Ik vind 't zo moeilijk..

08 Jan 2015 14:47 door ChiQ

Even een korte inleiding. Sinds Julian is geboren 'zeurt' mijn man om een tweede. Hij krijgt het liefst nog twee, of nog drie. Maar ik neig steeds meer naar één. We hebben godzijdank Julian mogen krijgen. Dat ging zoals de meeste wel weten snel maar niet bepaald via een leiendakje. Mijn zwangerschap was opzich ook prima. Maar als ik denk aan die eerste periode met een kleine baby draait mijn maag zich om. Ik vond het zó zwaar. I think it's save to say dat ik Julian zo aan iemand had meegegeven in die tijd. Als ik hem bij mijn moeder had gebracht was ik zo happy en mezelf dat ik verdrietig en chagrijnig werd als ik hem weer ging halen. Ik voelde me zo ongelukkig en zo gestressed dat mijn haar uitviel en ik als zombi door het leven ging. Hij huilde zoveel dat ik van wanhoop hem wel wat kon aandoen. Ik voelde me ook helemaal niet zijn moeder. Ik was bang en angstig en vooral héél erg moe en uitgeput. Daarna ging het langzaam beter maar ik heb zoveel topics geopend in die tijd. Ik herinner me zijn babytijd als overleven. Ik wilde niet meer voor hem zorgen. Hij sliep niet en huilde de hele dag. En nog steeds zijn er dagen dat ik blij ben dat het bedtijd is maar dat is natuurlijk normaal.

We hebben veel ruzie hierover. Ik kan en wil die eerste periode gewoon echt niet. Het is zelfs zo erg dat ik als ik zwangere vrouwen zie meteen denk: zo jij gaat een kutperiode tegemoed! Vroeger vond ik baby's schattig en lief nu vind ik het jankende monstertjes en ik snap dan niet dat iemand een tweede of derde wil haha. Hoe kom ik hier nou uit? Zou het een postnatale depressie geweest kunnen zijn? Moet ik hier met iemand over praten? Ik ben gewoon niet in staat ook maar te denken aan een tweede laat staan krijgen. Mijn man snapt dit niet. En vindt dat we op zijn minst moeten proberen er nog een te krijgen.

Is dit herkenbaar? Hoe ga je ermee om als je partner meer kindjes wil en jij niet (of andersom?) bleh! Ik vind het maar ellendig. Het is zelfs zover dat mensen vragen wanneer de tweede komt en mijn man zegt: ja tijd voor een broertje of zusje en ik: eh, nee we laten het hierbij.

08 Jan 2015 14:57 door Laced

Ik had al heel vroeg de wens voor een tweede kindje, mijn man daarentegen niet. Hij heeft heel lang het gevoel gehad dat het met 1 kindje klaar was. Toen Levi 2,5 was begon het bij hem weer te kriebelen en toen zijn we er weer voor gegaan. Ik heb het in die periode heel moeilijk gehad om andere zwangere vrouwen te zien, maar ik vond het belangrijkste dat we samen de keuze zouden maken voor een tweede kindje. Hoe diep mijn wens ook zit/zat, we moeten er samen achterstaan. Julian is pas 2 toch? Misschien komt dat gevoel wel over een (paar) jaar.

Jullie hebben een zwaar traject doorlopen waaruit Julian is geboren. Dat gaat je natuurlijk ook niet in de koude kleren zitten.

08 Jan 2015 15:01 door Anoniem140

Ik herken het niet want ik heb geen partner dus die "strijd" is niet aan de orde. Ik zou wel aangeven aan je man dat je wil dat jullie samen een standpunt innemen naar buitenstaanders. Dus niet dat hij zegt dat het inderdaad tijd word voor een broertje of zusje en jij zegt dat je het liever niet wil. Lijkt mij dat je dat het gevoel geeft geen kant uit te kunnen.
Dat gevoel dat je Julian zo aan iemand mee gegeven zou kunnen hebben herken ik wel. Voor mij waas het ook een "vreemde" baby en ik heb echt heel erg aan hem moeten wennen. Dat overweldigende moedergevoel waar mensen het altijd over hebben had ik echt niet de eerste weken na de geboorte.

08 Jan 2015 15:01 door Anoniem159

Ik denk dat het heel goed zou zijn om hier eens met iemand over te praten inderdaad. Zoals jij de eerste tijd met een baby schetst, zo 'hoort' het niet te gaan.

