Victoria schreef:Fijn dat je je buurman hebt gesproken! Dus de volgende keer niet meteen van het slechtste uitgaan. Ze denken echt wel aan je. Net als dat jij het raar vind om aan te bellen of je buurmans het misschien ook wel raar om na het ontvangen van je kaart aan te bellen en had hij nu een mooie gelegenheid om je aan te spreken.

Over die andere buurvrouw moet je niet in zitten joh. Dat je moet huilen laat alleen maar zien dat je een mens met gevoelens bent.

Zolang is het toch niet geleden dat je hond is overleden? Mijn hond is inmiddels al 2 jaar dood. Ondanks dat hij bij m'n ouders woonde mis ik hem nog steeds als ik daar ben. Het is je maatje! Iemand die altijd blij is om je te zien, je aan het lachen kan maken als je een rot dag hebt gehad dus dat je nog steeds verdrietig bent lijkt mij logisch!

Pippa schreef:Die gedachten moet je ook lekker houden Cbl! Mijn kat is ook alweer 1.5 jaar geleden overleden, en ik mis hem nog steeds heel vaak en praat vaak over hem; hij blijft sowieso in je hart.

Exogenesis schreef:Wat fijn dat je een gesprekje hebt gehad!

Ik vind het verlies van een dier niet geheel gelijk staan aan een mens, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik langer heb gerouwd om mijn lieve paard dan om mijn opa en oma (ook al waren zij mij ook erg dierbaar). Toen mijn paard overleed, heb ik jaren het gevoel gehad dat ik een stukje van mezelf ben verloren. No kidding, ik kan de foto's van die tijd nog steeds niet zonder huilen bekijken.
En dan ben ik wel geboren en opgegroeid op een boerderij waar ik veel met de dood te maken heb gehad; het verliezen van een dier waar je een band mee hebt, is gewoon zwaar klote en hakt er in.

Floddertje schreef:Ik ben het heel erg eens met Dandelion, maar ik ben dan ook opgegroeid op een boerderij. En dan bedoel ik niet koeien of kippen want daar heb ik me nooit mee bemoeid, maar het is meer een soort nuchterheid, het is 'maar' een beest. Ik geloof zeker dat je een huisdier zult missen want hé, natuurlijk ben je eraan gehecht. Maar in mijn ogen is een dier gewoon te vervangen.
Ik lees topics als 'mijn kat is overleden' en dan allemaal reacties van 'gecondoleerd en heel veel sterkte' ook altijd een beetje met opgetrokken wenkbrauwen.

Maar ach, dat is mijn mening, ieder is natuurlijk vrij om het anders te voelen en ik snap wel dat je er verdriet om kunt hebben, maar condeolances moet je van mij niet verwachten.

Sienna schreef:Het overlijden van een hond vind ik persoonlijk heftiger dan een kat (ik heb altijd maar 1 hond gehad, maar diverse katten waarvan sommige na 1 jaar al onder de auto kwamen). Ik snap ook best dat je daar heel verdrietig over bent CBL, en dat mag ook. Maar persoonlijk had ik mijn wenkbrauw opgetrokken als ik zo'n kaartje in de bus had gehad. Ik had het ook best begrepen als die buurman er niet weer op terug was gekomen.

Sienna schreef:Nouuu, dat vind ik wel erg kort door de bocht CBL. Toen ik uit huis ging en geen van de katten mee ging (want die bleven achter bij mijn ouders) was ik na een maand echt doodongelukkig omdat ik een dieren om me heen had. Zodra onze kat kwam, was ik echt heel blij. Het is fijn om iemand om je heen te hebben trippelen, aandacht te vragen, te kroelen en mee te spelen. Onze katten zijn weliswaar veel buiten maar houden ook ont-zet-tend van knuffelen.

Katten kunnen veel betekenen voor mensen, alleen persoonlijk (ikzelf dus) had altijd meer met de hond dan de katten die ik in mijn ouderlijk huis had. Nu we onze eigen katjes hebben, merk ik wel dat ik veel meer een band met ze heb.