Ben zoveel aan het piekeren de laatste tijd.

Ik kan er gewoon niet over uit hoeveel I. en T. van elkaar verschillen. I. is zo ontzettend lief, tevreden en rustig, ze gééft ons energie. Als ik I. 's ochtends uit bed haal kijkt ze me stralend aan, blij dat er weer een nieuwe dag is begonnen. Terwijl T. zuchtend naast mijn bed staat omdat hij ergens boos over is. Hoe ouder I. wordt, hoe duidelijker die verschillen worden.

Ik begin me steeds meer te realiseren dat we gewoon 5 jaar lang maar wat hebben aangerommeld met een kind dat duidelijk een 'rugzakje' heeft. We hebben allebei vanaf het begin af aan getwijfeld of er iets met T. Anderen hebben ons er altijd van overtuigd dat het wel meevalt.
Inmiddels weten we dat het niet meevalt, dat er echt iets aan de hand is, en krijgt hij speltherapie bij een orthopedagoog. Hij heeft zeer waarschijnlijk last van dezelfde problematiek als ik: hij is gevoelig, ansgtig, heeft veel drukte in zijn hoofd en qua intelligentie zit hij tegen het hoogbegaafde aan.
Doordat hij wel heel sociaal is en doordat hij op school een soort 'masker' opzet en zich zo braaf mogelijk gedraagt, valt er op school niks op aan hem. Behalve dan dat hij de jongste van de klas is en toch al boekjes op groep 4 niveau leest.
Maar thuis kan het echt een worsteling zijn om de dag door te komen met hem... Hij kan helemaal overstuur zijn als hij zijn teen heeft gestoten, met borden gaan gooien als hij zijn broodbeleg niet lekker vindt etc. etc.

Ik begin me steeds meer zorgen te maken of T. zal merken aan ons dat we meer van I. genieten dan van hem. Want hoe rot het ook is, dat is gewoon zo. Bij I. voel ik me ontspannen, terwijl ik me met T. in de buurt gestresst voel. Alleen al omdat hij continu tegen me praat. Natuurlijk houd ik zielsveel van hem, evenveel als van I. Het is puur dat ik weet dat ik van I. geen gekke dingen hoef te verwachten, terwijl ik het gevoel heb dat ik met T. constant op mijn hoede moet zijn. Hoe kom ik nou van dat rotgevoel af, en hoe zorg ik dat T. zich fijn voelt bij ons en weet dat we van hem houden?

Zelf was ik als kind ook ontzettend pittig. Mijn zusje was juist heel zoet. Mijn moeder heeft dat altijd erg benadrukt en ook uitgesproken dat ze meer met mijn zusje heeft dan met mij. Dat doet pijn en dat wil ik niet voor mijn zoon. Maar ik snap nu wel hoe mijn moeder zich gevoeld moet hebben. Het is gewoon ontzettend vermoeiend als er een kind con-ti-nu op een negatieve manier aandacht van je vraagt