Oeh, lastige vraag. Ik denk dat de reden waarom je gaat scheiden ook wel invloed heeft.

Wij zijn uiteindelijk samen tot de conclusie gekomen dat wij elkaar niet gelukkig maken, en dat we dat ook niet bij elkaar gaan vinden. Ik streef wel naar geluk uiteindelijk.

Nu is het hier allemaal in gang gezet, ik verhuis over 3 à 4 weken, dus hoe dat met de kinderen gaat is afwachten. Ik ben er wel van overtuigd wanneer we beide het beste met de kinderen voor hebben, en dat samen weten te bewerkstelligen, dat kinderen er niet ongelukkiger van hoeven te worden.
Ze wonen (hier althans) in een huis waar de ouders ook niet gelukkig zijn, in hoeverre dat gevolgen zou hebben weet ik niet, maar goed lijkt het me ook niet.

Lastig joh, wat heeft jullie op dit punt gebracht?

Ik had geen betere keuze kunnen maken. Ben ontzettend gelukkig zonder hem.

Wat jammer joh.. Is er niks meer aan te redden?

Ik ben qua partner veel gelukkiger na de breuk. Voor mijn kinderen uiteraard niet. Het doet veel pijn dat zij niet kunnen opgroeien bij papa en mama samen. Dat doet me van alles het meeste pijn.
We hebben co ouderschap en ik merk dat ze hier goed bij varen, ondanks dat het af en toe best moeilijk is die afwisseling.

Financieel? Tot nu toe ging dat wel. Vanaf deze maand ga ik een stuk minder verdienen dus we hopen maar dat dat goed komt.. Ik werk wel veel, dat vind ik wel echt heel vermoeiend.

Ik zit nog in de overgang. Ben net 2 maanden officieel gescheiden, woon nog in ons gezamenlijk koophuis dat nog verkocht moet worden. Heb een vriend een half uur verderop wonen met een dochter. Heen en weer gerace, veel werken, kleine kinderen. Pff... Als het mogelijk is gaan we op niet al te lange termijn samenwonen, denk dat dat veel rust gaat geven.

Je moet niet bij iemand blijven omdat je bang bent voor de toekomst. Dat zou ik echt afraden. Want echt, je redt het wel. Het is zwaar, maar wel te doen. En als je nu echt ongelukkig bent bestaat er een dikke kans dat je je veel beter gaat voelen. Sterkte

Ik hoop dat jullie er (wat het ook gaat worden) samen goed uit komen.

Geen kinderen, maar wel gescheiden, ik ben blij dat ik die knoop uiteindleijk doorgehakt heb. Inmiddels heb ik weer een relatie, maar zou ik nog alleen zijn dan had ik het financieel ook gered. Niet makkelijk, ik heb de koopwoning van ex en mij op mijn naam kunnen krijgen (ging nét aan met de hypotheek), maar ik had het met liefde gedaan in m'n eentje. De scheiding was zwaar, is een ontzettend moeilijke periode geweest met hele dubbele gevoelens. Aan de ene kant werd allemaal teveel en heb ik éven overwogen te stoppen met werken en de ziektewet in te gaan (uiteraard in overleg met de abbo-arts). Aan de andere kant voelde ik zo'n grote kracht in me naar boven stromen, zo'n positief gevoel. Mijn ex heeft het me knap lastig gemaakt en ik denk dat dat het positieve gevoel, die kracht, alleen maar versterkt heeft. Dat ik het allemaal wel ging redden zonder hem. Mijn ex en ik waren ook niet echt meer on speaking terms, trouwens.

Ik ben nu gelukkiger dan voordat wij uit elkaar gingen.
Of dat ook opgaat voor onze zoon vind ik lastig te bepalen. Ik denk dat hij over het algemeen gelukkig is maar hij mist zijn vader natuurlijk wel als hij er niet is, en mij als hij bij zijn vader is. Anderzijds is het nu wel rustiger, ook voor hem. Niet dat wij ruzie maakten waar hij bij was maar ik denk wel dat kinderen de spanning ook voelen.
Ik heb weleens gelezen dat kinderen eigenlijk nooit gelukkiger uit een scheiding komen (behalve als er sprake was van ernstig huiselijk geweld) en dat geloof ik wel. Ze moeten dan toch op bijna elk moment één van de ouders missen.
Mijn ex en ik zien elkaar nog wel meerdere keren per week met onze zoon erbij en ik merk wel dat hij dat fijn vindt.