Dat is dan de eerste stap. En verder, een kind blijft natuurlijk niet altijd baby, dus je kunt je keuze voor een tweede of niet, niet volledig baseren op het feit dat de eerste tijd in jouw beleving één groot drama is.
Verder zijn er een hoop voors en tegens te noemen, niet alle baby's huilen zoveel, etc.

08 Jan 2015 15:10 door Anoniem275

Ik zou het sowieso even met hem hebben over dat hij tegen anderen zegt dat hij wel een tweede wil. Voor jou is het extra confronterend als je dan steeds weer moet zeggen dat je het (nog) niet wilt..

Verder vond ik die eerste maanden ook zwaar en ik had nog niet eens huilbaby's. Een vriendin van mij heeft twee kinderen, de oudste was een echte huilbaby, maar de jongste is compleet het tegenovergestelde. Makkelijker kan niet volgens mij.. Dus gelukkig kan het ook zo, is het geen garantie dat de tweede weer net zo is..

08 Jan 2015 15:18 door Anoniem97

Maar afgezien van die babytijd, zou je dan nog een kindje willen?

08 Jan 2015 15:27 door Anoniem 82

Met iemand gaan praten over die tijd lijkt me sowieso niet slecht, het klinkt als een hele heftige periode en wie weet helpt het toch om het nog wat beter te verwerken.

Verder eens met een aantal andere dames, het lijkt me niet leuk om zo voor het blok te worden gezet tegenover anderen. Ook al zijn je man en jij het nog niet eens, misschien toch even overleggen over wat je tegen anderen kunt zeggen, dan hoef je je ook niet zo geconfronteerd te voelen.

En afgezien van de babytijd, zou je dan nog een kindje willen? Want de babytijd duurt natuurlijk even, maar gaat weer voorbij. Je zou eens goed kunnen denken of je afgezien van die babytijd toch nog open zou kunnen staan voor een kindje of niet. En alle tijd nemen die je nodig hebt. Mochten jullie het niet eens worden, dan zullen jullie er toch op de een of andere manier een weg in moeten vinden.

08 Jan 2015 15:31 door Steep

Ik kan me je topics nog wel (vaag) herinneren indd. Misschien kun je er nog met iemand over praten of alles op papier zetten? De vraag van Gaia vind ik ook wel belangrijk.

Ik denk dat mijn man en ik ook in een soortgelijke situatie terecht gaan komen (maar wij hebben dan geen ervaring met de mm). Hij wil er graag 1 a 2 bij, terwijl ik denk nooo way José. Mirthe heeft de eerste weken alleen maar gehuild en sinds een paar maanden kan ik zeggen dat ik het leuker vind, makkelijker, ritme heb. Ik weet ook dat ik veel meer hulp had moeten vragen van buitenaf zodat ik even kon bijtanken.

08 Jan 2015 15:33 door Happydobby

Ik wilde ook lang geen tweede kindje, vond de bevalling zoals hij ging vreselijk en M huilde ook vaker/sliep weinig overdag. Helaas is vandaag mijn jongste 1 geworden en ik vind het echt jammer, hij was zo makkelijk, huilde nauwelijks.

Ik hoop dat jullie eruit komen. Heb je nog bevruchtingen over van de vorige keer?

08 Jan 2015 15:35 door Anoniem205

Zoals jij het schetst, met huilende monstertjes, zo zou het natuurlijk niet moeten zijn. Een pnd zou zomaar kunnen, maar ik ben geen arts en kan dat ook niet zomaar zeggen. Met iemand hierover praten kan absoluut geen kwaad, begin eens bij de huisarts?

Lijkt me een moeilijke situatie, vooral omdat je man al tegen anderen zegt dat "het tijd wordt voor een 2e". Leuk dat hij dat zegt, but it takes two to tango.... De vraag van Gaia vind ik ook een goede!

Succes met deze situatie!

08 Jan 2015 15:40 door Susan

Persoonlijk vind ik dat hij gewoon moet respecteren dat je, in elk geval op dit moment, geen tweede wil. Als het andersom was geweest had jij dat ook van hem moeten respecteren. Natuurlijk mag hij zijn wens uiten en ook zijn teleurstelling als jij er niet in mee wil gaan (al vind ik de timing nu eigenlijk wel heel beroerd en vind ik eigenlijk dat hij er sowieso een tijd gewoon NIET over zou moeten beginnen) maar uiteindelijk moet je er allebei achterstaan als je voor een tweede gaat. Dat je "op z'n minst moet proberen een tweede te krijgen" vind ik echt kant noch wal raken. Je moet helemaal niks.

