haha!

Nu ik werk merk ik ook dat een aantal vriendschappen uit mijn studententijd verwateren, hier heb ik wel vrede mee. Het was een leuke tijd met ze en nu zoekt een ieder weer zijn eigen weg.

Ik ben het deels met je eens Nougat, ik ben namelijk ook die persoon die jij omschrijft. Ik vond het altijd heerlijk thuis te komen en dan weer opgenomen te worden. Dit ging altijd prima, tot een paar jaar geleden. Opeens had iedereen een relatie, vaste baan en druk. Heb er poosje best wel last van gehad, dat opeens mijn veilige en vaste haven, niet meer zo was. Ik snap het dus heel goed Toet en het is pijnlijk. Maar het is wel waar - vriendschappen verwateren en nieuwe komen ervoor in de plaats. Levens gaan op een gegeven moment uit elkaar lopen en ik zou het ook heel fijn gevonden hebben als ik ook in het kindjekrijgen, huisjebouwen, vastebaan leven zou zitten, dan waren we elkaar vast niet ontgroeid.

3 jaar geleden maakte mijn vriend het opeens uit, ik was echt kapot van verdriet. Ik woonde op het moment in Nederland, was er doodongelukkig en hij maakte het ook nog uit, ik viel in een diep gat. Ik werkte niet meer, zorgde niet meer voor mezelf, ik wist echt even niet wie ik was en wat te doen. Op dat moment had ik mijn vrienden het hardst nodig en ze waren er niet. Ik heb op gegeven moment smsje eruit gegooid dat het echt even niet meer ging (ik woog 43 kilo) en zij hadden zoiets van: 'stel je niet zo aan, dat het uit is moet je maar accepteren'. En kwamen niet langs. Maar het ging niet om mijn relatie alleen, ik zat gewoon vast in het leven, vast in Nederland. Ze kwamen gewoon niet langs, want 'ze wisten niet hoe met mij om te gaan'. Mijn 4 vriendinnen van 18 jaar!! toendertijds, die ik elke week minstens 3 keer zag, hadden geen zin in mijn gezeur. Mijn 30ste verjaardag werd 'vergeten' en wat hebben ze mij pijn gedaan. Uiteindelijk heb ik een brief aan allen gestuurd en gezegd dat ik klaar ermee was. Uiteindelijk ben ik na paar maanden opgekrabbeld, mijn vriend kwam erachter dat hij niet zonder me kon en ik ben verhuisd naar Australie, eind goed al goed. Maar ik heb er jaren last van gehad. Zelfs nu ik geweldig sociaall even heb opgebouwd in Sydney. 2 maanden geleden ben ik weer naar Nederland geweest, ik kom uit heel klein dorp en wist zeker dat ik ze tegen zou komen. 3 van de 4 hebben me meteen gebeld en excuses aangeboden voor hun gedrag, kon ik wel waarderen. Toch is de vriendschap behoorlijk dood. Ze durfden nog wel te zeggen: met je bruiloft komen we hoor. Nou, ik denk niet dat ze uitnodiging krijgen haha.

Mijn punt is dus, dat vriendschappen niet voor altijd zijn. Ik was altijd van mening dat vriendschappen die zo oud zijn, niet kapot te krijgen zijn. Maar in tijden van nood leer je je vrienden kennen zeggen ze. Ik ben erachter dat mijn vrienden van 2 jaar in Sydney zoveel meer vrienden zijn dat de meiden die ik 18 jaar ken. Ik was de gangmaker van de 5 en toen ik uit die rol viel, wisten ze het niet meer.

Jeetje, lange post. Maar vind het heel jammer voor je Toet. Misschien is het een idee om er nog een mailtje ofzo te sturen met hoe het voor jou voelt? Dan kan de reactie daarop je misschien helpen een beslissing te maken.

Vriendschap is méér dan alleen maar bij elkaar langsgaan he, Nougat.

Ja? Dus?

Herkenbaar! Soms gaat het wel zo, vooral als je een nieuwe fase in je leven in gaat. Je oude en nieuwe leven matchen dan niet meer en dat heeft gevolgen voor vriendschappen.
Zelf ben ik meerdere keren vriendinnen verloren, op de meest lullige manieren. Dit heeft voor een flink trauma gezorgd, ik ben daar erg achterdochtig en vreselijk onzeker door geworden. Baal ik van, want vriendschappen zijn erg belangrijk voor me.

Anyways, in dit geval denk ik dat ik er in jouw geval niet meer achteraan zou gaan. Her loss! Volgens mij heb jij verder ook een grote vriendenkring om je heen, dus ik zou je lekker op die mensen richten.

Omdat jij dat alleen maar aanhaalt. Dat mensen geen tijd hebben om naar de andere kant van het land te rijden, drukke levens, afspreken moeilijker in te plannen, etc. Dat is waar je het over hebt in je bericht. Terwijl een simpel appje niet ineens meer tijd kost als je aan de andere kant van het land woont.

Ik denk ook niet zozeer dat het 'm zit in de verwachting die degene die verhuisd is, zou hebben. Volgens mij zit het hem meer in het feit dat de achtergebleven vriendengroep gewoon samen verdergaat, zich samen verder ontwikkelt, en dat degene die verhuisd is er op den duur geowon minder goed tussen past, er minder bij betrokken wordt. Je hebt immers niet zoveel 'gezamelijks' meer, wat de rest van de vriendengroep wel heeft.

