Dat is een combinatie van charisma, charme, interesse in anderen en positiviteit.

Ik sluit me aan bij Charles. Plus de inhoud van de reacties die een forummer geeft. Iemand die standaard +1 ergens onder zet en verder niets nieuws inbrengt, zal denk ik minder snel 'populair' zijn/worden.

Er zitten hier een aantal forummers die inhoudelijk sterke reacties geven, vind ik. Daarom lees ik graag hun reacties en vallen ze mij op.

Ik denk wat Charles zegt, dat dat goed in de buurt komt. Wel wil ik er nog extravert bijvoegen. Iemand die introvert is laat minder snel zichzelf zien/horen, trekt minder de aandacht naar zich toe, waardoor ze minder opvallen en dus ook niet echt 'populair' lijken.

Zelf ben ik heel introvert, waardoor ik weinig populair ben onder mijn leeftijdsgenoten. Wel ben ik heel empathisch en lief voor de ouderen waar ik mee werk, waardoor ik als verpleegkundige wel 'populair' ben onder de cliënten. Maar of ik daar nou blij mee moet zijn...

Edit: Natuurlijk ben ik wel blij dat ik als verpleegkundige populair ben bij mijn cliënten, maar het zou ook wel eens fijn zijn als leeftijdsgenoten dat zouden zien.

Ik associeer populair ook vaak (wellicht onterecht) met mainstream.
Een beetje het gemiddelde van wat men vind en leuk vind, en daar dan net even in uit blinken.


Zelf vind ik mezelf eerder excentriek dan populair, maar ook weer niet gigantisch. Ik heb geen charme en ik interesseer me ook niet meer dan gemiddeld in anderen. Ik was op de middelbare school ook dat meisje dat uit het raam staarde en een stripverhaaltje tekende in elk schrift. En later werd ik alleen wat 'populairder' omdat er maar 5 meisjes in de klas zaten. Populair... meh, niet echt.

...

Ik bedoel niet speciaal op het forum.
Ik hoorde vroeger zelf wel altijd bij het populaire groepje, maar ik was ook best wel een bitch, zei altijd alles eerlijk en tegen iedereen, maar had een vriendin die juist altijd aardig was, zelfs tegen mensen die ze niet mocht. Zij was dus razend populair, en ik was er niet jaloers op, leek me hartstikke vermoeiend om altijd aardig te zijn.

Maar een andere vriendin, is absoluut niet introvert, zeker niet lelijk of dik of stinkend, hield vroeger feestjes voor de hele klas, slaapfeestjes, alles kon en mocht, maar toch had ze nooit echte vriendinnen en behalve mij nu nog niet. Zelfs vriendinnen van mij mogen haar niet altijd. Waar ligt dat dan aan?

Ik vind populair zijn trouwens niet hetzelfde als geliefd zijn bij anderen, daar zit toch wel een verschil in. Zelf heb ik bijvoorbeeld nooit een gebrek aan vriendinnen gehad en ik voelde me nooit 'niet geliefd' om het zo te zeggen, maar ik hoorde ook niet bij de populaire groepjes.

Populair zijn heeft voor mij dan ook meer te maken met 'erbij willen horen'. Mensen spiegelen zich aan een populair persoon (diegene heeft dus iets wat de ander ook graag zou willen) en willen graag dat deze persoon hen ook leuk vindt en bij zo'n persoon horen. En introvert zijn is zoals hierboven gezegd zeker een eigenschap die bijdraagt aan populariteit.

Maar je hoeft toch ook niet mooi te zijn om populair te zijn? Al werkt het wel in het voordeel denk ik...

Het is wel een combinatie van beide denk ik, innerlijke eigenschappen geven de doorslag, maar een mooi uiterlijk maakt dat iemand sneller opvalt en dus ook makkelijker de kans krijgt wat van zichzelf te laten zien.

Ik vind populariteit iets heel raars. Over het algemeen vind ik de populaire groepjes (ik gebruik nu even mijn middelbare schooltijd als referentiekader) helemaal niet aardig. Als je erbij hoort wil de halve school je vriend zijn, maar zodra je iets 'raars' doet kun je er zomaar uitliggen. Ik heb altijd het idee dat die populaire groepjes niet bestaan uit echte vrienden, maar meer uit mensen die elkaar nodig hebben om een bepaalde status vast te houden.