Uit eigen ervaring: ik wilde graag een derde, mijn man niet, en ja, daar hebben we wel gesprekken over gehad, daar ben ik teleurgesteld over geweest, dat heb ik ook laten weten, maar ik heb wel altijd begrepen dat als het bij hem nee zou blijven, dat de doorslag zou geven, want je kunt nou eenmaal niet voor een kind gaan als een van de twee het niet wil. In dit soort gevallen is het toch, hoe lullig ook, degene die niet wil die aan het langste eind trekt.

Bij jullie heb ik ook nog het gevoel dat jouw man zich wel erg weinig lijkt te realiseren dat het allemaal op jouw bordje komt. Jij moet weer die vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan, de zwangerschap, de bevalling, jij bent thuis met twee kinderen terwijl hij op zijn werk lange dagen maakt en het voor jou nog zwaarder is dan de eerste keer doordat je er twee hebt en niet meer je moeder hebt om op terug te vallen, en ook nog eens dat grote verdriet te verwerken hebt wat de eerste keer niet speelde. Ik denk dat je er heel verstandig aan doet om naar je gevoel te luisteren en het zou fijn zijn als je man zou stoppen met drammen en meer achter je zou staan.

08 Jan 2015 16:39 door Anoniem92

Je weet hoe een struggle we met Loïs hebben gehad, maar ik wil je toch meegeven dat hoewel ik de zwangerschap wederom echt klote vond, we nu wel echt compleet voelen met Kate, en Kate een compleet ander kind is dan haar zus. Als je zo'n tornado in huis hebt, kan het gewoon ook niet heel veel erger, zo moet je maar denken. En de eerste tijd met Juul heb je ook overleefd, dan komt dit ook wel weer goed.

Het is wel echt heel leuk om te zien wat je nog een keer kan bekokstoven samen, en dan de interactie tussen je kinderen te zien.

08 Jan 2015 17:12 door Anoniem124

Eerlijk topic dit. Ik vind het allereerst echt een goede stap van je dit 'hardop' te denken. Dat betekent dat het voor jou serieus zo voelt en nu dus een issue is.

Ik spreek je wel eens en ik lees je topics altijd en ik moet zeggen dat in de periode dat ik zelf met mijn postnatale depressie zat ik het gevoel had dat jij met hetzelfde worstelde en je wellicht ook zo voelde als ik destijds op bepaalde vlakken.

Je was inderdaad makkelijk zwanger, je zegt je zwangerschap was ok maar ik weet niet Chiq...je voelde je misschien wel schuldig bij al die emoties die je desondanks voelde het eerste jaar omdat je het gevoel had dat je dankbaar MOEST zijn voor je zoon. Omdat het toch allemaal gelukt was. Kan het zijn dat je nooit aan je negatieve gevoelens hebt toegegeven? Omdat je pressure voelde gewoon blij te zijn, omdat het jou zomaar toch gegund was, die baby? Ook al zijn er vrouwen die nooit mama mogen worden...ik denk dat ook jij een zware tijd hebt gehad. En nu hebt, om andere redenen.

Ik zou een nadenken over de vraag of je geen baby wil of geen kindje meer. Als je meteen een kleuter zou krijgen, hoe zou je je dan voelen? Praat er eens open met je man over en laat het dan even rusten. Tegenwoordig krijgen vrouwen vaak snel kindjes achter elkaar maar tussen mijn broer en mij zit 5 jaar. Je kan hier nog best even tijd voor uittrekken denk ik. Wellicht verandert je gevoel of weet je het juist echt zeker.

08 Jan 2015 17:26 door anoniem203

Ik heb bij de eerste dezelfde gevoelens gehad als jou ChiQ en achteraf gezien had ik ook een pnd (is bevestigd). Onze jongste is nu 10 maanden en dat gaat prima. Ik voel me anders en het gaat opzich allemaal wel goed. Alleen als slaapgebrek om de hoek komt kijken of we zijn aan het tobben met ziek zijn (zoals op dit moment) voel ik me soms heel soms weer heel even als 4 jaar terug. En ja dat is confronterend en kut. Maar zodra dit alles weer voorbij is gaat het beter dat weet ik zeker. Ik sta nu veel steviger in m'n schoenen dan toen en mijn gevoel voor mijn beide kinderen is godzijdank ook beter.

