Vinden jullie het heel erg dan, als er meer leeftijdsverschil tussen zou zitten?

Hier was de wens er ook altijd voor drie kindjes, tussen onze eerste twee zit net geen twee jaar en dat vond ik het eerste jaar met twee best pittig, maar toen ze 1 en drie waren prima te doen, nu tussen de tweede en derde zit straks net geen drie jaar, ben benieuwd hoe dat bevalt.

Vind het erg leuk dat onze drie straks geen groot leeftijdsverschil hebben!

Je moet er overigens wel klaar voor zijn voordat je er aan begint hoor!

Leeftijdsverschil is overheen te komen. Wij hebben hetzelfde leeftijdsverschil tussen onze kindjes, ook hier liever minder gehad, maar ja, de natuur beslist soms anders.

Voor praktische bezwaren (werk etc.) is vaak wel een oplossing te vinden. Maar mentaal moet je er ook aan toe zijn en zoals ik je stukje nu lees, denk ik dat dat een groter bezwaar is.

Ik zou voor mezelf nagaan welk bezwaar zwaarder weegt: het leeftijdsverschil of de overige bezwaren. Een leeftijdsverschil van 5 of 6 jaar is nu natuurlijk heel veel, maar als ze straks volwassen zijn, valt dat reuze mee. Dus hoe erg vind je dat verschil?

Bij ons zit er tussen de eerste en tweede 22 maanden. Ik vond dat het eerste jaar best pittig, maar nu hebben ze ontzettend veel aan elkaar.
We hadden toen de eerste een jaar werd ook echt het gevoel graag een tweede kindje te willen.

Nu zal de oudste zes zijn en de jongste vier, wanneer de derde wordt geboren. Een ander leeftijdsverschil, waar ik net als bij elk leeftijdsverschil voordelen en nadelen kan bedenken. Ik had er een jaar geleden persoonlijk nog niet aan moeten denken en opeens waren die kriebels er toch.
Wij hebben ook deze keer ons gevoel gevolgd en ik denk ook dat dat het meest belangrijk is.

Hier zit tussen de oudste en de middelste 26 maand en tussen de middelste en de jongste 22 maand.
En eerlijk... Ik geniet met volle teugen! Een derde is zo makkelijk, die doe je er ff bij en die draait gewoon in het ritme mee.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat we 3 makkelijke kinderen hebben. Misschien dat dat de keus ook makkelijker maakte toen we een derde wouden.
Financieel is het hier prima te doen.
De oudste 2 zijn echt stapel gek op elkaar, ze spelen heel leuk samen! Ik hoop dat de jongste straks ook mee kan doen.

Wat mij het allermeest tegen houd is, wat als het kindje niet gezond is, dat kan altijd wel natuurlijk, maar nu heb ik 2 gezonde kinderen waar ik alle aandacht voor hebt. Zodadelijk zit je bij de derde de hele dagen in het ziekenhuis, omdat het word geboren met een ernstige afwijking oid.. maar dat komt denk ik ook omdat ik veel mensen "ken" waarbij de derde niet gezond is waardoor de ouders continu in het ziekenhuis zijn.
Verder heb ik altijd de wens gehad voor 3 kinderen en stiekem houd ik dat altijd in mijn achterhoofd.. maar iets zegt mij ..Nee, niet meer aan beginnen. Het leven word makkelijker nu ze ouder zijn, wil ik wel weer al dat gedoe.. al is het eerste jaar ook wel snel om..
Zelf was ik trouwens ook derde kind, tussen mijn zus en broer zit 1 jaar en tussen mij en mijn broer 5 jaar, maar ik ging altijd met mijn broer om. Mijn broer nooit echt met mijn zus. Dus leeftijdsverschil zegt ook niet alles.

Leeftijdsverschil speelde voor mij geen enkele rol, volgens mij heeft dat er weinig mee te maken hoe je kinderen het met elkaar kunnen vinden. Mijn oudste en jongste dochter spelen bijvoorbeeld veel met elkaar (schelen vier jaar).

Het klinkt niet echt of je eraan toe bent. Ik zou jezelf ook wat rust gunnen, twee huilbaby's lijkt me echt extreem pittig. Een derde kan 'altijd' nog, in elk geval kun je het over een paar jaar ook nog proberen. Wanneer je gevoel er ook aan toe is.

