Ik wil je alleen maar een dikke knuffel geven! en ik hoop dat je snel weer een telefoon hebt zodat je weer mee kunt kletsen. En daarnaast hoop ik dat de kleine dame snel komt zodat je onzekerheid weg is en je gaat genieten van je draakjes!

Zoals je misschien nog wel weet (heb daar ooit ook wel eens een topic over geopend) heb ik hier ook vreselijk last van...
Heel vervelend is het... Vind t wel top dat je verloskundige zo meedenken enzo.

Ik hoop dat jullie meisje zich snel meld! Knuffel!

Vervelend parel!

Ik had dit ook tot de 20 weken echo goed was.
Toen kon ik het naast mij neer leggen.

Ik weet dus ook hoe vervelend en naar dit is.
Ik hoop dat jullie kleine meid snel komt!

Hoi Parel,

Ik ben een meelezer, maar heb hier een aantal maanden terug ook een topic over geopend. Ik heb het dus ook. Ik heb het alleen in zo'n extreme mate dat het bij mij een angststoornis is geworden en ik daarvoor therapie krijg. Ik heb daar vooral geleerd dat het mijn angst is. Dat ik bang mag zijn, dat dat logisch is omdat hetgeen waar je mee bezig bent ook eng is en dat ik moet proberen de angst alleen op mezelf te betrekken en niet op de baby. Met de baby gaat het goed, met mij alleen minder. Door het los te kunnen koppelen en te accepteren dat het er is gaat het beter en zijn de echte paniekaanvallen minder.
Nu kom ik ook in het stadium van minder ruimte (ik ben 36 weken) en ik merk inderdaad dat het me weer meer moeite kost om rustig te blijven. Maar met bovenstaande handvatten kan ik mezelf gerust een paar uur kalm houden waardoor mijn kleine man de tijd krijgt van zich te laten horen en ik weer iets geruster ben.

Kortom, ik weet hoe je je voelt. Het is vreselijk soms. Ik hoop dat je snel bevalt en dan met eigen ogen kan zien dat het goed gaat met je dochter!

Volledig herkenbaar Parel. Ik vond mijn laatste zwangerschap vreselijk. Ik was elke minuut van de dag bang dat er iets mis zou zijn/gaan. Dit heeft echt tot het laatste moment aangehouden. Pas toen ik definitief groen licht had voor een geplande keizersnede (met 41+1) kon ik die angst een klein beetje los laten. Voor mijn gevoel was ik toen pas 'veilig'. Mijn baby zou niet hetzelfde voor zijn kiezen krijgen als mijn oudste en hij zou de volgende dag gehaald worden. Het moest wel heel gek lopen, wilde hij uitgerekend de laatste nacht voor de operatie in mijn buik overlijden. Ik lag immers in het ziekenhuis en kreeg regelmatig een CTG, dus afwijkingen zouden ze zo door hebben. Helaas was mijn angst daarna al snel weer terug, ik heb momenten gehad dat ik amper zijn kamertje in durfde, bang dat hij dood in zijn bedje zou liggen.

Dus nee, je bent zeker niet de enige met die angst. Ik heb zelf alleen wel gemerkt dat er een soort van 'taboe' op rust. 'Je bent zwanger, alles ziet er goed uit, dus waar maak je je druk om'. Alsof je alleen maar mag genieten. Dat idee.

Gelukkig denkt jouw verloskundige goed met je mee. Dat is zo belangrijk en zo prettig. Ik hoop voor jou dat jullie kleintje niet te lang meer op zich laat wachten en dat je al het genieten wat je de afgelopen maanden gemist hebt door je zorgen, vanaf een dikke roze wolk in mag halen.

Ik heb het ook gehad. Heb alleen maar huilend bij de vk gezeten omdat ik zo bang was dat er iets mis was/zou gaan met de baby tijdens de zwangerschap/bevalling.
Toen Mats er eenmaal was, was het direct over.

Het is vet kut nu, maar ik kan dus wel zeggen dat het weer over gaat. Dus laat die baby maar snel geboren worden!

Ik had dat heel erg de eerste weken. Nu gelukkig niet meer en ben ik vol vertrouwen in mijn kindje en mijn lichaam. Maar ik begrijp wel hoe je voelt, vervelend dat je daar last van hebt tot de geboorte. Hopelijk komt je meisje snel en kan je lekker gaan genieten.