Hopelijk komen jullie er samen uit Addiction.

Ik ben absoluut gelukkiger dan toen ik getrouwd was. Ik heb mezelf terug gevonden, cijferde mijzelf helemaal weg in ons huwelijk en vooral op het einde toen het al mis dreigde te gaan en ik de boel wilde redden.
Mijn zoon heeft geen contact met zijn vader en ik durf te zeggen dat hij nu gelukkiger is met deze situatie als dat hij opgegroeid zou zijn in ons huwelijk. Tussen ruzies en spanningen en een moeder die doodongelukkig is.
Ik geloof dat dat voor een kind funest is.
Ik was ook heel bang voor de tijd daarna, wist niet waar ik zou gaan wonen, hoe het met werk zou gaan etc. Maar ik kon na een tijd terug in onze huurwoning en had na een paar weken al werk via het uitzendbureau. Heb toen 1,5 jaar in een slagerij gewerkt en toen werd mijn contract niet verlengd. Daarna ben ik gaan studeren en werk er freelance bij.
Het is lastig om alles alleen te doen, maar ik heb mijn weg er in gevonden.
Ook vond ik het heel erg dat mijn zoon niet in een gezin zou opgroeien, dat wilde ik zo graag, heb daar ook heel lang moeite mee gehad, maar nu denk ik sinds een paar jaar dat dit gewoon de allerbeste keuze was. We hebben het ontzettend fijn, zijn opa en oma zijn heilig voor hem en zo hebben we toch ons eigen gezinnetje gecreeërd.

Oh ja, heel veel sterkte, heel moeilijk waar je nu doorheen moet.

Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het zo moeilijk allemaal. Als ik luister naar mijn gevoel dan waren we vandaag al gescheiden, maar zo simpel is het natuurlijk niet, zeker niet als je kinderen hebt. Ik zou het zo egoïstisch van mezelf vinden als zij ongelukkig worden door mijn/onze beslissing. Ze hebben nu een normaal gezinsleven, een fijn ruim huis en een vader en een moeder. Als we gaan scheiden zullen we het huis moeten verkopen en allebei een nieuwe plek moeten zoeken. De kinderen zouden bij mij blijven (zijn letterlijke woorden : de kinderen vinden jou toch veel leuker dan mij, dus ik zie ze wel om het weekend). Ik krijg al buikpijn bij de gedachte dat ze in tranen naar hun vader gaan omdat ze mij niet willen missen. (Dit klinkt misschien alsof ik zo'n overbeschermende moeke ben die haar kinderen geen band met hun vader gunt maar dat is absoluut niet zo. De afgelopen jaren heb ik juist geprobeerd die band te versterken en negatief over hem praten zou ik al helemaal niet doen richting de kinderen. Maar op de een of andere manier heeft hij moeite met het tonen van affectie en genegenheid, dat is ook wat mij nu opbreekt in onze relatie).

Maar is een ongelukkige moeder (puur wat betreft de relatie dan) voldoende rechtvaardiging om het leven van 2 kinderen zo om te gooien? Ik kom daar niet uit. Ik zou best in staat zijn om hun belang nog een aantal jaren boven dat vanzelf me te zetten door in deze relatie te blijven als ik wist dat het hun gelukkiger zou maken. En toch....

Ik vraag me inderdaad af met de instelling van de vader hoe het dan voor de kinderen zal zijn. Dat lijkt me bijzonder lastig.
Uiteindelijk zul je toch zelf alleen die keuze kunnen maken denk ik. Wanneer jullie het beide prima vinden om in de relatiebreuk blijven voor de kinderen, dan is dat zo. Ik vraag me af of het niet altijd ergens in je achterhoofd zal blijven zitten of dit het nu is.

