Mijn dochter is nu bijna 14 maanden en het opvoeden gaat dus echt beginnen, of is al een tijdje begonnen.
Nu is ze regelmatig bezig met grenzen van ons opzoeken. Huilen, stampvoeten, op de grond laten vallen, en dit allemaal als ze haar zin niet krijgt (als ze bijvoorbeeld ergens niet bij kan en wij pakken dit niet voor haar).

Nu hebben wij vanaf jonger door dat het woordje 'nee' werkt als een magneet. Met acht maanden lachte ze mijn schoonmoeder keihard in haar gezicht uit toen ze nee zei omdat ze niet aan de stopcontacten mocht zitten. Hoe vaker wij nee zeggen, hoe vaker zij er naar toe loopt om het alsnog te doen. Het is echt een spelletje. Nu zat ze een paar weken geleden weer aan de stopcontacten. Nee hielp niet en wegzetten/afleiden ook niet. Op den duur liep mijn vriend er naar toe en liet haar een soort van schrikken (pakte haar vast en maakte er een soort van stroomgeluidje bij). Ze keek even beduusd en liep toen weg.
Sindsdien heeft ze er niet meer aangezeten.

Zelfde als met haar Ikea stoeltjes en tafeltje. Ze zit er heel lief aan, maar dan ineens gaat ze op die stoeltjes staan. Ik had al 100x gewaarschuwd, afgeleid, weggezet, maar ze bleef er maar mee bezig. Totdat ik op een moment even niet oplette en madame van het stoeltje afkletterde, recht op haar voorhoofd. Ze kijkt beduusd om zich heen, staat op, schuift het stoeltje aan, en heeft er ook hier sindsdien niet meer opgestaan. Alleen nog maar netjes op de billen.

Maaar.. Dit is natuurlijk niet hoe je moet opvoeden, lijkt me. Je kind maar de gang laten gaan totdat het een keer fout gaat en ze daarvan leert.

Hoe gaan jullie hiermee om? Blijven jullie nee zeggen, of zijn er andere methodes? Ze snapt het trouwens dondersgoed dat het niet mag, want als ze op boevenpad gaat dan kijkt ze ons al aan, trekt ze een grote glimlach, en gaat dan alles doen wat niet mag.