Ik ben het dus met Pineco eens dat populair zijn niet hetzelfde is als geliefd zijn bij anderen. Populaire mensen hebben over het algemeen ook niet echt vijanden, maar dat komt vaak ook omdat mensen bang zijn om de populaire mensen tegen zich te hebben.

Ik heb nooit de drang gevoeld om bij het populaire groepje op school te horen, omdat ik hen allemaal niet aardig vond. Ze waren nep, schijnheilig en konden je keihard laten vallen wanneer het hen uitkwam.

Hier op het forum zie je ook een groepje populaire forummers, maar hier is het anders dan op school. De populaire forummers zijn veelal de mensen die heel veel reageren en hun mening goed kunnen verwoorden. Je ziet wel groepjes en de leden van de groepjes reageren soms wat eerder op elkaar, maar echt 'kliekjesvorming' zoals soms hier genoemd wordt herken ik niet echt. Ik vind niet dat forummers niet verder kijken dan hun 'eigen' groepje en alleen op elkaar reageren. Het is logisch dat je met de ene forummer beter door een deur kan dan met de andere, je kunt nu eenmaal niet met iedereen vrienden zijn.

Eens met Elliot. Ik vond de meeste populaire mensen op school ook juist helemaal niet aardig (de meeste dus, er waren er wel bij die populair en aardig waren).

Populair zijn op het forum heeft er naast dat je sterke reacties plaatst denk ik ook wel te maken met of je een beetje gek kunt doen en lekker kan kletsen en ik denk dat het ook wel meespeelt of je naar meetings gaat/contact hebt met andere forummers buiten het forum om.

Puur op het forum denk ik ook dat het met berichtenaantal te maken heeft (dus ook hoeveel je jezelf laat zien in topics van anderen) en hoe lang je al lid bent.

Op een ander forum ben ik het langste lid en heb de meeste berichten en daar werd ik, voordat het forum doodbloedde, wel als populair gezien.

Ik vind populair altijd zo lastig. Bij wie ben je dan populair? IK heb het gevoel dat de populaire groepjes van de middelbare school bijvoorbeeld altijd de mensen waren die vooral zichzelf heel leuk vonden en heel hip. Zij werden dan ook door de rest van mijn jaar altijd als het populaire groepje betiteld. Maar misschien voelde het wel helemaal niet zo?

Ben ik zelf populair? Ik zou het niet weten. Hier op het forum loop ik volgens mij overal lekker langsheen, hoor niet bij een bepaald groepje maar kan het met de meesten wel vinden. In het echte leven heb ik wel veel vrienden. Ik geef ook om mensen en investeer in vriendschappen. Maar dat je veel vrienden hebt zegt niets over populair zijn.

Het is denk ik een beetje hetzelfde als waarom bepaalde mensen altijd gepest worden en anderen niet. Heb je niet een bepaalde uitstraling? Gepeste mensen lopen relatief vaak met hun schouders in elkaar, kijken wat bang uit hun ogen. Dan is een populair iemand wellicht juist heel open en vrolijk?

Als je zelfverzekerd bent, een charismatische uitstraling hebt, humor en lef hebt en je hebt ook nog iets te vertellen, dan draagt dat bij aan je populariteit. Als je onzeker bent, een bange houding hebt en niet zoveel te melden/niet zoveel levenservaring hebt, dan draagt dit bij aan impopulariteit.

Met dat in je achterhoofd verwacht jij natuurlijk dat je ont-zet-tend populair bent, hier

Ik denk niet dat ze denkt dat ze hier populair is, maar dat maakt niet uit, want hier zitten in haar ogen toch voornamelijk saaie mutsen die die eigenschappen niet in haar waarderen.

Ik ben nooit mega populair ofzo, maar heb altijd wel genoeg leuke mensen om me heen en bij hen ben ik wel populair ja. Ik ben ook liever geliefd bij een klein groepje, dan dat voor een massa mensen populair wil zijn, of altijd in het middelpunt van de belangstelling wil staan ofzo.