Ach Ooh La La, daar moet ik gewoon van huilen, wat erg zeg dat mensen zich zo opstellen.

Ik vind vriendschappen hele lastige dingen. Ik heb altijd het idee dat ik ontzettend mijn best doe, maar dat mijn inspanningen niet gewaardeerd worden. Toen ik samen was met mijn ex hadden we een hele hechte vriendenclub, maar nadat het uit ging heb ik hen nog maar één keer gezien en toen was het over. Alles moest van mijn kant komen en zij hadden er totaal geen begrip voor dat ik niet zoveel zin had om met mijn ex in hetzelfde huis te zitten. Ze vonden dat ik me daar maar overheen moest zetten en gewoon langs moest komen.
Ik heb het nooit officieel verbroken, maar heb al bijna 4 jaar niemand meer gesproken (op wat oppervlakkige facebook berichtjes na).
Ik word gewoon heel vaak teleurgesteld. Dan denk ik dat iemand mijn vriendin is, maar zodra we elkaar niet meer regelmatig zien (bijvoorbeeld omdat we normaal samenwerken maar één van ons vertrekt bij het betreffende bedrijf) komt er van haar uit geen initiatief meer om af te spreken. Initatieven van mijn kant worden ook een beetje afgewezen.

Ik heb nu eigenlijk maar heel weinig vriendinnen. Er zijn er denk ik maar drie waar ik écht op kan rekenen in goede en slechte tijden. Ik ben hier best wel vaak verdrietig over, ik zou best een leuke vriendengroep willen hebben.
Mijn vriend heeft eigenlijk ook bijna geen echte vrienden. Zijn beste vriend heeft anderhalf jaar geleden een heftig ongeluk gehad en heeft daar hersenletsel bij opgelopen. Hoewel we daar natuurlijk nog steeds regelmatig naar toe gaan, is hij voor mijn vriend niet meer een echte vriend te noemen. Hij is een volwassen man met het vermogen van een 12 jarige ongeveer.

Ah, dat vind ik echt naar om te lezen Elliot, dat je daar vaak verdrietig over bent. Niet fijn! Maar, drie goede vriendinnen, echt goede vriendinnen, vind ik eigenlijk niet weinig! Ik heb wel een aantal goede kennissen/wat meer van me afstaande vriendinnen en heb ook 3 of 4 echt goede vriendinnen.

Drie is ook eigenlijk niet echt weinig Carrie, daar heb je wel gelijk in. Het lijkt voor mij als weinig omdat het drie afzonderlijke vriendinnen zijn. Hoe leg ik dit uit? Ze kennen elkaar niet (goed), we zijn geen groepje van 4. Op de één of andere manier lijkt dat me echt het fijnste, gewoon een groepje van een stuk of wat vrienden/vriendinnen met wie je afzonderlijk maar ook tegelijk leuk kunt afspreken.

Ja ik snap wel wat je bedoelt. Ik heb sinds een paar jaar 2 van die groepjes. De ene zijn goede vriendinnen en dat andere groepje zijn meer van me afstaand-vriendinnen als je begrijpt wat ik bedoel. En dan is het inderdaad leuk om daar iets leuks mee te gaan doen.

Ik vind het oprecht naar voor je dat je daar soms mee zit. Op het forum heb je ook al leuke contacten opgedaan, toch? Misschien kun je vaker met hetzelfde groepje iets leuks gaan doen, en dan wie weet groeit het wel uit tot meer!

Is dat alweer 1,5 jaar terug joh.. jeetje!!

Ach Elliot, wat verdrietig om te lezen Ik herken wel veel in wat je typt.
Ik heb op zich wel wat vriendinnen, ze wonen alleen door heel NL heen (mede dankzij dit forum haha), en het is inderdaad ook niet echt een groepje, ze staan (bijna) allemaal los van elkaar.

Ik heb sowieso het idee dat mannen altijd meer een vriendengroep hebben en vrouwen losse vriendinnen. Toevallig bedacht ik me laatst dat ik onderdeel uitmaak van veel trio's (dus twee vrienden of vriendinnen met wie ik vaak met z'n drieën afspreek, maar die ik daarnaast ook wel los zie)

Ik ben de afgelopen jaren ook heel veel vriendschappen kwijtgeraakt.
Voor een deel ligt dit ook wel aan mijzelf. Ik vind het lastig om regelmatig contact te zoeken en te onderhouden. Vooral als ik mensen niet automatisch regelmatig zie.

En ik ben verhuisd van de ene naar de andere stad (steden zitten aan elkaar vast) en dat is voor velen ook erg ver merk ik. Ipv op de fiets moeten ze dan met de auto. Ik kwam dus wel regelmatig bij hun, maar eigenlijk nooit de andere kant op.

Ik had nog veel contact via een zwemvereniging, maar daar ben ik sinds de laatste zwangerschap gestopt en sinds 1 jan ook officieel uitgeschreven. Vanaf mijn 14 e was ik daar vrijwilliger. Ik gaf zwemles en organiseerde regelmatig activiteiten samen met anderen. Ik heb bij de geboorte van de jongste nog een bos bloemen gekregen van het bestuur, maar verder nooit meer iets gehoord.

Aan de ene kant is het jammer en is het ook aan mijzelf te wijten en heb ik er zelf nauwelijks energie meer ingestoken de laatste jaren. Maar soms kan ik er best mee zitten. Ik heb eigenlijk helemaal geen vriendinnen meer nu.