Oh, heel herkenbaar dit!
Hier ook altijd een wens voor 3 kinderen gehad. Tussen deze twee zit ook meer leeftijdsverschil dan ik gewild had (bijna 4 ipv 2,5 jr wat ik hoopte, ivm studie man/zekerheid). Nu is de tijd al "verstreken" dat er eventueel 2,5 jr tussen de 2e en een 3e zou zitten maar ik denk ook alleen maar Neeeeee! Ik voel mij wat opgefokt, dat de tijd dringt zodat er niet teveel leeftijdsverschil tussen zit. Maar wil ik wel een 3e? Ik vind 2 al druk zat. En zwanger zijn, dat vind ik dus écht niets. Ik voel mij niet alsof ik op een roze wolk zit, maar alsof ik midden in een donkergrijze donderwolk zit.
Het houdt mij dus enorm tegen, ik weet het gewoon nog niet. We hebben tijd zat wat betreft onze leeftijden, maar ik wil er eigenlijk niet weer bijna 4 jr tussen hebben. De 2e is nu 2 jr en 2 mnd.

Maar aan de andere kant zag ik pas een baby'tje, toen rammelden ze wel en had ik gelijk zoiets van we gaan er nu direct voor. Maar goed, dat was alleen het moment zelf ;-)

Hier ook altijd de wens gehad voor 3. Maar toch ook goed nagedacht over de derde.
Pas toen t echt begon te kriebelen zijn we er voor gegaan, dat was vlak voor de 2de verjaardag van de jongste maar eindigde helaas in een mk. Nu zal ik vlak voor haar derde verjaardag bevallen, de oudste zal bijna 5 zijn.
Ook wel prima, ze zijn behoorlijk zelfstandig dus dat is erg fijn.

Het enige wat echt meewoog hier is dat we het allebei voor de volle 100% wilden. Vanaf de geboorte van de tweede hebben we altijd gezegd dat we heel graag nog een keer een kindje wilden krijgen. Naar praktische bezwaren hebben we niet gekeken, het was puur een gevoel.

Ik heb tot een paar maanden terug héél graag een derde gewild. Maar ik moet er nu niet meer aan denken. Ik vind het heerlijk om weer door te kunnen slapen. Of spontaan weg te gaan (met of zonder kinderen) zonder een halve volksverhuizing te organiseren en rekening te moeten houden met slaapjes, melk, flesjes etc. Daar komt bij dat ik steeds zó ziek ben geworden na de bevallingen en 2 kinderen breng je over het algemeen net wat makkelijker weg dan drie. In ons geval tenminste. Mijn ouders worden een dagje ouder, mijn zusje is inmiddels zelf zwanger en vriendinnen uit de buurt zijn zelf al zo lang uit de babytijd... 1 dagje zou wel kunnen maar ik zou het vervelend vinden om langer een beroep op ze te moeten doen.

Tevens hebben we last van plaatsgebrek. Dan moeten we de zolder rigoureus verbouwen en dat kost veel geld.

Lichamelijk gezien is het me ook afgeraden door de gyn...

Dus ondanks dat ik áltijd 3 kinderen voor me zag ben ik nu blij met mijn twee relatief gezonde kinderen. Ik heb nu ook rust in mijn hoofd en heb er vrede mee dat er geen derde meer zal komen.

Het leeftijdsverschil is hier ook niet heel erg een issue waar dat tussen T en M wel was, maar ik ben achteraf wel heel blij met de 3 jaar die er tussen zat, omdat T nu net wat zelfstandiger was en M echt 15 uur per dag krijste. Dus ik zal ook wel erg op mijn gevoel af gaan en dat zegt aan de ene kant dus wel ja, maar aan de andere kant heel hard NEEE. Als we weer een huilbaby krijgen dan kun je me opvegen.

Haha Nillis. Dat laatste is voor mij ook en punt geweest. Als wij de jongste eerst hadden gehad denk ik niet dat er een tweede was gekomen.

Tussen mijn zoons zit maar 1 minuut... dus het leeftijdsverschil met eventueel een derde zal altijd groter zijn.
Waar ik een beetje bang voor ben bij een derde is, misschien weer een tweeling, oeps dan hebben wij 4 kids
Dat het kindje naast de tweeling misschien een derde wiel aan de wagen wordt.
financieel gezien, nu hebben we het goed hoe is de toekomst.
En inderdaad, nu 2 gezonde kinderen, zal een derde dat ook zijn?