De tweede zal dus ook vaak genoeg zulke momenten met zich meebrengen net als bij de eerste. Alleen weet je nu meer als bij de eerste en ben je niet zo onzeker. En het is zeker even door de zure appel heen bijten soms. En ja wat voor keuze maak je dan? Maak je de keuze dat je voor een tweede gaat hoort die zure appel, slapeloze nachten, moeilijk gedrag van de eerste, het jengelen etc er gewoon bij en heb je die maar te accepteren de eerste tijd. Wil of kan je dat niet opbrengen? Doe het dan niet en hou het dan bij 1 kind.

08 Jan 2015 19:18 door Anoniem85

Heel herkenbaar. Toen m. 10 maanden was ben ik hulp gaan zoeken. Diagnose, depressie. Jaar lang in therapie geweest rn nu klaar voor een kindje. Ik zie nog wel heel erg op tegen de eerste maanden, maar ik weet nu wel wat ik zelf anders kam doen.

08 Jan 2015 19:26 door Ayla

Niks meer aan toe te voegen en ook eens met de rest.

Wel nog even iets bij wat Ava zegt, ik ben nu ook een stuk minder onzeker als bij Elena, volg echt mijn gevoel, en mijn gevoel heeft nu steeds weer goed gezeten. En ik durf op dat gevoel te vertrouwen.

08 Jan 2015 19:46 door Anoniem211

Eens met Susan. Ik vind het best respectloos dat hij er zo over door blijft gaan terwijl hij weet hoe je je gevoeld hebt en wat je hebt doorstaan. Dat was niet niks, ga er maar aanstaan.

Als jouw gevoel nee zegt, dan is het nee Chiq. Of je man , je tante, je buurvrouw etc iets anders beweert maakt jouw gevoel niet anders

08 Jan 2015 19:47 door Bonheur

Maar het kan toch ook gewoon zo zijn dat je echt geen tweede wilt? Of zie je alleen maar op tegen de baby periode?

Ik wil absoluut geen tweede, ik kan dat zowel geestelijk als lichamelijk niet aan. Mijn dochter is 4 jaar en ik vind het nog steeds zwaar, ik ben zo blij dat ik gewoon eigen tijd heb als zij op school zit.

Mijn vriend vind het overigs prima. Hij heeft ook niet echt de behoefte aan een tweede.

08 Jan 2015 21:29 door Fiene

Wat lastig voor je. Ik herken het helemaal. Als ik een jong baby zie of hoor dat iemand bijna moet bevallen denk ik ook soms arme mensen..wat ben ik blij dat ik daar toch helemaal klaar mee ben. N was eigenlijk een enorme makkelijke baby maar ik ben zo blij dat we dat allemaal gehad hebben.

Als man een derde zou willen, wat niet meer kan maar oké, of ik zou ongewenst zwanger raken zou ik het niet houden. Heel hard misschien maar een baby wil ik nooit meer van mezelf.

08 Jan 2015 22:34 door Olíve

Jeetje wat heftig chiq! Het is duidelijk. Op dit moment schreeuwt alles in jou dat je geen tweede kindje wilt! Die kan er dan dus ook niet komen. Het is zo'n verschrikkelijk heftig jaar voor je geweest zo te horen dat het toch eigenlijk gewoon heel erg grensoverschrijdend zou zijn om nu voor een 2de te gaan? !

Dat is heel klote voor jouw man. Ja. En het is ook heel klote voor jou dat hij eigenlijk gewoon over jouw grenzen heenwalst omdat hij een tweede wil. Ik schrijf het nu heel kru op maar dat komt omdat ik het zo belangrijk vind dat je bij je eigen grens blijft.

Therapie lijkt me een hele goede, of anders maatschappelijk werk want of je nou een pnd had of niet, je bent wel heel erg zwaar overspannen geweest en krijgt dit gevoel weer terug als je een hoogzwangere vrouw ziet. Hoe lekker zou het zijn als je van dat gevoel af zou kunnen komen!

Succes in ieder geval!

08 Jan 2015 22:39 door Susan

Het is geen slecht idee om in therapie te gaan, gezien alles wat je voor je kiezen hebt gehad en nog steeds hebt, maar dan niet met het doel om straks wel een tweede te willen, want de kans bestaat dat je dat ook na therapie nog steeds niet wil omdat je het gewoon liever bij J houdt. Ik vind dat je er ook niet aan voorbij moet gaan dat die kans bestaat, dat je gewoon echt niet een gezin met meerdere kinderen wil. Ik zou het eventueel willen van nog een kind dus ook niet als doelstelling nemen. Misschien verander je van gedachten en dan is het nog vroeg genoeg om daar iets mee te doen, maar ik zou er rekening mee houden dat het ook kan dat het niet zo loopt.

