.

Ik brand een kaarsje voor m`n oma en voor m`n hond.
Net zoals vele had ik de allerliefste oma. Ik had een hele speciale band met haar.
Drie jaar geleden is ze overleden. Ik heb er vrede mee. Ze heeft een mooie leeftijd bereikt, 93 jaar.
Mijn hond was niet alleen mijn hond maar ook mijn beste maatje en eigenlijk gewoon m`n kindje.
We waren altijd samen. Een half jaar geleden heeft hij heel plots een hersenbloeding gekregen en heb ik hem in moeten slapen. Het was verschrikkelijk. En heb het er nog steeds moeilijk mee.
Ik kan er nog steeds geen vrede mee hebben. Voor mijn gevoel had hij nog jaren meegekund. Hij was nog zo speels, waaks, en vrolijk. En binnen een half uur heb ik moeten beslissen over zijn leven.
Voor beide brandt hier regelmatig een kaarsje.

Voor mijn oma, in maart is het drie jaar geleden dat ze overleed. Ze was zo'n mooie, lieve en sterke vrouw en de liefst oma die er maar was! Ik mis haar nog steeds elke dag.

En op tweede kerstdag brand ik altijd een kaarsje voor mijn oude buurman. Hij was vluchteling voor Sadam Hoessein, moest weg uit Irak vanwege zijn politieke visie, anders hadden ze hem opgepakt en de doodstraf gegeven. Na jaren alleen in Nederland te zijn geweest was het hem gelukt zijn vrouw en kinderen in Nederland te krijgen. Ze kregen hier asiel, alles zag er positief uit. Helaas bleek zijn verleden en alles wat hij in Irak had meegemaakt zo vreselijk, dat hij het niet meer aankon. Tweede kerstdag 2001 besloot hij er niet meer mee te kunnen leven en heeft hij zichzelf op zolder van het leven benomen. Zijn zoontje van 4 vond hem en heeft in eerste instantie tegen niemand wat durven zeggen, toen hij dat wel deed is mijn vader meteen naar boven gerend en heeft hem gereanimeerd, wat niet heeft mogen baten zijn kinderen heb ik opgevangen...

En voor de moeder van mijn beste vriendin waar helaas uitzaaiingen gevonden zijn, waar niets meer aan te doen is..

Zo herkenbaar!

Ik wil een kaarsje branden voor mijn vader. In januari is het alweer 9 jr geleden dat hij plotseling overleed. En voor mijn lieve oma die gisteren 4 jr geleden is overleden.

...

Ik brand een kaarsjes voor de vele mensen die ik dit jaar verloren heb.

Ik brand 4 kaarsjes voor mijn opa's en oma's. Mijn opa's zijn al meer dan 25 jaar dood en mijn ene oma 6,5 jaar en mijn andere oma sinds April dit jaar. Zo'n 4 weken na de geboorte van mijn jongste zoon. Ik heb het nog steeds geen plekje kunnen geven door alle hectiek waar ik toen in zat (net verhuisd en net bevallen) en daar baal ik van. Ik krijg steeds een knoop in m'n maag als ik aan haar denk en het voelt allemaal nog niet echt.

Maar dankzij hun heb ik geweldige ouders gekregen en een mooi leven. Zonder hun was dat natuurlijk niet. Hier denk ik d laatste maanden wel heel veel aan. Ik denk dat het grotendeels komt doordat ik nu zelf 2 kindjes heb en doordat ze er nu niet meer zijn.

Het is vandaag Wereldlichtjesdag dus er zullen veel kaarsjes branden.

Ik ben helemaal niet van het kaarsjes branden voor mensen, maar ik brand een denkbeeldig kaarsje voor mijn schoonvader. Hij is in januari dit jaar overleden, dit wordt dus de eerste kerst zonder hem.

Het is vandaag wereldlichtjesdag. Ik brand een kaarsje voor mijn zoon. Hij zou 2e kerstdag alweer 11 jaar worden..

Hier ook wereldlichtjesdag.
Voor altijd in mijn hart.

Jeetje *foef* en Quickster, heftig. Sterkte.

Jeetje *foef* en Quickster, wat oneerlijk. Sterkte!

Ik brand geen kaarsje, omdat mijn man daar niet van hield. Maar ik denk wel aan hem, elke dag. En ik ben ook met mijn gedachten even extra bij mijn vriend, zijn vrouw zou vandaag 41 zijn geworden en afgelopen vrijdag was haar sterfdag.

Ik vind het moeilijke dagen, huilend bij de kerstboom, tranen bij het tuincentrum. Herinneringen, heel veel herinneringen en vooral ook, donkere dagen die ik zwaar vind om door te komen.

Heftig, Pompoen.. Sterkte..

Ik brand een kaarsje voor de vaders van mijn twee beste vriendinnen.

Ik geloof dat ik nog niet wist dat jij het was!
Bizar meid, hoe snel de tijd gaat, knuffel

Ik brand een kaarsje voor de mensen die gisteren gegijzeld zijn hier in Sydney. We hebben alles heel erg mee gekregen aangezien we een paar honderd meter verderop zaten. Behoorlijk beangstigend. Vreselijk wat die mensen 17 uur lang hebben moeten doorstaan.

Mijn kaarsje brandt vandaag voor mijn schoonmoeder.
Het is alweer 6 jaar geleden dat we plotseling afscheid moesten nemen van haar.
Mijn moeder vond het vreselijk oneerlijk, zij was ziek en had al zo veel meegemaakt, maar kreeg de kans om te leven. En een (zo goed als) gezond persoon als mijn schoonmoeder werd van de een op de andere dag weggerukt.

Ik hoop dat ze nu samen zijn boven, neerkijkend op hun zoon, dochter en kleindochter.
Want wat was mijn moeder trots op B, en wat zou mijn schoonmoeder het geweldig gevonden hebben om een kleindochter te hebben.