Dat laatste heb ik ook heel sterk gehad. Ik wilde mijn geluk ook opofferen voor het "geluk" van mijn zoon. Toch maar in de relatie blijven terwijl ik echt doodongelukkig was. Ik deed al alles alleen, zoon zag vader al weinig. De knoop is uiteindelijk door hem doorgehakt omdat hij een nieuw vriendinnetje kreeg. Ik was er echt kapot van maar na een jaar zag het er allemaal al beter uit en was ik al veel gelukkiger. Nu ik helemaal mijn eigen draai gevonden heb voel ik mezelf ook veel sterker en een betere moeder.

weg

Daarom ben ik ook o.a heel lang doorgegaan. Ik kon het voor mezelf niet rechtvaardigen dat ik hun hele leven op zijn kop zou zetten. Mijn ex dacht daar echter anders over, ging veel vreemd en verbrak de relatie toen zijn scharreltje zei dat ze met hem verder wilde (wat uiteindelijk niet eens gebeurd is ook).

Maar mijn kinderen leden eronder. De buurman zei een paar maanden later dat mijn oudste echt heel bangig en onzeker was in de tijd voor de scheiding. Nu niet meer. Hij is blij dat er geen ruzie meer is.

Ik zit zelf niet in de situatie, maar ik ben wel kind van (geweest). Mijn ouders zijn jarenlang bij elkaar gebleven, terwijl zij niet (meer) gelukkig waren. In mijn pubertijd heb ik mijn moeder gevraagd of ze niet alsjeblieft konden scheiden, de spanning werd me te veel (ik heb hierbij toen steun gehad van een andere volwassene). Ik wil niet zeggen dat je daarom maar moet scheiden of dat het beter zou zijn, maar ik wilde alleen belichten wat een kind kan ervaren als ouders besluiten om bij elkaar te blijven.

Hoewel ik nog niet gelukkig ben, weet ik wel dat t goed is dat ex en ik uit elkaar zijn. Als ik voor mezelf kijk waren we nog bij elkaar omdat ik t eng vond overnieuw te beginnen etc. Maar nu dat is gebeurd ben ik 'blij' dat ik zover ben gekomen.
Qua kinderen weet ik niet. Heb er zelf 1, maar die is nog jong en weet niet beter. Of zij er last van gaat krijgen weet ik niet

Ikzelf ben er vrijwel meteen gelukkiger van geworden, de koek was voor ons beiden echt helemaal op.

Op de kinderen heeft het denk ik weinig invloed, ze zien ons beiden bijna elke dag en we wonen letterlijk om de hoek bij elkaar dus de andere ouder is ook dichtbij. Ze waren destijds te jong om er echt wat van te begrijpen en nu is deze situatie gewoon. Met de kinderen in mijn achterhoofd heb ik destijds trouwens de knoop doorgehakt. Ik denk dat dit beter is voor hun. Twee huizen met daarin een gezellige sfeer en twee ouders die nu ze afstand van elkaar genomen hebben weer goed met elkaar door een deur kunnen. Alternatief was allemaal samen in een huis met twee ouders die niet meer van elkaar houden. En op een gegeven moment zijn ze wel oud genoeg om daar wat van te merken.

Financieel red ik het goed. Wel een stapje terug moeten doen en ik denk dieper na over uitgaven die ik doe. Verder kan ik me gewoon nog wat luxe permitteren, zoals vakanties. En andere luxe niet, we hebben bijvoorbeeld geen televisie en het huis in ingericht met kringloop en Ikea. Keuzes maken eigenlijk dus, maar vind ik geen probleem.

Wat ik echt zwaar vind (niet zozeer tegenvallen, ik wist het van tevoren) is hoeveel tijd alles samen kost en hoe weinig tijd ik daardoor voor mezelf heb. Ik zorg veruit het meeste voor de kinderen want mijn ex wil fulltime blijven werken. En daarnaast moet ik ook de kost verdienen waardoor ik eigenlijk altijd bezig ben. Soms zoveel dat ik er slaaptekort van krijg en dan ga ik me helemaal beroerd voelen. Dat hoor ik ook wel van veel alleenstaande moeders.