Ah, fijn dat er mensen zijn die het herkennen!
Ik had het bij L ook, maar in iets mindere mate omdat ik niet wist wat er komen ging.

Lotte, wat jij zegt doe ik inderdaad al wel. Ik heb goede gesprekken met de verloskundige, die ook aangeeft dat ze alles doen wat ze kunnen (en echt ze zijn fantastisch, de baby doet het ook meer dan goed, niks om ons druk over te maken) en ik moet blijven praten over mijn zorgen, en negatieve gedachtes proberen te parkeren. Dat doe ik nu ook, wat mij veel helpt is dat ik mijn to do list af heb kunnen werken en dus alles 'klaar' is. Een van mijn andere grootste angsten is dat er wat met L. gebeurd of ze er iets van meekrijgt dat wij samen weg zijn om te gaan bevallen en ze helemaal in paniek raakt. Ik wil ook kosten wat kost mijn schoonmoeder buiten beschouwing laten tijdens mijn bevalling, qua oppas etc, en heb dus hierover afspraken gemaakt met vriend en mijn ouders. Die komen meteen zodra ik bel.

Kissyfur, jij had eerst een andere naam toch? En delen ook al een verleden mbt pesten?
Dan kan ik me heel goed voorstellen waarom jij zo bang was, wat jij zegt dat er een taboe op rust merk ik heel erg, niemand neemt je serieus.

Gijs, precies zoals jij beschrijft zit ik idd ook bij de verloskundige, de ene keer meer dan de andere, maar als ik al een rotnacht heb gehad bijvoorbeeld dan ben ik gelijk padje af. Wat jij als laatste zegt dat herinner ik me inderdaad ook bij L, dus dat is wel een hele fijne gedachte!

Verder iedereen bedankt voor de reacties en het begrip!

Ik denk dat iedere zwangere vrouw hier wel in meer of mindere mate last van heeft. Ik heb het zelf niet in extreme mate, maar het schiet bij mij ook wel eens door mijn hoofd. Het is moeilijk, omdat het aan de ene kant allemaal in je eigen lichaam gebeurt, maar je er geen controle over hebt. Ik vind het moeilijk om die controle los te laten. Het is toch MIJN lichaam en MIJN kind, dus ik wil gewoon weten dat het goed is. Niet eens in de maand, maar eigenlijk iedere seconde.

Toch probeer ik het wel los te laten, hoe moeilijk ook, want je hebt er gewoon totaal niks aan om je zo druk te maken. Als het mis is, dan is het mis, daar heb ik nu eenmaal geen invloed op. Stress is ook niet goed voor mijn kind, dus vandaar dat ik er ontspannen mee om wil gaan.

Zo simpel als jij het nu schetst ligt het bij parel helaas niet nougat.

Ik schets niks simpel, zeg juist dat het moeilijk is.

Vind ik wel. Je zegt dat elke vrouw hier in meer of mindere mate last van heeft, en dat je het toch los probeert te laten. Nou dat loslaten lukt Parel niet, en juist daarom is het voor haar zo moeilijk.

Ik denk dat Nougat meer bedoelt dat de ene zwangere de onzekerheden beter kan relativeren dan de ander.
Je hebt er geen invloed op als het mis gaat. Ik kan mij wel voorstellen dat als je moeite hebt om het te kunnen relativeren dat je je beter voelt bij extra controles.

Ik herken het ook wel. Van de eerste keer niet zo, maar wel van de tweede keer. Al met al was het nog te doen, maar heb met vlagen flink last gehad van onzekerheid. Was soms behoorlijk bang dat er iets mis zou gaan met de baby vroeg of laat, en we met lege handen zouden komen te staan. En doordat ik A al had was ik daardoor ook voor andere dingen extra angstig, dat er bijvoorbeeld iets met mij zou gebeuren tijdens de zwangerschap of bevalling. De meeste dagen was het niet aanwezig of op de achtergrond, maar er waren zeker ook wel dagen dat dit soort gedachtes me aanvlogen. Echt een rotgevoel! Heb bijvoorbeeld toen ik ingeleid werd nog een potje zitten janken omdat ik bang was dat A geen moeder meer zou hebben als het slecht zou aflopen. Niet de meest realistische gedachte, maar op dat moment wel mijn gevoel.

