Wat lastig dat je je zo voelt zeg! Misschien toch veel over praten en eigenlijk is het toch ook wel fijn dat je er niets van geleden hebt toch?

Ik heb twee keer eigenlijk het gevoel gehad dat het '' een eitje'' was. Ik vond het wel zeer doen maar bijna dood heb ik ook nooit gevoeld. Na beiden bevallingen ben ik alleen onder de douche gegaan en voelde me ook prima. Ik heb ook nooit gedacht van ben ik nou net bevallen. Ik voelde me prima en deed alles zelf weer.
Ik moet dan wel zeggen dat ik zelf niet zoveel heb verder met een bevalling, het is noodzakelijk maar verder...

Ben 3 keer heel snel en bijna pijnloos bevallen. Met die andere 2 had ik totaal geen moeite maar dat ging ook volgend mijn plan.
Nu heb ik i korte tijd zo moeten omschakelen. Eerst van thuisbevalling naar ziekenhuis bevalling en van 3 dagen na 3 uur...

En iedereen zegt "nou, dat os toch fijn, z'n bevallimg"? Ik vind dat dus van niet...

Heb je het bevallingsverslag gekregen kwak? Misschien helpt het als je het hele verhaal uitgebreid uitschrijft. Nu heb je het redelijk feitelijk geschreven, misschien helpt het als je met name je emoties beschrijft, hoe dingen voelden (emotioneel én fysiek) en hoe jij het ervaren hebt.

Kwak het komt op mij over alsof je graag onder controle wilt houden en dat dit nu niet is gelukt, klopt dit? En dat het hem vooral zit in het omschakelen waar je wellicht een beetje in blijft hangen? Dit is trouwens niet vervelend bedoelt maar meer een observatie.

.

Ik heb mijn bevalling ongeveer net zo ervaren als jij. Bij de jongste heb ik ook niet veel pijn gehad en de bevalling ging snel. Het enige waar ik wel veel last van gehad heb is de knip, maar daar had ik de dagen na de bevalling last van en niet met de bevalling zelf.
Voor mijn gevoel was ik 'ineens' bevallen en dat klopte ook niet met wat ik van tevoren in mijn hoofd had.
Ik heb het ook nog wel een tijd niet fijn gevonden om aan de bevalling terug te denken, ik vond het geen fijne bevalling. Ik doe liever de bevalling van mijn dochter nog een keer over, waar ik wel een paar uur pijnlijke weeën bij had.
Hier hielp het ook om vaak over de bevalling te praten en het werd met de tijd minder.

Maar wat vind je er niet fijn aan? Is het gewoon psychisch te snel gegaan of is het echt dat je je zo had voorbereid op pijn/overleven en dat het nu snel en vrijwel pijnloos ging. Ik zou nu ook willen zeggen, hartstikke fijn toch? Maar probeer te begrijpen wat er dan niet fijn aan voelt.
Sterkte iig.

Ik heb een postnatale depressie opgelopen bij de eerste bevalling (achteraf met een traumatische ervaring erbij) en bij de tweede exact zo. Hiervoor 5maanden lang hele intensieve therapie gevolgd.

Ik zou bijna zeggen dat ik er juist voor zou tekenen, maar dat komt omdat ik de andere kant heb meegemaakt. Helse weeënstorm die een paar uur duurde, waarschijnlijk veroorzaakt door de opwekkers op standje turbo. Dacht inderdaad nog net niet dat ik dood zou gaan. Maar ik snap je gevoel wel, want ik heb ondanks dat ik het tegenovergestelde heb ervaren ook alles wel een beetje moeten verwerken. Ik heb bij beide bevallingen een soort verslag gemaakt van hoe het gegaan is. Zowel voor later, als een stukje 'verwerking' voor zover van toepassing. Dat en er veel over praten (met name de laatste keer dan, eerste keer was niet zo heftig) heeft voor mij geholpen om het een plekje te geven. Maar lijkt me inderdaad wel een aparte ervaring, zonder het te verwachten nagenoeg pijnloos bevallen. Kan me wel voorstellen dat je je daar helemaal niet op instelt vooraf.

Mijn jongst was er binnen 15 minuten na het breken van mijn vliezen, daarvoor had ik ook praktisch geen pijn. (Die 15 minuten waren overigens wel een hel) maar ik heb dat ook echt moeten verwerken. Heeft best een tijd geduurd. Veel praten en het de tijd geven was hierbij voldoende.

