Tuurlijk hou je rekening met ze en maak je lekker vaak de dingen waar ze van smullen, maar het is niet altijd feest en soms is het gewoon eten en verder geen gedoe. Ik vind het juist goed om dat ook duidelijk te maken.

Jans, daarom zei ik eigenlijk alles. Er zijn altijd dingen die je echt niet lust, dat lijkt me logisch! Ik lust echt geen rozijnen, en griezel van losse tomaat. Vroeger at ik ook geen rijst, inmiddels wel.

Ik ook maar zolang ze niet niet eten om te klieren of zeuren maar het gewoon niet lekker vinden is het ok wat mij betreft. Ze proeven elke keer (anders weten ze immers niet eens of het lekker is of niet) en dan merk ik na een paar keer proeven soms dat ze iets ineens wel gaan lusten. Avondeten moet geen strijd worden en ik weet niet hoe je dat bij kinderen anders wil bereiken dan zoals ik het doe want dwingen gaat toch niet.

Ik doe echt niet zo moeilijk over eten. Er zijn bepaalde gerechten waarvan ik weet dat mijn dochter daar erg niet dol op is. Ik houd daar van tevoren rekening mee, door bijvoorbeeld de dag ervoor iets te maken wat ze wel goed eet en daar dan een restje van te bewaren. Of ze krijgt een boterham.

Ik vind het altijd een beetje flauw om te zeggen dat een kind moet eten wat de pot schaft. Als het kind het erom doet, dan snap ik die gedachte wel, maar als het kind iets echt niet lust, dan begrijp ik dat standpunt nooit zo goed. Ik maak voor mezelf ook geen dingen die ik niet lust om mezelf te dwingen het op te eten en anders maar met honger naar bed te gaan, dat doe ik dus ook niet voor mijn kind.

Mijn zoon eet alles, alleen courgette vind hij niet lekker. En macaroni salade of oude schotel, maar dat zijn meestal toch bijgerechten dus dat geeft niet. Coutgette mag hij laten liggen als het ergens doorheen zit.
Ik hoef dus geen rekening te houden met hem, maar ik zou dat ook niet doen als hij niks wilde eten. Dochter van een vriendin is 9 en die eet letterlijk alleen bonen, frieten en vlees. Geen aardappels, andere groenten, echt helemaal niks. Mijn vriendin dacht ook dat het wel over zou gaan, maar niet dus.

Wij mochten vroeger een paar dingen niet lusten, zo aten mijn broer en ik beide geen witlof en dan maakte mijn ouders een andere groenten voor ons klaar, ik mocht ook om champignons heen eten omdat ik die niet lekker vond en dat waren mijn twee dingen die ik niet at.
Maar dingen die we wat minder lekker vonden kwamen gewoon op tafel, wij mochten zelf aangeven hoeveel er opgeschept werd en bepalen hoeveel we er van aten, maar we kregen dan ook geen alternatief zoals een boterham, dan aten we maar minder. Wij werden niet bedwongen om te eten en er werden ook geen kunstjes uitgehaald of woorden aan vuil gemaakt. Wel moesten we altijd een hapje proeven. We kregen we gewoon een dessert.

Zo wil ik het straks ook bij onze zoon gaan doen, wij bepalen wat er tafel komt, hij bepaald of en hoeveel hij er van eet en er zijn best wel wat dingen die hij niet lekker mag vinden.

Bij mijn schoonouders gaat het heel anders. mijn schoonmoeder heeft een hekel aan koken en zet al niet met veel smaak haar eten op tafel, mijn schoonvader klaagt, mijn man klaagt en mijn schoonzusje at standaard niet wat de rest van de familie at. Eten is echt op jonge leeftijd al een flinke strijd geworden tussen mijn schoonzusje en schoonmoeder tot op het punt dat ze alleen nog maar een vitaminepil at en in het ziekenhuis liepen met haar. Mijn schoonzusje heeft een sterke eigenwil en dit was blijkbaar iets waar ze als kind invloed op had. Inmiddels is mijn schoonzusje 23 en als ze bij mijn schoonouders eet gaat het nog steeds hetzelfde, of ze eet een boterham of mijn schoonmoeder maakt iets wat ze wel lust, die interactie is nog steeds hetzelfde tussen hun. Als ze bij ons eet dan hou ik er geen rekening mee, ze eet en lust werkelijk alles hier namelijk!

Ik wil koste wat kost voorkomen dat eten hier straks ook een strijd en gedoe wordt. Ik vind koken leuk en vond het vroeger thuis altijdeen gezellig moment met zijn allen aan tafel. Mijn man mag straks met de kleine aan tafel van mij niet klagen dat hij iets niet lust, dan eet hij het maar gewoon niet maar er worden geen woorden aan vuil gemaakt. Maar ik ga ook niet (op een hapje proeven na) dwingen dat mijn kind moet eten.

Nu nog kijken hoe het straks in de praktijk uitpakt

Wij lusten eigenlijk allemaal wel hetzelfde.
Het enige dat mijn zoon echt niet lust is saté. Terwijl wij dat heerlijk vinden bij de nasi. Maar dan laten we dat bij hem gewoon weg.

Verder eten ze eigenlijk alles wat wij ook eten/lusten.

Het is eten wat de pot schaft, en ze eten echt prima, eten ze niet dan niet.
Mosselen en andere bijzondere dingen krijgen ze niet, mogen wel altijd proeven natuurlijk.

