Dit.

Mijn vriend kende het verhaal tot enkele dagen geleden dus niet.

Maar waarom gen sprookje noemen dan als je het zelf allemaal niet gelooft? Ik vind het voor jonge kinderen zo duidelijk wat het voor een ander kan zijn.

Een sprookje is toch heel anders? Alleen al het ' en ze leefden nog lang en gekukkig'
Dat maakt een sprookje een sprookje!

Ik zeg idd wel een ' soort van sprookje' maar dat dekt voor mij wel de lading. Ik zeg iets van, een soort van sprookje/een heel oud verhaal.

Oké.

Ieder ook zijn eigen natuurlijk, maar ik vraag me af of het hier voor een kleuter nou zo duidelijk van word. Dan vertelde ik nog liever niets, dan iets. Dan wachtte ik wel tot ze een stuk ouder waren, en je het beter uit kunt leggen.

Omdat ik een 'sprookje' oneerbiedig vind klinken voor mensen die wel geloven. Een sprookje is een compleet verzonnen verhaal. En dat is dit voor mij al niet. Ik geloof namelijk best dat er twee mensen op weg waren naar een volkstelling en in een stalletje een kind op de wereld hebben gezet. Ik geloof ook nog dat dat kind een markant figuur was, maar ik geloof ook dat veel gebeurtenissen een eigen leven zijn gaan leiden en dat dat ook allemaal opgetekend is. Dus de kern geloof ik wel, maar niet alles erom heen.
En dat vertel ik ook aan mijn zoon.

Daarom vertel ik hem er ook bij dat het allebei goed is. Mensen die denken dat het echt gebeurd is, dat kan en dat is goed maar ook mensen die denken dat het een oud verhaal is dat is ook goed. Ik ga niet liegen tegen hem over hoe ik er zelf over denk maar wil wel dat hij het allebei respecteert en accepteert.

Ja! (we zijn gelovig).

Nee, dat krijgt hij op school wel mee en anders masr niet. Ik vind het niet heel belangrijk