Het moeten wennen aan het idee dat het niet thuis kan is best moeilijk! Ik had langer de tijd om eraan te wennen. Voelde voor mij wel even als een soort rouw! En ik moest eerder afscheid nemen van mijn zwangerschap, waardoor alles me een beetje overviel! Ik heb erover gepraat en ook echt af en toe een traantje gelaten. Het had ook tijd nodig om nog aan het idee te wennen dat het anders liep dan verwacht. Praat erover en geef het tijd! En huil als je je er rot om voelt is mijn advies.

Ik heb best een hele tijd last gehad van mijn laatste bevalling (stortbevalling-ervaringen-t9876-25.html). Inmiddels heb ik het wel een plekje kunnen geven, maar ik vind het wel nog steeds heel jammer dat ik door de snelheid van alles de bevalling niet bewust heb mee gekregen. Terwijl ik juist zo uit zag naar de bevalling en de eerste ontmoeting met ons kindje, doordat ik dat bij luuk zo'n mooi moment vond en nog precies herinner...

Ik zou het vooral de tijd geven. Probeer los te laten dat je blij zou moeten zijn met je snelle pijnloze bevalling. De pijn en tijd bij een bevalling zijn naar, maar hebben wel een functie. Als je dat niet doormaakt mis je gewoon een stuk bevalling. Lijkt mij niet gek dat dat best moeilijk is

Hier rommelde het bij de derde ook al een week of twee. Volgens de vk iedere keer voorweeen. 2 dagen voor de uitgerekende datum rommelde het wat meer en is de vk 's ochtends langs geweest om te strippen. Dit deed ook niet wat het moest doen. 'S middags om 15.50 heeft ze m'n vliezen gebroken en om 16.12 was ze geboren. Ik geloof niet dat ik ooit zo hard geschreeuwd heb toen ik alleen onder de douche stond. Vervolgens hebben ze me nat onder de douche vandaan gehaald en op bed gelegd terwijl het hoofdje al kwam. Ik heb haar zelf aangepakt want de vk had het druk met alles klaarzetten omdat de kraamverzorgster er ook nog niet was. Gelukkig is het de derde en heb ik mezelf van te voren goed ingelezen omdat de 2e er in 2,5 uur was. Bij elkaar heeft het nog geen half uur geduurd om van 3cm naar kindje geboren te komen. En geen scheurtje aan over gehouden. De volgende dag liep ik alweer rond of er niets gebeurt was, ik kon m'n eigen broeken alweer aan en niemand die aan me zou zien dat ik 24 uur daarvoor nog hoogzwanger was.

Ik heb het ook als best traumatisch ervaren. Omdat ik nat op bed ben gelegd en de vk het druk had was niet alleen ik koud maar M. ook. We hebben daarna samen onder een dik dekbed gelegen met de airco op 26 graden om warm te worden. Het eerste uur kon ik alles ook gewoon helemaal niet bevatten, ik bleef maar herhalen dat het zo snel was gegaan. M'n vriend wist van schrik niet wat ie moest en is beneden gaan zitten terwijl ik boven lag. Normaal hoor je het eerste uur te genieten met je nieuwe gezinnetje. In plaats daarvan kon vader alleen nog voor zich uit kijken en was ik aan het vechten om mezelf en baby warm te krijgen. Om 15.40 was ik nog aan het appen met m'n vader die met de oudste naar een pretpark was dat het nog steeds voorweeen waren en de vk straks weer langs zou komen. Drie kwartier later kreeg ie een foto op de app dat ze was geboren. 'S avonds kwam pas het besef 'dit was het dan'

Nu 13 weken later krijgt het steeds meer een plekje en merk ik dat ik het beetje bij beetje aan het verwerken ben. Volgens de vk is het heel normaal dat je psychisch een behoorlijke klap krijgt na zo'n snelle bevalling.

De eerste heb ik, volgens de gyn, ver weg gestopt en nog niet verwerkt. Op zijn aanraden ga ik volgende week naar de huisarts om te zien wat we daaraan kunnen gaan doen. Hij vond mij veel te panisch reageren op een keizersnede. Al denk ik dat het niet de bevalling zelf was, wat het probleem is, maar de periode erna in het ziekenhuis.