Ligt er denk ik echt aan hoeveel je kinderen je hebt en in welke leeftijd. Heb er zelf drie onder de zes, maar als je bijvoorbeeld twee kinderen hebt die naar de basisschool gaan, is dat al anders. En die drukte is sowieso ook tijdelijk.

Veel succes met je beslissing.

Een hele dikke knuffel voor jou. Geen tips, ik ben de eeuwige vrijgezel. Is er echt geen hoop meer? Ik vind jullie zo leuk samen!!

Als je bent wie ik denk tenminste.. Ik ga nu twijfelen..

Je hebt het nu onder je eigen naam gepost, volgens mij was dat niet de bedoeling toch?? Heel veel sterkte met de beslissing...

Volgens mij is dit niet de eerste keer dat jullie in zo'n situatie zitten toch? Het is jammer dat je er nu weer in zit, maar ik ben er van overtuigd dat kinderen weerbaar zijn en wel weer wennen aan de nieuwe situatie. Mits de ouders wel normaal met elkaar om kunnen gaan na de scheiding.

Heel veel sterkte!

Nee dat was absoluut niet de bedoeling...Ik heb de burgemeesters gevraagd het bericht te verwijderen. Voor wie het wel gezien heeft: ik hoop dat jullie die informatie voor jezelf houden. Zo dom echt

Ja dat klopt Prosecco. We hebben eerder op het punt gestaan uit elkaar te gaan. Feitelijk gaat het al 4 jaar niet goed. Met ups en downs en tegenwoordig bijna een aaneenschakeling van downs. Als het nou een tijdelijke dip was...maar ik wil gewoon niet nog vier jaar in een ongelukkige relatie zitten. Als het met therapie niet beter wordt dan moeten we daar denk ik onze conclusies uit trekken.

Heel veel sterkte. Ik kreeg al een paar keer de vraag of ik dit ben. Maar dat ben ik niet. Al zitten wij op het moment in crisis. Wij zijn, zover het lukt aan het praten, praten, praten afspraken maken en naar elkaar aan het luisteren.

Ik heb het gezien, sterkte ermee.

Het is in ieder geval wel positief dat hij nu mee wil naar therapie. Dan weet je in ieder geval dat je er alles aan gedaan hebt mocht het alsnog mis gaan.
Maar mocht na de therapie blijken dat het er gewoon niet meer is, is het denk ik belangrijk om toch voor jezelf te kiezen. Zolang je de kids met liefde opvoed komt dat heus wel goed!

(Ik zal mijn mond houden)

Ik denk dat je er als kind juist ook wat van meekrijgt als de ouders bij elkaar blijven puur voor de kinderen.

Mijn vriend vind ik daar wel een goed voorbeeld van. Zijn ouders zijn eigenlijk altijd bij elkaar gebleven vanwege de kinderen en omdat het zo hoorde denk ik. Wellicht mede hierdoor heeft het hebben van een relatie bij hem best wel een deuk opgelopen. Hij geeft het zelf ook aan dat het mede komt doordat hij vanuit huis niet heeft meegekregen hoe het hebben van een goede relatie is. Dat vindt hij, maar ik ook, soms best wel erg lastig!

Dus ondanks dat jullie het vast heel erg goed bedoelen is het denk ik ook geen goede beslissing om maar tot in den treuren bij elkaar te blijven. Als kind is het later ook niet leuk om te horen denk ik dat je wellicht gewacht hebt met uit elkaar gaan totdat de kinderen oud zijn/het huis uit zijn. Daarnaast zijn jullie nog zo jong. Het leven duurt nog zo lang. Als het echt niet meer werkt tussen jullie dan is dat heel erg verdrietig voor iedereen, maar is het juist wel mogelijk om in de toekomst wel weer gelukkiger te worden. Alleen of met een eventuele partner.

Veel sterkte!