Mijn vader werkte tot 17u ofzo en mn moeder tot 16u. Ik was om 15:15u al vrij van school dus had altijd de sleutel. Op woensdag kwam mijn oma wel. Als er iets was kon ik altijd naar het werk van mn moeder of bellen.
Dat betalen deed ik gewoon zelf. Geen idee waarom, dat deed ik gewoon. Ik vroeg eigenlijk nooit om iets.

Weet ik maar als ik nu terug kijk hadden ze zich beter kunnen bedenken. Dank je voor je lieve woorden!

Maar hoe kwam je aan dat geld dan?

Niks. ik ben blij met de opvoeding die ik gehad heb. Mijn vader was best streng, maar dat is alleen maar goed geweest ( al zie je dat achteraf altijd pas ). Ik mocht pas uitgaan toen ik 16 was en ook op tijd thuis zijn. Later mocht ik wel langer omdat ik samen met een vriendin ging en we samen terug kwamen. Ik ben blij dat er duidelijke regels waren, want zo wist ik wel waar ik aan toe was en dit heeft me gemaakt tot wat ik nu ben.

Nonnevot, wat een heftige uitspraak.

Ik behoorlijk vrij gelaten, soms wel iets te vrij. Mijn ouders lieten me altijd m'n eigen fouten maken. Dat vonden ze leerzaam, dat was het ook wel, alleen had het van mij niet zo erg gehoeven. Ik ben wel een paar keer echt mega op m'n bek gegaan.
En ik had graag wat meer begeleiding van ze gehad wat school betreft. Toen ik van het vwo naar de havo wilde gaan, zijn ze daar zo mee akkoord gegaan. Bij het kiezen van m'n hbo opleiding hebben ze me niet geholpen, terwijl ik eigenlijk heel erg zoekende was en wel wat hulp kon gebruiken. Dat is ook iets wat ik mijn kinderen wel graag mee wil geven.

Klopt waxinelichtje, ze hadden beter dingen moeten afstemmen op elkaar. Verder heb ik hetzelfde als Oreo. Ik heb nog nooit gehoord van mijn ouders dat ze trots op me zijn of dat ze van mij houden. Ik zeg dat zelf wel heel vaak tegen mijn zoontje, omdat ik weet hoe het voelt om het te missen.
Ik vertoon ook echt compensatiegedrag. Heb vroeger heel vaak rare dingen gedaan zodat ik maar aandacht kreeg. In wat voor keuzes hadden jouw ouders je moeten ondersteunen? En kun je nu wel goed met geld omgaan?

Popcorn, ik hoop ook dat je kinderen later goed met jou kunnen praten, dat is het fijnste wat er is. Ik heb daar ook altijd naar verlangd en kan het nog steeds niet.

Kees, dat vind ik best heftig wat jij beschrijft. Lieten je ouders dan geld voor jou achter?

Lonely dinges & Nonnevot; dat vind ik heel verdrietig om te lezen.

Ik vind jullie verhalen best intens om te lezen. Ik denk dat iedere ouder wel eens wat verkeerd doet. Ik ben dan altijd benieuwd naar wat mijn kinderen later over mijn man en mij gaan zeggen. Het zet me allemaal best aan het denken.

Ik denk daar ook vaak aan, wat mijn dochters later gaan zeggen wat ik niet goed gedaan heb. De dingen die ik als minder prettig heb ervaren bij mijn ouders (wel gewoon een fijne opvoeding gehad hoor), probeer ik anders te doen bij mijn kinderen. Ik laat ze niet zo vrij als ik vrij gelaten ben, hun vader en ik zitten met de grote dingen op een lijn en ik bespreek meer met ze.

Mijn moeder zei altijd dat ik me aanstelde, dat ik niet zo stom moest doen en andere onaardige dingen.

Ze heeft me niet gezond leren eten, kleedde me als jongen en knipte mijn haar heel kort. Ik was een dik onzeker jongetje en werd heel veel gepest.

Toen ik ouder was had ze een vriend en liet mij alleen achter terwijl ze elk weekend naar hem ging. Met het kleine beetje geld kocht ik magnetron cheeseburger en van de rest ging ik tot midden in de nacht stappen.

Het aller aller aller ergste, dit kost mij zoveel moeite om te vertellen..
s'Avonds laat kreeg ik te horen dat een vriendin zelfmoord had gepleegd. Ik was helemaal overstuur en heb mijn moeder wakker gemaakt. Ze gaf me een glas water en ging weer naar bed. De avond voor de begrafenis werd ze kwaad dat ik me niet gezellig gedroeg tegen onze logees. Ik moest er door huilen en liep weg en toen riep ze naar boven "C! Domme trut! Gedraag je toch eens normaal!".

Daarna is het nooit meer goed gekomen, toen was ik 17 en na 2,5 jaar ben ik op een dag weg gegaan en niet meer terug gekomen. Pas sinds een aantal jaar hebben we weer contact.

