Heel herkenbaar.
Ik begin al met zes excuses nog voor ik ook maar richting het onderwerp ga.
Wat bij mij enigszins helpt is het opschrijven. En ook bedenken dat ik de ander ook tekort doe als ik geen eerlijke feedback geef, want dan geef ik de ander ook geen kans om iets te leren/veranderen.
Maar ik vind het ook heel lastig hoor!

Ik herken het een beetje. Ik heb veel last gehad van het rotgevoel waar ik telkens mee blijf zitten en wat mij ook energie koste terwijl de ander van niks wist. Ik heb op een gegeven moment besloten dat als het rotgevoel mij teveel energie kost ik het gewoon moest zeggen tegen de desbetreffende persoon. Het klinkt makkelijk zoals ik het nu typ, maar is het niet. Ik heb helaas niet echt een tip.

Maar in een situatie zoals bij jou en de gastouder zou ik het weer wel durven aangeven. Misschien heeft hij/zij een foutje gemaakt en zou ik hiervoor teveel betalen. In deze situatie zou ik niet het gevoel hebben dat ik de ander zou kwetsen.

Dat je het niet kan is natuurlijk niet waar; het vergt hooguit wat oefening. Er zijn regels voor feedback geven. Google daar anders eens op. Mocht je nou echt er niet uitkomen, qua assertief zijn, zou ik hier begeleiding voor vragen in de vorm van een aantal gesprekken met een psycholoog/gedragstherapeut. Succes!

Izar, ik vind het wel erg ver gaan om n.a.v. 1 berichtje op een forum te concluderen dat Gijs naar een psycholoog/therapeut moet.
Dan moet iedereen naar een psycholoog voor iets dat ie moeilijk vindt.. Vind je het gek dat de zorgpremie zo hoog is?
@ Gijs: ik heb er alleen moeite mee met mensen die dichtbij staan. Omdat ik geen zin in gezeik heb. Ook erg lastig hoor. Als ik iets meld bemoeit iedereen zich er vaak mee. Zoals mn man, die het voor zn moeder vaak opneemt.

Izar zegt niet dat ze dat moet. Izar adviseert het en ik zou dat ook adviseren als iemand aangeeft moeite te hebben op het gebied van assertiviteit. Het levert je namelijk heel veel op. En dat soort gesprekken betaal je overigens gewoon zelf hoor.

Joh, trek het lekker even uit zijn verband Milou. En als je dan al uitspraken doet, ga dan eerst even na of ze wel kloppen ja? Dat soort gesprekken betaal je over het algemeen zelf.

En als iemand last heeft van dit soort dingen, en het hindert je in je normale doen en laten dan is een gesprek bij een psycholoog oid helemaal niet gek. Misschien helpt een paar sessies al, nou, vooral doen dan!

Ohhh zo vreselijk herkenbaar

En ik ben dan ook nog bang dat ze me niet meer aardig vinden ofzo, of wat ze wel niet van me zullen denken..
Ik heb dus ook totaal geen tips voor je...

Ik vroeg me net nog af waarom ik er zo'n moeite mee kan hebben. Moet een aantal zaken regelen voor een evenement en heb daarvoor net wat berichtjes uitgestuurd omdat ik nog wat mensen nodig heb om te helpen. Dan delete ik een berichtje 10 keer en als ik (positief) antwoord krijg ga ik toch tussen de regels door zoeken of ik ze niet lastigval of irriteer. Ik ben dan drukker bezig met aardig gevonden te worden dan het evenement goed opzetten, terwijl ik waarschijnlijk meer gewaardeerd word als dat evenement goed loopt.
Lastigvallen doe ik eigenlijk ook niemand, want ik zoek vrijwilligers, terwijl ik dat vrijwilligen zelf ook al tientallen keren gedaan heb, met plezier.

Er gaan komende jaren nog meer van die evenementen volgen en ik zie het maar als oefening om wat sterker in mijn schoenen te komen staan. Da's ook de hele reden waarom ik die coördinatie op me genomen heb, om meer zelfvertrouwen te krijgen op dat punt. Nu vooral door die zure appel heen.

Ik ben een boek aan het lezen waarin het volgende stukje staat:
"Sommigen zullen misschien niet zo weerhouden worden door de angst voor afwijzing, maar eerder door de angst dat de ander zich afgewezen voelt. Dit is echter een projectie van je eigen angst voor afwijzing. Kijk maar: waarom vind je het vervelend als de ander zich afgewezen zou voelen? Omdat jij je daar dan schuldig over zou voelen en dat is een zelfafwijzing."

Ik vind het ook moeilijk om de waarheid te vertellen of feedback te geven, maar herken mij ook in bovenstaand stukje uit het boek. Als ik het relativeer: ik vul in voor de ander dat ie zich vast gekwetst voelt nadat ik waarheid X vertel, maar weet helemaal niet 100% zeker dat dat zo is, ik denk het alleen. Misschien voelt diegene zich wel opgelucht, of wat anders... En wat dan nog als diegene zich wel gekwetst voelt? Het is het gevoel van die persoon daar hoef ik/jij niks mee. Het gekwetste gevoel kan bij die persoon blijven en diegene komt er vast wel weer overheen.

Zoals Izar zegt valt het wel te oefenen. Als je JOUW mening vol zelfvertrouwen zal vertellen omdat je er volledig achter staat dan zal het je minder/weinig uit maken wat de reactie van de ander is.
Succes!

Heel herkenbaar! En dus ook geen tips helaas.

Gelukkig concludeerde ik dit geheel niet, Milou. Ik wijs Gijs erop dat hier goede begeleiding in is te vinden, indien gewenst. Maar als die drempel te hoog is, geef ik ook als tip regels voor feedback via Google.

Misschien zou je kunnen proberen het te rationaliseren: je zou wel iets heel kwetsende/beledigends/ongenuanceerds moeten zeggen, wil die ander je niet meer aardig vinden. Dat gebeurt niet 'zomaar', omdat jij iets op beleefde wijze aangeeft. En er is ook een onderscheid tussen iets vinden over een persoon of een actie van een persoon. Misschien heb je hier iets aan.

Ik heb hier ook vaak last van, al probeer ik de laatste tijd wel uit mijn comfort zone te stappen. Erg moeilijk, maar het lucht enorm op! Wat ik ook wel eens heb gedaan als ik het echt niet durfde, maar het wel kwijt wilde, was een brief schrijven met alles wat me dwars zat. Daarna moest ik het wel uitspreken en had ik geen keus meer.

Ik had het vroeger ook wel bij mensen die me na stonden. Ik ben in therapie geweest (mede om het verstoorde contact dat er al was) en dat heeft mij prima geholpen. Ik verloochen mezelf niet meer.

Ik heb dit inderdaad precies hetzelfde! Ik probeer er wel aan te werken, maar blijf het lastig vinden.