Na de bevalling was dat gelukkig weg. En bij de controles in het ziekenhuis kon ik zulke dingen ook wel kwijt. Fijn dat jouw vk zo meedenkt ook, en ik hoop dat de tijd een beetje snel voorbij gaat voor je! Dat jullie de tweede kleine meid maar snel vast mogen houden in blakende gezondheid.

Ja maar natuurlijk denk ik ook als het mis gaat gaat het mis, maar je kan het nog zo relativeren, ik denk dat elke vrouw dan stuk gaat. Kan je nog zo goed zijn in helder denken.

En "als het misgaat gaat het mis" gaat misschien nog op bij de termijn van van Nougat, maar later in de zwangerschap kan er wel degelijk door tijdig in te grijpen ellende worden voorkomen, denk aan minder leven voelen oid. En daar heb je als zwangere ook gewoon een aandeel in.

Als mensen tijdens mijn zwangerschap zeiden dat ik het los moest laten, het mezelf niet zo moeilijk moest maken en ervan moest genieten en me niet zoveel zorgen moest maken wilde ik slaan.... Ik zat overspannen thuis, deed echt mijn best en als ik dan zei hoe ik me voelde kreeg ik dergelijke dingen te horen. Als ik kon stoppen met zorgen maken, had ik het vast gedaan. Het lukte alleen niet. Nu kan ik relativeren en weet ik dat t allemaal goed bedoeld was, toch zal ik nooit meer zomaar tegen een zwangere zeggen dat ze zorgen los moet laten en slechts moet genieten. Het kan zo moeilijk zijn.... Zet 'm op Parel, je kunt "ze" maar 1 keer op de wereld zetten en meer dan je stinkende best kun je niet doen.

Dat kan ik alleen maar beamen dat als het anders loopt dan anders dat je stuk gaat.

Een zwangerschaps vind ik iets heel moois omdat het niet vanzelfsprekend is maar ook iets heel kwetsbaars je hebt er geen controle over behalve wat je zelf voelt.
Ik kan mij je onzekerheid heel goed voorstellen heb dit zelf ook gehad.

Overigens sluit ik mij niet bij Nougat aan maar probeer alleen maar uit te leggen hoe ik haar post lees.

Parel: klopt inderdaad.

Nougat: je schetst het wel heel simpel, maar tussen angst en angst zit een wereld van verschil. Bij mijn eerste zwangerschap was ik ook wel bang en onzeker, maar lang niet zo erg als bij de jongste.

Ik herken het ook. Ik had bij siem ook heel veel nachtmerries hierover tussen de 20 en 30 weken. Ik was zo bang om hem alsnog kwijt te raken. Bij Dian had ik gelukkig niet die nachtmerries. Wel een keer dat het hartje niet te horen was en we een spoed echo kregen. Ik heb 2 uur lang non stop gebibbert incl klappertanden van de angst.
Tot het moment dat ze op mijn buik lagen heb ik de angst gehad dat ze dood zouden gaan.
Als ik lees dat iemand 9 maanden lang op een roze wolk zat ben ik bijna jaloers. Voor mij is het alleen maar stress al die maanden.

Geloof me, ik ken die angst wel degelijk. Hier ook nachtmerries gehad en algehele angst/ onzekerheid omdat je geen controle hebt (en ik ben best een controlefreak). Maar uiteindelijk dus toch op de meeste momenten leren relativeren.

Je kan nog zo goed leren relativeren Nougat, maar als je angst echt zo diep is helpt dat vaak gewoon geen fuck.

Dit is hetzelfde als die discussie in het topic van fiene. Mensen met emetofobie raken compleet in paniek van overgeven, ik stopte bijvoorbeeld gewoon met eten en viel kilo's af, rook altijd kots. Als je die angst hebt kán je niet relativeren, dat lukt gewoon niet. Zelfde met de angst om de baby te verliezen, parel weer heus wel dat haar angst niet reëel is maar het relativeren lukt niet. Zo ervaar ik het bij haar in ieder geval, geen idee of dat klopt.

Lief van je Ayla!

Ik kan met tijd en wijlen goed relativeren, als ik alles maar op orde heb.
Maar ik kan mezelf ook verliezen in mijn angst en onzekerheid, juist omdat de wens zo diep zit.
Vooral op een slechte dag, met weinig slaap en veel fysieke ongemakken gaat het lastiger.
Ik ben gewoon vooral meer een type die liever vat heeft op het tastbare.

Tegen iemand die depressief is heeft 'joh lach eens wat vaker' ook helemaal geen zin, bijv.