Mijn man is ook nog niet overtuigd, dus hoogstwaarschijnlijk blijft het bij 2!

Precies dit.

Haha, dat heeft natuurlijk iedereen met 2 kinderen, het kan zomaar een keer een tweeling zijn ;).
Verder sluit ik me hierbij aan en ook in het verhaal van Mien kan ik me heel goed vinden.

Ik heb ook heel erg lang de wens gehad voor een derde. Zo'n sterke wens, dat het echt pijn doet als je eraan denkt dat er nooit meer een kindje gaat komen. Maar verstandelijk gezien vond ik het wel prima met 2 kinderen.
En nu is het helemaal goed zo. Ik ben echt heel gelukkig met deze 2 kinderen en ze worden ook al lekker zelfstandig ( voor zover een bijna 3 jarige dat is natuurlijk ;) ). Ook omdat het nu zoveel makkelijker is, heb ik ook niet zo'n zin meer om helemaal opnieuw te beginnen met een baby.
Ik krijg ook niet zoveel kriebels meer als ik een baby zie. Wel dat ik het echt heel lief vind, maar niet meer van dat wil ik ook.
Wat ik wel heel erg jammer vind, is dat ik dus nooit meer zwanger ga zijn, daar heb ik het stiekem best wel moeilijk mee.

Nillis, als ik je verhaal zo lees, lijk je er niet helemaal klaar voor. En dat is wel het belangrijkste natuurlijk, dat je echt het gevoel hebt 'dit wil ik'. En je hebt best pittige jaren gehad met de huilbaby's, dus het is niet zo gek dat je nu wat twijfelt. Ik zou gewoon nog even wachten, hoe belangrijk is een groter leeftijdsverschil?
En weet je wel zeker of je uberhaupt nog een derde wil?
De keuze hoeft niet meteen gemaakt te worden toch? Succes in ieder geval.

Oja ik zeg trouwens wel altijd 'zeg nooit, nooit' hoor. Zolang ik nog geen 40 ben, is alles nog mogelijk.

Ik snap die haast nooit zo. Je zegt dat jullie 'nooit een groot leeftijdsverschil wilden', wat is precies je bezwaar? Als je er nu nog niet aan toe bent, dan zou ik absoluut nog even wachten. Mijn ervaring met grotere leeftijdsverschillen tussen kinderen is alleen maar positief.

@ Lana, het gevoel hebben dat ons gezin nog niet compleet is, heb ik heel sterk. Dus een derde kindje willen we beiden heel erg graag, maar wanneer en wat weeg je mee in die keuzes en toch ook wel weer de angst voor weer een huilbaby.

@ Nougat, ik heb zelf niet zo'n leuke band met mijn zus en dat heeft niet zozeer met leeftijdsverschil, maar met karakters te maken. ik zou het fijn voor de kinderen vinden dat ze echt wat aan elkaar hebben en niet in hele andere levensfases zitten. Maar dat is mijn gevoel.

Ik laat het nog wel rusten, maar merk dat ik er toch wel meer mee bezig ben.

Ik denk inderdaad dat het veel meer met karakters te maken heeft of twee kinderen het goed met elkaar kunnen vinden. Dat zie ik in mijn familie ook heel sterk. In een net even andere levensfase zitten heeft ook voordelen, zo zullen kinderen minder de neiging hebben met elkaar te concurreren doordat ze toch op heel ander niveau zitten. En minder concurrentie betekent weer minder ruzie, minder wedijver.

Ik heb zelf het gevoel dat het bij ons zo wel even goed is, met twee. Ook al is de jongste super makkelijk, dat hele babygebeuren vind ik gewoon loeizwaar.

Maar ik sluit niet uit dat er ooit nog een derde komt. Ik ben nog zo jong, we hebben geen haast. En mij lijkt het juist dan wel leuk, een nakomertje. Allebei de andere kids op school en je volledige tijd en aandacht voor de baby. De oudste die begrijpen dat ze even moeten wachten en een beetje kunnen helpen.

Ik lees vooral dat je er nog niet klaar voor bent. En ik denk als die wens ooit nog heel sterk zou worden, dan is leeftijdsverschil niet meer doorslaggevend.