Met de laatste bevalling kan ik ondanks dat het 3 dagen duurde en ik een heks van een vk had, heel goed omgaan en goed op terug kijken. De dagen lange weeen hebben mij behoorlijk uitgeput en deden flink pijn, maar toch vond ik dat echt veel prettiger dan naar de ok gaan, open gesneden worden en opeens twee kinderen hebben 10 minuten later. Dit was veel werkelijker.

Niet alleen aan jou, maar ook in het algemeen: Ik vind het wel gek dat de meeste vrouwen het beeld hebben van dat een bevalling hels moet zijn. Met die instelling moet je de bevalling ook niet tegemoet treden, lijkt me. Mensen praten elkaar zo bang altijd...
Het is, denk ik, vooral de controle die je verliest die het onwerkelijk en moeilijk te omvatten maakt. Je lichaam neemt op dat moment alles over en het overkomt je in feite.
Ik zou er vooral veel over praten, met iedereen die het maar horen wil. En het opschrijven. De foto's bekijken. Sterkte in elk geval! Naar dat je het zo ervaart...

Ik ben na 9 maanden na de huisarts gegaan, die stuurde me naar de verloskundige, na daar te hebben gepraat, via huisarts door verwijzing naar een psycholoog.
Dit had ik veeeel eerder moeten doen.
Dan had ik een veel leuker eerste jaar gehad.

Blijf er over praten. Misschien nog een keer met de verloskundige.
Of schrijf het op. Wil ook vaak helpen.
Niet denken komt wel.. niet mee blijven lopen.

Ik vind dat het moet zijn zoals je zegt bijna dood van de pijn wel wat overdreven, net zoals Exo zegt. Mijn bevallingen waren allebei heel goed te doen, alleen bij de oudste twee liter bloed verloren waardoor ik mij de eerste 2,3 weken als een vaatdoekje voelde. Bij de jongste heb ik een paar minuutjes geperst en ook wel even wat eruit gegild toen het hoofdje stond maar als dat het is mag het niet echt een naam hebben.

Ik heb vooral moeite met het feit dat ik zelf niet meer ga bevallen, dat de jongste de laatste baby hier in huis is. Ze wordt veel te snel groot haha. Over drie maandjes is ze al 1 jaar, bah. Al ben ik natuurlijk heel trots dat ze zo'n grote meid wordt, ik zou soms willen dat er een knopje was om de tijd even stil te zetten.

Lastig dat je het zo voelt, praat er inderdaad over.

Ik denk ook niet zozeer dat wordt bedoeld dat het hels moet zijn, maar psychisch is het denk ik wel belangrijk dat een bevalling fases heeft. Duidelijk weeën en dan persen, je leeft ergens naartoe. En daarbij hoort pijn, al dan niet heftig. Maar zoals bij mij, ik had krampen, toen drie goede weeën, toen persdrang en ik perste mee maar ik heb er geen moeite voor hoeven doen om mijn dochter geboren te laten worden, ze kwam gewoon. En dát klopte niet. En er zijn natuurlijk een heleboel situaties waarin een bevalling anders verloopt dan gedacht en dat is ook moeilijk. Ik denk dat het bij een snelle bevalling wel vaak onderschat wordt wat het met een vrouw kan doen.

Als je er echt last van blijft houden is een gesprek met de psycholoog toch niet zo gek Kwak? Misschien dat hij/zij je net even wat verder kan helpen in het verwerkingsproces door wat verbanden te leggen. Als het je niet loslaat zou ik dat gewoon doen.

Ik heb mijn verhaal getypt en gedeeld met veel mensen.
Ik heb een ks gehad en vond dat ik erg gefaald heb omdat het me dus niet gelukt was zelf en alleen maar dacht dat als ik in een arm land of vroeger geleefd had, we allebei dood gegaan waren. Heel deprimerende gedachten dus.
Uiteindelijk heb ik me er maar bij neergelegd en geaccepteerd dat ik er echt niks aan kon doen dat ik maar 3 cm ontsluiting had.

Dan was ik ook dood geweest bij de oudste. Zonder ingreep was het ook fout gegaan en ik ben gewoon natuurlijk bevallen. Gelukkig leven we tegenwoordig in 2015 en in een rijk land. Ookal ben je geholpen, dan nog heb je zélf een kind gebaard. Ook als je een ks hebt gehad. Je buik is opengehaald, je hebt moeten herstellen, je lichaam heeft een kind gemaakt.