Vervelend hè? Ik herken het van mn dochter.
Wij proberen haar altijd uit de situatie of ruimte te halen. Soms spelen we even kiekeboe. Onze dochter heeft namelijk nog weleens de neiging om er in te blijven hangen.

Ook praten we tegen haar van dat ik haar verdriet begrijp tot dat ze moet stoppen met hysterisch gillen omdat we dan niet goed kunnen kletsen met elkaar en elkaar niet goed kunnen begrijpen. Ook zeggen we weleens dat ze moet stoppen omdat ze gewoonweg echt niet meer weet waarom ze eigenlijk moet huilen.

Kinderen begrijpen écht veel meer dan je denkt.
Desalniettemin is het gewoon een rotfase maar ook deze gaat voorbij, wordt minder of is beter te handelen.

Sterkte!

Ik herken het wel van D. toen ze zijn leeftijd had. Het is voor een kind ook zo frustrerend niet helder te kunnen vertellen wat ze bedoelen. Mijn ervaring is dat het beter wordt als ze beter kunnen praten.

Ik herken het, hier hadden we het aan de hand als hij wakker werd (gemaakt). Het enige dat hier hielp was afleiden met stomme grapjes, of ineens ergens naar laten kijken bijvoorbeeld. We hebben een hond en dan zei ik bijvoorbeeld heel overdreven kijk nou wat ... doet, die is gek! Soms werkte dat en was hij eruit. Niks doen zorgde er vooral voor dat hij er erg lang in bleef hangen. Gelukkig is dat hier wel overgegaan.

Hij heeft vandaag al bijna twee uur in totaal gehuild. Eerste keer omdat we een lege emmer yoghurt weg gooiden en nu omdat hij een schone luier moest.

Vreselijk dit. Ik zet hem zo nog op het balkon.

He meid, wat lastig..
Ik herken wel veel van B. Toen zij eenmaal beter kon praten verminderde die buien ook heel erg.

Kan me voorstellen dat je er goed zat van wordt.
Huilt hij alleen, of krijgt hij echt woede aanvallen?

Hij huilt, schopt en slaat om zich heen, rent Door huis en rolt over de vloer.

Herkenbaar, al duren de buien hier minder lang.
Alleen omdat hij geen snoepje mocht een mega driftbui, later hij de oplader van zijn nachtlampje en daarna mocht ik de stofzuiger niet opruimen, DRAMA.
Ik word ook gek van zijn stekker tik...hij is er echt door geobsedeerd!

Oh blegh..
Vreselijk herkenbaar ook, alles vliegt hier ook altijd door de lucht.

Ik ben dus totaal useless, want ik heb echt geen tips voor je.
Je kunt proberen of je hem er uit krijgt, door hem bijv op een kussen te laten slaan.
Dat hielp bij B overigens voor geen meter

Haha ja hij snapt het nog niet echt. Alleen met rust laten helpt. Maar om je kind een uur op de grond laten huilen is ook zo iets.

Ezra heeft dat ook een heel korte periode gehad. Niks had dan zin, alleen uit laten razen en zorgen dat hij zich niet kon bezeren.

Ja, is lastig, maar wat Susan zegt, als echt niets anders helpt, is dat de enige optie. Zorgen dat hij zich niet kan bezeren en maar laten gaan.

Ik lees even mee.

Nadat hij als baby zo ongeveer 80% van de tijd dat hij wakker was huilde, was het even een tijdje rustig. Helaas is het sinds kort weer feest. Krijsen, gillen, schreeuwen, huilen, slaan, schoppen, met spullen gooien: onze jongste laat zich volledig gaan. De redenen? Hij krijgt zijn zin niet. Het niet krijgen van een koek, het niet mogen leegtrekken van het dressoir, niet aan het gasfornuis mogen komen, niet met een auto op de glazen salontafel mogen timmeren: alles in reden om in woede en huilen te ontsteken. Ik heb er serieus hoofdpijn van.

Op internet lees ik overal dat het een fase is waar ik doorheen moet en dat ik hem op schoot moet nemen om tot zichzelf te laten komen. Nou mooi dat hij dat op zo'n moment niet wil. Hem aandacht geven werkt ook niet, hij wil wat hij wil en niet anders. Hem afleiden werkt twee tellen, nl. totdat hij in het vizier krijgt waar hij zijn zinnen op heeft gezet. Een andere tip die ik las was om hem in een veilige omgeving te laten uitrazen, terwijl ik zelf in het zicht ben. Maar ik kan toch niet de halve dag op zijn kamer zitten terwijl hij in zijn bed staat te mopperen?

Herkenning alom. Hou vol, gaat vlak na de tweede verjaardag over. Hij huilde ook dramatisch alsof hij alleen achter was gelaten op de maan om een folder dat ik weggooide, of omdat zijn pyjama warm was omdat ik dacht dat dat wel lekker was een warm pyjamaatje na het douchen, hij deed ook alsof zijn arm geamputeerd werd zonder verdoving doordat ik het licht aandeed en dat vond hij geen goed idee. Zo kan ik nog lang doorgaan, het ging vanzelf op een dag over. Opeens snapte hij dingen.

Sterkte, ik vond het mega zwaar.

Fijn die herkenning. ChiQ je omschrijft het echt zoals het gaat, drama omdat ik een boek terug in de kast leg, een keukenkastje dicht doe of de radio aan staat ipv de tv.

Gaat inderdaad helemaal nergens over. Mijn man (meneer nuchter) zei gewoon: luister, bepaal voor jezelf of het echt noodzakelijk is dat dingen niet mogen, zoals bijv het licht aan. Als je dan denkt: ja het licht MOET nu aan dan doe je het licht aan en negeer je hem met dat gedrag, maar als hij bijv folders wil scheuren en jij wil nu direct dat in de kliko gooien bedenk dan gewoon ach, laat hem ermee rotzooien en maak er niet zo'n big deal van. Dat hielp best goed, zo had ik niet het gevoel dat hij vanaf oog open tot oog dicht huilde.

Je beschrijft het heel leuk Chiq, al zal het vast niet leuk zijn geweest;). Goede tip trouwens.