08 Jan 2015 22:42 door Olíve

Susan schreef:Het is geen slecht idee om in therapie te gaan, gezien alles wat je voor je kiezen hebt gehad en nog steeds hebt, maar dan niet met het doel om straks wel een tweede te willen, want de kans bestaat dat je dat ook na therapie nog steeds niet wil omdat je het gewoon liever bij J houdt. Ik vind dat je er ook niet aan voorbij moet gaan dat die kans bestaat, dat je gewoon echt niet een gezin met meerdere kinderen wil. Ik zou het eventueel willen van nog een kind dus ook niet als doelstelling nemen. Misschien verander je van gedachten en dan is het nog vroeg genoeg om daar iets mee te doen, maar ik zou er rekening mee houden dat het ook kan dat het niet zo loopt.

ik weet niet of je reqgeert op mijn laatste stukje maar ik had het over dat Chiq door therapie van het nare gevoel kon komen dat ze het eerste jaar had en nu krijgt wanneer ze een zwangere vrouw ziet.

08 Jan 2015 23:01 door Susan

Ik snap dat jij dat niet bedoelt, maar ik zou wel bang zijn dat haar man dan wel het idee krijgt dat ze het na die therapie wel zal willen, hij heeft zich blijkbaar heel erg in het idee van een tweede vastgebeten.

08 Jan 2015 23:02 door ChiQ

Bedankt voor jullie reacties. Ik wil inderdaad geen tweede omdat ik gewoon baby's heel lastig vind. Als ik terug kijk was Julian ook zo twee jaar maar natuurlijk zijn dat heftige momenten geweest. Charles heeft wel een punt, ik was zo gefocussed op het krijgen van een kind dat ik mezelf totaal geen ruimte gunde om te beseffen dat het ook zwaar kan zijn. Ik dacht niet aan slapeloze nachten want he, laten we wel wezen, je weet pas wat het is als je eenmaal een kindje hebt. Julian werd geboren met een keizersnee, ik moest 3 dagen in het ziekenhuis blijven waarbij ik echt aan mijn lot werd overgelaten in de nacht door die afschuwelijke verpleegsters. Ik voelde me zo alleen, ook daarna heb ik me heel erg alleen gevoeld. Man ging meteen weer aan het werk en ik zat dag in dag uit (hij werd 3 januari 2013 geboren) daarna volgde een lange tijd van sneeuw waardoor ik geen kant op kon. Julian huilde véel en hard. Zoveel dat ik hem niet eens meer wilde troosten waardoor hij natuurlijk nog meer ging huilen. Nu is het mijn beste vriendje en we hebben het te gek samen echt twee handen op een buik maar ik herinner me de nachten dat hij hazedutjes deed. Ik had dus dag en nacht geen rust.

Wat mijn man betreft, hij heeft het superdruk. Hij heeft meerdere bedrijven en die lopen goed maar het zuigt ook energie. Hij is echt een te gekke papa voor Julian en ik moet zeggen zodra man thuis is duikt hij op Julian en speelt onophoudelijk met hem tot het bedtijd is. Mijn man heeft geen volle broers of zussen, wel een halfbroer maar ja die kende hij tot hij 25 was niet. Hij heeft ook geen normaal gezinsleven gekend (is opgevoed door zijn oma) en hecht daar extreem veel waarde aan. Hij heeft een broer of zus erg gemist en toegegeven; nu mijn moeder zo ziek is ben ik dankbaar voor mijn broertje en zusje omdat je daar gewoon veel mee kunt bespreken en de zorg kan verdelen. Mijn man is erg makkelijk. Die zegt gewoon: we nemen wel een au pair als je het zwaar vindt voor een baby te zorgen maar dat is ook geen ideale situatie.

08 Jan 2015 23:04 door ChiQ

Susan schreef:Ik snap dat jij dat niet bedoelt, maar ik zou wel bang zijn dat haar man dan wel het idee krijgt dat ze het na die therapie wel zal willen, hij heeft zich blijkbaar heel erg in het idee van een tweede vastgebeten.

Nee dat niet hoor. Hij is niet gek. Het is een terugkerend issue en ik snap dat hij er niet zomaar opgeeft en zich er bij neerlegt en denkt: goh, ze wil niet dus dan niet. Zo steekt hij niet in elkaar.

Welkom op Zeg maar Yes!

Ik vind 't zo moeilijk..

Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Re: Ik vind 't zo moeilijk..

Wie is er online?