O, nee hij proeft wel altijd hoor! Voorheen lustte hij geen zalm in zijn pasta maar laatst smikkelde hij het toch op. Ik maak het wel altijd, ik vind het zielig als hij zuurkool toch proeft en door die sliertjes zijn ogen bijna eruit vallen van kokhals effect maar hij heeft wel gewoon honger, dus krijgt hij zijn hutspotje!

Hier word ook alles geproefd en eten ze vrijwel alles en ja als wij iets willen eten wat ze echt niet lusten dan krijgen ze van mama of papa hun favoriete prakkie uit de vriezer :-)

Ik houd er rekening mee. Ik ben gek op zuurkool, maar dat lusten ze niet dus dat eten we niet.
andersom zijn ze gek op bietjes en ik niet, maar dat eten we wel soms om hun een plezier te doen.

Nu moet ik zeggen dat ze veel lusten dus dan ik er geen probleem van maken.

Oh ik zei dat ik get niet deed maar vanavond deed ik het toch! We aten witlofsalade maar m'n zoontje kreeg een bord met een gekookt ei, kleine tomaatjes, ham en dadels en een mandarijn. Hij houdt onwijs van dat soort bordjes en witlofsalade zag ik hem niet eten dus dan maar zo.

Hoe krijgen jullie je kind allemaal zo ver dat ze uberhaupt een hapje nemen? Mijn dochter weigert gewoon écht, wat ik ook doe of zeg. Ik kan het er moeilijk inproppen.

Parisienne dat lijkt me heel lastig. Ik zou het idd niet dwingen. Als m'n zoontje niets eet besteden wij er zo weinig mogelijk aandacht aan. We blijven met elkaar praten, benoemen tussendoor soms aan elkaar dat het eten lekker is. En soms eet hij niks. Maar in jouw geval lijkt het me erg moeilijk hoor, als ze nooit eet. Eet ze wel zo'n monkey platter bijvoorbeeld?

Niks. Wij zetten elke dag een bordje voor hem neer, zodat hij de mogelijkheid heeft gewoon een hapje te nemen. We zeggen er verder niks bij, gaan er ook geen aandacht op bevestigen, dat werkt alleen maar frustrerend voor ons allemaal.

Hier hebben we nooit gedoe gemaakt rondom het eten. Als ze heel moe zijn en ik ervan uit kan gaan dat 't heibel wordt tijdens het eten krijgen ze om 16.30u nog een boterham om de ergste trek te stillen, dan eten ze misschien maar een paar hapjes avondeten, maar dan hebben we het in ieder geval wel gezellig aan tafel. Beide kinderen lusten vrij veel, maarja, het blijven kinderen en die zijn wel eens eigenwijs. Eten kun je niet afdwingen, dus dan kies ik er liever voor om bij andere dingen op mijn strepen te gaan staan en het eten vooral gezellig te houden. Juist omdat er nooit strijd is, nemen ze meestal ook wel een hapje eten, het is geen machtstrijd, dus ook geen verliezers als je dan wel een hapje neemt.

M. eet eigenlijk altijd wel goed, hou dus qua eten weinig rekening met haar. We eten wel iets vaker stamppot in de winter, en bijvoorbeeld van de zomer wat minder sla gegeten omdat ze dat echt niet lekker vind (dan maakte ik wel eens boontjes klaar die ze bij oma van de tuin had gehaald die middag). Maar echt hele maaltijden apart koken doe ik niet.
Soms eet ze 2 borden leeg en af en toe ook maar een paar hapjes. Dan krijgt ze nog wel kwark als ze wil, maar geen alternatief. Morgen weer een dag haha.
Oja, ik probeer wel afwisselend te eten voor haar, dus niet 2 of 3 dagen rijst of pasta achter elkaar, maar een keer aardappel/stamppot tussendoor.

Hier werkt dat dus allemaal niet. Ik word er soms moedeloos van. Ze krijgt altijd een bordje, we zitten (bijna) altijd netjes aan tafel, ik negeer haar gejammer over hoe vies het er wel niet uit ziet en geef aan hoe lekker ik het vind. Ik leg totaal geen nadruk op het moeten eten, doe alsof het gewoon allemaal normaal gaat. Maar een hap nemen doet ze echt niet.

Ik probeer voor mijzelf dan altijd maar te onthouden dat ze wel gaan eten als ze honger hebben.
Er komt vanzelf een dag dat ze wel een keer iets in haar mond stopt om te proeven.

J is ook heel erg en als je haar bezig laat dan eet ze alleen droge aardappels/rijst/frietjes en verder helemaal niks. We hebben nu de regels dat we aan tafel blijven tot iedereen klaar is, of ze nou wel of niet eet, en dat als ze helemaal niks eet dan moet ze na het eten naar bed. Heb haar uitgelegd dat kindjes groeien van goed eten en slapen dus als ze het niet eet, dat ze dan meer zal moeten slapen. Heb haar 1x om 6 uur naar bed gebracht omdat ze echt weigerde om te eten (verder geen drama van gemaakt, gewoon het bedritueel zoals normaal aangehouden) en vanaf dat moment proeft ze in ieder geval en is ze er dus ook achter gekomen dat ze bepaalde groentes en vlees ook lekker vind.

Eens met Alibi. Het gaat hier ook zo.

Bij de oudste werkt het om te vragen of ze 1 hapje wilt proeven en dat mama dan ook erg trots en blij is. En als ze dat dan ook doet, dan krijgt ze dikke duimen van mij/ons. En dat werkt dus erg goed.