Mijn moeder had altijd op alles en iedereen negatief commentaar. Als we in de stad liepen had de dikke kuiten, die ander een lelijke maillot en de volgende een lelijk kapsel. Ik ben daar heel onzeker van geworden en had op mijn tiende al een enorm laag zelfbeeld. Ik wilde lijnen. Mijn moeder vond dat prima en moedigde me aan ipv me tegen te houden. Mijn vader hield zich er buiten. Rond mijn twaalfde had ik al een eetprobleem. Zij wisten niet hoe ze ermee om moesten gaan dus deden niks. Vonden laxeerpillen, al het eten was altijd op maar ze ondernamen nooit actie. Ik heb me erg alleen gevoeld en ben uiteindelijk rond mijn 22ste zwaar depressief geraakt. Mijn verleden speelde hier een grote rol in. Natuurlijk lag dit ook grotendeels aan mezelf maar dit heeft mij wel geleerd dat ik mijn dochter dus niet zo opvoedt. Ik heb geen commentaar op anderen, ik let niet op anderen en mocht ik toch iets negatiefs vinden, zou ik het nooit uiten in bijzijn van mijn dochter. Ik wil haar opbouwende kritiek en een goed zelfbeeld geven.
Daarnaast ben ik erg materialistisch en voor mijn gevoel kil opgevoed. We hadden alles maar mijn ouders hebben nog nooit 'ik hou van je' gezegd. Dat ga ik dus ook anders doen. Mijn ouders denken nog steeds overal anders over dan ik. Veel uiterlijke schijn en tunnelvisie. Alles wat anders dan hen is, is raar en vreemd. DIt heeft vooral in mijn puberjaren voor veel spanning gezorgd (ik werd een enorme opstandige puber en deed alles wat zij veroordelen) Ik heb ook een tijd geen contact gehad. Inmiddels heb ik heb geaccepteerd en heb ik mijn weg gevonden in hoe ik het contact kan behouden maar mezelf er niet in kan verliezen. Ze zijn wel een superlieve opa en oma en ze zijn ook zeker trots op mij bijv. Ze zijn de slechtste niet maar dat lijkt natuurlijk door de strekking van dit topic wel. Maar ze hebben ook heus wel dingen goed gedaan

Wow, ik word best even stil van sommige verhalen...

Behalve dat mijn ouders me best eens thuis hadden kunnen laten blijven als ik ziek was in plaats van me naar school te sturen, kan ik echt niks bedenken wat ze anders hadden moeten doen.

Mij de veiligheid moeten bieden die een peuter nodig heeft. Mij zelfvertrouwen moeten geven. Mij niet achterlaten met die ene vriend van mijn ouders. Mij moeten horen. Er is zoveel mis gegaan.

Nonnevot, wat naar om te lezen!! Knuffel vanuit hier
In de pubertijd hadden ze meer open moeten staan voor mijn gevoelens en niet meteen alle deuren dicht gooien. Maar verder kan ik eigenlijk niets bedenken.

Ik heb een fijne jeugd gehad, alleen in de pubertijd botste het gigantisch met mijn moeder. Nu ik daar op terug kijk zie ik dat zij veel dingen heeft gezegd die eigenlijk niet kunnen. En ik denk dan ook dat ze er goed aan had gedaan om op dat moment hulp te zoeken. Er heerste toen te veel ruzie binnen het gezin rondom mijn moeder. Mijn broer, vader en ik hebben nooit ruzie gehad.
Ik ben wel bang om ook zo te gaan doen.

Pfft, wat een heftige verhalen! Dan vind ik het bij mij echt ontzettend meevallen. Maar het is wel fijn om even "kwijt" te kunnen met wat je voelt, hoe je dat ervaren hebt en hoe je dat anders had willen zien.

Het heeft ons allemaal gemaakt tot wie we zijn: stuk voor stuk prachtige mensen die (vooral voor anderen) heel waardevol zijn. En omdat we weten hoe we het niet willen, leren we allemaal te worden en te zijn zoals we zelf behandeld hadden willen worden. Die gedachte sterkt me...

Dit herken ik wel een beetje, al gaat het steeds beter nu ik ouder word. Verder heb ik een hele fijne jeugd gehad. Misschien dat m'n moeder iets te beschermend was, maar daar had ze vooral zelf last van, ze liet het iig niet echt aan mij merken. Ik werd best vrij gelaten, zolang ze maar wisten waar ik was en hoe laat ik ongeveer thuis zou zijn. Ze staan altijd voor mij en m'n zus klaar en dat vind ik erg fijn.

Wat een heftige verhalen :-(.