Op de middelbare school had ik gewoon mijn eigen vrienden en was ik bij iedereen wel geliefd, maar ik hoorde niet bij het populaire groepje meisjes. Daar was ik denk ik te eigenwijs en apart voor. Ik ben meer een dromer en een denker, dan iemand die constant sociaal gedrag vertoont.

Populariteit is trouwens ook niet altijd even positief. Ik was op de middelbare school onderdeel van veel groepjes, waaronder een heel populair groepje. Allemaal op zichzelf lieve meiden, maar samen waren ze niet altijd even aardig en er werd ook onwijs over ze geluld.

Dát vind ik het erge aan 'populariteit', voor de schijn is alles goed, maar ondertussen worden zulke mensen vaak met de grond afgebrand, alleen zullen ze het nooit in het gezicht horen.

Ja, ik vind populariteit soms ook wel wat negatiefs hebben. Hier op het forum niet, maar in het dagelijks leven wel. Over populaire mensen wordt uiteindelijk het meest geroddeld heb ik het idee. Logisch ook, want deze mensen staan door hun populariteit meer in de belangstelling en iedereen denkt dan ook een mening over hen te moeten hebben.

Zolang ik maar mensen om me heen heb die me op waarde weten te schatten, hoef ik dan ook niet zo nodig populair te zijn.

Ik vond de echt populaire mensen op school helemaal niet leuk of mooi. Ze waren ook zeker niet knap, slim, sociaal of vriendelijk. 't Was meer zoiets van brutale mensen hebben de halve wereld. En volgens mij maskeerden ze met populair gedrag juist een bepaalde onzekerheid. 't Waren ook altijd de populaire kinderen die besloten een andere groep buiten te sluiten of gemene roddels te verspreiden.

Maar dat was middelbare school. Mensen die ik nu populair vind, zijn mensen met een breed netwerk, omringen zich met veel mensen (waar ze vaak iets aan hebben) en zoeken veel sociale gelegenheden op. Met name feestjes en borrels. Over het algemeen zijn ze (of zo komen ze over) blij met zichzelf, treden op de voorgrond en laten zien dat ze er zijn. Ik vind ze over het algemeen niet knapper, aardiger, slimmer dan gemiddeld. Ik heb het idee dat hun contacten vaak oppervlakkig zijn, maar ze hebben wel een makkelijke babbel en weten zichzelf op een bepaalde manier te profileren. 't Zijn helaas ook vaak mensen die om te praten vaak ook sensatie (negatief geladen) verhalen over anderen vertellen.

Hier op het forum zijn populaire mensen juist mensen die opvallen omdat ze lief en betrokken reageren en je een kijkje geven in hun persoonlijke leven. Door foto's en informatie over hun liefdesleven, woonplaats, studie/werk, dromen en angsten.

Ik hoorde vroeger ook bij het populaire groepje van de school, geen idee hoe of waarom maar heel veel anderen vonden mij toen ook niet aardig. Later, toen ik een jaar of 15/16 was kreeg ik andere vriendinnen doordat ik in een andere klas kwam en zij vertelde mij weer een paar jaar later dat ze voorheen bang voor mij waren haha. Stom eigenlijk toch, want ik was gewoon hetzelfde meisje alleen werd natuurlijk wel beïnvloed door die groep. Volgens mij vond ik het zelf veel leuker toen ik niet meer bij het populaire groepje hoorde, met die meiden toen ik 15/16 was, was het veel meer echte vriendschap. Als je in zo'n populair groepje zit zijn er inderdaad allerlei ongeschreven regels waar je je aan moet houden om er maar bij te blijven horen, zeker als je nog zo jong bent maakt dat je juist heel onzeker.

Dat was bij mij ook echt precies zo Toet!
Met die meiden uit de tweede fase ben ik ook nog steeds bevriend en dat waren echt 3 fantastische jaren op de middelbare school. Al vond ik de eerste drie jaar ook wel leuk, maar toen was ik nog veel onzekerder en, nouja wat Toet zegt.

Ik heb nog steeds datzelfde vriendinnengroepje als toen, dus ik herken het niet echt. Wel dat anderen er niet makkelijk bij kwamen e.d.
Populair gedrag is niet echt positief natuurlijk haha.