Ik voel me heel erg gezegend met mijn opvoeding. Er is niets wat ik anders had gewild. Ze lieten mij heel erg vrij. Ik mocht bijvoorbeeld al vroeg uit, als ik maar met iemand naar huis fietste en op tijd terug was. Ik denk dat mijn zus daarin ook wel de weg voor me heeft vrijgemaakt. We zaten op een kleine school en iedereen ging met elkaar om, dus ik was toch altijd bij mijn zus in de buurt. En juist omdat ik zo vrij gelaten werd had ik bijna nooit de behoefte om de grenzen die er waren te overschrijden.

Toen ik een jaar of 15 was kreeg ik zak en kleedgeld en ik vond dat natuurlijk veel te weinig want er waren vriendinnen die of meer kregen of gewoon geld kregen als ze het vroegen. Maar nu achteraf ben ik heel blij dat ze dat zo gedaan hebben. Dat was echt genoeg en als ik meer wilde dan moest ik maar werk zoeken (en ik heb dus ook vanaf mijn 15e gewerkt). Ik vind het mooi om te zien dat mijn ouders me op die manier hebben bijgebracht dat je moet werken voor je geld, terwijl ze allebei echt goed verdienen en ze het dus wel hadden kúnnen doen.

Nouja ik kan nog duizend verhalen vertellen waarom ik zo blij ben met mijn ouders en opvoeding. Ze zijn gewoon heel lieve, zorgzame, fantastische mensen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles kon doen wat ik maar wilde en dat mijn ouders altijd trots op me zouden zijn en achter me zouden staan. Zelfs mijn vriendinnen zijn erg gesteld op mijn ouders. Zo zei een vriendinnetje toen haar oma overleden was eens tegen me dat ze zo blij was met de troost die mijn ouders boden en dat ze haar geknuffeld hadden toen ze huilde, omdat haar eigen ouders dat niet deden. Dat is maar een klein voorbeeld maar dat vind ik zo lief en mooi om te horen . Ik weet gewoon dat ik altijd op mijn ouders kan rekenen. <3

Ik heb het helemaal niet als heftig ervaren hoor. Nog steeds niet, maar wat begeleiding was soms wel fijn geweest.
Ik kreeg 25gulden zakgeld per maand geloof ik. Ik hoefde ws niet alles zelf te betalen maar ik deed dat gewoon. Vroeg nooit of mn moeder nieuwe deo voor me mee wilde nemen. Als hij op was kocht ik nieuwe.

@Nonnevot; wat heftig om te lezen!!

Ah zo lief Harri!
ik zou hetzelfde stuk over mijn ouders geschreven kunnen hebben.

Whoh. Wat heftig allemaal zeg!

Maar ik kan dus werkelijk waar niks bedenken. Ik wist altijd wat de grenzen waren, als kind/ puber zijnde kreeg ik alle vrijheid maar was er een bepaalde bandbreedte. Als ik daartussen bleef, dan mocht en kon alles. Ging ik eroverheen (nou.. echt 2x in mijn leven denk ik) had ik een probleem. En dan nog niet eens een groot probleem hoor, dan werden ze gewoon boos en begon ik te huilen. Wat ik dan als vre-se-lijk beschouwde maar achteraf gezien niks voorstelde.

Mijn ouders waren mijn beste vrienden, mijn vader vooral. Wat was ik gek op die man. Hij was mijn rots, alles kon ik vertellen, alles kon ik delen, niks was vreemd of gek. Hij was mijn maatje. Mijn moeder heeft een hart van goud, gaat voor haar kinderen door het vuur, doet alles voor ons en het enige dat ze vragen/ vroegen af en toe was liefde. Een knuffel. Nou.. dat gaven/geven we graag!

Iedereen was ook altijd welkom bij ons thuis. We hoefden nauwelijks iets te vragen, want iedereen kon altijd wel mee-eten. Of als we dagjes uit gingen, mochten ook vaak vriendinnen mee. En later vriendjes. Nee.. ik heb serieus echt niks waarvan ik zeg 'dat hadden ze anders kunnen doen'.

Het enige wat ze beter hadden mogen doen is ons ruzie mogen leren maken. Ik durf het nu niet, kan er niet mee omgaan en vertoon vaak conflictvermijdend gedrag.

Voor de rest ben ik heel tevreden over mijn opvoeding en hoop ik het ook zo te gaan doen. Vrij maar wel veilig en vol liefde.

Ik kan ook niks bedenken eigenlijk.. Mijn jeugd was heel fijn en warm en ik ben op een prettige manier opgevoed en gestimuleerd in alles. Natuurlijk waren er altijd klasgenoten die langer op een feestje mochten blijven of meer zakgeld kregen maar ach, dat ervaar ik nu niet meer als een wereldramp haha.

Ik moet dit iig wel koesteren want zo vanzelfsprekend is het duidelijk niet.

Precies zoals Lavendel zegt, ook ik ben heel blij met mijn opvoeding. Was ook fijn dat mijn moeder altijd thuis was, dat heb ik wel als prettig ervaring. Helaas zal dat voor mij nooit mogelijk zijn, maar wil in ieder geval geen fulltime werkende moeder worden.